menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van 123poetertjes. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Jerry Williams - A Hairdressers Called Sids (2014) 4,5

21 november 2017, 08:02 uur

A songwritress called Williams

Jerry Williams uit Portsmouth is het mooiste, liefste en meest briljante meisjesvormige object dat Moeder Aarde ooit gecreëerd heeft. Ik weet: dat is een behoorlijke binnenkomer voor een recensie. Verwacht hier ook geen kritische uiteenzetting, het stadium van kritisch zijn op deze meid is niet meer aan de orde. In topics elders op Musicmeter heb ik vele andere mensen hier al mee lastiggevallen, dus waarom niet - op haar verjaardag - even een stukje schrijven op de plek waar het kan en mag?

Wat is het toch dat haar zo speciaal maakt? Is het haar stem; beklijvend als honing en zoet als kaneel, altijd loepzuiver, subtiele trilling en bovenal dat superkjoete Britse accent? Zijn het haar liedjes; zacht, catchy, simpel van aard maar toch zo ontzettend effectief? Zijn het haar teksten; veelal over boyz boyz boyz die ze niet kan krijgen – geloof je het zelf? - maar tevens vol met creatieve vondsten en situaties waar iedereen zich wel in kan herkennen? Is het haar stage presence; bescheiden maar immer enthousiast, grapjes makend en constant met een enorme lieve lach die het hele publiek doet smelten? Is het haar stijl; je keer op keer kleden alsof je op een papegaai dóór een zebra heen bent gevlogen en het alsnog supercool doen lijken? Is het haar leefwijze; nauwelijks een jaar ouder dan ik en grabbing life in between the teeth, het hele land en omstreken doortoeren, spelen op gave gigs en radiostations en samenwerken met toffe mensen? Of is het gewoon dat ze ook nog een ontzettend lekker ding is? Tja, wat maakt haar nou zo speciaal? Ik zou het niet weten. Resultaat is dat ik inmiddels al ruim een half jaar op haar blijf teruggrijpen. Mijn Afrekening, mijn last.fm en ook mijn vrije tijd zijn inmiddels al voor een flink deel opgeslokt door de 22-jarige songwritress genaamd Williams.

A Hairdressers Called Sids is Jerry's debuut-EP en breekt door tot de essentie van haar songwriting. Door de bank genomen is dit gewoon Jerry en haar akoestische gitaar en liedjes zoals ze ze in haar slaapkamer schreef en ook live speelde. Goed, Lavender Fields is lichtjes aangepast in de productiefase maar dat is maar minimaal, de rest is gewoonweg Jerry zoals Jerry nou eenmaal liedjes schrijft. De combinatie van tekst, stem en melodie maakt dit haar meest charmante en sympathieke EP tot dusver. En dat zegt veel, want ook de sterk geproduceerde tracks als Boy oh Boy, I'm Not In Love With You en Let's Just Forget It zijn een must voor de liefhebber van lieve pop waar je bij wegsmelt, nummers die ik inmiddels onder de noemer ‘sneeuwpop' categoriseer. Een term waar Jerry een nieuwe definitie aan heeft gegeven.

In de vorige alinea had ik het al even over liedjes zoals ze ze live kan spelen. Ik kan het weten want er is genoeg beeldmateriaal te vinden online. Liveoptredens bezoeken is me nog niet gelukt want ik ben geen Brit maar dat gaat gelukkig over een kleine maand veranderen. Nee, ik word geen Brit maar Jerry is op 11 december wel een klein beetje Nederlander. Wellicht dat ze volgend jaar weer een keer terugkomt in het teken van haar voorzichtig aangekondigde debuutalbum.
De meest fascinerende filmpjes zijn opnames uit The RMA, een bar in Portsmouth waar muziekpromoter Nick Courtney - ik moet hem even noemen - lokaal talent een kans geeft om op te treden. Hier kan je Jerry zien in haar debuutjaren als muzikant, toen ze net begon met optreden. In elf gigs, tussen februari 2013 en mei 2015, speelt ze 42 verschillende nummers; 27 eigen en 15 covers. Sunglasses zit vanaf het allereerste moment in haar set en springt er wel al meteen uit, wat grappig is om te zien. De andere nummers op deze EP maken gaandeweg de optredens hun debuut, eerst Stalker en dan de andere twee. Een andere constante in de filmpjes: een immer lachende Jerry die grapjes maakte met het publiek, en die vrolijk doorging als haar stem een keer oversloeg, ze haar tekst vergat of ze een akkoord miste. En vooral een breed scala aan korte, effectieve verhaaltjes op gitaar. Notes, Film Noir, Another Time, You Was In My Dream The Other Night, I'm Fine… ze zijn allemaal even prachtig en dat haar naam binnen mum van tijd ver buiten Portsmouth zou reiken was ook al rap duidelijk. Inmiddels heeft Jerry van Mother (tevens mijn kennismaking met haar) een behoorlijke hit gescoord met 5 miljoen Spotifystreams, heeft Let's Just Forget It een Unsigned Music Award voor best geproduceerde EP gewonnen en zit er volgend jaar een tripje naar SXSW in de pijplijn. Optreden doet ze al enige tijd van een bandje om zich heen. Een logische stap en nummers als Left and Right, Grab Life en haar cover van Jamie T's If You Got The Money kunnen dat beetje oemph ook prima gebruiken. De nieuwere nummers zijn echter nog altijd primair geschreven voor de akoestische gitaar en zitten in de basis dan ook nog altijd top in elkaar.

