menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Roxy6. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Sparks - The Girl Is Crying in Her Latte (2023) 5,0

31 mei 2023, 20:20 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren

» details  

Sparks - Hippopotamus (2017) 5,0

31 mei 2023, 20:20 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren

» details  

Sparks - Profile (1991) 5,0

Alternatieve titel: The Ultimate Collection, 26 mei 2023, 19:16 uur

Deze Sparks - Profile verzamel cd bestaat uit twee delen:

1- Keep left
2- Keep right

hier staat dus eigenlijk alleen deel 1, dat is een behoorlijk omissie aangezien deze twee delen onomstotelijk bij elkaar horen.

Deel twee bevat de periode vanaf The Nr. 1 song in Heaven tot aan Interior Design. met 18 nummers
(totaal bestaat Profile dus uit 40 nummers)

Het bijzondere is dat er bij beide cd's een uitgebreid boekje (16 pg) zit met diverse foto's, de teksten en heel veel. liner notes en cursieve beschrijvingen over het hoe en waarom van het betreffende nummer, met vele toque in cheek humor, zoals we dat van de familie Meal gewend zijn.

Ik vind dit het beste verzamel overzicht van het Sparks werk uit de vorige eeuw!

» details   » naar bericht  » reageer  

CHAMPS - Ride the Morning Glass (2023) 4,0

21 mei 2023, 18:05 uur

stem geplaatst

» details  

Sparks - Plagiarism (1997) 4,5

16 mei 2023, 16:48 uur

Sparks - Plagiarism (1997), het album dat drie jaar na Gratuitous Sax & Senseless Violins (1994) verschijnt is eigenlijk geen nieuw regulier album maar een make-over van een aantal songs, een soort director’s cut, zoals o.a. Kate Bush later ook toepaste op een aantal van haar nummers.

Alle tracks op dit album hebben een behandeling ondergaan waardoor ze soms totaal anders klinken en in andere gevallen is er materiaal toegevoegd.

- The nr. 1 Song in Heaven (part two), krijgt hier een fraaie violen-en-koor bewerking waarbij de broers ook een prachtige zwart witte clip hebben opgenomen van de track: mensen komen met een ticket in een reuzenrad, Russell - in het wit gekleed ontvangt ze in de cabines, op het hoogste punt komen ze in een stralend licht, op enig moment kot Ron ook aan boord met een ticket met nummer 666
De andere versie op het album met Jimmy Sommerville is erg ook aangenaam en bereikte de 70ste plaats in de Britse charts.

- Angst in My Pants, is ook opnieuw opgenomen, een langere versie met een stuwende en stevige dancebeats. Ook hiervoor hebben de broers een nieuwe video clip opgenomen.
- Change, heeft een mooi kalm intro, maar ontaard ook tussendoor in een kakofonie. waarschijnlijk artistiek verantwoord, maar voor mij wel even wennen dus.
- Propaganda, duurt hier ook langer dan bij het origineel en is met enkele klassieke geschoolde heren-en- dames stemmen opgefleurd. Het is daardoor een totaal andere versie geworden.
- Funny Face, heeft ook een volledige make-over ondergaan, het klinkt nu een heel stuk rustiger en kabbelt zelfs wat voort, een rust punt ook tussen het soms muzikale geweld van de andere tracks.
- When I’m With You, is veel meer een dance track geworden, een overvol geproduceerd nummer waarbij het gaspedaal flink wordt ingetrapt, een aantal maten sneller dan het origineel.

- This Town Ain’t big Enough For The Both Of Us, begint en blijft gedurende het hele nummers met enkel strijkers in het arrangement, Russell zingt daarover de bekende tekst, zoals op de eerste versie.
- Amateur Hour, de single die er vlak achteraan kwam heeft wel een nieuwe synthesizer opbouw , maar deze versie legt het duidelijk af tegen de hypnotiserend goede originele versie, een beetje slap kopje thee dit.
- Popularity, is ook in de versnelling gegaan, qua tempo en ook de arrangementen zijn wat in de adhd sfeer getrokken. Ook hier veer ik niet op….maar druk de forward knop in.
- Something For The Girl With Everything, is net als This Town voorzien van strijkers, Russell zingt het echt gelijk als het origineel, maar de mensen die van het origineel bijna een nervous breakdown nabij waren kunnen gerust gaan luisteren, deze Pleegzuster Bloedwijnversie is beter voor de zenuwen…

