menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van WoNa. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

The Besnard Lakes - The Besnard Lakes Are the Last of the Great Thunderstorm Warnings (2021) 3,5

31 januari 2021, 11:32 uur

Tot dit album kende ik de muziek van deze Canadese band niet. Bovendien zit er ruim vijf jaar tussen het laatste album, de split met de platenmaatschappij en het zichzelf opnieuw in perspectief zetten. Dit laatste heeft geleid tot het inzicht dat de bandleden primair muziek maken voor zichzelf en dat inzicht heeft geleid tot een plaat waarop geen enkele concessie meer wordt gedaan.

Nou, deden meer bands dat maar, denk ik na het beluisteren van deze plaat met de onmogelijke lange titel. Niet dat alles op de plaat even goed is, want ondanks dat ik geregeld moet denken aan het lang uitgesponnen in- en uitro van 'Shine On You Crazy Diamond'. haalt The Besnard Lakes de spanning die daarin door Richard Wright is verwerkt nog voor geen seconde in. Niet bij benadering. Nee, het is juist al het andere dat veel genoegen schept.

Er staan een aantal prachtige nummers op de plaat, die bovendien op een zeer indrukwekkende wijze is gemixt. Alsof ze het achtergrond thema van A.F.Th. van der Heijden's roman cyclus, leven in de breedte, in muziek heeft willen vatten. De mix lijkt allesomvattend, qua breedte en diepte en toch een luchtigheid suggererend, die daar niet mee samen kan gaan. Dit was natuurlijk allemaal anekdotisch geweest als het waardeloze muziek was geweest. Sterker, dan was ik nooit aan die conclusie toegekomen.

Nee, The Besnard Lakes hebben zichzelf bij de haren uit het moeras getrokken en de weg ingeslagen die het zelf wil bewandelen. En dat is te horen, met een indrukwekkende plaat als gevolg. Voor nu een conservatieve score, die met de tijd beslist op zou kunnen lopen.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Goat Girl - On All Fours (2021) 4,0

29 januari 2021, 08:59 uur

Er zijn platen waarvan de roem vooruit snelt. On All Fours is er daar een van. "Een enorme stap voorwaarts". "Zoveel experimenteler". Om maar wat zinnen aan te halen. De single 'The Crack' had mij wel benieuwd gemaakt, want de debuut cd had dit zeker niet. En inderdaad, al is het wat vroeg om te zeggen, het heeft er alle schijn van dat On All Fours een artistieke triomf genoemd mag gaan worden.

In hoeverre de bio rond de plaat klopt, alle bandleden schreven mee en verwerkten hun persoonlijke ervaringen in de teksten, is niet zo interessant. Wat veel interessanter is, om te ontdekken hoeveel lagen deze plaat heeft, waarbij ik niet uitsluit dat ik er over twee jaar nog een ontdek. Er gebeurt gewoon een heleboel en niet direct datgene wat ik verwacht van een alternatieve rockband, want het woord alternatieve pop komt ook regelmatig bij me op. De gelaagdheid suggereert dat hier heel veel over nagedacht is, door meerdere mensen die niet bang zijn iets nieuws uit te proberen.

Ik moest bij het luisteren een aantal malen denken aan de debuutplaat (en afscheid?) van Dakota, 'Here's The 101 On How To Disappear' -en vond daardoor uit dat de plaat toch op vinyl uit is! Die plaat is qua sound veel gladder geproduceerd, maar qua sfeer zit het dicht bij elkaar.

Het is nu tijd om een diepere relatie op te bouwen met On All Fours. Ik ga hem zeker in huis halen. 2020 Was voor mij al een vrouwenjaar qua muziek, maar het begin van 2021 is wel heel veelbelovend waar het dames in de muziek betreft.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Kate Bush - Never for Ever (1980) 4,0

27 januari 2021, 10:56 uur

Nu, bijna 40 jaar later, is het makkelijk om te constateren dat Never For Ever een overgangsplaat was naar het werk dat Kate Bush vanaf 'The Dreamer' zou gaan maken. Complexe muziek waar niet altijd makkelijk naar te luisteren is. Op Never For Over staan daar een aantal aankondigingen van, die echte makkelijk over het hoofd waren te zien in 1981. Het album staat nog vol met "klassieke" Kate Bush nummers, als de rocker 'Violin', het prachtige 'The Infant Kiss' (met een tekst die echt niet meer kan), 'Babooska', etc. Vandaag heb ik hem weer eens uit de kast getrokken, geïnspireerd na het spelen van 'Soliloquay' van Lou Doillon. Eigenlijk was ik direct verkocht bij het horen van 'Babooshka'. Ik heb geen idee wanneer ik de plaat voor het laatst heb gespeeld, het zou zo maar in het vorige millennium kunnen zijn, maar hij heeft niets van zijn aantrekkingskracht verloren, merkte ik. Kate Bush op het voor mij toch favoriete niveau en beter dan 'The Kick Inside' en 'Lionheart', maar niet verrassender dan met name 'The Kick Inside' was. Dat was een mindblowing experience zoals de Engelstaligen dat zo mooi zeggen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Teddy's Hit - Painters (2021) 4,0

