menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van henrie9. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Steven Wilson - THE FUTURE BITES (2021) 4,0

30 juni 2021, 20:00 uur

stem geplaatst

» details  

Balthazar - Sand (2021) 4,0

30 juni 2021, 19:58 uur

stem geplaatst

» details  

John Hiatt with The Jerry Douglas Band - Leftover Feelings (2021) 4,0

30 juni 2021, 17:58 uur

In 't moderne Nashville 2021? Begin je, net zoals John Hiatt, je nieuwe toch geestig kwelend over je lange zwarte, nu elektrische Cadillac? Grapje dit dan, want inhoudelijk houdt Hiatt zich voor het overige altijd ver van voorgebakken Nashville-clichés. Getuigt de releasevideo van single 'All The Lilacs In Ohio' dan weer wel en onmiddellijk : deze gezellige plaat hier werd vooral met de grootst mogelijke gretigheid en enthousiasme door 't gezelschap ingeblikt. Ongelooflijke meezinger ook, echt live klinkend, gebracht door rotten in het vak. Hiatt, met 'n goedgesmeerd gruiziger stemgeluid en Douglas en zijn band. Nee, je hoort geen drums, enkel gitaar, dobro, lap steel, viool en contrabas, maar samen leveren ze altijd de juiste emotie, de juiste sfeer. Je hoort bluegrass, americana, countryblues en countryrock, up-temponummers en andere, met de sound van een Ry Cooder, een late Dylan, een Steve Forbert. Het gaat zoals meer over melancholie, sentimenten, gebroken harten en groter verdriet. Hiatt zelf kende in z'n jeugd ook z'n deel van de smarten. Hier brengt ie bloedstollend de zelfmoord van z'n 21-jarige broer tijdens z'n schooltijd. Het nummer is tegelijk ook uiterst representatief voor de uitgesproken muzikale chemie tussen Hiatt en de subtiel spelende Douglas. 't Is ook de sleutel van de grootsheid van de hele plaat. Wat klinkt ze vitaal en veerkrachtig! Hiatt zit nu op z'n 69ste al zeker boven de 20 platen, maar toch is de houdbaarheidsdatum van z'n songschrijverschap, zo je 't wil, op verre na niet bereikt. Hij deed het hier net iets anders dan gebruikelijk, zoals Bruce Springsteen ooit met z'n ode aan de Pete Seegersound. Maar grote talenten puren dit uit en leveren ook dan steevast iets unieks. Hier, bij John Hiatt en kompaan Jerry Douglas, is dit dus uiteraard niet anders.

» details   » naar bericht  » reageer  

Hiss Golden Messenger - Quietly Blowing It (2021) 4,0

30 juni 2021, 13:02 uur

Zin in een lieve singer-songwriterplaat, wars van stress of bijtende giftigheid, die in de nasleep van de pandemie als een warme deken over je heen valt? De nieuwe HGM, americana en soul als vanuit een rustige oase, is dan wat je nodig hebt. "You can call me the wheel. All I wanna do is roll it", is 't eerste wat MC Taylor je bij de aftrap filosofisch toezingt, in 't blijmoedige 'Way Back In The Way Back', met lange outro als van een spaarzame The War On Drugs. Een nóg sterker 'The Great Mystifier' volgt, vrolijk hobbelend in een mooi Dylanesk kleedje. Zo eerlijk, vredig en zomers heeft ie de hele plaat opgebouwd. Toetsen Dylan, Wilco, Giand Sand, slow country, jazz, funk en soul, altijd kunstig en welgedoseerd omkaderd, met dank aan die vele vrienden-topmuzikanten. Innemende schoonheid tot de plaat uiteindelijk stopt. 'To the bone' kalm en zelfverzekerd. Zoals het dan ook allemaal nog eens klinkt in die prachtige afsluiter, 'Sanctuary' : "Feeling bad. Feeling blue. Can't get out of my own mind. But I know how to sing about it." En of dus!
Maar... je ziet het, de plaattitel heeft misschien ook jou misleid. Hier wordt op welke manier ook helemaal niets opgeblazen. Hier worden 11 songs aangeboden vol poëzie, quietly, om 't gemoed van de mens te helen. Je proeft en 't water uit z'n bron blijkt prima te drinken. Nee, HGM tout court is weldadig goed!

» details   » naar bericht  » reageer  

Frank Zappa - Zappa '88: The Last U.S. Show (2021) 4,0

29 juni 2021, 15:12 uur

Behoorlijk wat jeugdig zakgeld, dat ging vanaf 1971 naar idool Frank Zappa, 'Fillmore East', '200 Motels', 'The Grand Wazoo', 'Apostrophe (')'... Je herbeleeft dus nu wat bij de tonen van  deze 1988-live-registratie in New-York van 's mans laatste American Tour. Een zit van 150 minuten, 31 nummers. Ja, ze zijn daarna nog met z'n allen richting Europa vertrokken. Helaas, interne spanningen, de groep valt er uiteen en de Frank moet er de boel afblazen. Door fragiel gekomen gezondheid en zware ziekte belandt hij in een epiloogperiode. Veel te voortijdig (1993 ) maakt het lot komaf met 't supercreatieve genie van een al bij leven legendarisch muziekicoon. Je zie het allemaal al terug in Zappa, de biografische rockdocumentaire. Maar welnee dus, geen release hier voor louter de superfans! Neem deze gerust maar op als proefplaat. Is Zappa overigens niet altijd relevant gebleven, wordt ie nu zelfs niet steeds meer hip? Zie al die frisse jazzbloemetjes, vandaag overal opschietend bij stuiterende jonge bands. Ze kunnen wel iets met zijn immense discografie vol experimentele sounds en met al wat voor straks na jaren nog in zijn schatkamer ligt. Dit hier is bovendien onuitgegeven sterk, een complete registratie, zonder intern gekrakeel, perfect klare uitgave. Perfectionist Frank kon ze je in '88 zelf nooit zo af presenteren. Nu dus toch, dankzij spectaculair verbeterde digitale technieken. En tal van zijn topnummers staan erop. Vond je die op andere live-platen van 'm misschien ook al eerder, hier zijn ook de toegiften biezonder en leuk. Hits van vroeger, op z'n Zappa's. Zo nu voor het eerst ook de verschillende Zappa-Beatlessongs, Michael Jackson verbood  eerder nog de toevoeging ervan. Of Led Zeppelin's 'Stairway To Heaven', nu in handen van gepassioneerd gitaarvirtuoos Zappa, die, naar men grappend beweert, de song eerder zelfs nog niet kende. En vergeet ook niet :  'Whipping Post' van The Allman Brothers Band!
 't Begint en eindigt alles wel wat weird. Die minutenlange intro en oproep je te registreren,  te gaan stemmen, het muzikaal uit volle borst uitzwaaien met 'America The Beautiful'. Maar ook dit was Frank ten voeten uit, politiek heel bevlogen. Daartussenin krijg je dus wel een volmaakte impressie van wat 't Zappagebeuren toen voor de fans wereldwijd voorstelde. Overweldigend kopergeluid, geroutineerde 12-kopige band in één unieke, chaotische en toch extreem gestroomlijnde vertel-pop-rock-klassiek-jazzperformance. Met vooraan een dirigerende charismatische voorman die van zijn snor  logo en uithangsbord kon maken. Krachtvoer voor jong en ouder, dit hier!

