stem geplaatst

stem geplaatst

Die vorige plaat wilde ik zo graag goed vinden, in theorie zou het echt iets voor mij moeten zijn, ik hou immers ook zo zielsveel van die Last Shadow Puppets-sound (hun eerste plaat dan tenminste, die tweede was een fikse tegenvaller). Maar het kwartje bij Tranquility Base wilde bij mij maar niet vallen. Deze vind ik echter meteen van begin tot eind grandioos goed. Waar hem het verschil in zit weet ik niet zo goed, het lijkt er toch behoorlijk op aan te sluiten, al kan ook best het moment zijn. Maar wat een stem, wat een teksten, wat een atmosfeer! Zo mogen Alex en co wat mij betreft nog wel een tijdje door gaan. Grandioze spionnenbarok.

Grappig, aan Timber Timbre moest ik ook op momenten denken. Een associatie die ik bij Other Lives voorheen nooit had. In tegenstelling tot wat ik hierboven schreef zijn er dus wel degelijk verschillen te horen. Subtiele verschillen weliswaar, want Other Lives is toch wel het eerste waar je aan denkt. Nu weet ik niet in hoeverre Tabish Other Lives is, toen ik ze ooit live zeg bleken ze allemaal multi-instrumentalisten (soms tijdens nummers wisselend van instrument) dat ik daardoor uitging van een echt collectief. Maar als ik dit hoor dan zal Tabish toch wel de mastermind daarachter zijn en dan is het ook toch niet al te gek dat zijn solo-sound zo extreem dicht tegen die van z’n band aanschuurt. Met wat subtiele accentverschillen dus, zo is het op momenten iets duisterder (waarmee het dan meer in de Timber Timbre-hoek terecht komt) en misschien ook wat folkiër. En wat expliciet theatraler denk ik ook wel. Maar goed, hoe weinig verrassend dan misschien ook, deze nummers klinken wel allemaal weer als een klok en vormen een mooi broeierig geheel. Ik ben benieuwd of het, net als een gemiddeld Other Lives-album, per luisterbeurt meer op z’n plek zal vallen en nieuwe geheimen zal blijken prijs te geven. Spannend om dat mee te gaan maken…

In hoeverre dit een hot take is weet ik niet, maar ik geloof dat ik dit het sterkste album vind waar Mercer aan gewerkt heeft sinds de heilige eerste drie Shins-platen. Over de latere twee Shins-platen ben ik met de jaren wat minder negatief geworden, er staan zeker toffe nummers op, al blijf ik erbij dat hij na het ontslaan van z'n trouwe bandleden (die toch bepalender waren voor de sound dan hij wellicht toen dacht) die platen onder z'n eigen naam had moeten uitbrengen. De eerste twee Broken Bells-platen vind ik fijn, fris en op momenten fantastisch, maar ook wat onevenwichtig. Hier klopt voor mij alles van begin tot eind. En een paar jaar geleden dacht ik dat ik wel een beetje op de Danger Mouse-sound was uitgeluisterd, maar dit jaar slaat hij zowaar twee keer achter elkaar een voltreffer. Deze plaat klinkt als een klok en per luisterbeurt raak je dieper in de vele lagen, die combinatie van fris en diep, strak en weelderig, doet me ook wel een beetje aan zijn werk met Kiwanuka denken. Opvallend soulvol is Broken Bells hier op momenten ook wel. En die typische Mercer-melodieën blijven hoogst aangenaam de hele dag door je kop heen dartelen, in de stortvloed aan mooie releases van de laatste tijd blijf ik dan steeds zin houden deze op te zetten en, omdat-ie zo lekker kort is, meteen nog een keertje dan maar. Verslavend werkt dat dan zo.

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

Ome Bill, zo'n artiest die eens in de zoveel tijd een nieuwe plaat uitbrengt, en waar ik dan altijd eens goed voor ga zitten/liggen met een glaasje wijn of een kopje thee en een jointje erbij, benieuwd wat de beste man nu weer te vertellen heeft. Een lach en een traan zijn altijd wel gegarandeerd, met zo nu en dan wat erupties kippenvel. De laatste paar platen was het huiselijk geluk dat de klok sloeg, en van kleine zaken grote kunst maken zonder in clichés te vervallen is iets wat alleen voor de hele groten is weggelegd. Callahan is zo'n grote, dat wisten we al toen hij nog platen onder de naam (al dan niet tussen haakjes) Smog uitbracht. Ik had me op weer zo'n sobere tevreden plaat ingesteld en dat was ook meer dan prima geweest. Maar heel erg stiekem hoopte ik wel dat hij op een dag weer zou teruggrijpen naar het meer norsige en grauwige, bezwerende of zelfs bedreigende, van eerder werk. En zowaar, op een groot deel van dit album blijkt dat het geval te zijn. Maar 'teruggrijpen' is niet het juiste woord, hoe onmiskenbaar Callahan ook voelt deze plaat-met-moeilijke-titel toch ook wel als weer een nieuwe stap. Ik hoor weliswaar de nodige echo's van Knock Knock, A River Ain't Too Much To Love en (mijn favoriet) Sometimes I Wish We Were An Eagle, en ook wel met regelmaat van die laatste paar 'gelukkige' platen. Maar ik hoor óók een hoop wat ik nooit eerder bij Callahan gehoord heb. Zoals de jazz-freakout in Naked Souls dat me in de verte wel wat aan Radiohead's The National Anthem doet denken. Een Radiohead-referentie in een Callahan-bespreking, dat is denk ik bepaald niet iets wat ik me ooit eerder had kunnen inbeelden. Maar geforceerd voelt het allerminst, gewoon weer een nieuwe kleur op zijn prachtige - en naar nu weer blijkt immer uitdijende - pallet. En zo geldt dat voor dit hele album. Het verrast aan alle kanten, maar toch klopt het helemaal. Een zoveelste meesterwerk van deze meester om je in onder te blijven dompelen.

Alela Diane is typisch zo’n artiest die zich niet per se hoeft te ontwikkelen. Haar stijl is al zo persoonlijk van zichzelf, vrij traditioneel maar hoogst melodieus, en met haar troostende stem als hartverwarmende constante. Niemand zou klagen als zij steeds dezelfde plaat zou maken, maar toch doet ze dat niet. Dit album is minder folky dan we van haar gewend zijn, en op momenten verrassend feeëriek. Zo excentriek of theatraal als bij haar oude vriendin Joanna Newsom (ze groeiden samen op in hetzelfde gehucht) wordt het nooit, maar toch moet ik op momenten wel degelijk aan haar denken. Geforceerd voelt dat gelukkig niet, bijzonder genoeg voelt elk liedje toch meteen als een Alela Diane-nummer. Haar grootste kracht is dan misschien ook wel hoe ze alles zo volstrekt vanzelfsprekend laat klinken, terwijl zoveel schoonheid toch nooit voor zich mag spreken.