- When Do I Get To Sing My Way, begint met een a-capella koortje, waarna het doorgaat als een afspiegeling van het origineel, met een toegevoegde drumcomputer, ik ben het met mijn MM collega Ronald eens, dat dit een overbodige toevoeging is. Het blijft verder een betoverend mooi nummer.
- Beat The Clock, nog net zo uptempo als het origineel, echter met een dwingend zaag-achtig geluid in het intro. Weinig andere toevoeging dan een ander synthesizer patroon, zang is vrijwel gelijk en dan prefereer ik het origineel, maar deze is ook goed uit te houden.
- Pulling Rabbits Out Of A Hat, dit betreft een meer orkestrale versie, meer strijkers en ook een langzamer tempo, bij het refrein is het koorwerk duidelijker. Mooie versie!
- Big Brass Ring, klinkt hier totaal anders dan op Interior Design, meer mellow. Het kabbelt ook lekker door maar had wat mij betreft iets korter gemogen.
- Never Turn your Back On Mother Earth, altijd een van mijn all time favoriete Sparks Classics, krijgt ook de classic touch behandeling, mooie strijkers en Russell zingt het gelukkig zoals top de originele uitgave, fraaie uitvoering met prachtig koorwerk!

De coverfoto van de hoes is wederom hilarisch, alsof de broers jaren in de Gym hebben gezeten, pump-up-the-volume. Leuk voor de liefhebbers!

» details   » naar bericht  » reageer  

Sparks - Gratuitous Sax & Senseless Violins (1994) 4,5

13 mei 2023, 16:32 uur

Sparks - Gratuitous Sax & Senseless Violins het 16e Sparks album dat de broers Meal in 1994 uitbrachten
(6 jaar na Interior Design) kunnen we rustig bestempelen als Sparks Grand Cru!
Het past in het grote en illusteren rijtje van Kimono My House, The Nr. 1 Song in Heaven en Indiscreet.

Vooral in Duitsland sloeg het album goed aan door de techno-electrobeat invloeden, drie singles van het album bereikte daar de hitparade. Maar dat is het niet alleen natuurlijk , de composities zijn van hoge klasse en Russell zingt over het hele album geweldig goed.

Het begint met een kort Acappela intro, waarna de eerste single ‘When Do I Get to Sing "My Way” groots opent met een prachtig intro van langzaam aanzwellende muziek waarover Russell prachtig de toon van het album zet. De dance synthesizers spelen hier ook een overduidelijke rol, het is naar mijn smaak een van Sparks allerbeste nummers uit hun oeuvre.
-(When I Kiss You) I Hear Charlie Parker Playing) open met een door Russell rappend couplet, met een snelheid die je gerust aan hem kunt overlaten. Maar het refrein is onvervalst Sparks, zoals we ze al sinds de jaren ’70 kennen, ook hier domineert de dance-techno beat, een energie gevend nummer.

-Frankly, Scarlett, I Don't Give a Damn, opent geraffineerd met een repeterend synth-melodielijntje, Russell zing / declameert een tekst op een melodielijn met tempowisseling, een heel knappe compositie, die groeit naarmate je deze meer hoort.

-I Thought I Told You to Wait in the Car, een stuwend dancenummer, waarop er ook meer gesproken wordt dan gezongen. Een stevig en dwingend begin waarin de titel herhaald wordt, dan vraagt Russell zich af “what is she doing now?”.. Een vreemd en apart nummer.

-Sea No Evil, See No Evil, Speak No Evil, mijn tweede grote favoriet van dit album, begint kalm met een prachtig arrangement, Russell opent met zijn kopstem, maar niet op de hem bekende nerveuze manier. Het refrein -in dit geval minder sterk dan de coupletten- wordt gezongen door een vrouw waarover Russell spreekt. De muziek golft voort, een beetje een hypnotiserend nummer.

Now That I Own the BBC, is een uptempo nummer met een duidelijk Pet Shop Boys intro, een dance track met een duidelijk piano ondersteuning, Ron ramt hier buitengewoon stevig op het toetsenbord:-)

Tsui Hark, heeft een apart intro met Japanese invloeden, Russell presenteert zich als een filmdirector. Het kabbelt naar mijn idee wat te lang door maar het idee is wel aardig.

The Ghost of Liberace, weer een ritmisch uptempo nummer met synths en violen. Russell is ook hier weer op een verhalende manier aan het zingen, een boeiende tekst. Hier wordt een lans gebroken voor de vreemde paradijsvogel die Liberace was. Een van de betere songs. Wel een mooie opbouw met een typisch refrein.

Let's Go Surfing, de volgende up-beat dance track, met een duidelijk couplet en refrein, typische Sparks, veel beter dan de songs p Terminal Jive en het heeft referenties naar het Beat The Clocktijdperk.

Sensless Violins, de aparte wat atonale finale, ook nog geen minuut lang waarop Russell een herhalende tekst declameert.

Als bonus staat er op de 2019 versie: She's an Anchorman, een demo uit de opname sessies, het is geen gemis dat deze track het album niet gehaald heeft.

