Toen ik klein was moest ik vaak middagen doorbrengen in de winkel van mijn ouders. Daar stond altijd muziek op. Het waren meestal DJ-sets door mijn moeder gemaakt. Protection was dan een nummer dat er voor mij altijd uitsprong. De mysterieuze instrumentatie gekoppeld met de cryptische tekst die ik slechts deels kon vertalen had toen al indruk op mij gemaakt.

Nu nog steeds ben ik groot liefhebber van Massive Attack. De triphop groep heeft drie geweldige albums die elk een unieke sound hebben. Protection is van deze albums mijn favoriet. Het album bevat zowel RnB nummers als hiphop nummers. Verder is op het album een sterke reggae en dub invloed te horen die de sfeer van het album bepaald.
Deze sfeer is meteen ook het sterkste punt van het album. Het album klinkt als drijfzand. De lange nummers nemen de tijd om je langzaam steeds verder naar beneden te trekken tot je uiteindelijk volledig onder de beats bent bedolven. Vooral de bas op nummers zoals Spying Glass klinkt bijna als iets wat je kan aanraken. Helaas weet Massive Attack deze sfeer niet op elk nummer neer te zetten. Vooral de instrumentale tracks Weather Storm en Heat Miser zijn niet echt interessant.
Dat de instrumentale nummers op het album minder goed zijn zegt iets over de kwaliteit van de zang en de rap. Beide versterken de productie. Ik ben vooral te spreken over de mysterieuze teksten en performance van Tracey Thorn op Protection (het nummer) en de surrealistische teksten en hypnotiserende flow van Tricky, die op elk nummer waar hij deel van uitmaakt de show steelt. Helaas ben ik minder te spreken over zangeres Nicolette op het nummer Sly. Ze probeert te erg om mysterieus te zingen, waardoor haar zang overdreven wordt en daardoor juist niet mysterieus klinkt.

Al met al is Protection een ondergewaardeerd, sterk album dat op zijn beste nummers een heel sterke sfeer creëert, maar die sfeer helaas niet op elk nummer even sterk behoud. Toch is het een geweldig album dat op een meesterlijke wijze de sterkste aspecten van dub gebruikt.

stem geplaatst

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 1,5 sterren

LCD Soundsystem combineert op dit album twee soorten muziekgenres om een bijzondere en eigen sound te maken. Aan de ene kant doet het album denken aan genres zoals dance en disco dankzij de dansbare lange nummers die vaak beginnen met slechts een synth of een drumritme waar dan langzaam aan wordt toegevoegd.
Aan de andere kant doet het album denken aan genres zoals rock of zelfs punk dankzij de zang van James Murphy. Hij zingt vol energie en enthousiasme en gebruikt simpele refreinen die makkelijk in je hoofd blijven zitten met knappe, lange uithalen. Beide genres komen perfect samen in een combinatie die ik het beste kan omschrijven als een feestje.
De instrumentatie is verrassend en fris, maar niet zo ingewikkeld dat het afneemt van de dansbaarheid van het album. Elementen zoals de koebel op Home en de synthmelodie op Dance Yrself Clean zijn mijn favoriete elementen wat betreft instrumentatie. Helaas zijn er ook wat missers, zo is de piepende synth in het tweede deel van All I Want te veel van het goede en is Somebody’s Calling Me in zijn geheel een smet op dit album.
De teksten van het album zitten vol humoristische spot over bijvoorbeeld Murphy zelf, dronken mensen en platenlabels. Een terugkerend element is vastzitten in je eigen hoofd. Toen Murphy besloot om zich op muziek te richten stopte hij met zijn studie, in de eerste jaren vond hij echter geen succes. Zo ontstond de twijfel of hij de goede keuze had gemaakt door voor muziek te kiezen. Door deze twijfel stokte zijn carrière. Pas toen hij zijn angsten overwon begon zijn daadwerkelijke sound vorm te krijgen. Nu zingt hij op dit album over twijfelen en uitstellen, maar ook over de euforie van je twijfels overwinnen. Een voorbeeld hiervan is het laatste nummer van het album: Home. Dit is niet alleen mijn favoriete nummer van het album, maar mijn favoriete outro van welk album dan ook.
Al met al is This is Happening een vrolijk en optimistisch album met veel goede nummers maar helaas ook wat missers.

Op dit conceptalbum volgen we Deltron zero in het jaar 3030. Deltron is een robot die is vrijgebroken van zijn programmering en door een serie rapbattles probeert een revolutie te starten tegen de kapitalistische elite die in het jaar 3030 de macht hebben en hun volk onderdrukken. Dat is natuurlijk een gestoord concept voor een hiphopalbum, maar het werkt heel goed. De wereld in 3030 lijkt namelijk best wel veel op die van ons. Del rapt over ongelijkheid, kapitalisme en technologie. Toch zijn de teksten ook heel speels, met verwijzingen naar sciencefictionfilms, wetenschap en programmeercodes. Naast de geweldige teksten is ook de productie heel erg creatief. Dan the Automator combineert klassieke instrumenten zoals violen en trompetten met geluiden van robots en computers. Ook scratcher Kid Koala draagt bij aan de futuristische geluiden op het album dankzij de geniale breaks waarin hij helemaal los gaat met de draaitafels.
Het album is wel lang met veel interludes die ondanks dat ze bijdrage aan de worldbuilding de flow van het album enigszins ophouden.
Dit album is een perfecte combinatie van creativiteit, muzikaliteit en plezier. Als je fan bent van hiphop, sciencefiction of bands zoals Gorillaz zou ik dit album zeker kunnen aanraden.