menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van henrie9. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Selah Sue - Persona (2022) 4,0

30 maart 2022, 17:47 uur

Ze is één van de grote dames van de Belgische popmuziek intussen, Selah Sue. Maar toch was na zeven jaar, op een korte 'Bedroom'-lockdown-ep na, toch ook zij aan een inhaalbeweging toe. En geef nu toe, met deze nieuwe derde van haar komt ze weer glansrijk langs de grote poort naar binnen.

Nog steeds is ze singersongwriter én dansvloerdiva ineen, maakt ze zoals steeds onverwacht mooie melodische, meerstijlige pop, soul, funk, r&b, jazz en meer, maar met nu vooral meer klemtoon op rap. Hiphop op z'n Selah Sue's, het gaat haar wel heel goed af. Solo in opener 'Kingdom' of verder met rappers TOBi, Damso en Mick Jenkins. Nu, bijna alles wat ze in haar mix bereidt blijft dansbaar en omdat dit dan bij haar ook nog zo perfect mogelijk moet klinken liet ze zich tijdens haar huisvlijt, samen met haar bandgenoot-partner, via lange-afstandsamenwerkingen assisteren door niet de allerminsten. Naast de guests bij de duetten, zijn het tal van gedegen vaklui uit de kring van Prince, Anderson.Paak, Pharrel, Kanye West en Lizzo.

Selah Sue oogde al altijd als het bevallig stralend blitsmeisje met het hooimijtkapsel, vol vrijheid, blijheid, maar binnenin huisden er toch behoorlijk wat kwalijke demonen en vooral weemoedigheid. Die teisterden de nochtans nuchtere dame met het gouden hart op de tong al jarenlang en houden haar breekbaar. Ouder wordend heeft ze er intussen wel geen taboes meer over, legt ze je desgevraagd uitvoerig haar ziel bloot, over haar migraine ooit en haar chronisch depressieve aard. De nieuwe plaattitel werd overigens zo uit haar 'Voice Dialogue'-therapie overgenomen. 'Persona', songs krijgen stem als aparte deeltjes van haar persoonlijkheid: Selah Sue, de introspectieve, melancholische, apathische, onzekere, assertieve, activistische, bezorgde, hedonistische, verzoenende, (zelf)kritische, scherpe, aandacht zoekende, verliefde... Een mens is verzameling van zijn personalities en enkel aanvaarding van elk ervan afzonderlijk leidt je uit de kwelling naar nieuwe evenwichten. Zo is 'Selah Sue-Sanne Putseys' dus vrouw met meerdere gezichten. Zowel gedreven muzikante die alles met sfeer en charme inpakt als zorgzame mama van twee koters, zowel vrouw, liefdevol in de omgang als zelf altijd vol liefde zoekend. Maar ook vrouw, kattig, pissig tot bitcherig, zo vurig dat mogelijks de micro ervan wordt doorgeschreeuwd. Alle facetten zitten ergens verborgen in deze 'Persona'. Dat ze er voor het brengen ervan met tomeloze energie tegenaan gaat, zal je hier dus straks gehoord hebben.

Een ongekend losbrandende Selah Sue in opener 'Kingdom'. Elektronische wirwar, kraaiachtig gekrijs, eventjes een verfoeide lockdown assertief afsluiten, het leidt tot haar eerste sprankelend gevocoderde hiphop. Uitblazertje daaropvolgend 'Hurray', song met de criticus en de aandachtzoeker, over oordelen op sociale media, maar daar zelf ook wel bevestigd willen zijn, rustige jazzy samenzinger met de Nigeriaans-Canadese rapper TOBi, met terecht applaussampletje op het einde.
Sleutelnummer 'Try to Make Friends', een beat, geweldige bas en Selah Sue's wanhopig gevecht om haar angsten te vriend te maken en de crash te vermijden. Het uptempo 'Pills'. Selah Sue's apathiesong of haar gevecht met de antidepressiva. Intussen wijdbekend verhaal dat ze haar zombiemakers uiteindelijk alle afzwoor om in de therapie over te schakelen naar psychedelica. De feestelijke sound van 'Pills' is trouwens compleet tegengesteld aan de lome lyrics en haar depri-performance in haar dance-clip.

'Wanted You to Know', hier met haar melancholische en onafhankelijke zelf, trap swingduet met in 't frans rappende Damso.
'There Comes a Day', kermerkende Selah-Sue-soul met weer een hoofdrol voor haar energieke, emotionele sopraan en blazers.
De relaxte blues van 'All the Way Down', song vol pijn, de verzoener aan het woord, over veroordelen en gebrek aan empathie waar het toch nodig was, rustige ballad die onderlijnt hoe flexibel die soulstem van haar wel is en hoe emotioneel, als een perswee, die waar nodig in eenzelfde song kan uithalen. Prima uitgeleid door bas en drums.
Het zinnelijke 'Catch My Drift', opnieuw gepassioneerde soul zoals die enkel uit Selah Sue's songwriterspen kan vloeien, met lieflijk blazerstunetje.
Soulballad 'Twice a Day', over angst en schaamte die plots kunnen overvallen, met passend droeve galmende pianonoten. De zwoele neo-soul-lovesong 'Celebrate', fraai samen met de Amerikaanse rapper Mick Jenkins. Het dreigend oplopende funkrocker 'Karma', stompend basgeluid en strijkers in de strofen, snerende gitaar in het refrein, Selah Sue's bijtend fulminerende anti-Trump-song. 'Full of Life', enige song over hoop en moederliefde voor haar kids. Zo goed voor haar mental state, het kunnen overleven in een coconnetje.


Ook na dit derde album, blijft de legende hier dus overeind. Van de jonge gracieuze Belgische artieste waarover haar grootste genregenoot zich toendertijd ontfermde, die haar meteen een droomtoekomst toedichtte, nadat ie het soulzangeresje op haar podium gewoon muziek zag ademen, nadat ie overweldigd raakte door de vibes die ze zo verrassend natuurlijk uitstraalde. Niet verwonderlijk. De man zo laaiend over haar dat ze zelfs onmiddellijk in zijn voorprogramma kwam, die kleurrijke Prince, was ook zelf man van vele stijlen, had, net als de frele Selah Sue, evenveel 'Persona' en demonen in z'n tengere lijf.

» details   » naar bericht  » reageer  

Placebo - Never Let Me Go (2022) 4,0

28 maart 2022, 07:52 uur

Conditionering zeker zoiets? Na een paar noten Placebo al direct aangename roes proeven, de broeierige opwinding van festivalweiden? Dat gevoel, nu dus ook met de onverwacht glorieuze terugkomst van een daar altijd overweldigende headliner, met huidige kern, het duo Brian Molko en Stefan Olsdal. Lijkt het zelfs alsof ze wel helemaal nooit zijn weggeweest. Edoch hier komen ze, tot veler verrassing en goed negen jaar later, toch met een oersterk album op de proppen, dertien pakkende rocksongs alweer, gegarandeerd goed voor een boeiende gloednieuwe setlist. Ze hadden naar verluidt gewoon weer zin om, eens de neuzen in de goede richting, als groep volop vooruit te kijken. Niet dat hun serieuze aanhang sedert de nineties ook maar een fractie was geslonken. Neen, alleen even geen verbluffende oldies-best-of-tours meer, of zaken van dat slag, maar precies als toen, als bij een echte hergeboorte, vertrouwd en fris klinken. Weer van de grond opbouwen en vertalen naar vandaag. Nieuwe items in chaotische tijden en des te meer in gloeiende kwaadheid zingen over hun grote nihil, over hun in angst en vrees tobben over de pijnlijke stand van de wereld, seksualiteit en teloorgang. Een schreeuwende cover daarom die al direct boekdelen spreekt.

Die kundigheid om met stijl de draad herop te nemen gewoon daar waar ie was neergelegd, die hebben ze dus, blijkbaar. Inderdaad en voor hen lonkt daardoor onmiddellijk, vol elektriciteit, warme gloed en Placebo-glamour, het pad weer recht omhoog, niet meer verder vlak glijdend op verstenend succes.

Zo horen we ze dus weer graag, dat Placebo, die sound van hen als geen ander. Molko, karakterman met kenmerkende van vloeibaar metaal en mysterieze erotiek doortrokken stembanden. Ze versmelten hun jams en experimenten met vaak muren van gitaren en elektronica tot donkere stuwende alternatieve rock. Tegelijk aantrekkelijk en toegankelijk hun melodieën en alles altijd zo kunstig gearrangeerd.