In 2019 kwam er een 25th aniversaryversie uit met drie cd’s, waarop een aantal demo’s, remixen en tracks die bleven liggen, een buitenkansje voor de liefhebbers! De hoes laat de broers weer zien in een beetje vreemde foto collage.

DIt is een van de Sparks albums die ik altijd zal blijven koesteren.

» details   » naar bericht  » reageer  

Sparks - Interior Design (1988) 4,5

Alternatieve titel: Just Got Back from Heaven, 10 mei 2023, 19:59 uur

In de zomer van 1988 verraste Sparks vriend en misschien ook wel vijand door out of the blue met een nieuw album op de proppen te komen: Interior Design. Hun vijftiende worp.
Het bijzondere aan dit album was al duidelijk nog voordat er een noot gehoord was: de Broers stonden niet zelf op de hoes. Wat maar zelden voor kwam (enkel bij Kimono My House en The Nr. 1 Song in Heaven). De hoes toont een late jaren zestig -begin jaren zeventig foto van een vrouw die in een soort hotelkamer een koffer aan het pakken is met naast zich een man die al een volgende koffer in zijn hand houdt. Vreemde hoes, lijkt wel een foto uit een hotel prospectus.

Bij het opzetten viel mij gelijk -tot mijn vreugde- op dat de dominante synthesizer sfeer het veld had geruimd voor een meer acceptabel en ruimtelijker geluid.

Het album opent met So important, een prachtig stuwend en origineel Sparks nummer, een evergreen die niet snel verveelt.

Just Got Back from Heaven, ook een lekker uptempo nummer

Lot’s of Reasons, Russell zing op zijn urgente wijze dit nummer dat wel een left over lijkt van de Big Beat sessies, een oorwurm a la Sparks.

You Got a Hold of My Heart, prachtig rustig intro en op die manier wordt het nummer ook gezongen,
Mooi nummer met een heel fraai refrein, ook een evergreen.

Love-O-Rama, Sparks neem hier met een stuwende opening een soort voorschot op Nederland beweegt, of ze nemen het stokje over van Diana Ross met Work that Body, het swingt en is leuk als floorfiller, maar minder als luistertrack.

The Toughest Girl in Town, een dwingend intro, waarna Russell kalm begint te zingen op een wederom fraaie melodielijn, apart en mooi nummer.

Let's Make Love, ook weer een fraaie Sparks song structuur, Russell zingt met diverse tempowisselingen die niet nerveus aan doet, weer een Sparks classic!

Stop Me If You've Heard This Before, brengt herinneringen terug aan het trio albums eerder uit dat decennium, uptempo met een tachtiger jaren beat.

A Walk Down Memory Lane, begint met pompende percussie, waarbij Russell wederom kalm inzet, het lijkt bijna het thema van dit album, dat hij veel rustiger zingt, vergelijkbaar met zijn zang op Introducing Sparks. Het nummer wordt opgebouwd met blazers.

Madonna, een soort van aubade aan La Ciccone, (Madonna die op dat moment net het punt had bereikt van real Stardom, True Blue had alle records gebroken met diverse nummer 1 hits en Like A Prayer stond op punt van uitkomen)
Het is een rustig nummer, “Madonna is that reallly you…. Feelings only you can have”
Deels gedeclameerd (coupletten) en deels gezongen (refrein).
Een heel apart nummer in de Sparks Canon, aangezien de broers het blijkbaar zelf ook bijzonder vonden (of om al de mondiale Madonna fans te pleasen ) werd het nummer maar direct liefst vier keer achter elkaar op het album gezet, naast de Engelse ook de Franse, Duitse en Spaanse versie). Waarschijnlijk een marketing move.

Het valt wel op hoe goed Russells Frans is (na bijna een jaa zin Parijs te hebben gewoond).

Als Bonus The Big Brass Ring, een instrumental en een extended remix van So Important die vet is en erg lekker klinkt.

Op de een of andere manier passen alle nummers op het album goed bij elkaar, met de nodige afwisseling. Ik had het lang niet gehoord maar vind het -nog- beter dan ik mij herinnerde.

» details   » naar bericht  » reageer  

Sparks - Pulling Rabbits Out of a Hat (1984) 3,5

10 mei 2023, 19:29 uur

Zes jaar achter elkaar brengen The Sparks jaarlijks een nieuw album uit, een prestatie van formaat om zo veel jaren achter elkaar met albums te komen die zo inventief, origineel en goed zijn.

De rij werd in 1979 geopende -door het beste album van de zes- The Nr. 1 Song in Heaven en de zesde op jaarlijkse rij in 1984 is dit Pulling Rabbits Out Of A Hat.

