stem geplaatst

Krap 3,5 sterren. Pluspunten voor de door Derek St. Holmes gezongen nummers. Minpunten voor Ted Nugent's egotripperij. De plaat klinkt voor mij niet als een reguliere concertregistratie. Dat ligt deels aan een aantal fadeouts tussen de nummers. Daarnaast klinkt het als een samenraapsel van nummers die als toegift werden gespeeld en te lang werden uitgerekt.

De plaat opent nog sterk en energiek met het door Derek St. Holmes gezongen nummer Just What The Doctor Ordered. Op het tweede nummer neemt Ted de zang over en hij blijft dat helaas het grootste deel van de nummers doen. Alleen Stormtroopin' en Stranglehold zijn weer door St. Holmes gezongen. Waarom? Omdat Ted bekend staat als iemand die vooral zichzelf graag in de spotlights zet. Getuige de verhalen die ik over hem lees en de hoes waar alleen een flink aantal foto's van Ted himself staan.

Wat mij betreft maakt Ted zijn eigen sterrenstatus niet waar. Op zanggebied en als gitarist niet. Zijn grootste pluspunt is de energie die hij er in stopt, bijvoorbeeld door gebruik te maken van de feedback met zijn semi akoestische gitaar. Zijn solo's vind ik af en toe slordig, maar ook saai en oubollig met teveel pentatonische loopjes en gebrek aan ritmische creativiteit. Als je bijna elk livenummer langer speelt dan de studioversie gaat me dat tegenstaan. De veel te lange versies van het instrumentaaltje Hibernation en Motor City Madhouse zijn daar de belangrijkste voorbeelden van.