Cryptische opener 'Forever Chemicals' is ijzersterk. Opstarten met geagiteerde ketelpercussie, 't blijkt een vervormde harp, kort stotende drums, verdraaide gitaren en verstoord glinsterende synths, helemaal rond de als vertrouwd bezwerend croonende Molko. Het meeslepende 'Beautiful James', genderonduidelijke relatie-/liefdesong, teder zwevende techrocker op een bedje van zware elektro en gitaren. Energieboost 'Hugz', rocker met fraaie synth-en gitaarmelodielijnen, bijna mysantrope mijmering over de dualiteit van een omhelzing, verbergen versus intimiteit. Het schitterende 'Happy Birthday in the Sky', midtempo, met pakkend refrein en shoegaze-outro, Molko's emotionele verjaardagswens voor afgestorvenen alom, daarbij ook nog donkerweg "I want my medicine, give me my medicine"-declamerend.

Dan verrassende switch, het voor Placebo atypisch blije 'The Prodigal', een door orkest en strijkers gedragen song met stuwende pizzicato's en deinende tegenbewegingen, simpelweg een bitterzoet nummer over sterven. Het dramatische 'Surrounded by Spies', mysterieus propagerend opstartend, uitbloeiend in steeds hevigere percussie, waanzin onder een duister gesternte, Molko's vrijheid door de lens van paranoia, privacy uitgehold en gestolen door de je omringende samenleving. Het melodieuze 'Try Better Next Time', Moeder Natuur is extreem moe geworden van zijn bewoners. Op aanstekelijke bijna poppy groove voortmarsjerende rouwzang voor een wegzinkende mensheid. 'Sad White Reggae', een stevig upbeatnummer met lekkere basgroove en energieke gitaren.

'Twin Demons', op regelrechte Kings of Leon- groove kolkende hitrocker, yoga-geïnspireerde song over de dubbele demonen van verslaving en depressie. 'Chemtrails', prachtig opgebouwde en geinstrumenteerde postpunker. Molko's fuck-you aan de Brexit, reden ook van zijn definitief vertrek uit Engeland. In de dramatische pianoballad 'This Is What You Wanted' gaat Molko in dialoog met zichzelf. Boodschap: schuif je fouten niet af op anderen. Het ingetogen ritmische 'Went Missing', mooie ballad met veel bespiegelend parlando van Molko over zijn manier van zijn en overleven in relaties, in een wereld vol drugs, verslavingen en ziekten.
De kaakslag 'Fix Yourself', het zoemende anti-'Fix You'-Coldplay-nummer, waarom mensen willen repareren, laat ze zelf eerst eens nadenken!

Placebo is muzikaal nooit de weg van hun tijdsgenoten-Britpoppers ingeslagen, steevast volgden ze de compexere richtingen als die van The Cure, David Bowie of Lou Reed. Zoveel jaren later kunnen ze zo nog steeds gezwind tot aan de pieken van hun muzikale himalaya vol toppers geraken. Zoveel ouder en wijzer warmen ze er zich nog steeds aan hun heilige vuur. Vitaal en relevant als nooit tevoren.

» details   » naar bericht  » reageer  

Zeal & Ardor - Zeal & Ardor (2022) 4,0

25 maart 2022, 20:25 uur

Je hoort het, aan dit nieuwe, derde album van Zeal & Ardor is doorgewerkt tot de perfectie. Al zijn ze nu intussen de avant-garde wat voorbij, wat je hier krijgt van het Zwitserse heavy gezelschap is excentrieke en toch behoorlijk toegankelijke blackmetal, melodieuze deathmetal zoals je het anno 2022 eigenlijk het liefst wilt horen. Zo van die die zichzelf in volle opwinding voortstuwt, in een crossover hier met vanalles en nog wat. Met van die heerlijk zinderende verrassingen dus! Mike Patton, Gojira, Nine Inch Nails ze zijn allemaal niet ver weg.
Zeal & Ardor is al een tijd een veelzijdige, creatieve band, dramatisch en extravagant in al z'n experimentaliteit. Maar hun product hier is toch zo samenhangend als wat, ondanks eender welke averechts bruisende ideeënpracht. Zeal & Ardor, als een uitdagende Mike Patton dus, stuiterend van hot naar her. Echt of dromend, in woede hoor je hen tekeergaan tegen een verfoeide wereld in verval.

Hun start hier is om u tegen te zeggen. Ze beginnen het album schitterend met een geluidsmuur van industrial, buldering van waas, mastodont van een ouverture die als visitekaartje hun naam draagt. Het eerste vervreemdend grommen, schreeuwen en jengelen is al daar. Waarna al roffelend, scanderend, met dreigende synths en zwart riffend, 'Run' overneemt. En een tussen de soul duivels zingende frontman Manuel Gagneux. Het eerste voer voor de headbangers. 'Death to the Holy' dan, drillende blackmetalfunk en -blues met Nine Inch Nails-piano, vier stijlen voor de prijs van één! Het instrumentale 'Emersion', rustbrengende postrock-elektronica komt in sonisch gevecht met woordenloos furieuze screams en gitaren, maar op het einde wenkt toch de oase.

Dan gaat het fluitend en akoestisch pingelend verder, maar de naam van die westernblues is niet 'Nobody' maar gewoon 'Golden Liar'. 'Erase', wolzachte akoestische aanvangsnoten worden afgelost door snoeiharde riffs, blastbeats, verschroeiende grunts en growls.

Het hoogst originele 'Bow' is vervolgens een hiphopperige blues op een industrialdreun, brutaal eindigend met opzwepend meebrulzang. 'Feed the Machine', of hoe handklappende gospel zich keer voor keer weer omturnt in donderend en krijsend exploderende black sound. Wat een duivelse oorwurm! 'I Caught You', weer als Mike Patton, een even vindingrijk stemmenpingpong, waarbij met het tikken van de klok steeds meer de poorten van de hel zichtbaar worden. 'Church Burns' is een met screams versterkte hardmetalen slavenzang-gospel-soulsong.

Het half-Duitse 'Götterdämmerung' dan, inderdaad, als een donkere operasong, hier met de groove van grunge, funk en ijle koorzang. Maar verpakt in een als Cradle of Filth voortrazende headbanger. Groots én het hoogtepunt van het album! 'Hold Your Head Low' is klagende blues en soul met achtergrondzang, een met synthezisers overtrokken metalsoundscape. 'J-M-B' lijkt een Eddie Vedder-lookalike wel, met zwarte metal dwarrelend overheen het knekelhof.

Instrumental 'A-H-I-L' tenslotte is de sterke sinistere afsluiter met nog meer zoemende horror in de score dan in Wendy Carlos' The Shining-ouverture indertijd.

Waarover zingt men? Tekstueel, aldus Gagnieux, is het gewoon verderzetting van de alternatieve geschiedenis over slavernij die met de vorige platen werd opgestart. Wat als de zwarte slaven zich tot satan in plaats van tot God hadden gewend. In 'Devil Is Fine' ging het over leven in gevangenschap, in 'Stranger Fruit' over de ontsnapping. Nu dus over die vele dingen erna: op de vlucht zijn, gepieker en grootse plannen maken...

Zeal & Ardor, da's een harde dynamische metalband, weliswaar bij wijlen met zachte pit, die nu echter zoveel echte vernieuwende wilde frisheid uitstraalt dat het alleen maar belooft voor hun potentieel voor de toekomst. Straks touren ze met Meshuggah. Zegt. Dus. Al. Wat!
Passeren Nederland en België op 18 en 23 mei 2022.

» details   » naar bericht  » reageer  

Rosalía - Motomami (2022) 4,5

22 maart 2022, 18:29 uur

Opzij, hier 'Motomami' van Rosalía! Net als bij geestesgenoten, neem Charli XCX of Self Esteem, kan je er tegenwoordig gewoon niet meer omheen, pure sensualiteit omhult nu ook de Catalaanse Rosalía. Kijk zo maar eens sluiks naar die luchtige plaatcover van haar nieuwe, waar het vrij en vrolijk etaleren van de eigen blote female body als statement nu toch mooi opgeld maakt. Grappig, want Rosalía doet tegelijk alleen maar kunstzinnig die beroemde pose van 'De geboorte van Venus' van Botticelli na, alhoewel, voor bepaalde markten, misschien wel wat zedig bijgewerkt met pen, stift en graffiti.

Wellustige schoonheid hoe dan ook van een zich wild in bochten wervelende kat en die beauty zit - gelukkig maar! - nog veel meer in haar stemgeluid en in haar van fantastische grooves en ritmes voorziene songs. Rosalía was al icoon en dan komt met deze derde nog een veel grotere donderslag. Zo maar eventjes, resoluut, heeft ze traditionele wereldmuziek en Latin Music, waar ze al zo zielsveel van hield, aangepakt, van wat stoffige lagen ontdaan, creatief en vernuftig met een schare nieuwigheden van vandaag in een andere context gezet. En daarmee schiet ze zich dan finaal als een komeet nog verder dan het andere pak popvernieuwers anno 2022.

