menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van WoNa. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Matt Berninger - Serpentine Prison (2020) 4,5

30 november 2020, 09:26 uur

Zo juist, na nog een aantal luisterbeurten er nog een halfje bijgedaan. De schoonheid van eenvoud, zo kan ik dit album misschien het beste omschrijven. Niemand doet hier zijn best om te laten zien dat hij beter is of belangrijker is dan een ander. Zo kan het zijn dat de slagen op een bongo (o.i.d.) net zo belangrijk zijn voor de sfeer van een nummers als een bas gitaar of orgel. Dat is niet vaak op platen. Alles dient het collectief, de gezamenlijke prestatie.

Op een bepaalde manier is dit dan ook een aparte plaat. Als ik er 100% objectief naar zou luisteren, kan ik alleen maar toegeven dat er bijna niets gebeurt. Totale verstilling. Maar dat lukt niet. In alle nummers zitten er momenten waarop met een minimum inspanning een maximaal effect wordt bereikt. Een klein melodietje kan de luisterervaring direct op zijn kop zetten, omdat hij 100% effectief is.

Over dit alles bromt Berninger zijn teksten. Dat is de enig juiste conclusie die ik kan trekken. Maat het is zo mooi. Daar waar ik met zijn band de grootste moeite heb om er muziek in te horen, die mij aanspreekt, is het hier vanaf seconde een raak. Vreemd genoeg had ik dat gevoel al toen ik de recensie las. Ja, daar haal ik regelmatig mijn informatie uit. Waar is Oene Kummer gebleven? Met hem liep ik bijna een op een in de jaren 90.

Kortom, Serpentine Prison is een geweldige plaat, die zich in het rijtje van dit jaar voegt, dat best lang is geworden.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Stephen Stills / Manassas - Manassas (1972) 4,5

28 november 2020, 14:27 uur

De plaat op aanraden van teus weer eens uit de kast getrokken. Ja, van het begin tot het einde is dit genieten. Net als vroeger huiver ik een beetje als het echt 100% country wordt, maar dan hoor ik de samenzang, het vernuft en de liefde voor de muziek en wint het nummer het makkelijk van mijn lichte weerzin. De band overtuigt op alle fronten, in alle stijlen en de plaat als geheel. Ik sluit de volle mep dan ook niet uit, maar wil nog een paar luisterbeurten daarvoor doen om echt mijn besluit te nemen.

Dan te bedenken dat Al Perkins circa 35 jaar later een optreden gaf in een cd-uitleen aan het Levendaal in Leiden. Waarschijnlijk voor een maaltijd, gratis overnachting en een paar tientjes. Natuurlijk, hij speelt hier verdienstelijk mee en is niet verantwoordelijk voor de compositie. Het geeft wel aan hoe vergankelijk roem is voor hen in de marge van de popmuziek. Voor eeuwig roem bij kenners staat er tegenover, want dit is niet de minste plaat om op te staan. Wat Manassas aantoont, is dat Stills zonder Crosby en Nash (en Young) misschien wel tot meer in staat was en de kwaliteit samenzang is ook hier om de vingers bij af te likken.

Ik durf dit wel op te schrijven. Manassas is de sublimatie van de West Coast ontwikkelingen in pop en rock en het voorbeeld voor al dat er achteraan komt. Hierna kon alles.

» details   » naar bericht  » reageer  

Natalie Sweet - Oh by the Way...It's (2019) 4,0

24 november 2020, 09:35 uur

Niet ieder album hoef je 100% serieus te nemen, zelfs niet als de muzikanten alles geven wat ze hebben. Natalie Sweet en de door haar samengestelde band bestaande uit leden van andere Rum Bar Records bands, doen dat met volle overgave. Het spettert, het knettert en Blondie, met een stevige injectie garage rock, is terug tot leven gewekt. Dat is eigenlijk de hele boodschap van Oh, By The Way ... It's Natalie Sweet. De manier waarop dat gebeurt, is echter zo prettig dat ik de plaat ongeveer op dezelfde hoogte durf te zetten als 'Plastic Letters', behalve dat de impact die die plaat op mij als late tiener had nooit hetzelfde kan zijn. Natalie Sweet zelf deed me denken aan een zin uit 'Superfreak', "the kind of girl you don't take home to mother'. Dat zou bijna 40 jaar later wel eens heel anders kunnen zijn natuurlijk. De wereld is zo enorm veranderd. Als je van vrolijkstemmende punk-garage-rock houdt, is dit je plaat wel. Echt prima gedaan.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Madness - One Step Beyond... (1979) 3,5

