menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van henrie9. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Perfume Genius - Ugly Season (2022) 4,0

29 juni 2022, 16:42 uur

Mag er in muziekbeleving ook wat uitdaging bij, zo nu en dan? Voel je het ook aan, soms, dat bepaalde albums gewoonweg meer focus vragen, dat ze eenzelfde drive en passie zelfs als van de kunstenaar vereisen om de lijnen die er altijd ergens zijn ingelegd te achterhalen, tenvolle te degusteren?

Welaan, heb je hier dan 'Ugly Season', waarin Mike Hadreas, gezicht van Perfume Genius - eigenlijk toch niet echt verwonderlijk van de man - de experimenterende stap zet richting avant-garde. De tedere score die de ruimte binnenstroomt was in de eerste plaats bedoeld om in een concept melodiën, harmonie en ritme te leveren voor een dansstuk 'The Sun Still Burns Here', van Kate Wallich, in 2019. Dansstuk, what the hell! Jawel, en samen met partner Alan Wyffels en producer-gitarist Blake Mills vormde hij dit nu om tot een zeer uitnodigend en beluisterbaar album. Helaas het stuk zelf kon ten gevolge van de lockdown slechts heel kort touren, waardoor de zeer biezondere geluidsband van Perfume Genius op deze manier dan toch een verdiende tweede leven krijgt. Ook als op zichzelf staande productie blijft de vreemde schoonheid en teatraliteit van de samenwerking met Wallich op het album netjes overeind. Tegelijk weet Hadreas ook vanuit zijn queer-identiteit weer zijn gekend prachtige emotionele zelve uit te stralen. Het resultaat is dus ook op zichzelf staand effenaf geweldig. Een fraai, maar weliswaar onconventioneel voorbeeld van modern songwriting, met hits incluis, zo je dit wil. Inventief, subtiel en wat een temperament wordt hier tentoongespreid.

Het zijn vooral abstracte soundscapes in een apart tempo en met boeiende arrangementen, uitbundig en rijk, donker en dreigend, gelaagd, vaak instrumentaal, tien composities vol ambient, minimalistisch neo-klassiek, naast de meer traditionele barokke pop. En de vocals van Hadreas, voorwaar een heus instrument op zich. Die totaliteit aan suggestieve klanken en stemmingen, de luisteraar laat ze, net als bij de dans, het best als één grote performance vrijelijk over zich heen wervelen.

De compositie kreeg zelfs nog een derde leven, via de begeleidende film 'Pygmalion's Ugly Season'', van de hand van gerenommeerde Jacolby Satterwhite, de dansvoorstelling geïntegreerd in 3D-animatie.
Toch nood aan wat voorstellingsvermogen vanuit de originele uitvoering? Handig meegenomen dus dit.

Langzaam, als in cinemascope, zet 'Just a Room' in, het roept een even groots en weids traporgelend harmoniumgeluid op als bij Nick Cave & Ellis laatst in 'Lavender Fields', een mijmerend fluisterende Hadreas in een wirwar van piano, strijkers en binnendruppelende engelengeluiden. In 'Herem' duikt zwaar die orgelsound weer op, na de sax en de fluitjes, de mellotron en de synths, droomwereld op hartslagritme waarin Hadreas' etherische Sigur Rós-falset rondzweeft als in een voorttikkende wedloop tegen de tijd. Komt dan fladderende popsong 'Teeth' met twinkelende xylofoon- en harpakkoorden. Stilgeworden pracht tout court, in een heel klassiek kader.

De catchy pop van 'Pop Song' is gestript. Het houdt Hadreas' smachtende falsetto op eenzame hoogte boven de spetterende elektronica, piano en de ketelpercussie. 'Scherzo', een niet-alledaagse stijlvol pianostuk, het dient zich perfect aan als experimenteel intermezzo. Pianoloopjes en achtergronggeluidjes in één levendige dissonante ritseling. Verbazingwekkend!