Rosalía beschikt daarvoor dus over die magnifieke, warme sopraan van het zuiden waarmee ze zich ineens haast provocerend in verblindende popqueen kan transformeren. Zo te horen kan ze ook werkelijk alles aan. Hoor zo maar even vóór de autotune, naar die hoogst onweerstaanbare flamencofantasie 'Bulerías', prachtstaaltje van vurig stampende Spaanse furie uit het zuiden. Maar wat al hemels doet ze er verder mee! Een amalgaam van stijlen vermengt ze, verbindt ze in haar haast duivelse experimenten, en ja, je gaat er overrompeld voor overstag. Grote beats, hiphop, mengelmoes aan geluidjes, invloeden uit reggaeton, r&b, jazz, flamenco, zuiderse smartlap. Het ligt op deze feestelijke spektakelplaat allemaal op de taart!

Maar toch is ook emotionele fragiliteit daar. In 'Motomani' maken we eigenlijk kennis met de constructie van het zelfportret Rosalía nieuwe stijl, wedergeboorte van de Venus van de hoes, metamorfose van een zangeres. Conceptplaat kortom over hoe je als vrouw, geheel selfmade, bouwt aan jezelf.
De plaat valt open in twee delen als twee zijden van een medaille. Het agressievere deel 'Moto' en het meer natuurverbonden deel 'Mami'. 'Motomami', samengevoegd levert haar de energie en de way of life om zich goed te voelen in de wereld.
In het smachtend openende 'Saoko' zitten smaken en ritmes van Puerto Rico, Afrika, Latin urban, jazz, reggaeton en elektro. Inhoudelijk is het opgesmukt met variaties op de symboliek van de vlinder, want deze song viert het feest van de verandering. Denk dus straks toch maar niet dat je Rosalía kent, want dan transformeert ze opnieuw: "Me contradigo, yo me transformo". Sublieme entrée!
Bitterzoete lovesong 'Candy' dan, over een niet pakkende liefde en de pijn die een en ander veroorzaakt, die begint met walmend orgeltje, slepend, klagend en tovert zich dan, weer met autotune en een sample van Burial, om in een onontwarbare verblindende mélange van Portoricaanse reggaeton.
De smartlapperige emotie van 'La Fama' brengt ze samen in haar duet over roem en bekendheid als waardeloze minnaars. Ze doet het spaanscroonend met The Weeknd, ja, fijne vrienden heeft ze ook al. Weer een hoogtepunt én verslavend tot en met.

Ja, en dan dat zegevierende hooglied 'Hentai', met Pharrell Williams-bijdrage. Het baadt in de weemoedige piano van de nostalgische jaren veertig-hollywoodprent. De lyrics schurken sensueel aan bij de pornografische Japanse strip, suggestief versus expliciet en, hoho, Rosalía kirrend ode afsteken voor haar vriendje's pistool, tot en met diens diamantje op het puntje van de loop. Schitterende hybride song die, op het flitsend mitraillerende eind, een wel heel flashy jasje krijgt aangemeten. Evenzo de jumpende reggaetonsingle 'Chicken Teriyaki', met wulpse twerkvideo, nu gebaseerd op schattige Japanse kawaii-esthetiek. 'Bizcochito' of hoe zelfs miniatuurtjes zich extreem springerig opwerken tot dansvloermeezinger. Het treurende slaapliedje 'G3 N15' is heimwee vanaf Rosalía's verre oorden, gericht aan neefje 'Genis', het mondt ontroerend uit in een tussenkomst van Rosalía's eigen oma over de waarde van familie. Het betoverende mini-'Motomami', één minuutlang verend beatbrugje in een wirwar van stuiterend koeterwaals.

'Diablo' dan, zwoele mix van klassieke wereldmuziek, reggaeton, vervreemdende experimentele synthpop en de zang en keyboards van James Blake. 'Delirio de Grandeza', bijna een in nachtnevels gedompelde Buena Vista-hit, maar hier grandioos gemixt met die rapsamples. Het spetterende 'Cuuuuuuuute' dan. Vietnamees TikTokkertje Soytiet schattig meetellend in de intro, blijft de song even hangen en kaatst Rosalía, met weer dat vlinderbeeld, dan toch over en weer als een losgeslagen springbal. Een huilerige Rosalía daarop in 'Como un G', nostalgische liefdesgedachten in haar langzaamst schuivende ballad. 'Abcdefg' , Rosalía en de introductie van haar eigen woorden-alfabet. 'La Combi Versace', nogmaals fraaie reggaeton, nu met rapper Tokisha.

In 'Sakura' gaat Rosalía nog een laatste keer helemaal voluit. Tussen opgenomen live-geluiden, kijkt haar tachtigjarige zelf lacherig terug op de vergankelijkheid van haar vroegere succes. Als sakura, kersenbloesems, zo prachtig was alles, maar ook o zo vluchtig, net als zovele mooie momenten van het leven...

Waar Rosalía's plaat ging over persoonlijke transformatie als popster, oogt na haar doortocht zeker ook de popmuziek niet meer als voorheen. Ineens krijgt met een dergelijke experimentplaat de mainstreampop regelrecht een geweldig schot voor de boeg. Want deze Rosalía verzet de norm. Kruisbestuivingen van geluiden uit alle uithoeken van de wereld, het bestond al, maar nergens klikte de verbinding zo als hier! Zagen we laatst ook een Stromae iets in die richting doen met 'Multitudes'. Rosalía arrangeert met haar fantasierijk klankenpalet het perfecte huwelijk tussen pop engelse en spaanse stijl. Binnen de spaanstalige pop versmelt dan ook nog eens het Europese en het Latijns-Amerikaanse vuur.
Tot spijt van de purist die 't benijdt : Rosalía, straks ligt de wereld aan haar voeten (lees: naaldhakken).

» details   » naar bericht  » reageer  

Marillion - An Hour Before It's Dark (2022) 4,5

17 maart 2022, 22:32 uur

Met Marillion's twintigste krijg je een album van een aangrijpende schoonheid, met een verheven boodschap. Hun 'An Hour Before It's Dark' komt verrassend toegankelijk uit de lockdown en klinkt vaak zelfs eerder vrolijk upbeat, ondanks die toch allesbehalve evidente onderwerpen. Na protestplaat 'F.E.A.R.' trakteren ze je nu op een reis doorheen tal van dimensies, individueel, humanitair, mondiaal. Creëren ze nu eens mistroostige, dan weer juist levendig troostende soundscapes. Gitarist Steve Rothery vormt weemoedig aan- en afkomende, echoënde of juist in verschroeiing schreeuwende gitaarlijnen. Drummer Ian Mosley beroert ingehouden of juist gepassioneerd aanjagend zijn percussie. Mark Kelly's ingewikkelde, luisterrijke keyboards en Pete Trewavas' donderende bassen, ja, ze laten weer heerlijk van zich horen.

Verdenk Marillion en vooral frontman-zanger-songwriter Steve Hogarth bij het scheppingsproces nog steeds niet van oppervlakkigheid. Hogarth heeft al zolang over zoveel zaken een mening en van zijn gedachten smeedt ie zomaar boeiende, eigentijdse poëzie alsof het een niks is. Die lyrics strooit hij met bij wijlen van angst dan weer met aanmoediging doortrokken krachtige zangstem gesticulerend in het rond.

Hier gaat het bij Marillion over eindtijden. Zeer symbolisch, dat laatste uur voordat ons aller speeltijd finaal voorbij kan zijn. Frasen vol droefenis enerzijds, vol warmte en hoop anderzijds, alles coherent verpakt in dit episch conceptalbum over leven in pandemische tijden en wereldwijd apocalyptisch lijkende veranderingen. Grandioos harmonische progrock die ons dus hier over de stand van de wereld bericht. Eminent tijdsdocument als groots weemoedig treurlied, dat ondanks onzekerheden toch hoopvol uitkijkt naar het licht.

Over de diepe gelaagdheid van dit album valt wel weer een boek op te zetten. Helaas, altijd slechts met subjectieve vertalingen die mogelijks maar even of zelfs helemaal niet zullen matchen in een ander, even enthousiast proggersuniversum.

Een als The Darkside of the Moon sterk aansprekende hoes bovendien, die in eenheid met wereld en beeldende kunst in deze aangrijpende Marillion-soundtrack zit verweven.

'Be Hard on Yourself,
(I) The Tear in the Big Picture',
(II) Lust for Luxury, 
(III) You Can Learn'.
Wat een indrukwekkende, directe intro met Floydiaanse orkesttonen, koorzang van het Choir Noir en Mark Kelly's galmende piano-aanslagen. Sfeervol reflecteren over ieders eigen materialisme, loslaten van verwaandheid en doorbijten. Want de wereld, werd het me een janboeltje wel.

