menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Kaaasgaaf. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Grandaddy - The Sophtware Slump ..... on a Wooden Piano (2020) 4,5

30 november 2020, 14:41 uur

Op papier niet meer dan een leuk extraatje om het porseleinen jubileum van deze cultklassieker te vieren, maar de uitwerking blijkt ijzersterk te zijn. Het wonderlijke van deze piano-uitvoeringen (gespeeld op de piano waar Jason deze nummers ooit op schreef) is dat ze eigenlijk niet eens zo heel veel verschillen van het studio-album. En dat terwijl de sound toch totaal anders, welhaast tegenovergesteld, is: The Sophtware Slump was het album waar Jason obsessief laag op laag op laag bouwde, dit is een verdwaalde synthflard in de verte daargelaten precies wat de titel belooft, bijzonder minimaal akoestisch dus. Maar de essentie, het bevreemd melancholische van teksten en melodieën, komt even sterk naar voren. Bovendien verliest Jason zijn humor nooit, waardoor het ook in deze sobere setting nooit loodzwaar wordt. Zo komen de bliepjes van A.M.180 even langs in The Crystal Lake - voordat je erbij stilstaat zijn ze alweer weg - en op de studioversie is dat ook het geval, maar daar zitten ze zo verstopt onder de wall of sound dat fans het pas na lange tijd ontdekten. In het kale landschap van deze versie kan je er niet omheen. Dat soort details maakt dat deze plaat meer biedt dan simpelweg een uitgeklede versie van een album, het is een volwaardige zusterplaat die je de nummers opnieuw laat leren kennen zonder iets van ongrijpbaarheid weg te nemen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Hamilton Leithauser - The Loves of Your Life (2020) 4,0

30 november 2020, 11:37 uur

stem geplaatst

» details  

Nick Cave - Idiot Prayer (2020) 4,0

Alternatieve titel: Alone at Alexandra Palace, 29 november 2020, 21:35 uur

Interessante discussies hier. Ik denk dat Cave én heel integer én heel theatraal is. Dat is de paradox die hem zo heerlijk ongrijpbaar maakt. Maar wat zowel One More Time With Feeling als Skeleton Tree voor mij zo onverteerbaar pijnlijk (maar ook zo pijnlijk wonderschoon) maakten, is dat hij toch een deel van de theatraliteit, van dat almachtig boven de materie staande verhalen-vertellende waar hij zo berucht om is (en wat ook zo fantastisch naar voren komt in 20.000 Days on Earth), om zeer begrijpelijke redenen onmogelijk nog op kan brengen. Voor mij poogt hij vervolgens met Ghosteen, The Red Hand Files, The Conversations Tour en ook deze solo-registratie die twee kanten enigszins bij elkaar brengen en daar nieuwe betekenissen in te vinden. Dat hij hier grotendeels voor oude nummers kiest, is ook om te laten zien dat alles uiteindelijk onderdeel is van eenzelfde oeuvre. Dit lijkt me dan ook geen onderdeel meer van zijn rouwverwerking, maar een poging om na zo'n ingrijpende periode zijn werk te herdefiniëren. Ik ben heel benieuwd wat hij hierna gaat doen, hij hintte op The Red Hand Files al eens op een heroprichting van Grinderman, maar wat het ook worden mag, de kans lijkt me bijzonder klein dat het meer van dit zal zijn.

Blijf het overigens wel nog steeds een beetje suf vinden dat de stream hiervan als zoiets exclusief eenmalig werd gebracht en dat het dan alsnog wordt uitgebracht, maar goed. Als liveplaat is dit wel wat aan de lange kant. Veertien tracks ofzo, dat was perfect geweest. Daarom zal ik ook niet hoger dan een 4 geven, terwijl de muziek an sich toch echt wel een dikke 5 verdient.

Een nummer als Into My Arms had bijvoorbeeld niet gehoeven, die speelt hij toch al bijna elk concert op precies deze manier en dat geldt eigenlijk ook voor The Mercy Seat, zijn ook al eerder stillere uitvoeringen van uitgebracht. Dat nieuwe nummer, Euthanasia, waar ik tot mijn verbazing wat zuinige reacties op lees, vind ik wel echt tranentrekkend mooi. Toch een klein beetje rouwverwerking hier dan wel, al heb ik een hekel aan dat woord. Maar verder zijn het tot mijn eigen verrassing juist de oudste nummers die mij het meest raken. Papa Won't Leave You, Henry vind ik bijvoorbeeld echt een hoogtepunt. Altijd wel een sterk nummer gevonden, maar zo helemaal opnieuw leren kennen. Je gaat met zo'n soort uitvoering toch ook nog net wat meer op de teksten letten dan normaal en dat is bij deze artiest uiteraard bepaald geen straf. En zoals gezegd, laat hij op deze wijze dus vrij overtuigend horen dat het uiteindelijk allemaal bij elkaar hoort.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Smashing Pumpkins - Cyr (2020) 2,0

29 november 2020, 21:12 uur

Het treurigst vind ik nog wel om te lezen dat dit naar zijn eigen zeggen Billy's poging is een 'eigentijdse plaat' te maken. In welk universum leeft die man? Hij doet hoogstens eigentijdse bands na die bands nadoen die bands nadoen die veertig jaar geleden vooruitstrevend waren. Maar in zekere zin spreekt me dit toch meer aan dan alle voorgaande Pumpkins-platen sinds hun zogenaamde heroprichting. Die waren gewoon enorm niksig en obligaat. Deze is zo slecht, dat het weer interessant wordt.

» details   » naar bericht  » reageer