menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van johans. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Kevin Morby - This Is a Photograph (2022) 4,0

31 augustus 2022, 13:01 uur

Soms moet je even gaan graven bij een albumtitel en of hoesontwerp. Kevin Morby´s zevende solo wapenfeit This Is A Photograph, waar hij op de voorkant omgeven wordt door de hoeveelheid aan jeugdherinneringen draagt een boodschap uit.

De titel zegt het al. Dit is een muzikale foto-album, waar hij al bladerend door oude familieplaatjes zijn jeugd aan hem voorbij ziet flitsen. En dat op de avond dat zijn vader tijdens een familiediner instort en door de ambulance wordt overgebracht naar het ziekenhuis. Leven en dood. Twee grote thema´s, die samen met honkballegende Mickey Mantle (Goodbye, To Good Times), de gelijknamige film van Jack Nicholson (Five Easy Pieces) en de rol van Memphis in de muziekgeschiedenis als inspiratiebron dienden voor zijn nieuwe plaat.

This is a photograph
A window to the past
Of a family growing old
Inside the boxing ring of time
In Bittersweet, Bittersweet, Bittersweet, Tennessee

Terwijl we met foto’s vaker wel dan niet de neiging hebben om specifieke momenten van vreugde vast te leggen en te bewaren, schrijft Morby op This Is A Photograph over het leven in al zijn verschillende vormen. Er zijn donkere momenten op deze plaat, maar licht en hoop houden zijn recente wapenfeit mooi in balans.

Na de melancholie en sereniteit van Sundowner (2020) zit Morby’s nieuwe schijf weer boordevol muzikale tierelantijntjes, goed doordachte folkrock en complexe arrangementen. Gelardeerd met een rijk arsenaal aan instrumenten en harmonieën.

» details   » naar bericht  » reageer  

Hatis Noit - Aura (2022) 5,0

31 augustus 2022, 01:35 uur

Als doorgewinterde recensent weet ik op voorhand, dat iedere nieuwe uitgave van het toonaangevende Erased Tapes Records uitmondt in een bijzondere en unieke luisterervaring. Een Brits kwaliteitskeurmerk dat continue op uitdagende en experimentele wijze speelt met alle conventies en waarbij de in London geresideerde Japanse Hatis Noit zeker thuishoort. Een buitengewoon mooie naam, die is afgeleid van de Japanse folklore en verwijst naar de lotusbloem in relatie tot de natuurlijke en spirituele wereld.

Zij is verbazingwekkend in het gebruik van haar stemgeluid als primaire instrument. Noit is dan ook gefascineerd door iedere vorm van de menselijke stem, waaronder de invloeden van religieuze liederen en de traditionele Japanse volksmuziek. Een abstracte vocale acrobatiek die zij op haar nieuwste wapenfeit Aura aanwend, waarvan de klankeenheid belangrijker is dan het vinden van een tekst voor de melodie. Resulterend in een mystieke sfeer vol spanning, dat soms lijkt op een strijdkreet – mooi, angstaanjagend en uiterst meeslepend.

» details   » naar bericht  » reageer  

Joan Shelley - The Spur (2022) 4,0

27 augustus 2022, 12:02 uur

Een heldere stem met een duidelijk folksnikje is samen met de zachte en dromerige effectiviteit van haar akoestisch gitaarspel zeven albums lang kenmerkend voor de Amerikaanse zangeres Joan Shelley. Recensies over haar werk benadrukken vaak de kalmerende aspecten van haar muziek. En zeker, haar stem en melodieën kunnen wat mij betreft ieders verdriet verzachten. Gedreven door een passie om meeslepende nummers te maken die je hart weten te raken.

Als zodanig is The Spur, dat Shelley tijdens de coronapandemie samen met echtgenoot Nathan Salsburg (gitaar) en producer en multi-instrumentalist James Elkington opnam terwijl zij zeven maanden zwanger was, een album van gematigdheid. Van sereen en pastoraal tot peinzend en melancholiek zonder buiten de lijntjes te kleuren of nieuwe paden te bewandelen. Van countryfolk en blues tot een spaarzame, twangende rockmoment. Met prachtige arrangementen, muzikale bijdragen (Spencer Tweedy, Sean Johnson, Lisa Kohl, Nick Macri, Anna Jacobson en Jean Cook) en vocale ondersteuning van Bill Callahan en Meg Baird.