'Reprogram the Gene
(I) Invincible,
(II) Troubleā€Free Life,
(III) A Cure for Us?'
Een vrolijke, ongekunsteld lieflijke ode aan de aarde, z'n onoverwinnelijke vooruitgang in wetenschap, genetica, vaccinontwikkeling, getrokken in een hoogst creatieve muzikale textuur, tussen rockende gitaren en solo's.
En heb je de toekomst gezien? Hij is groen, Marillion heeft naar Greta T. geluisterd. Sterk!

'Murder Machines', na z'n instrumentale voorloper 'Only a Kiss', een tragische pandemiesingle over ziekte die vermoordt via liefde en tederheid. Universeel tragische lyrics op een toch levendiger sound. Een empathische song om innig te omhelzen.

'The Crow and the Nightingale' of de dood en de schoonheid. Steve Hogarth's persoonlijke Leonard Cohen-tribute, naar verluidt. De piano opstartend als een zalig requiem en met weer dat hemelse Choir Noir en die glinsterende solo van Rothery. Meeslepend tot de laatste noot.

'Sierra Leone
(I) Chance in a Million,
(II) The White Sand,
(III) The Diamond,
(IV) The Blue Warm Air,
(V) More Than Treasure'
Filmische parabel, dromend over de waardigheid van een verloren Afrikaanse continent. Met visioen over de schitterende diamant, die tegelijk refereert naar de iconische plaatcover. "Hou hem voor m'n ogen. Starend naar de hemel, zie ik zijn kleuren splitsen en het licht verdelen. Het brengt me tot dromen dit, het vuur van binnenin, het paars, het groen, precies met laserflitsen doorschoten." Hoe gaat de mensheid ermee om, als op een dag die kleine man de allergrootste diamant opdelft. Moet dit niet een onschatbaar geschenk zijn van God? Of neen, schatten we eerder geldwaarde in, verkwanselen we het hoger symbool liever gauw op de markt van de meestbiedende?

Alle voorgaande muzikale wegen komen uiteindelijk meanderend samen in het finale 'Care'.
'Care
(I) Maintenance Drugs,
(II) An Hour Before It's Dark,
(III) Every Cell,
(IV) Angels on Earth'
Ultieme afsluiter en regelrechte klassieker. De engelen van deze wereld zitten niet in de muren van kerken, ze staan niet in een hall of fame, ze werken wel terwijl we allemaal slapen en ze brengen je terug naar huis. Een ontroerende suite in een prachtig vierluik, eerbetoon voor menselijke zorgsystemen wereldwijd en een memoriaal voor alle slachtoffers van de pandemie. Deze finale song dekt samenvattend integraal de lading van de plaattitel. Gevecht, dag op dag, ook voor de individuele patiënt, tot 'an hour before it's dark'. En weer die fonkelende aardse diamant, van de plaatcover, uit Sierra Leone? Mens, vind er je vrijheid in, ruil hem voor niets, zelfs niet voor de hemel!

Marillion, die levenslustige band zestigers die hier met gretigheid bewijst dat ze niet alleen nog steeds koningen van de progrock zijn, maar die je daarbij ook nog wat geweten schoppen. Cool! Een succesplaat als deze oogst je bovendien enkel door, je leuze indachtig, een lockdown lang zelf heel hard te zijn voor jezelf. Relevantie duurt nu eenmaal maar zolang als je laatste plaat. Maar wat een resultaat. Dus driewerf hoera. Hun 'Last Hour Before It's Dark' blijkt nog lang niet aangebroken. Meer, maakten ze nu zelfs niet een plaat voor alle prille Greta Thunberg's van deze tijd?

Epiloog. Ook de tijd, anno 2022, net vóór duisternis, die wakker houdt wegens bombardementen van waanzin, snakt hevig naar symboliek van kunstenaars als Marillion. Hun universele oproep om, al ware het in het laatste uur van verlichting, vernuft, gezond verstand, waarden, hart en ziel toch te laten zegevieren, zoals het hoort.

» details   » naar bericht  » reageer  

Beth Hart - A Tribute to Led Zeppelin (2022) 4,0

15 maart 2022, 19:16 uur

Beth Hart, vogeltje dat al jaren prachtig zingt zoals het gebekt is, maar dat uit de lockdown gekomen, spanning en bakken frustraties verdringend, er hier toch heel wat feller tegenaan gaat. Pakte daarom losgeslagen in haar optredenstille uren het magische Led Zeppelin aan. Jongens! Beth Hart, wil de volle honneurs van Robert Plant waarnemen, hadden we echt niet zien aankomen. "Heb jaren gewerkt om ze recht te raken. Om Zep te doen moet je echt pissig zijn, jaren woede hebben weggestopt." Led Zeppelin's geweldige messcherpe power op een Beth Hart-niveau. Beth, let's go!

Beth Hart is met haar energieke stem effectief en resoluut diep in het heavy personage van Plant gekropen en, jawel, aansluitend bij de vibes van de originele songs, weet ze die met haar vibrato, ondanks alle risico's harerzijds, minstens te evenaren en ze zelfs in subtiliteit te overtreffen. Wat een fan moet je zijn geweest om dit hier te presteren!

Zeker, ze heeft met de juiste flair een aantal grote klassiekers gekozen, kippenvel als bij haar rauw knallende 'Black Dog', haar eerlijk furieuze versie van 'Whole Lotte Love' met wilde strijkers, het zelfverzekerd droge 'Kashmir' of het elegant beklijvende ''Stairway To Heaven', maar evengoed ook bij een aantal mindere goden uit het Zep-songbook als het funky rockend 'The Crunge', het liefdevolle 'Dancing Days' of het fraai georkestreerde 'No Quarter'. Ze weet in een grote beweging het volledige, geweldige spectrum van de band te omvatten en die pak nostalgie stuk voor stuk met verve boven het maaiveld uit te tillen. Klemtoon hierbij op haar machtige zang, eerder dan op de elektrische verwevenheid. Waar nodig is het precies zij die er vlammend en energiek tegenaan gaat en tegelijk ook heel trouw blijft aan het oorspronkelijke aura rond die nummers en de onvervalste performing van Plant. Man of vrouw, hier nu potige Beth, even donderend en bliksemend dus waar het moet, balladerend en loungy-flemend, zoals in 'Rain Song', daar waar ook Plant zelf aan het croonen sloeg.

Samen met haar klasseband, weet ze hiermee finaal met een grootse emotionaliteit alleen maar opeenvolging van nieuwe wow-momenten te sprokkelen. Nu, zo vreemd is alles ook weer niet helemaal voor wie Beth Hart's discografie een beetje kent, vooral voor wie al verslingerd is aan haar begeesterde samenwerkingen met even ruige bluesboys als Joe Bonamassa. Weet je meteen met welke uitzonderlijke presence dit katje soms op het podium rondswingt en songs naar haar hand zet. Met haar fabuleuze keelgeluid vol blues en soul weet ze echt het werk van Zeppelin zelfs nog te verdiepen. Geeft ze meteen aan hoe best, vele decennia na datum, Zep's klassiekers aan volgende generaties te presenteren, hoe met waardigheid en authenticiteit aan die erfenis zelfs nog een frisse, eigentijdse twist te geven.

Dit is Beth Hart's moedige gevecht van technisch sublieme zangeres met demonen, het is bovendien echt het meest ideale eerbetoon mogelijk bij de inkadering van de Led Zeppelin-legende. We love Led Zeppelin. We love Beth Hart.

» details   » naar bericht  » reageer  

Ghost - Impera (2022) 4,5

15 maart 2022, 17:34 uur

Met heavy rock van een tomeloos af klinkend kaliber als hier bevestigen de intussen iets minder boze geesten van Ghost de exodus uit hun satanisch diepe krochten naar hun nu torenhoog successchavot. Ghost's huidige, netjes afgemeten onheilspellende theatraliteit zal op die hoogte gegarandeerd nóg meer duistere zieltjes weten aan te spreken. Want wat kan je in dit stadium immers nog meer van het gezelschap verwachten, als band én als fan?

Alles hier is tot in de perfectie heerlijk supercatchy, supertoegankelijk en zo glammy-groots als indertijd Bon Jovi en stijlvolle consoorten. Hier krijg je aanjagende metalrock, nepgevaarlijk, zonder enig vitriool of dodelijk geslepen messen. Nee, alles is o zo uitbundig, o zo vol en weids gespeeld, regelrecht toebereid voor gewillig meedeinende, scanderende festivalweiden. Bovendien heeft het intussen her en der ook al de hitgevoeligheid van de beste pop. Zoiets presteer je dus maar met uitstekende, intelligente songs als deze, vol bravoure en experimenteerdrang, met onverkort boeiende structuren, pakkende hooks, retroriffs, droomdrumbeats en vooral met die fameuze glazen vocalen van charismatische frontman-songwriter Tobias Forge, aka Papa Emeritus IV.

