Grand Hotel, Procul Harums zesde album is volgend jaar al 50 jaar oud en dat hoor ik er niet aan af.
Het is in mijn oren een zeer grand piano gedreven album, waarop de band een prachtige staalkaart toont van zijn kunnen.
De titeltrack is een van de grote diamanten in de juwelenbox die Procol Harum in de loop der jaren heeft samengesteld. Het begint subtiel met Gary Brooker achter zijn vleugel, de band en koor vallen in en er ontstaat iets dat meer is als een popsong, mooie tempo wisselingen en een gedragen melodielijn maken dit tot een tijdloos nummer, je hoort drama, barok en zelfs een vleug Vaudeville, maar met een absolute hoofdrol voor de piano....
Toujours L' Amour, track 2 is een onvervalste zestiger jaren rocksong, de band speelt gejaagd en gedreven alsof ze iets op de hielen zit. ook hier koortjes achter de lead van Brooker, Mooie gitaarrits halverwege, waarna het gaspedaal weer wordt ingetrapt.
A Rum Tale begint kalm als een pianoballade, maar het orgel dient zich kalm aan, waarna de band snel volgt. Ook dit is -maar op een andere manier- een gedreven nummer, de muziek meandert zich fraai om de zanglijn, Brooker (Waar de stem van Peter Gabriel erg op lijkt, wat jammer dat er nooit een duet is gekomen tussen deze twee kometen) zingt geweldig als altijd.
T.V. Ceasar, ook een kalm begin, Brooker opent met piano tot de strijkers aanzwellen, ook dit is een rijk georkestreerd nummer met een fraaie staccato hoog-laag melodielijn, een prachtige rijk gevulde compositie. Het neigt af en toe naar een Werst End musical song en dat bedoel ik zeker niet negatief. Gitaren, Blazers allen zijn vertegenwoordigt in deze super song.
A Souvenir of London, akoestisch gitaar intro, grote tramslagen, alsof we een heel andere band horen, enkel de stem van Brooker klinkt bekend. Het is een beetje een pub song, klein beetje jongeling, met een zekere tegendraadsheid.
Bringing Home the Bacon, percussie gaat in debat met de piano aan het begin, een ritmische opening.
Waarna het orgel inzet. Dit is de band weer in een uptempo song, met een prachtige Procol Harum drive.
Heel knap hoe de verschillende instrumenten bijdragen aan de opbouw van deze zeer kan geconstrueerde song waarin ieder de ruimte krijgt om te soleren.
For Liquorice John, mooi melancholisch intro, zo'n typische Procol Harum start waar de band patent op heeft. Maar ook hier telt weer: het past allemaal naadloos in elkaar, niet alleen de elementen in dit nummer, maar de cohesie tussen de songs vind ik hier buitengewoon goed vorm gegeven.
Ook deze track is weer gelaagd en verdient meerdere luisterbeurten om zich volledig te laten beoordelen.
Fraai!
Fires (Which Burnt Brightly), Ook dit is weer zo sfeervol, een piano intro met een dames stem die erg doet denken aan Liesbeth List in de tijd van de Shaffy Cantate ( en dat zat in dezelfde periode) Ook hier is het tempo van de song heel bepalend, van langzaam naar versnelling en terug.... in de tweede helft komt de List/Shaffy sfeer weer om de hoek kijken., heel apart en ook heel treffend. Het bevalt mij zeer...:-)
Robert's Box, Heeft een volstrekt andere sfeer. Een bluesy, ritmische track. Koortjes in een aparte song, die gek genoeg toch ook weer naadloos aansluit bij de voorgaande nummers. Het onvervalste orgelgeluid laat zich ook weer horen.
Procol Harum heeft met dit album laten zien dat de groep weer gegroeid is, een album vol met buitengewoon knappe, niet eenvoudige songs, die daardoor een tijdloos karakter hebben en nu na 50 jaar nog net zo boeiend en energiek klinken als tijdens de release in 1973.
Wat heeft deze band een uniek en prachtig oeuvre gemaakt en wat is het naar mijn idee ondergewaardeerd gebleven! Waarschijnlijk omdat de band al smashing voor het voetlicht trad met het onvolprezen
A Whiter Shade of Pale, dan lijkt het alsof alles wat volgt het aflegt en dat is onterecht, deze band heeft zo veel tijdloze en bijzondere tracks gemaakt, daar kan menige band alleen maar van dromen....