» details   » naar bericht  » reageer  

John Grant - Boy from Michigan (2021) 4,5

28 juni 2021, 10:00 uur

Lockdown, 2020-2021. In het verre Reykjavik telt John Grant z'n lidtekens, begint er aan z'n hoogst persoonlijke Ijslandsuite. Na de vreemde begintonen -begint hier de 'The Shining'-soundtrack?- doemen de als vanuit wolken scherper wordende contouren van zijn getroubleerde vaderland Amerika op, van zijn geboortestreek ook. In de suite, een sleutelvers, "Никогда не извиняйтесь чем вы стали. Всё что мы имеем заработали потом и кровью", diep in 't stuk verborgen, "Verontschuldig nooit voor wat je bent geworden. Alles wat we hebben is met zweet en bloed verdiend." (In 'Your Portfolio').
Nja, het beeld door de songs opgeroepen is ambigu. Een aantal scenes verre van fraai. De synths klinken er o zo dissonant donker, knellend en bijtend. Daarnaast zijn er ook die andere, warme, zo luchtig dansende, zo tedere, of grappig en frivole als wat. Er is z'n hunker naar de zorgeloze kindertijd, z'n roze kinderlijke onschuld. Vergeten we daarin de scary movie in 'Dandy Star', dan toetsen z'n drie beginsongs de Michiganperiode als nostalgie ten top. John groeit vervolgens op in Denver in een voor zijn geaardheid vijandige conservatieve omgeving vol masculiniteit. Ie is dan ook laat uit de kast gekomen, pas rond z'n vijfentwintigste. Wat een totale openheid hier van John Grant! 'The Cruise Room', over 'zijn dingen met een vriend, waarover ze toen het fijne niet wisten'. Aandoenlijk! 'Mike and Julie', prachtige schets over de moeilijkheden met het aanvaarden van zijn geaardheid. " 'k Weet dat ik toch niet mijn hele leven op de loop kan. Schande over mij als ik anderen laat beslissen over wie ik ben." Of 't melancholisch wringende terugdenken aan z'n bedvriendje 'Billy  (in 'Billy')... Slíkkén! Vergeet zeker ook niet z'n schitterende ode bij leven aan z'n dierbare geliefden, 'Just So You Know', andere song dit om in te kaderen. Wat een songwriter. Maar zoals Roger Chapman op zijn uitstekende laatste, veegt de volwassen John tegelijk ook fel schertsend, minachtend, bijna absurd de vloer aan met de kwalijke American-dreamlucht, gevestigde machten, 't meedogenloze kapitalisme, geldzucht, de US aan flarden en met tegenwoordige waarden die enkel bastaards als Trump voortbrengen ('The Only Baby'). Z'n continu meesterlijk spel met de taal! In het engels, duits, russisch, hem totaal om 't even. Neologismen en 't cynisch citeren van de lege woordenschat der bekrompenen, hi-la-risch! De muziekband, de sound dient overal consequent en synchroon de uitzonderlijke lyrics. Als een Rufus Wainwright op zijn melodische best, een even mooie nasale bariton, z'n stem is een sterinstrument. Maar ook veel synths dus hier, in tal van stijlen, epische soundtrack, retro wave, synthpop, elektronische drums. Ze volgen de sfeer, onderlijnen de charmante muzieklijnen. Maar net zo John's mooie piano en bekoorlijke blazers. En een dank ook voor 't puntgave werk van Cate Le Bon, z'n producer-maatje...
Wat een wonderbaarlijk pakkende zit, wat een diepmenselijke plaat! John Grant, boy from Michigan, je vurige rechteroog ziet het vlammend en schiet. Doe vooral verder, zelfs als een Don Quichote, hard tegen de molens in (DQ in 'Just So You Know'). Grotesk of niet, "никогда не извиняйтесь", verontschuldig je vooral niet, je herinnert je tenminste de maatstaven van beschaving. Daarop heeft inderdaad niemand, nooit, persoonlijk noch maatschappelijk, op in te leveren. Weergaloze luisterplaat dit.