Er is genoeg voor de muziekliefhebber om gewoon heerlijk relaxed achterover te leunen en te luisteren en niets meer te doen dan te koesteren in de stralende gloed van de muziek. Het geluid van beweging zonder te bewegen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Party Dozen - The Real Work (2022) 4,5

26 augustus 2022, 11:23 uur

stem geplaatst

» details  

Mary Gauthier - Dark Enough to See the Stars (2022) 3,5

16 augustus 2022, 17:10 uur

Vijf redenen om verlangend uit te kijken naar een nieuw album van Mary Gauthier:

Je bent een ontzettend grote treurwilg en wil dat met iemand delen

je bent een liefhebber van een fragiel, onvast, maar intens klinkende vibrato waardoor je wel deelgenoot gaat worden van iemands verdriet om het verlies van een aantal goede vrienden

je houdt van een verzameling vol met kalme, comfortabele en voortkabbelende liedjes, die je omarmen en troostende warmte bieden

je geeft om het verhalenvertellende aspect, waarbij de artieste haar leven volledig onder de loep neemt, hoe ellendig dat soms kan uitpakken. De innerlijke pijn waarmee jij je kan identificeren.

Woorden als ‘vernieuwingsdrang’ of ‘afwisseling’ komen niet voor in je persoonlijke woordenboek. Vaste vorm, sfeer en structuur staan voorop, zodat je van te voren weet wat je geserveerd krijgt

03-11: Utrecht, TivoliVredenburg
04-11: Tilburg, Poppodium 013
05-11: Groningen, Take Root
06-11: Rotterdam, LantarenVenster

» details   » naar bericht  » reageer  

The Hanging Stars - Hollow Heart (2022) 4,5

15 augustus 2022, 11:23 uur

stem geplaatst

» details  

Nightports and Tom Herbert - Nightports W / Tom Herbert (2022) 4,0

13 augustus 2022, 09:28 uur

Wat zal ik daar nu eens van bakken, denk ik , als ik het nieuwe samenwerkingsproject beluister van Adam Martin en Mark Slater. Na pianist Matthew Bourne en percussionist Betamax is het nu de beurt aan Tom Herbert, die uitgedaagd wordt in de studio langdurig te improviseren. En dat doet hij, excellerend op zijn contrabas, al plukkend en strijkend over de snaren laat hij zijn instrument piepen en krassen, dat resulteert in een spannende kartelrand. Waarna de twee muzikale tovenaars de opnamen vervormden, bewerkten en in stukken knipten tot een samenhangend kunstwerk.

Het is soms moeilijk te geloven dat de elektronica-achtige geluidslandschappen op het nummer ‘Vacancy’ slechts een akoestische bas is. Het getuigt van de creatieve handigheid van het productieteam.

Nightports with Tom Herbert vereist dan ook een stel geoefende oren en veel geduld, want makkelijk is anders. Zij die het avontuur niet schuwt, de conventionele regeltjes volledig overboord gooien en houden van spanning en verrassingen hebben hieraan een topplaat en een smakelijke hap.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Dream Syndicate - Ultraviolet Battle Hymns and True Confessions (2022) 4,0

11 augustus 2022, 22:02 uur

Soms is het helemaal niet erg om er een tijdje tussenuit te knijpen en je te bezinnen op wat je allemaal nog wilt doen en bereiken in je muzikale leven. Zanger en gitarist Steve Wynn, de drijvende kracht achter The Dream Syndicate deed het zeven jaar nadat hij met zijn band vooral bekendheid vergaarde met het in 1982 verschenen debuutalbum The Days Of Wine and Roses. Een van de hoogtepunten van de Paisley Underground stroming met een voorliefde voor het psychedelische geluid van de jaren zestig. Met Wynns aan Lou Reed verwante flegmatieke zangstijl, Karl Precoda’s verschroeiende gitaarexplosies, samen met het basspel en de occasionele zang van de enigmatische Kendra Smith, en het voortstuwende drumwerk van Dennis Duck.

Na deze plaat met de inmiddels opgebouwde, legendarische status stonden de grote platenmaatschappijen te dringen en eisten een meer mainstream geluid. Met als gevolg dat The Dream Syndicate steeds minder opviel en vervolgens in 1989 een gewisse dood leed .

Drie en twintig jaar later beleven oudgedienden Steve Wynn en drummer Dennis Duck in een verder iets andere bezetting een verrassende wederopstanding wat anno 2022 resulteert in Ultraviolet Battle Hymns and True Confessions. De vierde alweer sinds de veelbelovende doorstart en het comeback album How Did I Found Myself Here uit 2017.