Titelnummer 'Ugly Season' draaft plots op met zompig pompende reggaetoetsen en dito backinggezang. Met Hadreas' mistig cryptisch gemompel en synths en klarinet eromheen. Als bijwijlen schril doorkruist door Morricone's harmonica-man uit 'Once Upon A Time In The West'. In de bijna negen minuten durende ambient van 'Eye in the Wall', in 2019 al als single uitgebracht, drijft, na twijfelende aanzet, de percussie ritme en Hadreas' verrukkelijke zanglijnen nog meer omhoog. De song vervliegt als in een langdurende, ingetogen roffelende en in kleur muterende Afrikaanse trip naar het einde der tijden.

Het schitterende 'Photograph', romantische ode aan een overleden geliefde zanger, ontplooit zich als haast door Tindersticks verzonnen, klagende en vooruitslepende schoonheid. De sfeervolle oorlogszuchtige industrial van de onkarakteristieke gitaarknaller 'Hellbent' verrast en blijft maar roteren, aanzwellen en weer afnemen. De overweldigende synths en hectische percussie van 'Hellbent' draaien weg in een duizelingwekkende draaikolk van vervormde, dissonante gitaren. 'Cenote' sluit mooi af in een oase van heldere jazzy pianotoetsen en elektronisch gestrijk.

Perfume Genius heeft met zijn experimentele kunstbeoefening duidelijk risico's genomen. Sowieso is dit heerlijke album niet hapklaar als mainstream voor het grote publiek en wellicht zal het ook voor een groot deel van zijn vurige fanbase als ontoegankelijk overkomen. Maar toch, beste fans, is dit een regulier album en geen bijzaak. Het doet ongedacht terugdenken aan een Bob Dylan die in 1973 ineens met een mysterieuze, a-Dylaneske soundtrack voor de film 'Pat Garrett and Billy The Kid' opdaagde. Een geheel andere ijle Dylan, maar even volbloed en sfeervol Bob, die zich net als Hadreas bekwaam toonde om zich ook perfect in een ander medium, film of dans, in te leven. Z'n soundtrack was los van de film een even fantastische trip. 'Ugly Season' is bijaldien dan zowat Perfume Genius' eigenzinnige, diepzinnige sonische promenade langsheen tien magistrale doeken uit een persoonlijke schilderijententoonstelling. Hadreas heeft er beslist hart en ziel in gelegd en de uitkomst is indrukwekkend. Mis bijgevolg deze kleurrijke exhibitie niet, verplaats je in zijn uniek kunstkabinet, volg met open geest de meanderende stream of sounds. Het wordt verrukkelijk.

» details   » naar bericht  » reageer  

Static Dress - Rouge Carpet Disaster (2022) 4,5

25 juni 2022, 08:47 uur

Le nouveau metalcore est arrivé! Schande, bijna was het zelfs in mijn donkere vergeethoekje terechtgekomen dit brutale schreeuwdebuut van Static Dress uit Leeds. Neen, genuanceerder, ze tappen voluit uit de verschillende vaatjes van shoegaze, post-hardcore, rock, punk, nu-metal, pop, elektronics, ambient en leuken het op met geluidssamples, maar weten alles zo onweerstaanbaar fris, vurig en right in the face te lanceren dat je hier inderdaad van een heuse revival moet spreken. Sfeer en warrigheid en de wortels stevig in de hard- en emocore. Gegarandeerd ga je dan al om voor opener 'Fleahouse', schoolvoorbeeld van Static Dress' universum dat schril schreeuwt, gromt, slaat en zalft tegelijk, loeiende politie-sirenes, melodieuze gitaarrifs en refrein, het elektrocuteert je met zijn geagiteerde screamo met flitsen en vonken van je stoel. Maar vergis je niet, seconden na de chaos beland je bij Static Dress evengoed toch weer in een rustiger postrock-interval met cleane zang. Neem nu het allerzachtste, filmische 'Attempt 8', dat zelfs bijna getuigt van poëtische en instrumentale lieflijkheid en dat, zo hoort het, de spanning voor wat erna zeker komt alleen maar genadeloos de hoogte in jaagt. Roffelend trekt chaos, noise, zelfdestructie en spannend geschreeuw zich door in allereerste single 'Sweet.', wat een meesterlijke compositie waar je, meegetrokken door de altijd weer verbazend van emotionele vocaliteit wisselende Olli Appleyard - rastalent! - van de ene in de andere geluidservaring tuimelt!