En niet in het minst heel mooi meegenomen, in de lyrics gaan er weloverwogen filosofische boodschappen mee voor het klootjesvolk. Hoewel geen conceptalbum, diept Ghost nu met 'Impera' grimmige verhaaltjes op uit de Victoriaanse tijd, het verval van de rijken en begin van de industrialisatie in de negentiende eeuw. Grote veranderingen dus met weer nieuwe gevaren voor uitfasering van de mensheid. Uit een afbrokkelende samenleving ontstaat een tastend nieuwe zoektocht naar evenwichten. Maar altijd zijn daar weer die krachten om de vooruitgang te vernietigen, zelfs radicaal naar een ver verleden terug te katapulteren. Dan kijk je tegelijk in de spiegel van onze eeuw. En ja, dan krijg je een déjà-vu.

'Impera', het album... Het wondermooi openend 'Imperium' is een epische, slepende intro met gitaararpeggio's van Opeth-man Fredrik Åkeson, waarna de plaat al vlug in maalstroomwerveling op snelheid komt. Het motief keert ook als outro heel mooi terug in het laatste nummer, 'Respite on the Spitalfields'. Een klassiek aanhoudende Guns N' Roses-riff, splijtende oerschreeuw en van dan af rolt meteen, sfeervol, 'Kaisarion' op kletterende rupsbanden de hele 'rockopera' binnen. Het Caesareum als metafoor voor dwazen die alles wat ze niet kunnen begrijpen dan maar met de glimlach doden en vernietigen. Een verrassend 'Spillways' daaropvolgend, dat keer voor keer met overspannen ABBA-'Money Money'-pianonoten de nerveuze kadans opdrijft. Of horen we tussen de fraaie harmonieën en meanderende solo eerder echo's van Foreigner's 'Cold As Ice'? Soit, 'Spillways', pleit voor noodzakelijke uitwegen voor ieders duistere innerlijke blokkages.

Het magistrale 'Call Me Little Sunshine' brengt de Lucifer-alias van magiër Aleister Crowley ten berde (naar wiens occulte foto ook de gemijterde lieverd op het cover-artwork verwijst!), een pastorale niettemin met rustig Metallica-verwant gitaarwerk in de aanhef en in de finale, samen met de solo's en zware orgel-bassen, een alternatief voor het 'You Will Never Walk Alone'-anthem.
Het epische 'Hunter's Moon' dan, beklijvend, spannend en energiek in zijn mix van stijlen, draaide al op de endtitles van Halloween Kills (Halloween 12). De maniakale jacht op nieuwe prooi, met sinister declamerende Forge in het geraas van wild opstijgende koorzang en flitsende gitaren. 'Watcher in the Sky' daarna, stevige powerballad met rauw pompende riff, 'stop met het sterrenkijken, (mis)bruik eerder al je wijsheid om staalhard te ontkennen dat de aarde rond is.'

Het instrumentale 'Dominion' is met diepe majestueuze blazers de indrukwekkende orkestrale inzet als brug/segue naar 'Twenties'. De sluipende dreiging in de klassieke kopers komt in crescendo aan bij Papa Forge. En Ghost's onbekende Nameless Ghouls nemen dan alles, fluisterend koor incluis, Slayeresk over. De schemerige emotionaliteit van het proggy 'Darkness at the Heart of My Love' oreert dan vingerknippend tegen het hypocriet promoten van waarden door perverse bezitters van geld en macht. Of gaat deze bijna fezelende ballad, met fijn bladgoud en glitter belegd, misschien evengoed over een verbroken romance? Stadionriffer 'Griftwood' is vrolijk met Van Halen- en Mötley Crüe-melodieën opgedirkt en geïnspireerd op volkscreaturen als Mike Pence, die, aldus Tobias, onberoerd hun eigen credibiliteit te grabbel te gooi(d)en voor een plaatsje op de eerste rij.

Dan rest nog het kort instrumentaal wandtapijtje 'Bite of Passage'  om 'Impera' afsluitend naar z'n langste rockballad 'Respite on the Spitalfields' te doen doorglijden, wisselend ritmisch pièce de résistance met verschroeiend gitaargeluid, over de angst in het oude Londen voor de terugkeer van Jack The Ripper.

Ghost is anno 2022 een heel ambitieuze band, trots aan de top. Het glimmend album 'Impera' met de hier geëtaleerde, geweldige mainstreammetal, schitterend geproduceerd bovendien, dat is precies wat lefband Ghost nog nodig had om nu in iedere verre uithoek van de aardbol onweerstaanbaar te kunnen gaan uitblinken. Divide et impera. Dit prachtstuk moet de opwinding van z'n fans niet verdelen, integendeel. Voortaan : Ghost rules. Hun voortgang in de rockwereldorde is niet om weer om te buigen. Papa Emeritus IV, hij heerst al. Imperat!

» details   » naar bericht  » reageer  

Eddie Vedder - Earthling (2022) 4,0

13 maart 2022, 18:13 uur

Zanger-gitarist Eddie Vedder spoedt zich al decennia lang, tour op tour, in sneltreinvaart de aardbol rond met z'n immer nog oversuccesvolle Pearl Jam. Waar ie eerst evenwel, in al de hectiek, vaak niet het flauwste idee had waar naartoe z'n expres heenraasde, weet hij als 57-jarige intussen wel hoe bij wijlen wat stoom af te laten en ook waar dan eens de afslag in de luwte te nemen. Dit ook nu weer, met z'n derde persoonlijke project 'Earthling'.

Op 'Earthling' trekt hij solo wel alle registers open met gelegenheidsband 'The Earthlings', met o.m. Glen Hansard en Josh Klinghoffer (Frusciante-vervanger) en Chad Smith, beide van de Peppers. Assistentie deze keer ook van muzieklegendes-alle bijna toevallige studiogasten- als Stevie Wonder, Elton John, Ringo Starr en technische bijstand ook van Andrew Watt, producer achter Justin Bieber en Miley Cyrus. Bieber, Cyrus?! Hell, why not!

De plaat begint behoorlijk in Pearl Jam-grungy-stijl met verschillende best aantrekkelijke solonummers. Het prima bombastische 'Invincible', bijna Bono-pleidooi, hier voor het belang van elk individu en voor empathie tussen de 'earthlings' onderling. Volgen ook de intussen succesvolle singles. Rustige poprocker 'Long Way', typische Pear Jam-rockballad 'Brother the Cloud' en het ingetogener, pianogedreven 'The Haves'. In het 'Brother the Cloud', betekenisvol openend met 'I had a brother...', weidt hij uit over dood en universele gevoelens van droefheid en frustratie en hoe dit alles in balans te houden. De zelfmoord van een goede vriend - heel vermoedelijk Chris Cornell van Soundgarden - en Vedder's pijn daarbij. Waarom heb ik niks gemerkt? Waarom is hij niet langsgekomen? Zijn vragen, nu voorgoed zonder antwoorden.
In 'Fallout Today', geschreven vanuit vrouwelijk perspectief, spreekt hij zich dan weer uit over vrouwenzaken en abortus en, wat dat betreft, het feit dat blijkbaar tegenwoordig 'the times they are a-changing backwards'.

Pas in het einddeel doen - niet onopgemerkt - ook de gasten hun aardige duit in het zakje. In 'Try', gedenkwaardige Stevie Wonder, die zichzelf zoals steeds met z'n harmonica volledig weet te verdampen in de muziek. Vervolgens komt in 'Picture' met vocals en piano ook Elton John sterk voor de dag en in het fraai beatleleske 'Mrs. Mills' beroert Ringo Starr even nederig als altijd de drums.

In het geheel aparte 'On My Way' duikt plots dan ook de 'gaststem' van Vedder's biologische vader op. Pearl Jam's allergrootste knaller 'Alive' was ooit al aan hem opgedragen. Zoon Vedder leerde de man pas postuum kennen, samen met de vaststelling welke fantastische voice ook hij als muzikant had. Collage van enkele van zijn songs werd door Watt vakkundig in de afsluiter van 'Earthling' verwerkt. Pure persoonlijke ontroering wanneer beider stemmen, van vader en zoon, zich hier op dit 'On My Way' finaal dan toch eenmaal weten te versmelten.

Ook op de solo-zijweg maakt machinist Eddie Vedder dus weer zeer goede sier met een hoogst geslaagd 'Earthling'. Maar nu dan toch wel, na de hel van de lockdown, met volle focus de Pearl Jam-locomotief weer via de hoofdbaan op dreef krijgen, richting fantastische festivalzomer. Next stops Pearl Jam Pinkpop-Werchter!