» details   » naar bericht  » reageer  

Roger Chapman - Life in the Pond (2021) 4,0

25 juni 2021, 18:08 uur

Chapman kwam hier ooit binnen als de 'Imbecile' en 'Run Like The Wind' zingende rauwe kraai op de onvolprezen Tarot Suite van Mike Batt & Friends (1979). Sindsdien is ie nooit meer weg geweest. Zijn laatste wapenfeit, laatste aankoop hier van nieuw werk van 'm dateert toch alweer van 2009, de schitterende dubbelaar-'compilatie' 'Hide Go Seek'. De mediastilte rond hem wordt nu eindelijk doorbroken met een verrassende nieuwe van de voor mij legendarische, kranige bijna tachtiger en een mooie video van 'The Playtime Is Over' waar ie croonend en gesticulerend als een frisse Joe Cocker verduidelijkt hoe je waardig ouder wordt. " 'k Had heimwee naar al de verschillende stijlen die mijn leven beïnvloedden", zei ie ergens, “Amerikaanse rock van de fifties tot nu, Britse r&b van de sixties als Georgie Fame, the Stones, Zoot Money, folk, blues, Motown, Stax, Blue Note jazz, klassiek, americana, country..." Zijn gebetenheid op politiekers hielden het muzikale vuur warm, zei ie verder. 't Zit inderdaad allemaal in die lyrics, naast de gebeurtenissen van de dag, het wereldnieuws, mensen en ontmoetingen. Songs met inhoud en lef kon ie intussen al schrijven als de besten, poëtisch, kleurig, grappig en met de nodige woordspelingen en, jongens, zo doet hij het hier toch ook weer! Van al bij de honky-tonk-openingsnoten hoor je't al, zijn krasse vibrato schuurt en sneert als vanouds. De uithalen blijven ondanks onderhuidse frustratie wel behoorlijk 'onder ons', op z'n Engels heel fijntjes verpakt. Alleen in 'Green As Guacamole' zet hij schijnheilige politici ongezouten een neus. Zo bevat ook de titel een dubbele bodem en valt ie nog het best te vertalen als : "En intussen hier in de UK..." Gelukkig, ook rocken doet Roger nog als de besten. Met een nieuwe rits songs hier die er helemaal toe doen en die met volle overgave worden gespeeld. Terugkijkend vond ie z'n ouwe maatje Poli Palmer terug als medeschrijver en producer, evenals Geoff Whitehorn (Procol Harum) op gitaar. Gaaf, alles samen. Ook met orgeltje en blazers, die diverse songs in de passende mood brengen, luister in dit verband zeker maar naar het ingetogen 'On Lavender Heights'.
Dylan, Cohen, eens oud en grijs, het componeren ra(a)k(t)en ze helemaal niet kwijt. Net zomin Roger Chapman, maar met zijn krakende voice staat ie er wel nog geheel ongeschonden en zijn performance is net zo beresterk. 2021, een dozijn jaar later... Roger, bedankt, we kunnen weer verder!

» details   » naar bericht  » reageer  

Amenra - De Doorn (2021) 4,5

25 juni 2021, 09:04 uur

Een vuurritueel, Gent 2019, over verlieservaring, loslaten en verwerking, brandend kunstwerk, verlaat die duisternis, ga naar het licht! De introspectieve soundtrack, 't ingezongen kader eromheen kwam uit de nieuwe, aangrijpende De Doorn-score, schitterende postmetal van Amenra. De doorn, universeel symbool van afschermen van dreiging, pijn en zelfbescherming of tot bloedens toe verwond worden. Op de hoes symbolisch de 6 Amenra-medewerkers, ondanks doornranken met elkaar verenigd. Ook nog voorafgaand aan de release, in Menen en Diksmuide, gelijkaardige Amenra- performances met 'De Doorn'-nummers.
De score die paste voor Gent: het verbijsterende 'De Evenmens'. Weidse geluidsmuren vol trage, bezwerende plechtstatigheid, daarbinnen poëzielijnen van ontroerende schoonheid. Gezongen, geschreeuwd, perfect in interactie met elkaar gebracht door frontman Colin en, verrassend, Caro Tanghe van Oathbreaker. Ook nog 'Ogentroost', opener nu van de plaat, uit nachtnevels opkomende dreigende drones, verdwijnend in een Carmina Burana op z'n Amenra's, eerste van meerdere tien minuten overschrijdende klankborden vol ontzettende broeierigheid. Het intense 'Het Gloren' dan, rond voordracht in doodse stilte, angstscreams, getormenteerd, met krachtige grooves. Amenra, het zijn meesters in het creëren van atmosferisch evenwicht tussen sludge en doom, tussen luid en stiller. Binnen de klanktapijten laten ze aan jou de ruimte voor de invulling van betekenissen.
Pas binnen zijn ze bij 't nieuwe Relapse-label, debuteert het vermetele Amenra al direct in 't Vlaams! De switch werkt bevrijdender dan ooit. De teksten zijn verbazingwekkend sterk, al gaan ze bij de screams wel wat verloren. Colin legde er zich samen met Peter Verhelst, schrijver, op toe, met in het achterhoofd de inspirerende lyrics uit de kleinkunst.
De finale. Er gleden bij Amenra ook muzikale reflecties overheen Flanders Fields. Het fenomenale 'Voor Immer' zwerft als op een zompige, zotte morgen (de Vanuytsel-sound is niet veraf) over verwoest, door bommenkraters verslagen oorlogslandschap. Een sacraal in verzen gedebiteerd postmetalrequiem, als in één slepend optrekkende dronebeweging, dat finaal met messcherpe riffs en screams openbarst in oorverdovende flitsen van herinnering, dààr was de bloedige gruwel, het immens onmenselijk inferno. Na die catharsis : verpletterende explosiviteit verzacht in louterende terugkeer.
Dergelijke hectische, rauwe sludge-hardcoremomenten zijn toch schaarser geworden op 'De Doorn', hun vijfde dus na de energievretende Mass-reeks. Eigenlijk krijg je nu meer postrock, met empatische, verdiepende spoken-wordpassages en dito meer akoestisch instrumentarium.
Amenra blijft groots, het spreekt met zijn duistere composities, zijn zuiverende, bevrijdende performances intussen al veel meer volk aan dan alleen de diehard metalfan. Een ongekend dynamisch epos als dit getuigt des te meer van hun maatschappelijke engagement en mentale sterkte, daar kunnen ze zowel op plaat als live indrukwekkend mee uitpakken. Amenra met 'De Doorn' is gewoon wereldtop.
'A Solitary Reign' was al terecht een classic in De Zwaarste Lijst. StuBru, is er straks ook nog plaats voor 'De Evenmens' of 'Voor Immer'?