Nu we toch terug bij de akoestische basis zijn: ik ben nu wel een heel stuk aan het ratelen over randzaken, maar het feit dat ik dit stukje onder deze EP post betekent wel dat ik nog even de nummers moet behandelen. De aankondigingen zijn geciteerd van Jerry zelf tijdens haar RMA-gigs. Ik kan haar woorden inmiddels dromen.

(reactie op ander bericht)


Tuurlijk vind ik 'm leuk. Lavender Fields is een prima kennismaking voor degenen die Jerry nog niet kennen. Subtiele tikjes op de achtergrond en een extra tokkelgitaar, maar het is hier wederom haar stem die het doet. Eigenlijk pakt Jerry je al vanaf de eerste secondes in en met haar zoete uithalen als the breeeeeeeze that builds en I'm lost here for some looooooooooooving. Dit is, gedeeld met Velcro, haar sneeuwpoppigste nummer dat ze officieel heeft uitgebracht. Ideaal liedje om in een veld te gaan liggen en de wolken over te zien drijven. Dat hoeft niet eens per se een lavendelveld te zijn, in tegenstelling tot haar fonetische voornaamgenoot speelt Jerry toch niet op de vleugel.

(reactie op ander bericht)


Jerry heeft haar label genoemd naar dit nummer en dat is niet voor niets. Sunglasses is een rode draad in de beginjaren van haar carrière en da's voor een goede reden: het is briljant. Jerry houdt van conversational lyrics, en dit is het nummer bij uitstek waar haar talent boven komt drijven. Op een heel intelligente manier neemt ze je mee in een verhaaltje over een shady jongen die binnen in de bar zit maar toch een zonnebril op heeft, tot grote fascinatie van Jerry. Vermoedelijk huilt -ie en verbergt ie op deze manier zijn tranen maar zeer waarschijnlijk, zo redeneert Jerry, doet ie het om ongegeneerd naar meisjes te kunnen turen. Zeker in het begin geeft elke zin weer een leuke twist aan het verhaaltje en wordt de relatie tussen Jerry en deze knul ook steeds duidelijker (you think you're cool // but I think you'll find // that you're just a dick // 'cause you left me behind). Een paar subtiele tempowisselingen maken het verrassend divers voor een nummer van amper twee minuten. Vederlichte gitaarpingel na gitaarpingel en dat geeft het nummer iets ongrijpbaar puurs. Wat een fijn zomernummer, oogverblindend vrolijk.

(reactie op ander bericht)


Een nummer dat ik over Jerry had kunnen schrijven. Als ik enig schrijftalent had dan. Ik moet echter wel toegeven: dit is tekstueel gezien ook niet haar beste werk daar ze het er zich in dit nummer misschien wel iets te gemakkelijk vanaf maakt. Zeker in vergelijk met Sunglasses en Sids. Desalniettemin is het wel weer een leuk herkenbaar verhaaltje voor elke willekeurige tiener. Jerry was vijftien/zestien toen ze het schreef, en je hoort dan ook het eerlijke verhaal van een middelbare scholier die zich afvraagt of ze misschien niet te erg geobsedeerd is door iemand die ze leuk vindt. Kenmerkende dingetjes als zijn autokenteken onthouden en omrijden om langs zijn werk te komen. En het beetje cringy maar ook wel weer erg sympathieke zinnetje if you were an exam I'd get a hundred percent on the test. Al komt in het refrein dan toch de aankondiging dat ze géén stalker is maar gewoon een beetje verlegen, en stelt ze haar vlam gerust: Don't worry, I'm not obsessed with you (inclusief smeltbare uithaal by wihiiiith) voordat ze haar stelling direct meer nuanceert met het woordje much. Nu ik erover nadenk, toch best een slim nummer eigenlijk. Dit liedje heeft ze recent ook weer opgevist voor liveoptredens, ze speelt hem nu met de band en dat is precies wat het nummer nodig had. Sterker nog: de uitvoering van Stalker bij een gig in The Waiting Room, Londen waarin ze zichtbaar verrast is dat iedereen de tekst van begin tot eind kent, is vermoedelijk mijn favoriete Jerryfilmpje van allemaal. Het is een dijk van een meezinger en ik hoop deze ooit nog een keer op een dergelijke manier live te kunnen horen.