» details   » naar bericht  » reageer  

Guided by Voices - Crystal Nuns Cathedral (2022) 4,0

12 maart 2022, 17:43 uur

Guided By Voices, neem het maar zo aan, dat zijn nog van die zeldzame, echte indierockvirtuozen, die je al jaren met de regelmaat van een klok, soms zelfs met meerdere nieuwe albums in hetzelfde jaar, bewijzen hoe kwaliteit op kwaliteit te herhalen. Intussen bleven die mannen van Robert Pollard ook nooit ter plaatse trappelen of waren ze ergens formulematig bezig, net zo min op dit vijfendertigste (jawel!) album vol ijzersterke songs. Parafraseren we even Pollard zelf vanuit de lyrics van zijn epische 'Climbing a Ramp'?

We moeten vooruit gaan
Omdat we niet terug kunnen
Onze ziel wil dwalen
Maar we blijven op koers
We nemen niet de weg naar de uitgang
Omdat we altijd de helling opgaan.

Deze keer loopt de weg langs twaalf korte, melodieuze drieminutensongs, die eventueel daarom eens in fade-out uitdoven, maar opgekleed zijn ze in consistent grootschalige rockbenadering en voorzien zijn ze van alle nodige energieke anthems. Ze luisteren als het perfecte live-optreden en dit met een productie die echt volledig af is. Dit Guided By Voices van de lo-fi, hier dus in actie in onverbeterbaar hi-fi.

Guided By Voices levert ook geen niemendalletjes, ook hier dus weer uitstekend doorwrochte composities, als die heerlijk riffende opener 'Eye City' met tussen de gitaren plots een even hemels cello-intermezzo. Of dat sublieme uptempo 'Come North Together'. Ook The Who telt zeker nog prominent mee, zoals in 'Forced to Sea' of het weids opstartend 'Huddled' met brede Pete Townsend-aanslagen en droge, hoge Roger Daltrey-vocaliteit. Soms gaan verrassende, fraaie strijkerspartijen onvervaart in de wisselwerking met snijdende gitaren, zo in 'Climbing a Ramp', ze maken het geheel o zo mooi filmisch.

Gebruiken we dus nóg eens Pollard's eigen woorden over deze zeer opwindende plaat vol fantastische hooks en memorabele melodieën om alles te resumeren : 'Crystal Nuns Cathedral' is een statement, een uitdaging, een monument! Onbescheiden dat? Ok. Maar wie gaat erover? Onze conclusie intussen: dit is hun zoveelste klassieker.

» details   » naar bericht  » reageer  

Charlotte Adigéry & Bolis Pupul - Topical Dancer (2022) 4,0

11 maart 2022, 18:53 uur

Je kan er maar beter eens goed mee lachen, dachten ze bij Charlotte Adigéry en Bolis Pupul. En terwijl maakten de Gentenaars spirituele alternatieve elektropop die je gewoonweg niet links kunt laten liggen, ritmes die je niet zullen stilhouden, dance waaraan je zo verslingerd raakt. Het duoproject van Charlotte en Bolis heeft inderdaad ergens dat onbevangene van Bananarama en Fun Boy Three ooit, nu omgeturnd naar anno 2022, samen ook met al dat gelaagde van een David Byrne. Er wordt vrank en vrijelijk geëxperimenteerd met gradaties van stoeierige guitigheid en als resultaat krijg je een schitterende productie met meer speelse echtheid dan de groene Spice Girls in hun eerste jaar.
Vreemd toch dat je straks op je houseparty weer zo doorluchtig en vrolijk uit de bol kan op een serie hier allesbehalve oppervlakkige vertelsels des levens. Op intelligente, handel en wandel becommentariërende songs die altijd iets dieper gaan en die je, smile on the face, botsend deelgenoot maken van al die herkenbare groeipijnen van jongelui. Dit album luistert als het plakboek van hun voorgeschiedenissen.

Dat ze hierbij van meetaf aan full support kregen van de Soulwax-brothers valt nergens weg te steken. Het gerenommeerde Dewaele-duo weet hier zelfs het beste uit Adigéry en Pupul naar boven te puren. Het vertaalt zich in staalharde minimale beats, een intense techno-aankleding à la Soulwax, een en al springerigheid en constant... die positieve vibes.

De kolder begint al bij 'Bel Deewee', knotsgekke telefooncollage van telkens weer bij de Dewaele Brothers aanbellende Charlotte, hallo, bij DEEWEE, label van de twee mecenassen. Alleen pas als 'Bel Deewee' helemaal goed zat opende voor charmante Charlotte wellicht de deur.

In het olijk gezongen 'Esperanto' wordt direct het eerste zwaarbeladen onderwerp aangesneden, racisme, maar dit dan verpakt in grappige oneliners. Sterk. Evenzo, in de ironische kraker 'Blenda', of hoe aan individuele kracht te winnen door in één lange tirade Belgisch racisme en kolonialisme op techno-noten te zetten. "Ga terug naar je land waar je thuishoort. Siri, kan je me vertellen waar ik dan thuishoor?" Goddelijk.
'Hey', elektrosoul-song met heel veel beklagenswaardige waardenwoorden als gelijkheid, verscheidenheid, harmonie, integriteit. Het zwoel overheen pulserende Afrikaanse ritmes gezongen 'It Hit Me' dan, over seksuele volwassenwording, onder laag gefluit en loense Gentse blikken, uitgroeiend tot een oneindige dance-floorfiller van formaat. Als doet het er uiteindelijk niet onmiddellijk toe waar precies 'it hit her'.

Het frans en creools gezongen 'Ich Mwen' is daarna zowel komische als onroerende conversatie met onder meer wijsheden van mama Christiane Adigéry voor dochterlief, met als positieve uitsmijter voor de wereld dat je ook als vrouw best ballen hebt. 'Reappropriate' over vrouwelijke seksualiteit, vrouw-worden, vrouw-zijn in een vrouwonvriendelijk kader. De hilarisch, cynische afsluiter 'Thank You', een en al ontwapenende middelvinger naar al Charlotte's voormalige betuttelaars.

Heel wat koldereske songs dus. 'Ceci N'est Pas un Cliché', funky techno-dans met opeenstapeling van grijsgezongen songclichés, net als Barclay James Harvest in zijn 'Titles' ooit. Of 'Huile Smisse' - lees : Will Smith! -, mooi opeenvolgend draak steken met de Fransman en z'n Engels, het 'Franglais' weinig flatterend aaneengeregen tot een spelenderwijze chill-song. 'Mantra' dan, een in parlando gezongen spreukenrij over hoe zichzelf te bevrijden van mentale belasting, tegelijk ode aan natuurlijke schoonheid. 'Haha', weirde collage van tot lied gebricoleerde proest-het-maar-uit-samples, evenveel variaties op Adigery's lach. Naar het einde toe, muzieksoep 'Making Sence Stop', met in de titel en de grooves de onverholen hint naar geadoreerde David Byrne van Talking Heads.

Grappend en grollend op een verfrissende, opwindende soundtrack valt er dus best goed te leven met alle maatschappelijke en persoonlijke somberte uit de koker van Charlotte Adigery en Bolis Pupul.
Hun plaat heeft, met dank o.m. ook aan Pitchfork, hier en nu alles om van iedereen, tot over verre grenzen, toch een 'Topical Dancer' te maken. Nu alleen de donkere wereld nog.

» details   » naar bericht  » reageer  

Stromae - Multitude (2022) 4,5

8 maart 2022, 19:57 uur

En dan, met de hele marketingmachine, weet ineens de hele goegemeente het, Stromae is er, gezond, wel én met z'n nieuwe plaat. Hij riep het al klaar en vloeiend om via luidsprekers in de Brusselse metro en eerder nog ook, du jamais vu, via het Franse nieuwsjournaal. Stromae die er interviewsgewijs 'L' Enfer' helemaal uitzong en daarmee ook zijn donkerste gedachten rond depressie en eenzaamheid.

En inderdaad, Stromae's ster schittert met deze derde. Het is wel wat anders, jazeker, maar het licht is even fel als voorheen. Negen lange jaren na het verschijnen van 'Racine Carrée' in een intussen gewijzigde muzikale context. In Brussel trapte hij meteen ook zijn 'Multitude'-wereldtournee af, maar neem Stromae's tour around the globe ook meer dan letterlijk. Hypersonische pop, meeslepende hiphop, bonkende reggaeton, 't zit er allemaal in, maar muzikaal voert hij op 'Mulititude' zijn fans vooral de vijf continenten rond. Soundscapes door hem in de verste culturen gedetailleerd opgezogen, met tal van exotische ritmes en stijlen, polyfonie, Turkse hobo, Chinese viool, doedelzakken, clavecimbel of Boliviaanse charango-gitaar, de meest curieuze instrumenten, vaak zelfs in een en hetzelfde nummer. En dan ook Dirk Brossé's honderdkoppig orkest in tal van songs, orkestraties in plaats van de vele samples voorheen. 'Multitude', echte veelheid dus, alles in de mix. 'Multitude' bovendien op de cover, met één extravagante Stromae voor evenveel continenten. Even toepasselijk was bijna de naam 'Folklore', maar toen was net Taylor Swift hem voor.