22 november 2020, 14:57 uur

stem geplaatst

» details  

Dire Straits - Making Movies (1980) 4,0

22 november 2020, 14:43 uur

stem geplaatst

» details  

Stephen Stills - Stephen Stills (1970) 4,0

22 november 2020, 13:50 uur

IK heb geen idee meer wanneer ik deze plaat tweede hands heb gekocht. Waarschijnlijk bij Elpee in Leiden, waar ik nogal wat V.S. jaren 70 werk tweede hands heb gescoord. Hij beviel me toen maar matig, met als gevolg dat ik plaat een paar tientallen jaren in de kast heb laten staan. Daar kwam hij gisteren bij half toeval uit naar voren. En hij beviel prima. Dat begint meteen met de single die heel af en toe nog wel eens ergens voorbij wil komen. Ook de meer ingetogen nummers en de spetterende werkjes doen het goed. Zelfs het akoestische nummer, wat is het verhaal achter José Cuervo Gold Label Tequila?, is prima en laat horen dat Stills een prima gitarist is. Verder is het een komen en gaan van grote namen of namen die groter zouden worden zoals drummer Barbata bij Jefferson Starship. 'Stephen Stills' is een staalkaart van 's mans kunnen en volgens mij is hij nooit meer beter geweest, met of zonder zijn oude makkers.

» details   » naar bericht  » reageer  

Roger Waters - Us + Them (2020) 5,0

Alternatieve titel: Soundtrack to the Film by Sean Evans and Roger Waters, 21 november 2020, 16:37 uur

Ondanks mijn eerdere woorden hier ergens boven, heb ik de dvd toch maar in huis gehaald. Ja, het is prachtig, de show is heel goed in elkaar gezet en de muziek is van de kwaliteit die onovertroffen is. Pink Floyd blijft toch, als alles gezegd en gedaan is, mijn favoriete band, van de bands die ik op eigen kracht ontdekt heb. (Oudere bands kreeg ik aangereikt als klein mannetje, die grote oren had.) Us + Them krijgt derhalve de volle mep.

Hoe theatraal ook de show mag zijn en wat je ervan vindt, het is heel erg goed gedaan. Om niet te zeggen indrukwekkend. Ik heb ook mijn ogen uitzitten kijken in de Ziggo. Nu kan ik dat ook van dichtbij en met een prima geluidskwaliteit. Dat maakt ook, dat ik iets anders naar de persoon Roger Waters kijk. Ik zie dat hij echt geniet van de waardering die hij krijgt. Dat klinkt misschien raar om te zeggen van een , toen, 74 jarige man, maar mijn indruk was altijd dat hij daar niet toe in staat was, zich ervan afkeerde wellicht. Hier duidelijk niet. Dat is de laatste halve ster in de waardering.

Als laatste, heeft deze show mijn waardering voor 'Animals' een boost gegeven. Tussen het geweld van "mijn grote drie" viel die altijd weg. Nu een stuk minder.

» details   » naar bericht  » reageer  

Reb Fountain - Reb Fountain (2020) 4,0

21 november 2020, 16:33 uur

Hierboven doornemend zie ik opmerkingen variërend van groeiplaat tot instant verovering. Bij mij begon het met het luisteren van 'Don't You Know Who I Am', nadat ik las dat Flying Nun het nummer als single uitbracht. Meteen daarna op Spotify de plaat opgezocht en inderdaad, ieder nummer was raak, maar dan ook echt helemaal. Inmiddels heb ik de plaat heel veel gedraaid en het verveelt nog steeds niet. Een beste nummer? Nou, alleen omdat ik de single als eerste hoorde dan.

Gebeurt er dan zoveel op 'Reb Fountain'? Nee, eigenlijk helemaal niet. In die zin is de plaat volledig vergelijkbaar met 'Serpentine Prison', waar ik gisteren wat woorden aan besteedde. Echter in vergelijking met Matt Berninger's plaat is 'Reb Fountain' een poel van verstilling. Een plaat die eigenlijk volledig gedragen wordt door haar geweldige stem.

Of het nu een verstilde ballad is, een poging tot moderne pop of druipt van de onderhuidse spanning, het is haar stem die het telkens voor mij doet. De rest op de plaat is niet onmisbaar, maar zeker ondergeschikt. Samen is er deze sfeer neergezet, waarbij stilte, in de zin van de ruimte tussen de instrumenten, een additioneel instrument is.