27 januari 2021, 10:21 uur

In jaren en jaren van mijn muzikale leven, was popmuziek uit Nederland een ding wat er bij hoorde, maar niet veel meer dan dat. Leuke singles, maar zelden een LP die ik de moeite waard vond. Dat is de laatste jaren wel veranderd. De eerste twee LPs van Focus, de platen van Alquin, die heb ik inmiddels wel ontdekt. Wat echter echt veranderd is, zijn de platen die in het alternatieve rockcircuit worden gemaakt in Nederland de laatste jaren. Er is een generatie bands opgestaan, die debuutplaten uitbrengen om de vingers bij af te likken.

Sterker, in mijn beleving zijn ze van wereldklasse en zouden moeiteloos moeten kunnen concurreren met de nieuwe V.K/Ierland lichting van de laatste drie jaar. Waar is het exportplan van het ministerie van EZK?

Een nieuwe naam Teddy's Hit, een band uit Amsterdam, die debuteert op het label van Tim Knol, met de plaat Painters. Deze laat zien dat Teddy's Hit moeiteloos en uiterst creatief in het alternatieve segment mee kan. Een beetje The Velvet Underground, een beetje post punk, een beetje Franz Ferdinand en altijd met een fijne melodie, waar doorheen juist de niet voor de hand liggende noten doorheen worden gespeeld. Het vloeit en schuurt en vaak tegelijkertijd. Een teken dat er hard gewerkt is aan de nummers om ze kloppend te krijgen. In feite vloeien sommige songs zo prettig dat de term alternatieve pop misschien wel meer toepasselijker is.

Wat in Nederland een probleem is, in mijn beleving, is dat er geen mainstream radiostation meer is die dit soort muziek echt aandacht durft te geven. Er moet een markt voor zijn, omdat je mij niet wijs kunt maken dat de enige jongeren die deze muziek leuk vinden al in al die bandjes zitten die nu hun platen uitbrengen. De kwaliteit is dusdanig dat er een strategie moet komen om dit op het niveau te brengen waarop bands als Shame, Fontaines D.C., etc., automatisch (lijken) te acteren (voor ons buitenlanders), want laten we wel wezen, Painters doet heel weinig onder voor 'Drunk Tank Pink' of 'Heroes'. Aan de slag dus, PR mensen van Nederland. "Wij" hebben een potentieel nieuw exportproduct.

Het bovenstaande is een bewerking van een post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Lili Grace - Silhouette (2020) 3,5

26 januari 2021, 09:45 uur

De plaat werd in België al in november uitgebracht, maar het duo wilde zich eerst op België zelf richten en daarna de grens overtrekken, al is dat vandaag de dag enkel in overdrachtelijke zin mogelijk. Silhouette begint heel traditioneel als in hoe kamerorkest in popmuziek traditioneel is sinds 'Eleanor Rigby' en 'She's Leaving Home'. Prachtige liedjes, tweestemmig gezongen.

Al snel komen er barstjes in de normaliteit, want Lili Grace besluit zich aan geen enkele conventie te houden en vol voor het experiment te gaan. Eigenlijk viel ik van de ene verbazing in de andere. En nee, ik vind het niet allemaal even mooi, maar mijn aandacht wisten de zussen Bogaerts wel te trekken.

Ik schreef eerder dit jaar dat Midnight Sister op 'Painting The Roses' conventies op wist te rekken, nou die plaat is kinderspel vergeleken met Silhouette. Wel makkelijker te verhapstukken. Silhouette weet me te verbazen, zoals Kate Bush deed op 'The Dreaming', al wist ik die plaat toen maar matig te waarderen na het prachtige 'Never For Ever'. Lili Grace weet dezelfde emoties op te roepen en gevoelens van aantrekken en afstoten net zo gracieus te presenteren.