Stromae dus, wat een durver. Doet in zijn muziek nooit wat je spontaan verwacht en weet precies daardoor zijn vernieuwende impulsen door te geven. Was al even met Franse rappers gaan samenzitten, met Billie Eilish en Coldplay ook. Maar toch, waar is hier dan de hit-jukebox op deze derde? En ook de dancelawine is uitgebleven! Al heeft de man helemaal niet stilgezeten en is ie muzikaal alleen nog maar gegroeid. Stromae nu, hij en zijn muziek, zeven jaar na zijn laatste optreden : hij intussen 37 en z'n sound nog universeler.

Verhalen over eigen lief en leed, ze kleven aan de man en ze overstijgen hem tegelijk tot het allesomvattende. Emoties in evenveel songs en alles zo sterk geladen. Naast het genoemde, diep persoonlijke 'L' Enfer' is er vooral dat rauwe, met Afrikaanse beats en koorzang overladen overlevingsnummer 'Invaincu' als voorbeeld, Stromae rappend over het verdomde antimalariamedicijn dat hem jarenlang terug naar af serveerde, met de lichamelijke uitputting en burn-out die hem geestelijk ondermijnde en het onheil dat hem uiteindelijk toch niet kleinkreeg. Triomf daarom in de met blazers van Brossé's orkest gevulde finale.
Die gevoelige depressiviteit van 'L' Enfer' zit evenzo in de afsluitende tandemsongs, het wanhopige 'Mauvaise journée' versus het vrolijke 'Bonne Journée'. Vergelijking van het water in het halflege glas in de ene song en in het halfvolle in de andere en daarna toch maar de waarde van optimisme onderlijnen. Spreidstand die met het positieve 'Bonne Journée' dus passend de vreugdevolle slotnoot oplevert, het einde ook van een met ''Cheese' en 'Racine Carrée' alles samen schitterende maar vrij bedrukte trilogie.

Stromae is family man geworden, dat wil hij ons laten horen. Op een Braziliaans dansframe is 'C'est Que du Bonheur' vrolijk en feestelijk, hij beschrijft er het wel en wee als kersverse papa. Ondanks braaksel en kakluiers, twijfels en opofferingen, zindert toch recht uit z'n ziel het "Ik heb je het leven gegeven, je hebt het mijne gered".

Stromae blijft zijn echt gemeende betrokken zelve bij het uitstrooien van geëngageerd sociale boodschappen. In 'Santé', met de geest van Cesaria Evora en haar swingend Kaapverdisch orkest vermengd in pop-elektro, gaat er een sociaal hart onder de riem voor alle horeca-werkenden en andere kampioenen van de ergste uren, die hoe dan ook in de achtergrond voor andermans zorgeloos leven opdraaien. Blijkt het dan vooral een ode aan Rosa, zijn eigen huishoudster. In de prachtige prostitutiesong 'Fils de Joie', kruipt hij tegelijk weer even in de huid van de cliënt, de pooier, politieagent en de sekswerker's zoon, moeilijk onderwerp, maar origineel en fraai verpakt in een melodieuze topsong, met Stromae croonend als Charles Aznavour zelve.
Net zo kritisch, het Oosters klinkende 'Riez', of hoe ieders dromen zo verschillen naargelang sociale status. De dualiteit van de have's en have-nots, het dromen over het onbereikbare.

Stromae, ook observator van liefdesleven en relaties in de echte of virtuele wereld. 'La Solassitude', drijvend op zwoele percussie, over de verveelde vrijgezel, galant maar o zo routineus in al zijn wergwerp-escapades. 'Pas Vraiment', in een Zuid-Amerikaans sfeertje, over ongezonde, fake sterrenrelaties, louter gebaseerd op populariteit en hyperberoemdheid, maar ook hier even apart bekeken vanuit diverse ogen : man, vrouw en de fanbase. Het bijna akoestische 'Mon Amour' dan, over die man en z'n zielig proberen vergeven te worden van het (zoveelste) overspel.
'Déclaration', lieflijk eerbetoon aan de vrouw, in culturen zo vaak alleen voorbestemd om te baren, of anticonceptie te nemen, als werkende doorgaans ook als mindere gehonoreerd en die in haar leefwereld vooral nog heel veel geduld wordt opgelegd.

'Multitude' is een plaat die de vele facetten van een flamboyante persoonlijkheid etaleert. Rastalent dat met veel souplesse unieke, ontroerende, betoverende wereldmuziek samenpuzzelt en inhoudelijk stoffeert met verhalen van grote herkenbaarheid. Wie de man ooit live aan het werk zag in zijn vlekkeloos geregisseerde shows ziet nu al met welke behendige lenigheid hij de sound van deze derde in nieuwe wervelende choreografieën zal omzetten. Kleurrijk, complex schouwspel, als verbluffend levende clips. Want Stromae, da's niet alleen alias van die kleine Brusselse Belg Paul Van Haver, het is evenzeer een wereldwijd erkend keurmerk van een intussen hele grote Maestro

» details   » naar bericht  » reageer  

Alex Roeka - Nieuwe Dromen (2022) 4,5

3 maart 2022, 19:03 uur

Nederland heeft zo ook z'n eigen Dylan, z'n eigen ongekroonde Brel, hij is 77 en heet Alex Roeka. De Nobelprijs Literatuur voor Zangers signatuur Dylan kreeg hij nog niet, wel ooit al 's een Annie M.G. Schmidt-prijs, Edison of Nederlandse Oeuvreprijs. Dat dus toch. Op basis van zijn nieuwste tour de force gaat zijn ster gezwind weer een stuk hoger, heeft hij nog maar eens een nieuwe prachtplaat 'Nieuwe Dromen' op zak, dubbelaar zelfs, na het al zo schitterende 'Rauwe Genade', en daarop dat nu al memorabel episch gezongen gedicht 'In dit Sterrendal'. Liefst 37 (!) strofen, met z'n 50 minuten langste ononderbroken zangstuk ooit der Lage Landen. Ah ja, in maart 2020 - voor Roeka wellicht niet toevallig - maakte z'n toen 78-jarige evenbeeld Dylan in gelijkaardig literair parlando al 17 prachtige minuten vol in het ononderbroken eerbetoon voor John F. Kennedy.

Maar driemaal helaas, zeker bij ons Vlamingen, en jawel, bij ook heel veel van z'n landgenoten, laat de naam van deze weemoedige muzikale bard, geniale singersongwriter, al van meetaf aan geen warme belletjes rinkelen. Misschien even onder wielerliefhebbers kreeg hij zekere 'bekendheid' dankzij twee grandioze wielerliederen, 'De Muur van Geraardsbergen' vol lof bezingend wat een renner voelt als hij in De Ronde van Vlaanderen de legendarische helling op moet. Of 'De rode vod' dan weer over wat er allemaal door het hoofd van een rennersknecht spookt als hij door toeval toch een keer zelf voor de overwinning kan strijden tegen het jagende peloton. Iemand noemde het toen geroerd beste sportlied ooit.

Waaraan ligt het, het voortdurend moeizaam zingen in de woestijn? Moeilijk. Hier krijg je 'alleen maar' luisterlied, vol uit de box ongepolijst luisterlied, dat enkel open en vrij ademt in de knusse woonkamer bij schemerlicht. Die fluwelen geleefde karakterstem, z'n gedreven proza dat zich, net als bij die andere op leeftijd kwelende Cohens en Dylans, bovendien versterkt weet door de meerwaarde van de veelzijdige band. Zijn band, evengoed magiërs van de muziek die naar voren treden om Roeka te helpen om het koude, lege gat van de wereld voor even opnieuw met nieuwe dromen te vullen. Reijer Zwart en Jeroen Kleijn en anderen. Bernard Gepken in 'In dit Sterrendal', met z'n akoestische en 12-snarige gitaar.

