I Love You Jennifer B is een popalbum van Jockstrap. Het muziek duo laat met het album zien dat ook experimentele muziek een pop-appeal kan hebben.

Het album is voor het grootste deel elektronisch. Over bijna elke instrument dat je hoort zit wel een filtertje om ze even net iets anders te laten klinken. Met deze filters weet Jockstraplid Taylor Skye steeds weer een sterke sfeer neer te zetten. Lancaster Court klinkt bijvoorbeeld spookachtig, terwijl What’s It All About? juist gaat voor een dromerige sfeer. Ondanks dat het album geen conceptalbum is krijg ik bij de meeste nummers dankzij de zoemende productie het idee van een avond in een grote stad. Neon, het eerste nummer, klinkt als een zonsondergang en 50/50, het laatste nummer, klinkt als een club ver na middernacht. Nummers zoals Neon en 50/50 vallen overigens qua productie wel uit de toon met de rest van het album. Ze gaan voor een gedurfder geluid en zijn daardoor persoonlijke highlights. Over het algemeen weet Jockstrap de productie goed te balanceren tussen elektronische beats en popmuziek. Helaas staan er ook minder interessante nummers op het album, de wat langzamere tracks zoals Lancaster Court zijn één keer leuk maar hebben een lagere herhalingswaarde.

Zangeres Georgia Ellery heeft een geweldige stem die past bij een echte popdiva. Ze weet veel bij te dragen met haar verleidelijke, zelfverzekerde zang die perfect past bij de sfeer van het album. Na de eerste paar nummers op het album laat ze ook zien dat ze juist heel klein en fragiel kan zingen. Beide zangstijlen worden door Taylor Skye versterkt met wederom allerlei filtertjes en effectjes. De stem van Georgia Ellery wordt zo dus ook een digitaal instrument in het arsenaal van Jockstrap.
Tot slot bevat het album een paar absoluut perfecte nummers waar alles samenkomt. Eén van deze nummers is Concrete Over Water. Het nummer zit vol kleine details, heeft een sterke tekst en bevat een absolute topperformance van Georgia Ellery. Het contrast tussen deze perfecte nummers en de mindere nummers laat zien dat Jockstrap nog veel meer te bieden heeft

Al met al is I Love You Jennifer B een leuk en sfeervol popalbum met hier en daar ontzettend sterke momenten, maar ook momenten waar ze de luisteraar verliezen. De toekomst van het duo lijkt mij veelbelovend.

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

Het is Valentijnsdag geweest dus tijd om mijn favoriete album over liefde te reviewen. Nujabes (producer) en Shing02 (rapper) hebben door hun carrière heen verschillende nummers gemaakt met de titel Luv (sic). Op (luv)sic Hexalogy worden deze nummers samengebracht. Het album is uitgekomen na het overlijden van Nujabes. De teksten van de laatste drie delen zijn deels geschreven na zijn dood. Ik zal alleen de zes delen van Luv (sic) reviewen en niet de remixtracks.

Luv(sic) Hexalogy gaat over liefde in verschillende fases van je leven. Het album begint bij een jonge Shing02 die rapt over een crush en eindigt bij een oudere shing02 die rapt over de acceptatie dat deze liefde is gestorven. Ze zullen elkaar weer terugzien in de hemel.
Het album gaat niet alleen over romantische liefde, ook liefde voor je vrienden en vooral liefde voor muziek komen vaak naar voren. Shing02 brengt op het album heel mooi in beeld hoe muziek en liefde zich verhouden tot het passeren van de tijd met behulp van geweldige metaforen.
In de laatste delen komt het aspect van vriendschap sterk naar voren. Deze delen zijn tekstueel heel mooi en emotioneel, mede doordat ze deels zijn geschreven na het overlijden van Nujabes. Shing02 benadert de dood van Nujabes heel mooi. In plaats van depressief te gaan zitten huilen rapt hij over de goede tijden die ze hebben gehad en hoe Nujabes zal voortleven in zijn muziek. Luv(sic) Hexalogy is zo dus naast een album over liefde, muziek en tijd ook een album die het leven viert van Nujabes.