Als er een beschrijving is die recht doet aan deze plaat, dan is het avontuur. Lili Grace neemt haar luisteraars bij de hand en voert hen langs allerlei prachtige vergezichten, enge kliffen, diepe afgronden en blauwe luchten. Geniet ervan, ril desnoods, maar geef niet direct op. Daarvoor gebeurt er teveel moois en spannends op Silhouette.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Still Corners - The Last Exit (2021) 4,0

23 januari 2021, 10:43 uur

In 2013 schreef ik bij mijn recensie van Still Corners' tweede plaat, dat de eerste in 2011 als allerlaatste was afgevallen voor een top 10 notering, maar dat ik hem totaal vergeten was. Ook schreef ik dat ik die tweede zo enorm waardeerde. Het is 2021 en ik ontvang de nieuwe Still Corners. Bij de tweede beluistering ben ik om. Wat een heerlijke plaat.

In de tussentijd heb ik twee platen gemist en ben ik letterlijk iedere herinnering aan de twee platen uit mijn inleiding vergeten. Opgelost in het grote digitale labyrint van externe harde schijven. Ik heb me afgevraagd hoe dat komt, maar ik heb uiteindelijk geen idee, want kennelijk vond ik de platen echt goed en toch zijn zij volledig uit mijn geheugen verdwenen. Ik kom niet verder dan dat het enorm moeilijk is om een relatie op te bouwen met MP3s. Pas als ik een fysiek exemplaar heb, komt een relatie dichterbij. En zelf dan.

Terug naar Still Corners' nieuwste, The Last Exit. In mijn herinnering waren de eerste twee platen elektronischer, maar die herinnering is niet veel waard. Zie boven. Vanaf de tweede beluistering hoor ik de gitaar steeds meer. En niet zo maar een gitaar, maar die van Chirs Isaaks' vroege werk. Gitarist Wilsey's, overleden in 2018, sound waart over de hele plaat heen, met zijn ijle, in vibrato, echo en reverb ondergedoopte sound. De mannelijke helft van dit duo komt uit Arizona en ik hoor de woestijnwind geregeld door de muziek heen. Het geeft The Last Exit een heel eigen sfeer, die mij in ieder geval prima bevalt. Dat kan braaf genoemd worden, maar als het zo speels gebeurt als hier, dan wordt het ook weer avontuurlijk.

Dus hoe zal het zijn in 2023/24 als de volgende Still Corners uitkomt? Zal ik deze dan weer helemaal vergeten zijn? We gaan het merken.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Chris & Carla - Swinger 500 (1998) 3,5

20 januari 2021, 09:48 uur

In november 2020 kwam er een box set uit met de titel 'Velvet Fog' met daarin de drie studio albums van Chris & Carla. Daardoor ben ik recentelijk weer eens naar dit album gaan luisteren. Het heeft er alle schijn van dat ik het destijds ernstig heb onderschat. The Walkabouts waren bezig in een paar jaar tijd zich te transformeren van een stevige folkrock band naar een paradijs van verstilling; niet geheel naar mijn wensen. Swinger 500 was nog eens experimenteel ook, al lag het redelijk in het verlengde van de tweede plaat vol covers die The Walkabouts rond die tijd uitbracht en ook geen favoriet van mij werd.

Anno 2021 bevalt de plaat een stuk beter merk ik. De composities zijn vrijwel allemaal geslaagd, de zang tussen de twee zoals altijd meer dan gewoon goed en met dat experiment valt het 23 jaar later best mee. Gewoon een hele degelijke plaat, waar prima muziek op staat die het waard is om te worden gehoord.

» details   » naar bericht  » reageer  

Viagra Boys - Welfare Jazz (2021) 4,0

18 januari 2021, 09:36 uur

Bij het beluisteren van Welfare Jazz dacht ik meteen terug aan mijn kennismaking met The Hives en The Plan, twee andere Scandinavische bands die naast een hoop energie ook enige gekte in hun muziek stoppen, op succesvolle wijze. The Hives werden in mijn oren nooit meer beter en The Plan? Geen idee wat met die band gebeurd is. Nooit meer van gehoord.

Viagra Boys? Wat een domme naam eerlijk gezegd. Deze plaat verdient een betere bandnaam. Luisterend naar Welfare Jazz, mijn kennismaking met de band, vielen mij een aantal dingen op. Enerzijds, dat als het waar is dat een band in de studio maar de helft van de energie kan vangen die op het podium gegenereerd wordt, de liveshows, misschien ooit weer dan, uitzonderlijk uitputtende ervaringen moeten zijn. Dat de spoken word stukjes, ik moest hier aan Hausmagger live denken, er zijn zodat iedereen even op adem kan komen. Anderzijds, dat de band er geen been in ziet om hun muziek ronduit lelijk op te nemen. Alsof ze in een enorme hal spelen en de microfoons helemaal aan de andere kant staan opgesteld. Lelijk vervormde stem? Geen probleem.