Onder het motto ´vooruitkijken zonder het verleden te vergeten´ toert de band momenteel met een rugzak vol herinneringen de wereld rond waarop de volledige aandacht is gericht op het debuutalbum uit 1982, waarbij bovendien het recentere werk niet wordt vergeten.

Waar The Days Of Wine and Roses een flink portie dwarse rebellie uitstraalde kent Ultraviolet Battle Hymns and True Confessions meer berusting en controle dan de onstuimigheid van toen. Er mag kennelijk nauwelijks nog geexcelleerd worden, terwijl het nieuwe materiaal zich er best voor leent. De composities schreeuwen dan niet meer zo om aandacht, ze klinken wel, samen met het toetsenwerk van Chris Cacavas (Green On Red) erg melodieus en bovenal zeer smakelijk. Je hoort mij dan ook niet zeuren, ook al is het Paisley Underground geluid inmiddels steeds minder aanwezig.

» details   » naar bericht  » reageer  

Naima Bock - Giant Palm (2022) 4,5

8 augustus 2022, 10:27 uur

Wie denkt dat de Britse Naima Bock een plotselinge nieuwkomer is die heeft het mis. Zij was onder het pseudoniem Naima Jelly tussen 2016 en 2018 de bassiste van de eigenzinnige punkformatie Goat Girl. Na het uitbrengen van het naamloze debuut heeft zij zich volledig gestort op een solocarrière en de banden met de andere dames van de band doorgesneden.

Even wennen is het wel als je naar de subtiele en onthaaste klanken luister van Giant Palm. Met één luisterbeurt kom je niet ver. Ook niet met tien. Met of zonder Goat Girl, Bock blijft een geval apart, die niet kiest voor de gemakkelijke, muzikale saaie weg, waar zij wordt bijgestaan door een grote groep aan muzikanten en vocalisten. Kortom, iemand die haar hand niet overspeelt, maar erin slaagt een beheerste wereld te creëren waar zwaarmoedige misère en hartverwarmende muzikaliteit samengaan.

De dochter van een Braziliaanse vader en een Grieks-Engelse moeder overtuigt met een opmerkelijk ambitieus album, dat dicht bij haar familieroots ligt. Opgenomen alvorens zij een contract met het Sub Pop Label tekende.

» details   » naar bericht  » reageer  

Drive-By Truckers - Welcome 2 Club XIII (2022) 3,5

7 augustus 2022, 13:17 uur

Sommige cd’s hoef je helemaal niet te bespreken. Daarvan zou je in principe kunnen vertellen dat ze uit zijn. De trouwe aanhang weet dan genoeg en de onwetenden leert ze kennen als ze weer eens langskomen om te spelen. Zo ligt hier voor mij het nieuwe album van de Drive-by Truckers. Een bandje uit het Amerikaanse Athens,Georgia, die met de kernleden Patterson Hood (zang, gitaar), Mike Cooley (zang , gitaar) en drummer Brad ‘The EZB’ Morgan alweer ruim 25 jaar actief is.

De wilde haren mogen er dan vanaf zijn, op het verse Welcome 2 Club XIII worden herinneringen opgehaald aan die tijd, dat ze voor een appel en een ei in een smoezelige, achteraf zaaltje in Alabama speelden.

Anders dan op hun laatste drie platen met ongefilterde, rauwe klaagzangen over de politieke controverse van het verscheurd Amerika klinkt het nieuwe wapenfeit persoonlijk en voor hun doen behoorlijk ingetogen. Het rammelend karakter van de begin jaren (Gangstabilly, Pizza Deliverance) ontbreekt. De onversneden, typische Amerikaanse rock (Bob Seger, Bruce Springsteen) van het album American Band (2016) speelt nauwelijks een hoofdrol. De intensiteit daarentegen bruist als vanouds door de ongedwongen sfeer van het in drie dagen tijd in 1 of 2 takes opgenomen werk.

Het ‘gewoon even bij elkaar zijn, wat demo’s van nieuwe nummers opnemen en de draad weer een beetje oppakken’ (nieuweplaat.nl) resulteerde uiteindelijk in Welcome 2 Club XIII. De plek waar het ooit begon voor Hood en Cooley en hun vorige band Adam’s House Cat.

» details   » naar bericht  » reageer