(reactie op ander bericht)



Why oh why am I hung up on this? Vertel het me Jerry.
Een goede eeuw geleden ontdekte Ivan Pavlov klassieke conditionering, een fenomeen waarbij honden onbewust gedrag aangeleerd kon worden op basis van een belletje en een paar heerlijke versnaperingen. Ik denk dat dat belletje gebruik maakte van de melodie van A Hairdressers Called Sids. Op mij werkt ie namelijk ook: elke keer als ik het intro hoor beginnen mijn ogen te kwijlen. En da's nog voordat de engelenstem weer ten tonele verschijnt, op dat punt kun je me helemaal wegdragen. Van alle liedjes die ik van Jerry ken is dit haar allermooiste. Van alle liedjes die ik überhaupt ken van wie dan ook is dit de allermooiste. In A Hairdressers Called Sids (alleen de titel al) memoreert Jerry naar haar gevoelens voor een jongen die haar na een nacht uit - en een redelijk prijzige taxirit - afzet bij een kapsalon genaamd Sids, een paar straten van haar huis in Milton, Portsmouth. Fun fact: de EP-release vond ook daadwerkelijk plaats in Saids Hairdressing, toont ook meteen het altijd persoonlijke aspect dat meisje Williams wil meegeven in haar liedjes. Nog een fun fact: spoel twee jaar vooruit en Jerry schrijft I'm Not In Love With You, dat over dezelfde jongen gaat en een voorgoed een punt zit onder een eventuele relatie tussen de twee. Ik mag die jongen eeuwig dankbaar zijn voor het zijn van de inspiratie van twee van zulke topnummers. Geheel in lijn van het nummer speel ik hem vaak af wanneer ik na een nacht uit op de fiets zit en het laatste stukje naar huis in mijn uppie moet afwerken. Niet zelden te weinig stem meer over om de kopstem bij hung uuuuuuup on a momeeeeeeeeeeent niet meer te halen maar ik brul hem toch altijd weer mee (altijd leuk om de buurt kennis te laten maken met Jerry, al denken ze daar zelf wellicht anders over). Maar goed, I don't mind; It's a good one to keep replaying; line by line by liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiine.

It was nice. Don't lie.

Tweeduizend woorden kunnen nog niet half beschrijven hoe dierbaar deze elf minuten durende EP voor mij is. Ik ben, op zijn zachtst gezegd, nogal onder de indruk van Jerry Williams en ik weet zeker dat ze een carrière tegemoet gaat die nog regenboogkleuriger is dan haar garderobe. Gaat haar snel nog een keer live zien want wellicht zijn er niet veel kansen meer om haar in klein gezelschap te kunnen zijn. 11 december is zo'n kans, in Sugarfactory (speciaal naar Jerry genoemd natuurlijk) Amsterdam waar Jerry samenspeelt met haar beste maatje: de akoestische gitaar. Ik neem dan wel een zonnebril mee zodat a) niemand me ziet huilen bij de eerste tonen van Film Noir, David At The Bar of A Hairdressers Called Sids en b) ik op deze manier sneaky naar haar kan staren.

» details   » naar bericht  » reageer  

Alice Jemima - Alice Jemima (2017) 4,0

6 november 2017, 14:13 uur

SInds mijn vorige post een vol punt erbij gedaan en ik durf te zeggen dat dit mijn favoriete album van 2017 gaat worden. Alice Jemima, wat een plaatje! (dit mag op meerdere manieren geïnterpreteerd worden).

Het Jamie xx-gevoel heerst nog altijd maar met haar smeltbaar warme vocalen weet de 24-jarige uit Newton-Abbot dit titelloze debuut volledig eigen te maken. Alice heeft, met mogelijke uitzondering van Jerry Williams, de liefste stem die ik ooit gehoord heb en door haar fluisterende, bij vlagen ook onderkoelde manier van zingen, tezamen met de vederlicht gedrapeerde elektronica, weet ze die liefheid ook tot in de puntjes te benutten. Resultaat zijn twaalf uiterst charmante en intelligent in elkaar stekende nummers die het hele sneeuwpopspectrum omvatten. Electric, Toxic en So zijn eerder geproduceerd voor de nachtelijke uurtjes waar afsluiter Take Me Back de vrolijke noot verzorgt die me gelijk doet zoeken naar een picknickmand en een zonnebril, om het even wat voor weer het is. Laatsgenoemde hoort samen met het strakke Dodged a Bullet en donzige Falling Out of Love ook tot mijn favorieten. En Home dan, maar die ontbreekt helaas op deze langspeler.

Alice heeft inmiddels al behoorlijke bekendheid vergaard met meer dan 10 miljoen gezamenlijke plays op Spotify (en flink aantal daarvan is van mij, dat wel) en een plaatsje op SXSW dit jaar. Het zou me niks verbazen als daar volgend jaar nog een flinke, fruitige schep bovenop gaat.

» details   » naar bericht  » reageer