menu

Hier kun je zien welke berichten Shaky als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Danny Bryant - Revelation (2018)

4,0
Lekker album zeg! Bryant borduurt qua geluid verder op wat hij met Just as I Am al inzette en titelsong Revelation is dan ook een prima binnenkomer waarmee hij aantoont dat er meer is dan de traditionele bluesschema's of slowblues. Natuurlijk kan ook Bryant het niet laten om af en toe een wat meer standaard uptempo bluesschema erin te knallen zoals in Truth or Dare, of een slepende slowblues als Yours for a Song, maar dit zorgt er juist voor dat het een gevarieerd album is geworden die wat te bieden heeft voor alle liefhebbers van verschillende soorten blues. Qua stem vind ik Bryant niet buitengewoon sterk, maar hij staat wel zijn mannetje. De verbetering in vergelijking met zijn eerste paar albums is enorm en het gitaarspel is en blijft natuurlijk super bij Bryant. Lekker album, terecht in veel blueslijsten belandt dit jaar.

Dave Fields - Time's a Wastin' (2007)

4,0
Vanaf de eerste tonen had ik al het vermoeden dat ik dit heel erg fijn zou gaan vinden. Bluesrock zoals bluesrock hoort te zijn; af en toe stompend, af en toe maf, soms old-school, soms wat modernere elementen, soms jankend. Fields doet het allemaal en toont zichzelf bijzonder vaardig op gitaar. Dat hij nog lekker zingt ook, helpt alleen maar bij de luisterervaring. Okay, hij is vrij clean qua stem, maar de blues druipt er alsnog vanaf.

Bijzonder fijn ook dat hij zichzelf niet über serieus neemt, neem bijvoorbeeld het speelse Rabbi Blues waarbij hij een luchtige tekst alsnog geloofwaardig weet over te brengen.

Ik had nog nooit van deze man gehoord, maar zijn overige albums ga ik zeker beluisteren.

Dean Martin - Dean Martin Sings (1953)

5,0
Ik sluit me helemaal aan bij heartofsoul. Fantastisch album waar Dean zijn eigen versie van standards zingt, en hoe. De arrangementen voegen echt iets toe aan de originele versies en naar Dean luisteren is sowieso altijd erg fijn.

Ongelooflijk dat hij hier nog zo onzeker over zichzelf was. Hij schaamde zich rond deze periode nog erg voor zijn uitspraak en was bang dat niemand hem echt wilde horen zingen. Dat gevoel heeft hij nooit helemaal van zich af kunnen schudden, maar zelfs dit hele vroege album bewijst zijn klasse al.

Het merendeel van de bonustracks werd in 1955 al toegevoegd toen hij middels een aantal films enorm aan populariteit gegroeid was. De platenmaatschappij besloot deze LP van 8 tracks meteen uit te breiden met filmhits zoals That's Amore.

Dean Martin - The Essential (2014)

4,5
Heerlijke, maar ook vreemde verzamelaar waarbij er nogal bijzondere keuzes gemaakt zijn. Dit is een mengelmoesje geworden waarbij niet logisch terug te herleiden is waar de keuzes op gebaseerd zijn.

De verschillende platenmaatschappijen staan erop en er staan Dean songs van de 50s t/m de 70s op. Des te vreemder is het om songs als I Can't Help Remembering You en Tik-A-Tee, Tik-A-Tay te zien, maar grote songs als Ain't That a Kick in the Head of Return to Me te zien schitteren in afwezigheid.

Ik ben er absoluut voorstander voor om de sterkste albumtracks of de fanfavourites op verzamelaars te zetten, maar met die gedachte zouden bv Little Green Apples en My Woman, My Woman, My Wife niet mogen ontbreken. Zo kan ik trouwens nog wel eventjes doorgaan met songs die hier ook op hadden moeten staan; waar zijn bijvoorbeeld alle singles die Dino tussen 1946 en 1952 uitbracht?

Ach ja, met zo'n enorm lange carrière en zo'n geweldige waslijst aan opgenomen songs is er ook geen beginnen aan om tot een keuze van slechts 40 'Essentials' te komen. Je kan eigenlijk niet fout gaan met Dean Martin, bewijst ook weer deze random, maar fijne, verzamelaar.

Dean Martin - This Time I'm Swingin'! (1960)

4,5
Geweldig album van misschien wel de allerbeste entertainer ooit. Eén van de mooiste stemmen uit de popgeschiedenis en wat een hilarische tv-show had hij. Dean Martin vulde ieder podium en deed dit met klasse, humor en ongelooflijk veel muzikaliteit. Dit vroeg album van Dean toont al aan wat een swing er in de man zit. Voor mij één van mijn absolute favoriete zangers / entertainers.

Deana Martin - Memories Are Made of This (2006)

3,0
'De dochter van', normaal gesproken zou ik zeggen om niet te gaan vergelijken, maar om puur op de eigen kwaliteiten te beoordelen. Sja, als je dan een album opneemt met vrijwel alleen maar songs van papa Dean, dan kan ik ook niet anders meer dan vergelijken.... en dan komt Deana niet heel sterk uit de bus. Ze kan best zingen, maar mist dat beetje extra in met name de langer gerekte noten of in de emotionele stukken. Toch stoorde het album mij niet, al komt dat voornamelijk door het ijzersterke bronmateriaal waar ze hier mee werkt. Leuk om eens gehoord te hebben, maar doe mij toch duidelijk maar Dean.

Dion - Blues with Friends (2020)

3,5
Van zijn nieuwere albums (2006 tot 2020) is dit toch wel één van de mindere. Het zakt zeker nergens door de ondergrens, maar uitschieters naar boven zijn er ook niet. Het kabbelt allemaal vrij rustig voort en weet redelijk te boeien.

Voor een ...& Friends...-album is het dan ook behoorlijk coherent. Waar ik van te voren vreesde voor een zoveelste samengeraapt, onsamenhangend duetten puinzooi, blijkt het in de praktijk vooral op een continue geluid te leunen en dat spreekt in het voordeel van het album.

Geen hoogvlieger, ben 'm denk ik zo weer vergeten, maar leuk voor een keertje. Ruime 6,5/10: 3,5*.

Don Williams - I Turn the Page (1998)

3,0
Williams levert degelijk materiaal af (al is Pancho wel erg fout) en blijft trouw aan de traditionelere vorm van het genre. Het is nergens slecht, maar ook zeker nergens memorabel of spannend. Leuk om op de achtergrond te hebben spelen, maar dit komt voor mij niet echt boven de middelmaat uit.

Duke Robillard - Guitar Groove-A-Rama (2006)

4,0
Geweldig album waarop Duke zijn hele gitaarcollectie de revue laat passeren. Zoals wel vaker toont hij zich meester binnen verschillende subgenres en met Blues A Rama levert hij een werkelijk briljant nummer af.

Duke Robillard - Passport to the Blues (2010)

4,0
Opnieuw een topper van Duke. Met het nummer Grey Sky Blues lijken we echt terug te gaan naar de tijd waarin slow blues nog aan de orde van de dag was. Geweldig album.

Duke Robillard - Stomp! The Blues Tonight (2009)

4,0
Wat kan ik erover zeggen... ik ben een echte Robillard fan dus ook dit album weet mij enorm te enthousiasmeren. De titel track is een heerlijke blues stomper (hence the name...) en de rest van het album is weer smullen geblazen van het gitaarwerk van deze meester.