De jazz in de titel, die verwijst naar de steun die jazzbands kunnen aanvragen in Zweden, daar heeft de muziek eigenlijk heel weinig mee te maken. Garage rock, laat ik het daar gemakshalve bij houden, maar sta niet verbaasd van een stukje elektronica. Echter, tussen alles door toetert een saxofoon de meest wonderbaarlijke stukjes. Dus toch een beetje jazz?

Welfare Jazz is een plaat die misschien nog wel beter is dan dat ik op dit moment denk. Dat zal de tijd leren. Hoe dan ook ben ik zeer aangenaam verrast, want met deze bandnaam had ik eigenlijk voornamelijk eendimensionale onderbroekenlol verwacht. Niet dus.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Paul Kantner, Grace Slick & David Freiberg - Baron von Tollbooth & the Chrome Nun (1973) 4,5

15 januari 2021, 13:24 uur

Ronduit geweldige plaat van dit trio dat algauw onder de naam Jefferson Starship verder zou gaan. Er staat geen zwak nummer op en de verschillende stijlen werken allemaal. Het is mij op latere platen altijd een beetje een mysterie wat Freiberg's contributie is. Hij mag altijd het instrument spelen waar de actie niet is. Hier is dat anders. Zelfs Kantner's "schreeuwnummers" doen het hier goed. Grace Slick is natuurlijk het echte talent hier.

Via een verzamel LP 'Flight Log' leerde ik 'Sketches Of China' kennen. Daardoor was Baron Von Tollbooth ongeveer het eerste album dat ik daarna kocht. 'Quah' van Jorma Kaukonen de laatste en dat bleek wel terecht.

» details   » naar bericht  » reageer  

Midnight Sister - Painting the Roses (2021) 4,0

15 januari 2021, 09:26 uur

'Doctor Says' was het nummer dat mij benieuwd maakte naar het album, maar daar op geen enkele manier op voorbereidde. Eigenlijk brengt Painting The Roses mij van de ene in de andere verbazing, omdat er telkens wel een muzikale vondst voorbij komt die ik niet zag aankomen. Lura noemt dat hierboven al uitgebreid, dus heeft het geen zin dat nog een keer te herhalen. Die invloeden liggen er bij Midnight Sister gewoon dik boven op. Dat wil echter niet zeggen dat hier niet verrassend kan zijn, want de mix van jaren 40 en 50 orkestachtige partijen mixen met disco en Bowie ligt niet echt voor de hand.

Aan de ene kant is het door een deel van de muziek voor de stellen dat Frank, Dean of Doris voor een microfoon staat in een studio met het orkest achter zich om alles in één take op te nemen. Aan de andere onmogelijk voor te stellen dat zij ooit een nummer van Midnight Sister zouden inzingen. Daarvoor zijn de nummers veel te eigenzinnig en apart.

Het zou zeker kunnen dat je aan deze plaat moet wennen. Bijvoorbeeld vanwege de aparte manier van zingen. Ondanks dat de zangeres duidelijk een aantal klankkleuren in haar stem heeft, kiest zij er voornamelijk voor om laag te zingen, wat een vervreemdend effect geeft en af zou kunnen stoten. Wie zoals ik er aan gewend raakt, gaat muzikaal op avontuur.

Ik ben eigenlijk heel benieuwd hoe mijn relatie tot deze plaat zich gaat ontwikkelen. Vooral omdat ik mij kan voorstellen dat ik 2023 nog steeds nieuwe dingen kan ontdekken in de vele lagen die Painting The Roses aanbiedt. Deze keer scoor ik niet voorzichtig en zet hoger in met 4* en schrijf de plaat met potlood op voor mijn eindejaarslijstje.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Paul McCartney - McCartney III (2020) 3,5

14 januari 2021, 11:14 uur

Prima plaat van Paul McCartney, sterker, de eerste die ik heb gekocht sinds 'Flaming Pie'. Alles daarna heb ik rustig aan me voorbij laten gaan. Daarvoor ook al een aantal. Zijn stem is inderdaad aan vervanging toe. Het is duidelijk dat dat eigenlijk niet meer kan. Binnen die beperking levert hij echter een prima album op dat gevarieerd, levendig en goed klinkt. Alle nummers zijn lekker om naar te luisteren en laten een aantal, bekende kanten van Macca zien. McCartney III vind ik, in tegenstelling tot I en II, bijzonder goed te pruimen.