Als er een naam oppopt, dan is het Lana del Rey, maar die vergelijking gaat verder geheel mank. Daarvoor is Reb Fountain te aanwezig. Dit is niet alleen haar plaat, dit is haar. In al haar facetten presenteert ze zich hier en dat is nog al wat. Een plaat die soort van overdonderend is. En eigenlijk is dat niet zo heel raar. 2020 Ontpopt zich tot het jaar van geweldige platen van dames, in verschillende genres.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Bats - Foothills (2020) 3,5

20 november 2020, 09:29 uur

stem geplaatst

» details  

Polly Scattergood - In This Moment (2020) 4,0

19 november 2020, 09:52 uur

stem geplaatst

» details  

Tunng - Tunng Presents​.​.​.​ DEAD CLUB (2020) 3,5

Alternatieve titel: Dead Club, 17 november 2020, 09:10 uur

Voor mij is dit album de echte kennismaking met Tunng. Een album dat mij continue aan het denken zet over leven, doodgaan en dood. Ik zou er de muziek, waar een plaat als deze toch (ook) voor bedoeld is, bijna door vergeten. Intrigerende teksten, feiten en weetjes over de dood komen voorbij, die verbazen, me in de lach doen schieten. De nadruk ligt ook op de teksten en de boodschap. Muzikaal kabbelt het allemaal rustig voort, ongevaarlijk. Desalniettemin is het vaak erg mooi, maar wel heel serieus, zoals bij het thema past. Op een bepaalde manier zie ik een aantal nummers als kerkmuziek voor ontkerkelijkten. Muziek die troost kan bieden aan hen die achterblijven na het verlies van een geliefde. Het is mogelijk om met relatief minimale middelen een maximaal muzikaal effect te bereiken. Zeker als er ook nog eens prachtige samenzang gepresenteerd wordt.

Het bovenstaande is een bewerking van een post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Ane Brun - After the Great Storm (2020) 3,5

14 november 2020, 15:11 uur

After The Great Storm kan ik wel een verrassing noemen. De muziek van Ane Brun deed me tot op heden helemaal niets. Bij deze plaat viel het kwartje eigenlijk direct. Vooral het titelnummer is zo intrigerend. De pulserende elektronica geeft me het gevoel alsof ik aan de rand van een vortex sta, waarbij ik niet weet of Ane Brun me als een sirene de draaikolk in wil roepen of me juist probeert te redden door me van de rand weg te roepen. Het blijft stuivertje wisselen bij dit een enorm indrukwekkende nummer.

Op de plaat is sowieso veel elektronica te horen, maar op zo'n organische manier gebracht dat het geen moment stoort. Sterker het staat allemaal in dienst van de zangeres. De manier waarop de plaat is gemixt, laat hier geen moment twijfel over bestaan: Ane Brun is de ster waar alles omheen draait.

In het verleden vond ik de eerste nummers van haar platen altijd extreem vlak klinken, met als resultaat dat ik stopte met luisteren. Daar is op After The Storm geen sprake van, met als gevolg dat ik mij nummer voor nummer het album in liet zuigen om er aan de andere kant zeer tevreden uit te komen. Het is altijd leuk om verrast te worden op een positieve manier.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Trees - The Garden of Jane Delawney (1970)

13 november 2020, 10:04 uur

Vandaag is een box set verschenen van Trees met de twee LPs en veel extra's dat ook op een schijfje had gepast. Voor mij de kennismaking met de band en de muziek. Tot nu toe had ik heel weinig met de Britse folk van circa 1970. Meestal haak ik na een paar nummers af. Dat had ik bij mijn kennismaking er mee, midden jaren 70 en nu nog steeds.

Ik had geen idee wat te verwachten en dacht bij het eerste nummer: dat gaat niet lang duren. Dat deed het wel. Moeiteloos. Dat heeft een paar redenen, merkte ik. Ten eerste maakt Trees echt folk rock. Lead gitarist Barry Clark durft echt op pad te gaan. Ten tweede, de invloed van Jorma Kaukonen/Jefferson Airplane. Die is onmiskenbaar hoorbaar in het geluid van Clark en in de stijl waarop songs van Trees soms veranderen. Ten derde heeft de stem van Celia Humpris een paar intonaties en vermijdt zo het vaak drammerige van andere Britse folkzangeressen. Ten vierde, gekoppeld aan de Airplane, psychedelia is Trees niet vreemd. Ten vijfde, verweven de twee gitaren zich prachtig en weet de bassist ook heel vaak prachtige duiten in het zakje te doen. Door dit alles zit er een variatie in de muziek die ik mis bij de Britse folk bands uit die tijd (die ik ken).