Waar ik voorheen steeds mee afsloot zeg ik nu aan het begin; de hoes is weer om te smullen! Een Norman Rockwell-achtige painting van Ron geschilderd in een vijtiger jaren sfeer die Russel als poppenkastpop over zijn rechter hand omhoog houdt.die zou ik best op posterformaar willen

Eigenlijk vormt dit album -naar mijn smaak en idee- een soort trio met Angst in My Pants en Sparks In Outer Space. Op eenzelfde manier zie ik de albums uit de mid zeventiger jaren (Kimono My House, Propaganda en Indiscreet ook als een trio.

Ik kocht de lp’s vrijwel op de dag van de release (keek er naar uit) en deze drie albums hebben voor mijn gevoel eenzelfde sfeer en ook de invloeden van de jaren 80 zijn op deze albums royaal vertegenwoordigd. De albums zijn alle drie gevuld met pittige, spitse, scherpzinnige en heel originele songs zoals eigenlijk enkel de Sparks ze kunnen brengen, het is hun handelskenmerk geworden.

Ook hier openen ze met de titel track Pulling Rabbits Out of A Hat, een catchy en lekker nummer met een stevige en harde drum.Love Scenes, de volgende track is ook een heerlijk Sparks nummer, Russel zingt ingetogen over stuwende synthesizers.
Pretending TO Be Drunk, begint met een orgel en uptempo drums, maar wordt op een cabaret achtige manier gezongen.

Progress, open erg eighties, snerpend en fel, ik vind het wat too much en wat drammerig.
De rust keert terug bij het volgende nummer With All My Might, prachtig gezongen door Russell, maar ook hier een overduidelijke tjdsgebonden muzikale omlijsting, de Sparks signature en Russell’s stem maken het echter tot een goede song.

Sparks in tHe Dark (part One) is haarschijn lijk een ‘opwarmertje’ voor part two, duurt nog geen halve minuut en gaat over in Everybody Move, het heeft daarin wel direct het Sparks stempel te pakken. Gedreven en met de bekende koortjes.

Dan volgt een van mijn favorieten A Song That SIng’s Itself, mooi theatrale opening en Russel zingt kalm met zijn Alt-Bariton, een prachtig nummer dat mij nooit verveelt met een ingenieuze melodielijn.

Sisters dat volgt heeft een volstrekt andere sfeer, een nummer met stuwende coupletten dat in een totaal harmonieus refrein overgaat. Met dames in het achtergrond koor.

Kiss Me Quick heeft een spannend en apart intro, wat dat betreft toont Ron zich ene tovenaar wat hij allemaal qua sfeer uit zijn synthesizers en keyboards tevoorschijn laat komen.
Een bijzonder nummer met ook hier aparte tempowisselingen, Russel gebruikt ook diverse kanten van zijn stem, en het refrein verdient bonuspunten! Mooi!

Sparks In The Dark (Part Two), begint direct weer een stuk ‘drukker’ met blaas-achtige geluiden en blijkt een instrumentaal. Outro te zijn van dit gevarieerde album.

Het album staat naar mijn idee, ondanks de soms weet gedateerde 80-er jaren sound nog steeds overeind als een huis.

- Op cd staan nog een aantal instrumentale remixen / clubmixen, die ik zelf nooit afspeel.

» details   » naar bericht  » reageer  

Jethro Tull - Too Old to Rock 'N' Roll: Too Young to Die! (1976) 4,0

10 mei 2023, 18:56 uur

stem geplaatst

» details  

Robert Long - 'n Duivels Genoegen (2006) 5,0

10 mei 2023, 18:21 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren

» details  

Robert Long - Lang Genoeg Jong (1999) 4,5

10 mei 2023, 18:21 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Robert Long - Voor Mijn Vrienden (1992) 4,5

10 mei 2023, 18:19 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Robert Long - Fantastico (1990) 4,0

Alternatieve titel: Het Onherroepelijke Fantastico Album, 10 mei 2023, 18:19 uur

stem geplaatst

» details  

Robert Long - Achter de Horizon (1986) 4,5

10 mei 2023, 18:18 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Linda Ronstadt - Más Canciones (1991) 3,5

10 mei 2023, 12:16 uur

Zeker prachtig! Die geweldige kristalheldere stem en die uithalen daarmee…..

In het openingsnummer Tata Dios bijvoorbeeld haalt ze zolang uit dat je denkt die valt zo neer.

Dit album met mooie traditionals is tijdloos

» details   » naar bericht  » reageer  

Sparks - In Outer Space (1983) 3,5

9 mei 2023, 22:45 uur

Sparks - In Outer Space, het 12e album van de originele en veelzijdige groep kwam uit in 1983, een jaar na het bijna briljante Angst In M Pants. Het zou moeilijk zijn om dat album te overtreffen en dat is hier dan ook niet gebeurd.