In 'Push Rope', met zijn grungy At The Drive In-punkhooks, verkent Static Dress verder zijn geluidsgrenzen, maar alles blijft desondanks altijd perfect in balans. Het meesterstuk 'Courtney, Just Relax' is met voorsprong het meest bijtend agressieve nummer van de plaat, de heavyness ervan, omrand met duivels gefluister, gaat almaar crescendo, de ene sectie is de overtreffende trap van de vorige, maar één zekerheid: het houdt nooit op. In nog zo'n ogenschijnlijke loeier, 'Di-sinTer', zitten catchy melodie, harmonie en ritme dan weer anders gecombineerd, het bevat ook meer elektronische elementen en digitale versterking én de hulp van King Yosef's keelgeluid, alsof dat van Appleyard alleen nog niet volstond.

Het meer melancholische 'Such.A.Shame' illustreert dat Static Dress zich in zijn keuzes niet laat kooien, minder gloeiend inderdaad, maar heel aanstekelijk refrein en sowiewo niettemin weer geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. '...Maybe!!?' is dan opnieuw klassiek Static Dress, het dwaalt over en weer in een wildernis van vocals en gitaarnoise. Een echt eerbetoon aan Underoath dit. Volgt het 'Lye Solution'-experiment. Of, hoever zonder te forceren raak je in het ruige jasje van een een zwaar rocknummer? Met meedogenloze vocals en geluidsvolume geheel open. Ook 'Unexplainabletitlesleavingyouwonderingwhy (Welcome In)' is een en al rauwheid. Dit is de hoeveelheid punch die je kan inpakken in minder dan twee minuten!

Het multi-instrumentele 'Marisol' is één fraai stuk atmosferische soundscape. Met grote emotionaliteit wordt uitgezongen hoe volgens Static Dress liefde klinkt. Met bijna zachte geluidsexperimenten en veldopnamen als van een vroege Pink Floyd, zelfs een ware strijkerssectie zit erin gemengd. Geen betere overgang mogelijk daarmee naar het afsluitende 'Cubicle Dialogue', post-hardcore op perfectie, dat nogmaals onderstreept wat voor fastastisch veelzijdige zanger Olli Appleyard wel is.

We hebben hier met Static Dress een ambitieuze band met een mysterieus imago, die de sound van de emocore-scene gewoon baanbrekend aan het perfectioneren is. Een band met duidelijk visie in een weldadige orkaan van hectiek. Was hun artwork voorheen resoluut gedompeld in honderd tinten blauw, nu kiezen ze resoluut voor het vurige rood van hun 'Rouge Carpet Disaster'. Welhaast elk nummer van dit album heeft een eigen, andere aantrekkelijke flow die het geheel spannend houdt. Deze jongens maken momenteel zelfs gewoonweg van de meest opwindende en aanstekelijke post-hardcore die er is en daarmee hebben ze met 'Rouge Carpet Disaster' naast een debuut meteen hun eerste emo-klassieker al binnen!

» details   » naar bericht  » reageer  

Angel Olsen - Big Time (2022) 4,5

15 juni 2022, 20:39 uur

"De veranderingen die mij overkwamen, zo'n hoeveelheid had ik nooit kunnen plannen. Niet te beschrijven hoe magisch het [maken van Big Time] was. Alles was emotioneel om mij heen in mijn leven. En toen ik aan het opnemen was, had ik een plek om het te plaatsen." - Angel Olsen.