» details   » naar bericht  » reageer  

shame - Drunk Tank Pink (2021) 4,5

14 januari 2021, 10:49 uur

Drie jaar en drie dagen nadat de debuutplaat uitgebracht werd, ziet Drunk Tank Pink het leven. In mijn ogen veel te lang voor een beginnende band. Die tien nummers van 'Songs Of Praise' moet ze de neus en oren uitkomen ondertussen. Corona of niet, het is te lang om een snelle, echte ontwikkeling door te maken als songschrijvers.

Die ontwikkeling is er overigens volkomen, zo blijkt al uit de eerste vier singles die de plaat voorgingen. Dit is niet meer de band die mij heerlijk overrompelde begin 2018 en nog steeds mijn favoriet is van wat ik gemakshalve maar de postpunk revival bands van de generatie 2018 noem. Ik ken nog steeds geen betere, maar smaken verschillen.

Die eerste singles deden mij ernstig twijfelen. 'Alphabet' klonk mij zo bekend in de oren, dat ik even dacht met een tweede versie van een nummer van plaat een te maken te hebben. 'Water In The Well' was vreemd, en een beetje lusteloos in mijn oren. 'Snow Day' een return to form, maar 'Nigel Hitter', inderdaad zoals Germ schrijft, door Gang of Four beïnvloed. Maar net als bijvoorbeeld Franz Ferdinand voorzien van een melodie, waardoor het nummer zeer te genieten valt. Kortom, een zeer gemêleerd muzikaal zooitje eigenlijk, wat me deed afvragen wat de hele cd zou worden.

Die vraag werd eigenlijk heel simpel en overtuigend beantwoord door Shame. Drunk Tank Pink is opnieuw een brok energie, die als een geheel beluisterd moet worden. Een plaat om op te dansen, mee te brullen en om naar te luisteren. Het beste van alle muzikale werelden. De nieuwe invloeden uit de Engelse en New Yorkse new wave/postpunk zijn prima ingebouwd, waarbij de drums, inderdaad Lura, heel erg opvallen. Shame is het gelukt om nieuwe invloeden in de muziek te verwerken, zonder de energie van hun eerste plaat te verliezen. Daarbij valt de de touch van producer James Ford wel op. Er zitten zeker vroege Arctic Monkeys elementen in Drunk Tank Pink, maar Shame is zoveel ongepolijster dan die band, dat het bijna geen naam mag hebben.

Drunk Tank Pink is voor mij de eerste grote release van 2021. Ik ben heel benieuwd of de plaat kan groeien naar 5*. Dus, als het dan drie jaar en drie dagen moet duren om tot zo'n resultaat te komen, dan moet dat maar.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG:.

» details   » naar bericht  » reageer  

Ryan Adams - Wednesdays (2020) 3,5

9 januari 2021, 09:10 uur

Puur op de muziek afgaand, is Wednesdays een terugkeer naar de Ryan Adams die ik in de eerste helft en midden van de jaren 00 ben gaan waarderen. Op een gegeven moment leek kwantiteit boven kwaliteit te prefereren, om uiteindelijk dodelijk saai te worden in de jaren 10. Eigenlijk had ik al jaren niets meer van Adams geluisterd.

Door de recensie van Wednesday ben ik dat wel gaan doen. Eigenlijk viel tijdens de eerste luistersessie alles langzaam op zijn voor ruim tien jaar juiste plaats. De songs doen er toe. Er klinkt een melancholie uit die beweegt tussen verdriet en pijn. Nu zal Adams ook pijn voelen. Hij is zijn carrière kwijt en wil hem terug. Of er ooit genoeg water onder de brug gaat vloeien voor hem, zal de tijd leren. Op basis van de kwaliteit van dit album is het voor mij genoeg om weer naar hem te luisteren. Niet vanwege #MeToo negeren, maar vanwege de muziek zelf. Sterker, binnenkort ga ik een paar oude favorieten weer eens uit de kast trekken.

De scheiding tussen persoon en product mag gemaakt worden, maar vind ik persoonlijk niet zo relevant. De kwaliteit is doorslaggevend en die heeft dit album. Voor de rest hebben wij een strafrechtelijk systeem. Nog even defensief gescoord op 3,5 *, maar het album wordt besteld en dan zal verdere groei snel blijken.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBlog.

» details   » naar bericht  » reageer