Het bleek echter wel het meest succesvolle album in de US waar het op nr. 88 piekte in de Billboard album charts, Cool Places de eerste single werd er ook een -bescheiden- hit. Wellicht mede omdat Jane Wiedlin van de toen populaire Go-Go’s meezong op het nummer.

All over mis ik op dit album (meer dan op het voorgaande AIMP) wel de brille van de Meal brothers om met goede tonque in cheek teksten en songtitels aangevuld met geweldige melodielijnen voorzien van refreinen als oorwurmen tevoorschijn te komen.

Naar mijn mening wordt in dit de tijdsgewricht de absolute superklasse van het zeventiger jaren trio (Kimono My House, Propaganda en Indiscreet) bij lange na niet gehaald.

Maar desalniettemin valt er een hoop te genieten want we hebben het hier tenslotte wel over The Sparks!

Cool places: opent met het typische tachtiger jaren synthesizer geluid waar veel acts in die tijd hun muziek mee opsierde of verkrachtte, naar gelang uw smaak.

Popularity: met een fraaie melodielijn

Prayin’ For a party: Lekker vet intro, bijna rappend gezongen met een stuwend refrein

All You Ever Think About Is Sex, -waarvan ik het intro wel wat langgerekt vind- maar verder een lekker muzikaal opgetuigd floorfillertje

Please Baby Please; opent lekker en tenminste niet zo nerveus, mooi gezongen Russell in duet met zichzelf met een lekker refrein, catchy!

Rockin Girls: een Vreemde eend in de bijt, rockend maar ook weer niet..

I Wish I Looked a Little Better: een zenuwennummer met hysterisch orgeltje, not my cup of tea…

Lucky Me Lucky You: altijd al een van mijn favorieten, oorwurm intro en ook hier doet Jane Wiedlin dapper mee om dit tot een van de beste nummers op het album te maken…

A Fun Bunch Of Guys From Outer Space: heeft een beetje een Beatelesque sfeer, door de manier waarop Russell het zingt…vreemd nummer, voor de liefhebber van de soort denk ik maar…

Dance Godammit: een keyboard gedreven nummer waarop Russell de luisteraar vooral op draagt de voetjes van de vloer te krijgen, niet de briljante afsluiter die ze vaak hebben.

Het is zeker een dikke voldoende dit album, behorend bij de grote goede middenmoot van het oeuvre…

Gelukkig komen de broers in de jaren daarna nog met grote muzikale verrassingen maar nu loop ik voor de muziek uit.

Wederom krijgt de hoes weer bonuspunten, het is heel creatief hoe ze iedere keer weer bizarre of opmerkelijke beelden weten te combineren met hun uiterst originele muziek.

» details   » naar bericht  » reageer  

Henk Westbroek - Voorjaar (1992) 4,5

9 mei 2023, 18:07 uur

stem geplaatst

» details  

Henk Westbroek - Westbroek (1998) 4,5

9 mei 2023, 18:07 uur

stem geplaatst

» details  

Henk Westbroek - Evenbeeld (2002) 4,0

9 mei 2023, 18:07 uur

stem geplaatst

» details  

Sparks - Angst in My Pants (1982) 4,0

8 mei 2023, 19:37 uur

Na Whomp That Sucker kwam Sparks in 1982 opnieuw met een voortreffelijk album.

Het opent met de titel track Angst In My Pants en die klinkt als een left over van Indiscreet.
Een stuwende beat waarop Russel verhalend zingt, met mooie koorwerkjes en een langgerekt gezongen refrein, mooi begin!

I predict een door Russell Dwingend gezongen nummer met catchy arrangement, hiervan staat op YouTube een geweldige clip waarin dit keer Ron volledig uit zijn comfort zone komt in een Cabaret-achtige striptease. Je ziet hem daarin van een heel andere kant.

Sextown USA is ook een typische Sparks nummer met referenties naar Kimono My House.
Enkel is hier de muzikale ondersteuning wat rommeliger dan op KMH.
Maar de melodielijn is weer briljant!

Sherlock Holmes - een Sparks ballad met een rollende percussie. Russel zingt kalm en weloverwogen.

Nicotina doet mij altijd denken aan de tracks op Big Beat met een gitaar gedreven onderbouwing.
Maar het Sparks logo staat hier ook moddervet op! Vijf goede songs op een rij….

Mickey Mouse, een uptempo song, aardig maar niet wereldschokken.

Moustache (mijn hoog gewaardeerde MM RonaldJk schreef het hierboven al) is qua opening direct al een perfecte cross-over tussen Sparks en Blondie, twee van mijn all time favoriete bands, waarvan ik zeker weet dat ze elkaar waarderen, omdat ze beiden beschikken over de toque in cheek humor. Dit zou zo een Chris Stein compositie kunnen zijn. Super nummer!