Dat het leven van Nujabes wordt gevierd is niet zomaar. Hij was een meester in het maken van prachtige beats met veel jazzelementen.
De productie op dit album is luchtig, dromerig en romantisch. De zwoele jazz-instrumenten doen mij altijd denken aan fijne zomeravonden. Veel van de instrumentatie is afkomstig van jazznummers waar Nujabes kleine stukjes uit heeft gesampled die hij vervolgens op een andere volgorde aan elkaar heeft geplakt. Ik zie de gesamplede stukjes als kralen die Nujabes in mooie patronen aan een ketting heeft geregen. Tussen de kralen zit zo af en toe ook een ander versiersel. Nujabes heeft namelijk ook gebruik gemaakt van verschillende stukjes uit komedieroutines. Je hoort aan het begin van het album bijvoorbeeld een quote van Bill Cosby. De stukjes passen thematisch bij de onderwerpen van het album en vormen zo een brug tussen de productie en de teksten.
Een ketting is natuurlijk niks zonder een draad. Voor Luv(sic) Hexalogy is deze draad het drumritme. Hetzelfde drumritme is door het gehele album te horen en vormt zo dus de basis waar alle kralen aan worden geregen. Dat dit drumpatroon nooit gaat vervelen laat zien hoe groot het talent van zowel Nujabes als Shing02 is.

Al met al is Luv(sic) Hexalogy een prachtige samensmelting van geweldige beats en prachtige teksten. Het album is een ode aan de liefde, muziek en het leven van Nujabes.

Currents is het derde studioalbum van Tame Impala, een psychedelische popartiest die steeds populairder aan het worden is. Currents is zowel geliefd bij reviewers als bij het publiek. Ik sluit mij helaas niet bij deze mening aan. Dit album is naar mijn mening vooral eentonig.

Het album start onwijs sterk. Let It Happen is een onwijs goede opening met alles erop en eraan. Lekker lang, ambitieus en gevarieerd. De synths knallen er hier echt uit. Tame impala legt verschillende synth lagen bovenop elkaar om een sterke atmosfeer te creëren. Naast de synths zit in dit nummer ook een ontzettend vette gitaarsolo.
Helaas neemt de kracht van de verschillende synths die op elkaar worden gebruikt steeds meer af terwijl het album vordert. De synths zijn zo constant aanwezig dat ze mij als luisteraar steeds minder doen. Ongeveer halverwege beginnen de nummers voor mij hierdoor echt saai te worden met als dieptepunt ‘Cause I’m A Man. Tame Impala probeert zo dus op het grootste deel van Currents dezelfde puzzelstukjes steeds opnieuw te leggen terwijl het mooiste resultaat al is bereikt.

De uitzondering hierop zijn de tracks Eventually en The Less I Know The Better. Beide gaan voor een net iets minder gepolijste sound en daardoor springen ze eruit. Ze gaan iets meer in de lage tonen en dat is fijn. Ook The Moment is een fijn nummer waar de gepolijste sound juist heel goed op werkt. Ik kan het daarbij altijd waarderen als Tame Impala even de synthesizers weglegt en een lekkere solo speelt op zijn blikkerige, stoere gitaar.

Tekstueel heeft dit album niet heel veel interessants te bieden. Veel teksten gaan over relaties die op de dubieuze grens liggen tussen vriendschap en een serieuze relatie. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik niet heel aandachtig naar de teksten heb geluisterd. De stem van Kevin Parker kent net als zijn synths helaas weinig variatie en is altijd hoog en met een echo-effectje. Ook zijn stem wordt zo steeds minder effectief waardoor ik ook minder graag wil horen wat hij te zeggen heeft.

Al met al is Currents een redelijk album waarop veel nummers vrij veel op elkaar lijken. Uiteindelijk word je als luisteraar zo uitgeput door constant dezelfde instrumenten, dezelfde zang en dezelfde teksten dat het album eronder leidt, ook als de nummers individueel nog best goed zijn.