En ja ... bij Amenra heeft 2021 nóg een project in petto, met Igor Cavalera, ex-mepper van Sepultura. 't Kan dus gewoon niet op! Goe bezig, jullie.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Lounge Society - Silk for the Starving (2021) 4,0

24 juni 2021, 19:05 uur

De aan de gang zijnde postpunkgolf blijft ruime aandacht opeisen. Blijken in de stal van Squid, Black Country, New Road en black midi de beste leerlingen van de klas te zitten. Zou TLS daar ook bijhoren? Alleen al op basis van hun eerste single en deze ep met samen erop 5 sterke anthems, verdienen ze 't zeker. De hand van de ondersteunende The Strokes-producer zorgt al bij voorbaat voor pure afwerking. Voorganger-single 'Generation Game' was een voltreffer à la Fontaines D.C, een nummer met een psychedelische sneltreinvaart en een fulminerende zanger kronkelend als de bezwerende Jim Morrison. Het openend 'Burn The Heather' dan -wat een zalig nummer!- is een op bas dansende springer-rocker van jewelste, weer in typisch declamerend spoken-wordstijl, waar je ook de ritmiek van founding fathers Talking Heads in terughoort. 'Television', verwant, jawel, aan Television-de groep, stuitert op hetzelfde aanstekelijke élan verder 'Cain's Heresy', ontketende rocker van formaat, die, gehuld in psychedelische walm, weer uitmondt in een muzikale trip. 'Valley Bottom Fever', fris van de lever en even geagiteerd chaotisch als de vroege Black Lips geven hun geboortestad een woedende punkschop. TLS, giftig politieke punk vol frustratie over sociale mistoestanden en macht, vol jeugdig talent, levert zo zijn eigen hete bijdrage tot het postpunkgenre. Ze doen het met de borst vooruit en met verve. Kom erbij!

» details   » naar bericht  » reageer  

Fear Factory - Aggression Continuum (2021) 4,0

23 juni 2021, 10:06 uur

Kijk, de inmiddels ex-zanger Burton C. Bell, die gast met z'n gekende roterende Dr. Jekyll-Mr. Hyde-stem, geeft er op deze tiende FF dan toch nog 's goed een lap op. Hun nieuwe, weliswaar al eerder opgenomen fearstory, waarmee voor hem intussen zijn finale zwanezang is ingeluid na voorbije getroubleerde nadagen bij FF, die is nu eindelijk toch gereleased. Bovendien ook nog eens zo mooi en zo brutaal mogelijk opgepoetst. Doek dus nu daarmee over al die jarenlang duivels felle FF-zang, met al die duizelingwekkend mitraillerende staccatoriffs eromheen. Nu, 't moet gezegd, samen met gitarist-medestichter Cazares en nieuwe drummer Heller tonen die mannen zich na meer dan 30 jaren industrial metal ook hier toch nog muzikaal van hun beste kant, 100% adhd, messcherp en continu agressief. 'Disruptor', 'Fuel Injected Suicide', Aggression Continuum', 'Purity', ze vallen ons op als de nieuwe koninginnestukken, de ongetemde gitaar van Cazares caprioleert er nóg dat ietsje meer. Ook het naar FF-normen softere, rockier en catchier 'Monolith', minder mechanische vocals, meer ingehouden gitaar die zelfs even gaat soleren, valt hier verrassend aangenaam in den bak. Maar goed, 't zijn misschien geen Edgecrushers, Replica's of Linchpins meer die passeren, maar 't is minstens een meer dan elegant afscheid in (de) stijl van een roemrucht pioniersduo. Naast hen de ritmesectie, lijnrecht en synths, als oceanen, samen waardig mee in de rit. Is die plaat bovendien ook weer dramatisch! Opent futuristisch als een duistere Star Wars, een vertellende Darth Father én een Robocop diep dreigend in het geweer in 'n voor de mens desolaat universum. Vintage FF! Daarnaast ook thema's als weerstand,  ongehoorzaamheid, je eigen weg volgen. Minder origineel dit allemaal als tegenwoordig ook popMarina's ermee uitpakken, maar geen band serveert het je apocalyptischer. FF heeft met een fris en harmonisch georchestreerd werkstuk hier zijn sublieme uitstraling behouden. Lagen voor uitzwaaiende Bell bepaalde lyrics beslist al dubbelzinnig in de mond -'Can all this be reality?', 'Imagine your life taken from you', ...- pas later zal blijken of FF nu echt z'n 'Monolith' is kwijtgeraakt. Uitkijken dus al naar FF's volgende rauwe sequel.

» details   » naar bericht  » reageer  

Dordeduh - Har (2021) 4,5

21 juni 2021, 13:53 uur

Jens Bogren, producer bij Devin Townsend, Opeth, Dimmu Borgir, deed zijn ding nu ook met... Met zo'n goede reden dus oor verleend aan 't nog illuster onbekende Roemeense Dordeduh. Maar, man man, met wat een epische opener komen ze daar zomaar uit de kelder naar je toegekropen. 'Tîmpul Întâilor', modern donker prachtstuk in opbouw en arrangementen, direct al twaalf machtig spannende minuten. Deze memorabele toon gezet, een uur en nog 7 magistrale songs verder is er zomaar een knoert van een avontuurlijke metalplaat afgeleverd, overwaard om dit jaar naast je grootste metalmasters te in te lijsten! Verschillende stijlen en sounds worden, clean, chanting en hard gezongen, op filmische wijze samengevoegd, naadloos, Dordeduh heeft lak aan vakjes. Elke song ademt anders. Fusion van black metal, subtiele folktoetsen met onbekende Roemeense instrumenten, pompende atmosferische Devin Townsend-electronics, progessieve rock. De vocals klinken vaak tribaal en erg Gojira. De loepzuivere afwerking van Bogren maken bovendien dat het hele instrumentarium, licht of hard, continu klaar je oor streelt. Betoverend melodische songs en soundscapes vol vuur en plechtstatige grandeur golven over je heen. 'Vraci de Nord', torenhoog uitdeinend in emoties en duisternis, kan zo een Game of Thrones-soundtrack in. Met 'De Neam Vergur', adembenemend muzikaal epos, sereen folky opstartend, word je de zee van wiegende electronics ingetrokken, beland je langs heroïsche vocalen, vurige gitaren en percussie, riffs en hooks, tot bij een zoveelste vlekkeloze orgelpunt. Roemenië, land van donkere legendes, heeft hier een perfecte, supercoole plaat voortgebracht die deze metalfan/progrocker verbluft achterlaat. Al begrijp je dan geen bal van de Roemeense lyrics, de latijnse tongval stoort je geen moment, integendeel, 't draagt bij aan de geladen atmosfeer. De bandsnaam betekent 'hunker naar spirit' ('dor de duh') en hun plaattitel is 't Roemeens voor 'talent' ('har'). Dat laatste hebben die mannen dus alvast zat. En onze eigen 'dor' naar Dordeduh is hier intussen onstilbaar hoog...