Bias Bushell schreef een paar jaar later 'I've Got The Music In Me' voor de Kiki Dee Band. Toch een van de meest opwindende nummers uit 1974. Hij is de toetsenist die zo stoned uit zijn ogen kijkt op het live filmpje op You Tube. Veel later trad hij toe tot The Moody Blues. Qua zang van Boshell sluit ik me volledig aan bij Droombolus.

Dat terzijde. Voor mij is Trees een prachtige ontdekking, ook 50 jaar na dato.

Het bovenstaande is een bewerking van een post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Widowspeak - Plum (2020) 4,0

11 november 2020, 10:04 uur

Plum is mijn kennismaking met de band Widowspeak uit Brooklyn, maar ooit Tacoma. Ik heb dus geen idee hoe dit album zich verhoudt tot het werk uit de jaren 10. Terwijl ik voor het eerst luisterde naar het album, viel mij op hoe sloom alles klinkt, hoe lijzig zangeres Molly zingt en er oppervlakkig gezien bijna niets gebeurt. En toch werd ik nummer voor nummer dieper het album ingezogen. Iets wat niet overging bij de volgende luisterbeurten. In tegenstelling tot veel albums in dit dreampop genre, waar ik na een paar nummers wel klaar ben met luisteren.

Steeds meer viel me op hoe warm het album klinkt, zeker als ik het afzet tegen de behoorlijk afstandelijke manier van spelen en zingen. Widowspeak slaat bruggen tussen deze tegenstelling die er voor zorgden dat ik het album steeds meer ben gaan waarderen. Dat valt te verklaren uit het verlangen dat in de stem doorklinkt, de zachte, ploppende bas die naast een langzaam patroon altijd een melodietje tussen akkoorden vindt, de zachte en toch stevige drums die songs bij elkaar houdt en de gitaren die door elkaar heen weven met mooie patronen. Voor mij is dit het verhaal van dit album, waar eigenlijk niet heel veel aan toe te voegen valt.

Met Plum heeft Widowspeak mij zeker benieuwd gemaakt naar ouder werk, dus er is nog lekker veel te ontdekken.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Black Foxxes - Black Foxxes (2020) 4,0

10 november 2020, 09:02 uur

Mijn kennismaking verliep met het openingsnummer 'I Am'. Eentje van het soort dat in staat is een luisteraar volledig omver te blazen. 'Jacqueline' van Franz Ferdinand deed dat bijvoorbeeld. 'What Went Down' van Foals en nu dus 'I Am'. Het soort nummer dat totaal kan overrompelen.

Nu schuift 'I Am' ook nog eens op richting een tikje waanzin, iets dat op het album nog een paar keer gebeurt. Het is een welgemeend advies om daar voorbij te luisteren, want de rest van het aanbod op Black Foxxes is geweldig. Het hierboven al gememoreerde 'Badlands' trok me direct over de streep. Ik zag mezelf direct terug in de midden jaren 80 dansend op 'She Sells Sanctuary' and 'Rain' van The Cult. Mark Holley lijkt Billy Duffy ingehuurd te hebben, als ik de gitaarpartijen zo hoor.

Black Foxxes speelt enorm goed met dynamiek. Tot over het randje toe, zoals ik al memoreerde. In hele rustige nummers komt het moment dat Holley zich niet in kan houden. Soms lijkt het alsof de stoppen in de studio doorsloegen en de rest van de band gehaast volgt. Alsof ze geen idee hadden wat er stond te gebeuren.

Ik kende de band niet voor dit album. In zekere zin is dit ook een nieuwe band, omdat beide andere oerleden de band verlieten eerder dit jaar en zijn vervangen. Als er dus sprake is van een verandering van koers kan dat verklaren waarom de bassist en drummer de band verlieten of er uit zijn gezet. Wat het ook is, opnieuw levert 2020 een prima album af.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Palace Winter - ...Keep Dreaming, Buddy (2020) 3,0

5 november 2020, 10:10 uur

stem geplaatst

» details  

Luka - First Steps of Letting Go (2020) 3,0

3 november 2020, 08:48 uur

stem geplaatst

» details