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren

Een wijnboer die als geheim ingrediënt het maagzuur van zijn slachtoffers gebruikt, een geschorste soldaat die zo verslaafd wordt aan gokken dat hij er 30 jaar lang mee door gaat, een toeschouwer van een bokswedstrijd die zo graag aandacht wil dat hij één van de boksers neerschiet…

Dit zijn slechts enkele karakters die de band Black Midi presenteert op hun derde album Hellfire. De karakters zijn heel verschillend van elkaar, toch hebben ze één ding gemeen: Ze eindigen in de hel.

Hellfire is een progressive rock conceptalbum met veel jazzinvloeden waarop Black Midi verhalen vertelt over zondenaren. Nadat je naar dit album hebt geluisterd weet je één ding zeker: Black Midi zijn meesters in overdrijven.

Dit is allereerst te horen in de teksten. De nummers gaan in de basis over slechte eigenschappen van de mens zoals hebzucht, egoïsme en verslaving. Deze eigenschappen worden vervolgens extreem opgeblazen tot verhalen waar je bij de eerste keer luisteren geen touw aan kan vastknopen. Pas wanneer je gewend bent aan de nummers zijn de verhalen pas echt te waarderen voor hun humor, opbouw en punch lines. Dat de teksten eerst niet goed volgbaar zijn komt naast de absurditeit van de verhalen ook door het moeilijke taalgebruik en het rare accent van Geordie Greep, één van de vocalisten op het album. Gelukkig voegen juist deze aspecten ook veel toe.
Greep bezorgd de teksten met een bepaalde ijdelheid en bravoure die geweldig past bij het thema van het album. Hij voert een show op waar hij zelf het middelpunt van is en dat weet hij. Voor een iets gevoeligere performance moet je bij Cameron Picton zijn. Ondanks zijn beperkte aantal nummers op het album weet ook hij een indruk achter te laten met zijn geweldige stem.

Het overdrijven van de band is ook te horen in de instrumentatie. Luisteraars hoeven zich geen seconde te vervelen. Kijk bijvoorbeeld naar Welcome to Hell. De track begint redelijk normaal maar wordt steeds harder en harder tot de luisteraar uiteindelijk in een kakofonie komt van scheurende gitaren, explosieve trompetten en wilde drumritmes. Als de luisteraars net hun speaker zachter willen zetten komt er dan opeens rust. Slechts enkele noten van een synth zijn nog te horen. De rust blijkt echter van korte duur, want een seconde later begint de storm opnieuw.
De dynamiek tussen hard en zacht is op het gehele album te horen. De instrumentatie past zich zo aan de teksten aan. Hierdoor worden de instrumenten bijna acteurs. Later op het album zijn ook rustigere nummers te vinden waar de jazzinvloed goed is te horen. Deze nummers zijn vriendelijker naar luisteraars die zich voor het eerst aan het album wagen en zijn nodig om op adem te komen.

Ik heb slechts één kritiekpunt op het album. Black Midi is nogal arrogant. Ze weten hoeveel talent ze hebben en willen dit graag laten zien. Meestal resulteert dit in geweldige nummers, maar bij het nummer The Race Is About To Begin werkt het de band tegen. Ze proberen te veel technisch uitdagende aspecten te verwerken in dit nummer, zelfs als deze aspecten niets toevoegen. Zo zingt Greep op dit nummer zo snel dat hij het live niet eens kan bijhouden en is de outro pijnlijk lang. Gelukkig is dit kritiekpunt eigenlijk juist toepasselijk voor het album. Hoogmoed is immers een zonde.

Al met al is Hellfire een gestoord goed album. De leden van de band hebben heel veel talent en weten op dit album een geweldige balans neer te zetten tussen technisch uitdagende composities en rustmomenten. Het album wordt elke keer dat je ernaar luistert weer net iets beter en als je fan bent van klassiekere rockbands zou ik dit album zeker een kans geven.