» details   » naar bericht  » reageer  

King Buffalo - The Burden of Restlessness (2021) 4,5

20 juni 2021, 20:54 uur

Zet je schrap, daar komt King Buffalo! Ze laten nu al een kanjer van een stonerplaat op je los. En later dit jaar komen er nog twee erop aansluitende albums bij, weliswaar met een andere sound en stijl, maar dit alles in de steigers gezet tijdens de lockdown. Verhaalboog, karakter en thema zullen ze delen, maar ze zullen net zo goed afzonderlijk beluisterbaar zijn. Hier bovendien stoner met naast aandacht voor melodie ook grote zorg voor de lyrics, toch niet evident in het genre. Zo vrijuit somber en intimistisch hier, geschreven vanuit de onderbuik, de claustrofobie en frustratie van de pandemie. Roger Waters en Zach de la Rocha zijn de inspiratiebronnen. De hechte groep, King Buffalo, levert ongecompliceerd frisse composities die bijna onberedeneerd lijken samengebracht. Gestripte vraag- en antwoordjams zo je wil met mooi  atmosferisch samenspel tussen heldere vocals, scherpe, klare staccatogitaren, synths en een perfect meegaande ritmesectie. Stijlvol etaleren ze je hun open klankpalet vol minimalistische, repetitieve Tooltoetsen waar de energie maar van tussen de muzieklijnen blijft uitspatten. Veelal starten ze discreet, onderkoeld en psychedelisch declamerend, om geleidelijk rusteloos op te bouwen tot finale erupties van riffs en donderende drums. Kraakzuiver opgenomen plaat die geen zwaktes kent. Wat jammer dat we zo'n trilogie nog niet kunnen bingehearen. Kom dus maar op met dat vervolg, heren, we are restless!

» details   » naar bericht  » reageer  

Whispering Sons - Several Others (2021) 4,0

18 juni 2021, 09:24 uur

De songs voor de 'moeilijke tweede' van WS, geschreven tussen het touren met de Editors door, moesten om te rijpen noodgedwongen maanden het lockdownbad in. De hoezen van hun nieuwe en die van de vooruitgeschoven singles verraden je al een desolate leegheid van rotslandschappen in diverse kleurschakeringen. Want een blend van somberte, eenzaamheid, onrust en rusteloze energie, angst en zelfs waanzin, dat zijn nu de ingrediënten bij deze WS. Getuigen daarover ook de schizofrene lyrics, want de 'Several Others' dat zijn wel die anderen in jezelf. Het plotselinge succes van de band werkte blijkbaar ook persoonlijk diep in, meer,  bedreigt je identiteit. Muzikaal kent hun onconventionele experimentele postpunk in verschillende songs nog steeds dezelfde straightforward-aanpak met de ritmisch  stuiterende gitaren. Afgetrapt wordt er zo met een op bas pulserend 'Dead End', gevolgd door een nog geweldiger 'Heat'. Ruimtescheppende electronics trekken nu wat meer aandacht dan op voorganger 'Image'. Verder ook (spaarzame) piano ('Screens', 'Aftermath')! Een solitair, bijna afgestorven toetsenakkoord begeleidt 'Aftermath', waar het gaat over de ongezonde perfectionistische drang meer te willen zijn dan draaglijk. De catchy gitaren en elektronica dan, ze kronkelen zich onderdanig en bezwerend rond het immer androgyne kelderparlando van frontvrouwe Fenne. Om tenslotte dan te belanden bij nog een hoogtepunt, het wanhopige 'Satantango/Surgery', een twee-eenheidsong.  'Satantango' als lange borrelende intro komt uiteindelijk met hectisch tekeer gaande gitaren open te barsten in een verschroeiend gestoord 'Surgery'. Om dus kort te gaan : WS bevestigt hier, het is gegroeid en het werkt zich op tot een unieke mundiale band. Op hun menu alleen maar verrassend interessante, zéér genietbare ellende. Wil je nog meer?

» details   » naar bericht  » reageer  

Del Amitri - Fatal Mistakes (2021) 4,0

17 juni 2021, 10:04 uur

Welja, uitstekende nieuwe van DA, niets wereldschokkends toch? Inderdaad, net zo min als die van die andere briljante oudgedienden, Counting Crows of van Crowded House laatst, die evengoed in gradaties van jaren terugkwamen. Maar toch heeft DA je net als die anderen van bij 't blije wederhoren bij 't nekvel vanaf song één. Die Schotten weten onderhand al als geen ander hoe je een perfecte, goed in het gehoor liggende rocksong maakt en frontman Currie, met z'n mooie belegen rauwe stem intussen, weet ook perfect hoe ie ze voor jou zal brengen. Met hernieuwde energie brachten ze er hier dus weer heel wat steengoeie samen, eigenlijk zit je zeg maar constant gekluisterd te luisteren naar die sublieme poezie, naar al die sprokkeling van stemmingen verpakt in verschillende opzwepende stijlen. Plaattitel en lyrics klinken hier wel wat piekerender en somber, ondanks hier en daar de kwinkslag, en ook de songtitels verraden zieleroersels, 'I'm So Scared Of Dying', 'Lonely', 'Losing The Will To Die'. Maar hoe kwetsbaar en hartverscheurend ook, keer op keer charmeert je met de opwindende melodie ook hun positieve vibe. Sterke melodieën, zonder franjes, soms beatlelesk, altijd goed in de arrangementen, folky acoustisch, een ballad, soms luider groovend rockend of met minder verwachte instrumenten als piano, orgel of accordeon. Mooi dat! 'Is dit een heropstanding of enkel maar de laatste ademstoot net vóór 't einde?', zingt Currie aan 't begin van song twee... Zonde is het hoe dan ook als een gerijpte klasseband als DA met een prachtplaat als deze onder de radar blijft. Blijkt hier loud and clear dat deze oude vossen nog net zo min hun haren verloren, als hun allesbehalve fatale muzikale kundigheden.