En met dit 'Big Time' ontbolstert Angel Olsen zich zo niet alleen weer als singersongwriter pur-sang, ze kroont zich met haar suite van tien nieuwe, zalige countryfolksongs tot een heuse americana-queen. De rust hier, na haar met synthesizers doordrongen 'All Mirrors', haar vorige, en de vurigheid die het nieuwe zesde album uitstraalt is gewoon een geschenk voor elke diepgangzoeker. Want neen, voor Angel verliepen de zaken dus een tijdlang verre van vlotjes. Een understatement voor haar gang door de hel en er weer uit, voor haar weg naar persoonlijke groei. Het geluk van het zich op haar 34ste nog kunnen outen van haar queer-identiteit en daarmee haar liefdesrelatie met schrijfster Beau Thibodeaux werd onmiddellijk doorkruist door de eropvolgende dood van haar pa én kort daarna zelfs die van haar ma. Het zette een rollercoaster van tegenstrijdige, heftige gevoelens in gang.

Het bracht vooral rechtstreeks een eerlijk melancholisch album voort, vol getuigende hartbrekende emotie en verdriet na het terugvinden van geluk. Het komt van een zangeres die haar ziel, kwetsbaarheid en haar persoonlijkheid teder blootlegt. En of dat verhaal aan de ribben kleeft.

Samen met het verschijnen van het album werd bovendien als eerbetoon aan haar moeder ook de 'Big Time Film' uitgebracht, een korte film-noirprent waarin enkele van die hele sterke 'Big Time'-songs als in een donkere droom tot leven komen en raak de essentie van haar 'dark country' illustreren. Net als op het album richt het verhaal zich tegelijk op schuldgevoelens die opduiken wanneer je met verlies wordt geconfronteerd, haar onbewust omgaan met een onderdrukte seksuele identiteit en het loslaten van verleden om naar zelfrealisatie te kunnen overstappen. Bij de vertolking van 'Big Time'-the song verschalkt de film aanvankelijk met genderconforme rollen, terwijl Angel en haar hoofdzakelijk non-binaire en niet-genderconforme cast met iedere dansrotatie levendiger en vrijer uit de verf komen en de bewegingen intenser, de ruimte lichter en vol vreugde raakt. Wat een prachtig kader dus voor de op zich al hoogtepunten 'All the Good Times', 'Big Time','Through The Fires' 'Chasing The Sun'.

Op het album even sterk werk overigens van co-producer Jonathan Wilson. Veel mooie, warme instrumentatie met heel wat strijkers, piano, blazers, akoestische gitaren, waaronder vooral ook de steelgitaar, uiteraard. Ze begeleiden filmisch en deinend de vele emoties en de fraai uitzwermende melodieën. Bij dit alles Olsen's charismatische stem met het heerlijke vibrato, nu eens vrouwelijk, dan weer mannelijk en je krijgt finaal een lieve, elegante plaat die zeker steun zal bieden aan wie het nodig heeft. Een grootse prestatie waarmee ze haar plaats consolideert in het rijtje waar ook een Lana del Rey, Sharon Van Etten, Taylor Swift of ja, Brandi Carlile al thuis zijn. Voor een even superieure als aangename 'big time' kan je dus zeker bij Angel Olsen terecht.