Instant Weight Loss, is een uitermate vreemd nummer, met een lekkere drive en zou het in de sportschool goed doen vermoed ik. Hoewel het een midtempo song is.

Trazan and Jane, is een opvullertje, niet slecht maar het kabbelt voort als de trein tussen Hilversum en Utrecht.

The decline and fall of me, is wel weer een typisch apart Sparks nummer, mooie melodielijn en ook hier een stuwende beat die een duidelijke hoofdrol heeft op dit album, een van de betere songs.

Eaten By The Monster Of Love, ja dames en heren al vanaf het begin af aan mijn absolute favoriet op dit geweldige album. Het begint zo catchy en het heeft een enthousiast makende drive het zou zo in een polonaise door de stad kunnen gaan.

Sparks waren met dit album zeker Back on Track! De hoes verdient ook weer een speciale vermelding, hoe ze iedere keer weer zo’n gimmick kunnen presenteren is al extra bonuspunten waard.

Laat u verrassen door dit fraaie album!

» details   » naar bericht  » reageer  

Sparks - Music That You Can Dance To (1986) 3,0

Alternatieve titel: The Best Of, 8 mei 2023, 19:10 uur

Sparks- Music That You Can Dance To, behoort samen met Terminal Jive tot mijn minst favoriete Sparks albums.

Slecht is het zeker niet, en het is overtuigend Sparks, maar daar waar de zeventiger en de negentiger jaren minder tijdloos klonken zijn met name deze twee albums overgoten met die typische nerveuze tachtigjarige synthesizer sounds. EN ik kan dat maar tijdelijk verdragen

Gelukkig valt er hier en daar toch ook nog wel wat te genieten en hetgeen mij toen staat is dus echt de synthesizer in sommige nummers.

Het album opent met de titeltrack, de titel doet wat het belooft (net als al de HG schoonmaakproducten) het is een dance track die aan al de wetten van die tijd voldoet. Maar het kan voor mij niet in de schaduw staan van alle nummers van het onovertroffen The Number One Song in Heaven.

De tweede track raakt mij meer, Rosebud is typisch Sparks, ook hier weer de all om tegenwoordige synthesizer a la eighties, maar hier stoort het niet, omdat de melodielijn goed is, Russell zijn Typische Sparks signature er op zet en er ook andere synth-geluiden tot ons komen. Een van de beste nummers.

Fingertips is daarentegen een van de minst favorieten, dit begint met een jengelig geluid, overgoten door de falset van Russell, u begrijpt het al een een skip nummer.

Change daarna levert de broodnodige rust, Russell wisselt het declameren af met zingen, een nogal statig nummer, door het dominante orgelgeluid, en de heftige instrumentale delen maar zeker niet behorend tot de minste.

Armies of the Night kan ik zeker waarderen, het begint heel erg volgens het tachtiger jaren stramien, (hoe komt het toch dat veel grote namen: Rod Stewart - Elton John - Peter Cetera etc.etc. allemaal deze blauwdruk toepaste in hun muziek uit die jaren).
Maar al met al een mooi verhalend nummer, wel weer omringd door een overvol arrangement, het refrein maakt echter een hoop goed.

The Scene, begint met een soort Phantom of the Opera-intro dat weer over gaat in het staccato synth geweld wat ik niet graag zou horen voor een examen, maar misschien stimuleert dit anderen wel tot grote prestaties. He tis ook weer een ultra gedreven en nerveus nummer, zelfs voor Sparks begrippen...

Shopping Mall of Love, voor de afwisseling begint het met een monoloog van Ron over een drum computer, waarna Russel invalt. Een vreemd nummer, dat bij mij inde ondercategorie valt.

Modesty Playes is een onvervalst nummer, zou ook zo op de voorgaande albums hebben kunnen staan. In dit nummer vind ik het geheel ook beter aan te horen.

Let's get Funky, hier kan ik kort over zijn: liever niet

Vijf redelijk tot goede songs en vier matig, dat maakt het voor de Sparks tot een 3.0 score.

Laten we het houden op een aardige poging die de tand des tijds niet zonder kleerscheuren heeft doorstaan.

» details   » naar bericht  » reageer  

Sparks - Whomp That Sucker (1981) 4,0

4 mei 2023, 18:53 uur

Met Whomp That Sucker kwam er een einde aan het kortstondige disco-synthesizer avontuur van de Meal Brothers. Het was terug naar de oude tekentafel en voortborduren op datgene waar ze het beste en meest onderscheidend in zijn: catchy songs met vreemde teksten en rare melodie wisselingen, malle koortjes, en stevige ritme sectie.