» details   » naar bericht  » reageer  

King Gizzard & The Lizard Wizard - Butterfly 3000 (2021) 4,0

13 juni 2021, 12:20 uur

Via huisvlijt ook in coronaomstandigheden doodleuk albums blijven afleveren gaat een supercreatieve band als KG&LW perfect af. Dat onze kameleonband op deze 18e (!) zo op afstand bovendien nog eens met een geheel andere sound uitpakt, geheel vanzelfsprekend. Dat het uiteindelijk synthesizer-gedreven droompop met een aureooltje van luchtige feelgood is geworden, nee, hadden wij dan weer helemáál niét verwacht. Eens die onwennigheid overwonnen dus, blijkt hun radicale switch op de koop toe behoorlijk innovatief, zo totaal ook zonder de vertrouwde elektrische gitaren. En al die dichtgeknepen, hoge stemmetjes à la Of Montreal, er is dus nu ook een dance-KG&LW!  Het begint even vreemd en  bovenaards als 'The Wild Signals' in Spielbergs 'Close Encounters...' Het luistert als één ondeelbare brok speelse futuristische muziek voor het verre Oosten, waarbinnen de stukjes geheel natuurlijk bij elkaar horen en een na een in elkaar overlopen. Leuk en bovendien goed gearrangeerd dit alles. Luister maar naar het frivole 'catching Stars' of '2.02 Killer Year', staalkaarten voor het hele virtuoze werkstuk. Op de festivals kan deze veelkleurige live-band KG&LW dus straks steeds meer podia gaan vullen. Vóór de moshpit of de dampende dance-tent, geen probleem, ze presteren het telkens met verve!

» details   » naar bericht  » reageer  

Garbage - No Gods No Masters (2021) 4,0

12 juni 2021, 13:18 uur

Plaatje voor de rockzomer '21? Verrassend, zet deze van Garbage er maar bij! Hebben blijkbaar wonderbaarlijk alle nodige grinta teruggevonden, zo cool en combattief als een aspirant-europacupwinnaar zijn ze hier aan zet. Het spervuur bitse, snerende uithalen van sterk performende frontvrouw Shirley Manson bevestigt al vanaf opener 'The Men Who Rule The World' de behoorlijk manke stand der mensheid en het trieste wereldschouwtoneel : kapitalisme, macht, racisme, #MeToo, seksisme, misogynie, massabetogingen, dierenrechten, angst en vervreemding, normloosheid, geen pretje wat hier al aan walgelijks de revue passeert. Daartussen vinden ook Shirley's kwetsbare zieleroerselen en frustraties nog een mooi plaatsje. Ze kregen hier zo te horen vooral een behoorlijke dosis industrial te leen van Gary Numan, zo filmisch en weids wordt alles hier uitgestrooid. Ze switchen in een smeltkroes van stijlen, heavy rockend, techno, swingend, funky, trip-hop tot power ballad of radiovriendelijke pop. Melodieus weer en catchy as hell, om massaal mee te zingen, zo is Garbage dus gebleven. Butch Vig en zijn maten spelen de hooks, de riffs, de opzwepende staccato's op en neer. Een matuur, hevig Garbage hier dus, dat met z'n memorabele, maar zo zwarte zevende verbluft en charismatisch aanzuigt als in zijn hoogdagen. Another right record at the right time!

» details   » naar bericht  » reageer  

Rise Against - Nowhere Generation (2021) 4,0

11 juni 2021, 12:53 uur

Gepassioneerd een revolutie starten, dat doe je toch pas na het zingen van de Internationale? Dat is wat de punkers van RA zullen hebben gedacht, waarna als een vurige  raket hun gewichtige punkriffs en roffelende  ritmes weer eens de huiskamer inschieten. Voor de groeiende  'nowhere generation' uit de titel is het dat ze 't hier met hun hardcore opnemen, brandende revolutionaire statements, furieus, agressief met hart en ziel. Opwindend, wat een boost van energie! En vooral met die felle boodschap, zij komen er goed mee weg. Ondanks toch al twee decennia schreeuwend voortouw te hebben genomen voor scanderende punkhordes, weten ze zich hier voor 100% herop te laden. Voor RA is en blijft de missie dan ook tijdloos. Armoede en sociale ongelijkheid, onrecht, klimaatverandering, ze declameren het zo doorleefd eerbaar en wars van platte clichés, dat je 't slikt. Een pure band als RA is al die tijd toch ook consequent dicht bij de punkbron gebleven. Ja, een opduikend rocknummer hier en daar, wat gedeisder acoustisch instrumentarium ook, maar hun spirit en dito melodieuze anthems blijven blijkbaar toch probleemloos de nieuwe punkgeneratie aansteken. Vandaar, vanuit zijn punkbiotoop heeft RA terecht zijn wilde vleugels weer uitgeslagen, hebben ze je ruim toegeblaft waar het nu op staat. Fans uitgeput en tevreden. En voor de wereld meer hoop? Alvast zeer geslaagde plaat.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Calicos - The Soft Landing (2021) 4,0

10 juni 2021, 19:35 uur

Indertijd, drie jaar geleden, over ze gelezen, Humo's Rock Rally gewonnen. Verleden jaar, opgevallen met single 'Nova', terecht helemaal bovenaan Vlaamse Radio 1's Voxtop beland. Nu hun eersteling, zo te zien is sinds 2018 't ijzer bewust zo geduldig gesmeed tot het kunstwerk helemaal af was. Dat is het dan ook nu, volwassen plaat, tot in de kleine puntjes professioneel. Topnummer 'Nova' schittert nu mooi middenin. Wat direct in 't hoofd schiet bij beluistering van 't geheel : de recente van Lord Huron, een The War On Drugs-rocksound soms, ingetogen Wilco  - allemaal americana dit, het etiket is hen blijkbaar al opgekleefd- maar ook een mix Bony King Of Nowhere/Chris Isaak-stemgeluid en... die smachtende pedal steel gitaar! Naast de country-americana is ook pop hun eigen gemaakt, maar alles even rijk en perfect ingekleed en  afgeborsteld. Opener 'How Was I To Know', episch, evenwichtig en rustig opgebouwd tot finaal ook de rockgitaarremmen los mogen. Applausnummer! Songschrijven kunnen die mannen dus, rock of pop, sterk materiaal tot en met het 'landingsnummer'. Nog een aan te bevelen zomerplaat erbij.