» details   » naar bericht  » reageer  

Cave In - Heavy Pendulum (2022) 4,5

2 juni 2022, 21:51 uur

En dus toch is het legendarische, gerespecteerde Cave In uit Boston zijn grootste klap, de plotse dood van hun zanger-bassist Caleb Scofield, glorieus te boven gekomen. Gesteund door Converge-bassist Nate Newton, nieuw aan de bas, hebben ze de groep van het infuus gehaald en hebben ze zelfs een zevende album afgekregen. Je hoort het terstond, het vurige bloed stroomt eindelijk weer volop doorheen de aderen op dat felle nieuwe 'Heavy Pendulum'. Je krijgt zelfs een lange zit van zowat 70 minuten voorgeschoteld. Maar no problem, het zal het luisterplezier echt alleen maar vergroten. Alvast een aantal zaken zijn zeker, creativiteit is er bij de vleet, hun horizon die hebben ze verbreed, gediversifieerd en de kwaliteit van hun progressieve, bij wijlen psychedelische hardcore is zonder meer gaaf en boeiend gebleven. Je krijgt complexe songs, in alle maatsoorten en met huizenhoge riffs. Cave In laveert nu zowat tussen The Dillinger Escape Plan, Converge, Mastodon, de grunge van Soundgarden en de prog van Opeth.

'New Reality' is het prima brutale riffbeest om mee te openen. Inderdaad, Cave In zit in een 'nieuwe realiteit'. Maar in tegenstelling tot wat die titel doet vemoeden is hier de dreigende riffing nog van de hand van Scofield zaliger. Een oerdegelijke gepeperde rocker, sterke melodie, drive van een orkaan, afwisselende clean- en keelzang, alles samen in een zware heavy-metaljas. Prachtige compositie! En zo zijn er nog een paar van dat kaliber. Het onstuimige 'Amaranthine', ook met de lyrics van Scofield nog. Of het hoekige 'Searchers of Hell' dat met zijn wild razende riffs en diepe grunts z'n titel alle eer aandoet. Even meeslepend, 'Blood Spiller'. De riffs gaan zwaar pompend op het heavy élan door, ze verstrengelen zich meedogenloos rondom brulboei-frontzanger Stephen Brodsky. Gelijk zo in 'Floating Skulls'. Brodsky moet zich zelfzeker een weg zoeken doorheen het hyperkinetische netwerk van ruig voortschietende rock, met donder slaande percussie van John Robert Conners en messcherp rondsnijdende gitaren. Gelukkig, z'n heavy zangstem evolueert mooi ziedend mee op het helse ritme en haalt zegevierend de uitstoot van z'n finale grunt.

Aan de andere kant van het spectrum staan dan transcendente en als trips aandoende stukken. Vooreerst die twee fraaie interludia 'Pendulambient' en 'Days of Nothing'. Ook het uitmuntende titelnummer, 'Heavy Pendulum' een stuk psychedelische metal, dat tegelijk doom is, sloom, slepend én bluesy. Net zo de schemerachtige topper 'Careless Offering' met zijn dansend voortrollende riffs. De grootse single 'Blinded by a Blaze' is dan bijna acht minuten lang Soundgardenesk downtempo smeulende grooviness, slow-motiontrip met laagwiekende gitaren, met na drie minuten tussen al die de akkoorden-pickende riffs die snerpend in de hoogte opkomende schrille loopjes die zich almaar pulserend weten in te voegen. De verblindende vlam dooft in totale distortion.
In het bluesy, grotendeels akoestische 'Reckoning' neemt gitarist Adam McGrath even de honneurs waar als leadzanger à la Lindsey Buckingham, magnifiek! Een wazige, ingetogen maar regelrechte hoogvlieger. Ook 'Nightmare Eyes' is een doomsong, op volle diepte, met glansrol voor de bassende Newton.

'Rest' nog de kers op de taart, het beklijvend hoogtepunt 'Wavering Angel', een volle twaalf minuten lang epos. Het start aarzelend met de snaren-akoestiek à la Fleedwood Mac's Oh Well pt.2, het verglijdt in een rustige opbouw à la het Led Zeppelin van 'Stairway to Heaven' en belandt finaal bij zijn climax met jankend repeterende en schitterend solerende gitaren. Het had globaal een heus Opeth-nummer kunnen zijn.