Soit, laatbloeier Roeka is als componist, hoe lofwaardig, nog steeds in staat zomaar een akkoord aan te slaan, flarden tekst die spontaan in hem opborrelen op te schrijven om dan de rest zich als vanzelf te zien ontvouwen. In aanloop naar 'Nieuwe Dromen' schreef hij liefst een vijftigtal nummers, waarvan er twaalf de eerste cd van deze dubbelaar haalden. De nummers, veelal autobiografisch, gaan over de fatale last van het leven, herwonnen levenslust, de hemel en hel van de liefde, de zielige zoektocht vaak naar genot en genoegdoening. In de slepend elektrische opener 'Maak Me Wakker' is Roeka klemgezet en gevangen in z'n dromen, maar neemt ie zich voor, tegen beter weten in, het leven groots en verheven te bezingen. Je denkt bij zijn stijl hier onwillekeurig aan die andere Noord-Brabander Dimitri Van Toren. Het Caraïbisch huppelend liefdeslied 'Lach in Lege Dagen', in mooie samenzang, is reizen door stomende tijden, in lief en leed. De sombere dramatiek van 'Dora's Lied', tekent het in zwalpen teloorgaand leven. Dan die gevoelige countrydeun 'Het Laatste Uur', over verslavend wilde nachten en het leven op krediet. 'Hemel en Hel', met z'n mooie strijkers, emotionele pracht van een Zjef Vanuytsel-nummer haast. Volgt een verrassend swingende reggaespringer over het leven zoals het is 'Langs het Kanaal'. Keer op keer betoverende poëzie! Ook in het meewarig terugblikkende 'Kinderen van Toen'.

Droeve pianoakkoorden van 'De Blauwe Golf', gedachten zwervend naar Saint-Tropez in een ver verleden. Mondharmonica! In die inderdaad fulminerende Dylan-blues 'Als de Afgrond Opengaat' raast de fraaist mogelijke protesttirade tegen allerlei verrotting en lulkoek. Het heerlijk intieme 'Dunne Lippen', met een prachtige lyriek, is vroeg-Cohenesk aangekleed met sobere gitaar en meedogend opduikende strijkers. Gegarandeerd fel opveren daarna bij de potige 'Brown Sugar-rocker 'Ik Rommel Maar Wat in het Rond', Roeka gedreven debiterend als een Thé Lau in z'n sas. Even stevig en imposant is het slotnummer van Deel Een, 'Terug Naar Ravenstein', waar Alex, met zijn krassen en kerven op lichaam en ziel, gelaten teruggaat naar zijn geboortestad. Immers, nergens is de stroom zo helder als bij de bron.

Deel Twee dan, het fenomenale 'In dit Sterrendal'. Kolossaal zangstuk waarin de oud geworden singersongwriter zijn herinneringen niet wil laten wegwaaien, als gelouterd langzaam door zijn leven schrijdt, zuinig maar vloeiend akoestisch begeleid door akoestische gitaren, piano, orgeltoontje, een enkele elektrische snaar.
Ruim vijftig minuten autobiografie in liedvorm die er voor de luisteraar niettemin zacht als door de boter heensnijden. Z'n eerste zin luidt: ‘Ik ben hier aangekomen toen de hoop begon.’ En z'n laatste: ‘Alsof er nooit iets is geweest in dit sterrendal, in dit diepe sterrendal.’ Tussen deze twee frazen van hoop en vergetelheid speelt zich zijn leven en dood af, als onrustig kind dat in het gezin moet opboksen tegen grotere broer, kostschooljongen, student, matroos, zwerver, psycholoog, bohemien, vader, liedschrijver, artiest en ontheemde. Eén aansluitende, chronologische reflectie op z’n wel heel bewogen bestaan, waarbij hij als een minnestreel door zijn leven meandert. Het beschrijft momenten van plezier en extase maar ook van verdriet en pijn, zon versus de duisternis. De opname werd met z’n drieën samen in gang gezet en ongelooflijk, slechts twee keer onderbroken, eenmaal verkeerd akkoord en eenmaal foutief gezongen.

Alex Roeka, wat een innemende, breekbare meesterverteller-spraakwaterval. Het nieuwe dubbelalbum van hem bevat de stille pracht en de imposante uitstraling van de weidse sterrennacht. Net als voorheen steeds wankelend op de rand maakt hij hier weer zijn verbluffende spreidstand tussen licht, donker en schaduwkant. Lieflijk, wijs, zelfbewust, bitterzoet, met donker trillende stem is hij die kleine man met een levensgroot charisma. Maar in dit sterrendal is hij ondanks zijn unisono sterrendiscografie, voor dit 'Nieuwe Dromen' incluis, nog niet voor het sterrendom geboren. Staande ovatie, intussen.

Alex Roeka - In Dit Sterrendal - Liedtekst

» details   » naar bericht  » reageer  

Hammerfall - Hammer of Dawn (2022) 4,0

1 maart 2022, 18:17 uur

What about HammerFall, was dan onderhand hun formule toch al niet wat opgebrand? Nee hoor, voortgaande op dit twaalfde album blijkbaar toch helemaal niet. HammerFall, ooit gestart als covergroep, intussen Zweedse powermetalband met respectabele staat van dienst, komt nu, binnen hun eigen zo herkenbaar muzikaal frame, zelfs geheel rechtop uit de pandemie met tien nieuwe heavy HammerFall-anthems. Net op tijd om hun toegewijde tempeliers straks weer pompend en headbangend trouw te laten zweren vanaf het podium. Maar zeker ook mindere adepten kunnen zich deze kelk songs zeker laten welgevallen.

Het begint bijvoorbeeld al met grootse opener 'Brotherhood', een tussen de ohoho's flitsende ode aan hun eigen solide groepsbanden en één hartverwarmende uitdrukking van verbondenheid met hun schare fans van het huidige en hopelijks ook volgende uur. Tenenkrullende meligheid? Bah, ook weer niet, daar ga je trouwens zo aan voorbij van zodra hun stekende lofzang als een wilde thrashtrein over je heenrolt. Met die voortslepende vocals van frontman Joacim Cans, met die versplinterende, opruiende gitaren van bandstichter Oscar Dronjak, Pontus Nogren en Fredrik Larsson en die hyperkinetische drums van hanenkam David Wallin hebben ze meteen een geknipte opener voor de zinderende liveconcerten die ze hopen te zien doorgaan vanaf mei 2022. Het gezelschap weet perfect hoe ze hamerend vanaf hun stalen aambeeld instant schoolvoorbeelden van traditionele powermetal uit hun gloeiend vuur kunnen halen. Bombast, epiek en zang op nog steeds onhaalbare hoogten.

Het titelnummer 'Hammer of Dawn' zet met scanderend koor en op ritme van bas en drums meteen de dans in voor een typisch HammerFall-nummer, prima refrein en een frontzanger helemaal op dreef. Gigantische speed en deinende koren worden gewoon overgezet naar het even energieke 'No Son of Odin' en het huppelende 'Venerate Me', dat op het einde in de ohoho's nog vereerd wordt door een klein gastoptreden van King Diamond. 'Reveries' begint als met een fout russisch na-na-na-hymne om na de zware riff, enkel onderbroken door enkele pauzes, even harmonisch door te glijden in Cans schril melodieuze keelgeluid. Fraaie solo en meezinggehalte voor straks helemaal tot aan de verste fanrijen. Dan naadloos ook het even assertieve 'Too Old to Die Young', met ijzersterke melodie en stuwende gitaren, oldskool, honderd procent volgens het boekje.

'Not Today', neemt even gas terug, een emotionele ballade met bijgevolg alle ruimte voor croonende Cans' stembereik, solide geflankeerd door afwisselend wiegend solerende gitaristen. Dan weer heavy fullspeed voortdenderend, 'Live Free or Die', meezinger volgens het beproefde traditionele recept. Het forse 'State of the W.I.L.D.' start sluipend, maar maakt dan deemoedig vrije baan voor een regelrecht strijdvaardige riff-invasie. 'No Mercy' reserveert dan als supersnelle afsluiter verrassend nog wat allerlaatste krachtvoer voor de headbangers. Scanderen dan maar, met volle overgave, met dat 'No Mercy For You'! Tot twee van die briljante HammerFall-vaklui de eer krijgen om in een mix van blitsend, doedelzakkend, schurend, pompend gitaarvuur alles af te sluiten.

Fans van Sabaton, Helloween, Battle Beast, en van nog veel andere potig gelijkgestemde zielsgenoten, wat kan de powermetalfan nog meer wensen? Hier komt HammerFall terug met een meer dan gemiddeld aantal catchy klassieke metalmelodieën en dito frisse oorwurmen op hun bedje van power en bombast uit vorige tijden. Worden we daar ergens toch niet helemaal blij van? Het enthousiasme en het vakmanschap van HammerFall brengt hen weer precies tot daar waar ze zeer goed in zijn. Zelf relativeren ze hun mars met een knipoog : "We zijn veel te oud om jong te sterven. Durven winnen, riskeren, durven dromen, zo zullen we zegevieren." ('Too Old To Die Young'). Verdict van het hof en onverbiddelijke laatste slag met de Hamer der Dageraad : dit HammerFall blijft dé topper in zijn genre. Hamers hoog!

» details   » naar bericht  » reageer