Dat resulteerde in deze dappere poging om weer aansluiting te vinden met de albums uit 1974-75.
Daar zijn ze voor een groot deel in geslaagd, je hoort dat op productioneel gebied de tijd voort is geschreden, de nummers (en dan heb ik het niet over de composities of arrangementen) klinken vlot en fris.
De drums knallen en er is evenwicht in al het gebruikte instrumentarium.

Maar de songs zijn wel duidelijk van een iets ander kaliber, zeker niet slecht maar toch mist het net die geniale hook die bijna al het materiaal op Kimono My House, Propaganda en Indiscreet wel had.
natuurlijk kunnen we het beste van dit album weg strepen met het mindere van die albums (alhoewel dat lijstje erg kort is maar dan blijft onder de streep toch een lagere score over.
De eerlijk gebied mij ook te zeggen dat ik het op Amerikaanse west-coast geïnspireerde Introducing Sparks ook een fractie beter vind.

Dan de nummers: De opener Tips for Teens is old school Sparks, nerveus en vrolijk opgejaagd zetten ze de toon.

Funny face, de tweede track is een van mijn favorieten en verdient wel een dikke 8. E~en mooie melodie lijn en de compositie is ook in balans.

Where's my girl (toch altijd weer vreemd om Russel daarnaar te horen roepen heeft ook een onvervalste Sparks opbouw en het gejaagde up tempo deel zou zo van Propaganda kunnen komen.

Upstairs begint met een uptempo beat ( zwakkere variant dan Talent is an Asset) maar het dreunt een beetje door.

I Married a Martian, vind ik wel origineel en mooi opgenomen, het is duidelijk een plaatkant afsluiter, zoals ook Bon Voyage en Equator.

The Willy's (op de Lp opener van kant twee) laat in het refrein een andere stem variant horen van Russel, het is een vrolijk niemendalletje, opvulmateriaal.

Don't shoot me met de stevige gitaren refereert weer een beetje naar Big Beat. goede track.

Suzie Safety komt van de Indiscreet staalkaart, een rustpunt tussen al het vocale geweld dat Russel voortbrengt, een mooi nummer.

That's not Nasstasia, dit is niet iets om te draaien wanneer je een nervous breakdown nabij bent, want dat zal dan averechts werken ben ik bang en je trekt voor je het weet het behang van de muur.
Voor de liefhebber van de soort zullen we maar denken....

En dan afsluiter Wacky Woman, nou wacky zijn ze, godallemachtig wat een hysterisch geweld schotelen de broers ons hier voor. Ik denk dat ze het opgenomen hebben voor een headbangers party van een net afgestudeerd neefje (of nichtje of X). Het klinkt mij fijn woke in de oren ....

Maar die laatste twee tracks vind ik zelfs als oude Sparks corrifee een beetje too much.
Het trekt de score wat naar beneden naar een vier, anders was het gelijk geëindigd als Introducing Sparks.

Maar al met al ook zeer veel te genieten op deze schijf. en de hoes verdient ook weer een speciale vermelding, want wat de broers daar iedere keer weer voor verzinnen draagt zeker bij aan het totaal concept van een heerlijke, bizarre en vreemde eend in de muziekwereld.

» details   » naar bericht  » reageer  

The National - First Two Pages of Frankenstein (2023) 4,5

3 mei 2023, 19:52 uur

Tjonge jonge zeg ik frons toch wel regelmatig mijn wenkbrauwen wanneer ik hier sommige reacties lees. We worden af en toe getrakteerd op high brow geneuzel waarbij ik denk hoe kom je er bij?En voor de duidelijkheid : ook ik ken de volledige discografie van The National, ook al ben ik bewust in gestapt tijdens High Violet wat ik hier al eerder schreef.

Maar wat gesuggereerd wordt dat dit een soort The National versie 2 is, een slap aftreksel omdat 'het rauwe randje' zou ontbreken vind ik toch wel erg ver gaan.

Je zou het ook kunnen omdraaien, door die rauwe rand weg te laten en terug te gaan naar de essentie en meer "uitgeklede' songs te maken, die daardoor nog meer aandacht vragen voor de tekst en compositie vind ik getuige van lef en durf.

Deze plaat is in aanvang moeizaam tot stand gekomen doordat Matt Berninger duidelijk door moverende redenen in een angst voedende writers block verkeerde. Met behulp van de band en tijd is het goed gekomen en kan men nu -desgewenst- genieten / of niet van dit album.

Ik heb het nu een aantal keren gehoord en ben onder de indruk van wat de heren de wereld hier voorschotelen, ik vind het ook een totaal andere plaat dan I am Easy To Find en ook heel anders dan Sleep Well Beast, albums die ik beide kon waarderen, alhoewel de eerlijkheid mij gebied dat ik voor IAETF meer moeite moest doen. SWB pakte mij eigenlijk direct, een mooi en duister album.