We beleven hier een uitstekende thuiskomst van Cave In! Een hele sterke harmonische plaat, catchy, avontuurlijk en onverkort vol hoogten en geen dalen. Verwacht werd dat ze alleen de eer hadden hoog te houden. Neen hoor, staan ze hier eventjes fris van de lever te spelen als jonge honden. Met een nieuw hoogtepunt in hun oeuvre. Geweldig!

» details   » naar bericht  » reageer  

Wilco - Cruel Country (2022) 4,5

1 juni 2022, 13:46 uur

"In het verleden was het altijd waardevol en bevrijdend voor ons om weg te blijven van de bijnaam 'country'. Het hielp ons om te groeien en onze geest open te houden voor inspiratie van heinde en verre." - Jeff Tweedy in de brief bij de release van het album...

En die onstuitbare inspiratie blijft bij Wilco intussen maar stromen. Net zoals bij de huisman Jeff Tweedy, die ons tijdens de coronaopsluiting al eens verraste, gezellig samen familiaal musicerend bij hem aan de haard. Zo heeft hij zich voor zijn twaalfde studioalbum nu ook samen met zijn band ergens in een studio teruggetrokken. Hij heeft de 21 wonderlijke countrysongs die hij lockdownlang ongedwongen heeft kunnen laten rijpen zomaar even gretig in één take opgenomen.
Hallo, countrysongs? Inderdaad, rock of het zoeken naar experimentaliteit, het was dus tijdens de making-of ervan even volledig niet aan de orde, het zou eens volledig 'country' worden, van die ongebruikelijke dan wel, zoals zij het en niet het beladen Nashville het zouden bepalen. En daarmee staat Wilco ineens toch weer niet zo ver af van zijn eigen prequel-groep, het ook country-geïnspireerde Uncle Tupelo. Er kwam een krachtig dubbelalbum uit voort met een overzicht van een bij uitstek ingetogen en zachte 'Wilco-country'. Met een indrukwekkende reeks pakkende, smachtende, bij wijlen ontroerende songs, die dus avontuurlijk terugkeren naar de eigen roots. De meester terug bij zijn eigen eigenzinnige akoestische altcountry van weleer, inclusief met pedal steel, bij de warme sfeer van de allereerste albums.

Er is in 'Cruel Country' vooral ook het probleem met en de teleurstelling over Amerika, het onrustige land waar Tweedy zo van houdt, waar de democratie een tijdlang ernstig op spel stond en hij wil dit hier met geruststellende oprechtheid en wijsheid weerspiegelen. Geen geneuzel dus, klaar zingende Wilco en alles ook in regelrecht heldere poëzie. Tegelijk gaat het er over de liefde van volwassenen, angst en vergeving en nog meer gaat het over dood.

Wilco steekt van wal met 'I Am My Mother', aangename folkwals die al gelijk de migratieproblematiek aansnijdt. Het daaropvolgend rustig over slidegitaar galopperend 'Cruel Country' heeft het over zijn dubbelzinnig patriottisme: "I love my country, stupid and cruel". Maar ondanks die wreedheid, aldus Tweedy, toch nog altijd vergeving waard. In het vrolijke mid-tempo 'Hints' is het op en top Wilco-sereniteit, maar weer zit het er bats op waar hij uitweidt over de diepe verdeeldheid in de Amerikaanse maatschappij. Als een mantra laat hij waarschuwend steeds weer "there's no middle when the other side would rather kill than compromise" opduiken. Het teneergeslagen 'All Across the World' signaleert dan weer dat overal in de wereld er mensen ziek en verdrietig raken. "Wat heb ik er dan aan, als ik met een song je schouder wil aanraken"...