» details   » naar bericht  » reageer  

Gary Numan - Intruder (2021) 4,5

10 juni 2021, 09:20 uur

Die van 'Electric', toch? Inderdaad, 'Are 'Friends' Electric', 1979. Maar lees bij deze nieuwe van Gary Numan aub vooral verder... Numan lag aan de basis van de new wave, industrial, metal, dance e.a., is sindsdien aan de weg blijven timmeren, beïnvloedde velen en niet van de minsten. Als je straks iets á la Trent Reznor (Nine Inch Nails), Billy Corgan (Smashing Pumpkins), Marilyn Manson of zelfs Bowie meent te ontwaren, weet dan : zij liketen Gary, niet omgekeerd! Bovendien het bijzondere aan de 19e van deze overlever is het concept en de originele insteek. Altijd wat theatrale  doemdenker geweest, kruipt hij nu met die typisch opschietende Numanstem van hem in de huid van de gekwelde aarde himself. Wat doet ie dat weer impressionant! Een boze bedrogen aarde een intense, woeste songcyclus in de mond leggen. Eigentijdser qua urgente thematiek kan derhalve niet. De lyrics en soundtrack worden, alhoewel zeer toegankelijk, vanzelfsprekend behoorlijk somber, apocalyptisch zelfs, stempel Numan. De muzikale wapens voor z'n hele fascinerende sfeerschepping zijn vertrouwd maar tegelijk zo genietbaar, industrial à la Numan, zeeën van synths en electronics, vermengd nu met mystieke Oosterse melodieën, zijn uniek klagende stem vloeiend wentelend doorheen de wall of sound, ontroerend mooie piano, 'Lisa Gerrard'-achtergrondvocalen... 'Intruder', 'Betrayed', 'I Am Screaming', wat een fantastische nummers. Dit presteert ie meer dan een onheilspellend dreigend uur lang. Met zelfs corona avant la lettre al in 't script voorzien ('The Gift'). Confronterend, zeer ongemakkelijk pamflet dus, voorzien van alle flitsende bombast voor weer zinderende live-optredens straks. Numan, ijzig en sinister toeogende goth, die bleef alleen maar zichzelf, zette weer droog zijn muzikale relevantie op het bord. Steken we er wat van op? Pas dan op naar z'n nr. 20!

» details   » naar bericht  » reageer  

Crowded House - Dreamers Are Waiting (2021) 4,0

9 juni 2021, 08:12 uur

CH is al 36 jaar een huis van vertrouwen. Tal van grote muzieknamen verworden mettertijd tot huizen van verval, maar CH blijft ondanks alles en ook na meer dan 10 jaar stilte mooi zichzelf. Founding father Neil Finn's is nog steeds de motor, misschien vond ie precies in zijn touren laatst met Fleetwood Mac de drive voor een heropstart van CH. Zijn voor CH zo  karakteristieke stemgeluid leidt nog steeds de dans. 'The house' is nu bovendien ook nog letterlijk meer 'crowded', nu nog twee Finn's, Neil's 2 zonen, er mee introkken, zij ook als songschrijvers. Vooruitziende jongen dus, Neil. Hier in alle geval andermaal 'n aangename luisterplaat vol korte songs, catchy oorwurmpjes met harmonietjes om, koptelefoon op, te ontdekken en zalig door te luisteren. Ook de nieuwelingen kwijten zich voortreffelijk van hun schrijfkunsten. De songs als vanouds zacht melancholisch, met als echte CH-topper 'To The Island', nostalgische mijmering over homeland Nieuw Zeeland. Her en der schijnen Neil's twijfels over de prestaties van zijn generatie door. Het hilarische 'Whatever You Want' zet dan weer de Amerikaanse politiek van de laatste jaren goed te kakken. Sprankelende albums als dit verdienen het volle licht onder de muziekzon. CH did it again!

» details   » naar bericht  » reageer  

Wolf Alice - Blue Weekend (2021) 4,5

8 juni 2021, 11:39 uur

Onthaalden we ze daar nog, Wechter, The Slope, kleinste podium, 35 minuten, laaiend!... Maar hoho, zal nu met deze nieuwe niet een heel klein beetje stof zijn opgewaaid daar in de fanclub? Zeer mogelijk, de wilde grungegitaar is op hun derde op zijn retour en vervangen door een weidsere, meer rustige, meer coherente, meer eigen synth-atmosferische sound. Waaronder al die tal van stijlen die ze gebruiken dan toch wonderwel op hun pootjes vallen. Hoe dan ook WA gaf eerder, op hun tweede, al aan zich van kritiek geen donder aan te trekken, consequent zijn eigen ambitieuze weg te gaan. Het legt ze alvast geen windeieren. Met deze keer enkel topnummers! Songs, melodie, harmonie, alles geduldig opgepoetst en bij deze klaar voor de nieuwe tijd en een nieuwe, veel grotere schare fans. Maar hoho, de assertiviteit, de bijtend agressieve rockinstelling en wees gerust, ook de gitaren, ze zijn allemaal gebleven, luister naar 'Smile' of 'Play The Greatest Hits'. Weliswaar gedoseerder nu. Het is vooral Ellie, coole frontvrouw, die zich meer uitgesproken openbaart als epische, verleidelijke popzangeres, ene van vlees en bloed gelukkig, zo gegroeid in diepgang en met eerlijke openheid over haar persoonlijk levensverhaal.
Valt te betwijfelen of met deze meesterlijk dynamische plaat, die muzikale vervoering van het ene intimistische tot het andere ruigere uiterste brengt, er van 't illustere Blue Weekend nog iets in huis komt. Namen ze alles wel op in België, het bos daar voor hun blauwe weekendje ooit behoort voortaan tot de legende. WA kent sindsdien zijn momentum en op het hoogtepunt lonken hen na corona alleen maar grote podia. Wolf Alice, Werchter 2022, we'll be there for you!