Terug naar dit -voor mij- nu al fantastische album, laat ik dan direct maar mijn persoonlijke mening met mijn MM gebruikers delen:

de opener: Once Upon A Poolside vind ik van een hemelse schoonheid, de eenvoudige en sobere uitvoering van deze prachtige melodielijn door de piano vind ik zo bijzonder dat ik het nu al een van de mooiste National nummers vind. De subtiele bijdrage van SufJan Stevens, die vooral de achtergrondvocalen verzorgt maakt het helemaal af.
'This is the closest we've ever been......Don't make this any harder.."

Eucalyptus vind ik vintage The National, dit nummer -met rauw randje- had zo op High Violet kunnen staan of een van de latere albums. Het onderwerp (verdeling van goederen en zaken bij een scheiding) wordt op een heftige en naar mijn mening overtuigende manier gebracht, de frustratie ondersteund door prachtige gitaar solo's....

This isn't Helping, met dit keer ondersteuning van Phoebe Bridges, wordt ook prachtig opgebouwd, wat een geweldige arrangementen die achter de staccato piano aanslagen een fraai klankpartij neerzetten waar het koorwerk prachtig bij kleurt. Ook een geweldig nummer, helaas iets te snel afgelopen...

Tropic Morning News, de eerste vooruitgesnelde track waarmee de National Followers kennismaakte als opmaat voor dit album. Een nummer over de down makende berichtgeving die dagelijks over ons wordt uitgestort...een stuwende song, die ik nu ook al een National classic vind.Het stuwt naar een geweldige climax....Ook hier weer een super arrangement, een groeinummer.

Alien, weer zo’n onvervalst National nummer, prachtig gezongen en met die onvervalste drumpartijen die ik altijd met de band associeer. Dit keer op de achtergrond een hammond-achtig orgel die een duet aangaat met de drummer ondersteund door stevig gitaarwerk.

The Alcott featuring Taylor Swift, start met Matt zingend over een dwingende Piano ondersteuning, waarbij de achtergrond muziek aanzwelt wanneer Taylor de tweede stem pakt.
De twee stemmen kleuren mooi bij elkaar.
Ook hier valt weer op dat de composities zo rijk gevuld zijn qua instrumentarium, mooie tussenlagen ook vocaal wordt hier een mooie stuk geweven waarbij het tempo langzaam opgevoerd wordt “Back in love with you…..” knap gecomponeerd!

Grease In Your Hair, begint ook als een oorspronkelijke National song, had ook zo op een van de voorgaande albums kunnen staan, wat een killer van een song! Stuwend slagwerk, opzwepend en weer mooi urgent meerstemmig refrein. En weer een waanzinnige melodielijn! Een instant evergreen.

Ice Machines met een subtiel akoestisch gitaar intro, en een Matt Berninger die hier zingt op een manier zoals ik vroeger Cat Stevens op zijn oude werk ook hoorde zingen….
Het nummer wordt ondersteund door een apart kloppend percussie geluid… I don’t need Ice Machines….een vreemde groeibriljant, maar absoluut intrigerend.

Your Mind Is Not Your Friend open met de intrigerende zin: Your imagination is in an awful place….over een klein repeterend pianoakkoord, Phoebe Bridges zingt hier ook de tweede stem.
Een hallucinerende song die pas na diverse luisterbeurten zijn grote schoonheid toont, ook omdat hier weer sprake is van ene uiterst ingenieus arrangement in een gelaagde compositie.

Send For Me, wat een prachtige finale, dat wordt al duidelijk bij de eerste tonen. Een spannend nummer met een prachtige tekst. “Send for me.. I’ll come and get you..”
Ook dit nummer is zo rijk dat er meerdere luisterbeurten nodig zijn om alles goed te horen.

Ik heb het album nu ook met de koptelefoon op gehoord en dat is een heel andere ervaring dan over (mijn overigens uitstekende B&W, om misverstanden te voorkomen) boxen.

Het møge duidelijk zijn dat ik nu al absoluut onder de indruk bent van dit waanzinnig mooie werkstuk. Voor mij heeft The National zich met dit album overtroffen. Volgens eigen zeggen was Matt Berninger -negen maanden- de weg kwijt maar wat hij hier neer zet met zijn mede bandgenoten vraagt om een diepe buiging mijnerzijds.

Dit gaat mij nog vele uren luistergenoegen opleveren en ik hoop een hoop andere followers ook.

» details   » naar bericht  » reageer  

Boudewijn de Groot - Nacht en Ontij (1969) 4,0

1 mei 2023, 16:29 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

» details