Wat creepy is 'Ambulance'. In die nochtans spaarzaam fragiele Dylan-folk horen we Tweedy filosoferend over een bijna-doodervaring, "I was half man, half broken glass". En zoals van dat duistere 'The Empty Condor' vinden we er nog een paar terug. De song zweeft als een westernanthem vol melancholie door de uitgestrekte ruimte. Sferen van weidsheid, over prachtige Amerikaanse plains of mountains. Maar daar niet alleen, evengoed tot in de uitgestrektheid van het universum. Neem zeker de bijna acht minuten lange compositie, het weelderige, majestueuze 'Many Worlds', piano en tot in de kosmos transcenderende synths. Jeff Tweedy is een man die huilt als hij naar de hemel kijkt en denkt aan de sterren die zijn gestorven. Maar tegelijk weet hij dat hij niet de enige is die leeft en die, zoals hij, hetzelfde doet. Sluit thematisch aan bij het eraan voorafgaande, sober akoestische 'The Universe', waar Tweedy bevestigde 'ten goede en ten kwade, dat het universum ook de enige plek is om te zijn'. Ook 'Mystery Binds' brengt je in een mysterieuze psychedelische roes. Of het magnetiserende tweeluik 'Bird Without a Tail / Base of My Skull', fraaie akoestische jammer die bescheiden wegebt. Even weids en verlaten klinkend zet Wilco het slotnummer in. 'The Plains', tegen de achtergrond van ingetogen, vrij over de vlakte wapperende windgeluiden. Geweldig sfeervol. Zijn vrijwel laatste ontboezeming daarbij is toepasselijk: "I like it here on the plains"...

Schitterend zonder meer verder, het kleine 'Darkness is Cheap', waar de zachte blazers zo mooi doorheen ademen. Of single 'Tired of Taking It Out on You' is een hemels mooi countrynummer puur Wilco-style met toch als sombere inhoud een problematische relatie. Het kleine 'Hearts Hard to Find', een heel fijn folkpop-liefdeslied. De blije uptempo 'fifties'-song dan, de andere single 'Falling Apart (Right Now)', andermaal met contrasterend weemoedige inhoud, het is een buitenbeentje. Het dolt met z'n pompende vaart en chicken-pickingsnaren met de 'echte' countryklassiekers. Er mag op het einde zelfs even lustig worden gesoleerd. In het zacht slepende relatielied 'Please Be Wrong' duikt dan behaaglijk een elektrisch orgel op én een schone wijsheid als "één misbegrepen woord kan de hele wijde wereld veranderen". 'Story to Tell' is bijna een John Lennon-nummer over 'het schrijven van liedjes van dood en onheil, voor al die stemmen binnenin jezelf'.
Countryklepper 'A Lifetime to Find' zet weer in als goede Crosby, Stills and Nash, maar het blijft toch gloedvolle country à la Wilco. 'Country Song Upside-Down', de countryballad, klinkt waardig teleurgesteld met zijn gracieuze strijkers. Gewoon een ondersteboven countrynummer over 'de zonder twijfel stervende hemel en het zonder twijfel stervende water'. Nog meer van dat fraais is 'Sad Kind of Way', mooi opgebouwd op een raam van vioolpizzicato's en banjo.

De plaattitel 'Cruel Country' heeft bewust een dubbele bodem. Wilco reflecteert over de wreedaardige kantjes van zijn Amerika, hetgeen ook 'cruel' afstraalt op zijn 'country' als muziekstijl '. De songs sieren evenwel door hun onmiddellijke eenvoud, een Wilco die gelijk staat met verstilling, schoonheid en elegantie. Weg glamour, gebeuk of splijtende solo's. Daarom nodigt deze plaat onmiddellijk uit, is ze zo aangenaam om op serene momenten te beluisteren. Wilco etaleert het weer eens, onbevangen, song na song, hoe een genre neer te zetten en het om te buigen naar de 'Wilco-country'. Met z'n zessen hebben ze daarvoor bakken ervaring. Om daarmee te kunnen uitpakken vergt het - om de titel van een van de songs te gebruiken - gewoon 'A Lifetime to Find'. De ruigere Wilco zal dus voor een volgende keer zijn, maar hier hebben we alvast weer een fantastische dubbelplaat!

» details   » naar bericht  » reageer