» details   » naar bericht  » reageer  

Reigning Sound - A Little More Time with Reigning Sound (2021) 4,0

3 juni 2021, 19:10 uur

RS's hoofdman Cartwright investeert z'n vrijgekomen coronatijd in een muzikale terugblik, vormt zo 'gelegenheidsband' met z'n ouwe RS-kompanen van het eerste uur... Zijn prangende boodschap van hoop en verlangen knalt meteen uit de speakers. Overvallen doen ze met een meer dan leuke dynamische retroplaat, wat breekbaarder gezongen wel, maar o zo aanstekelijke zomerse rock n roll/r&b, soms punky of wat pedal-steelcountry. Rechttoe-rechtaan rollen de gitaren over elkaar, alles mooi ingekleurd met begeleidende vocalen, al of niet kwelend vanuit de achtergrond, olijk nostalgiek orgel en veel ander instrumentaal moois. Binnen het 3-minutengemiddelde vloeiden zo als bijna vanzelf zomaar weer 12 puntige, aanstekelijke songs uit z'n pen. Even als vanzelf blijven die hier op repeat. Ook dat is RS.

» details   » naar bericht  » reageer  

Lord Huron - Long Lost (2021) 4,5

3 juni 2021, 13:21 uur

Ben Schneider blaast je al van bij z'n eerste ijle westernklanken van je stoel. Na de sfeervolle terugkeer van de lonesome cowboy uit de midwestprairies zoekt de emotie van deze plaat zich dan almaar verder baan naar je muzikale hart. Hallo!? Met van dan af toch alleen maar romantiek met strijkers, reverb-gitaar, eenzame harten en liefdesverdriet, nostalgische retro als wel uit de vervlogen fifties, wordt dat soundtrack voor een nostalgische zomer!? Ewel...best graag. Het is overweldigende American folkrock/-pop in vele melodieuze toonaarden, met in sound en harmonieën nog best met The Raveonettes en Fleet Foxes vergelijkbaar. In warmte omhelzende songs dansen vreemd wiegend voorbij. Mede door de sfeerscheppende interludia tussenin (radio?) als die we onlangs ook hoorden bij de laatste van The Coral, nog zo'n klepper. Maar Long Lost blijkt geboren in de droefenis van de pandemie, reflecteert over 't wegdeemsteren van 't voorbije en 't houdt angst in voor finale crash. Long Lost begint en, vooral, het eindigt episch met een hap filmische ambient, een behoorlijk relaxerende, bevrijdende trip, stress of tegenslag, wegdrijvend als wegtuimelende tumbleweeds in LH's imaginaire woestijn. Niet verrassend alzo de veelzeggende plaathoes. Long Lost dus : sublieme introspectieplaat! Soundtrack voor een onbestemde coronazomer.

» details   » naar bericht  » reageer  

Mdou Moctar - Afrique Victime (2021) 4,5

3 juni 2021, 06:56 uur

Mdou Moctar is een begenadigd singer-songwriter, dito autodidact gitaarbouwer en virtuoos gitarist die zich vanuit zijn geboorteland Niger met z'n Toearegwoestijnblues/woestijnrock uit de Sahara internationaal bekend maakte. Werd ie onlangs door de Vlaamse Radio 1 in Niger opgebeld n.a.v. het verschijnen van deze plaat, gebruikte Mdou vurig bijna heel de zendtijd om het vooral over de moeilijke toestand in zijn thuisland te hebben en hoe hij het bij uitbreiding met hand en tand voor heel het Afrikaanse volk opneemt. Ook in zijn dorp, heel letterlijk, waren er die dag problemen met de waterputten... De problematiek komt zeker terug in zijn songs, getuige ook de plaattitel. Maar net zoals elders zingt men ook daar graag over liefde en geluk, maar hier dus ook over eigenwaarde en bovenal : onderdukking en onrechtvaardigheid. De titelsong, koninginnenstuk, is in dit verband een niet te missen, pakkend en episch strijdbaar hymne, dat muzikaal in prachtrock uitwaaiert als een regelrechte Nigerese 'Child In Time'. Maar de plaat van Mdou en z'n band is in zijn geheel sowieso opnieuw één lange onweerstaanbare bron van primair borrelende energie. Weidse soundscapes out of Africa, gedragen door die fantastische repetitieve gitaar, z'n iele zang en die betoverend spontane african style harmonieën. En ook dansbaar als wat! Desert blues en de meermaals onvervalste desert rock hier, de stijlen blijken verrassend steeds meer aan te schurken bij die van onze eigen gitaaridolen. Mdou straks de grote Desert Jimi ? Onduidelijk, momenteel drukt diep op hem het grote onrecht. Bestrijd het met je muziek! Indien niet, evenveel groot respect, dappere man uit Niger.

» details   » naar bericht  » reageer  

Barcelona Gipsy Balkan Orchestra - Nova Era (2020) 4,5

2 juni 2021, 13:17 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Lambchop - Showtunes (2021) 4,0

2 juni 2021, 07:27 uur

Aan die typisch melancholische, wat sombere Lambchopsfeer, daar raakt een mens toch echt aan gehecht. Al is Kurt nu al een paar jaren buiten zijn veilige paden zoekende, dan levert ie hier toch wel weer onopgesmukt een rustige, emotionele, lieflijke plaat af en zien we hem daarom straks met z'n integrale showtunespakket graag terug op een in passende nachtsfeer gehuld schouwburgpodium. (En evenzo in de après lounge, waar deze sympathieke Lambchopvrienden zich nu eenmaal thuisvoelen.) Er zit warmte én verwarring in deze 8 korte songs van de weer collectief sterk musicerende groep, de sound vooral pianogedreven, met breekbare, soms vervormde stem. Blazers ook, een enkele acoustische gitaar, heel wat elektronische ambient en aan het einde verrassende soprano. Zoals het eerste nummer 'A Chef's Kiss' aangeeft zou hij het over voorbijgaande dingen hebben in 't leven en bij uitbreiding in de muziek. Toch zit er bij wijlen ook 'n luchtige knipoog in de teksten en titels, instrumentaaltje 'Impossible Meatballs' , titel over over z'n 'Papa Was A Rolling Stone Journalist'. Slotnummer ''The Last Benedict' is een hoogstandje, cryptische zang, sfeervol opgedirkt in laagjes, geluidsbehang van onbestemde opera, zee...  Mooi, zinvol plaatje kortom. Best te consumeren bij kaarslicht.

» details   » naar bericht  » reageer