stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

Nurture is het best te omschrijven als een warme knuffel. Porter Robinson heeft in een genre dat in mijn ogen vol zit met clichés echt iets moois gemaakt.

Op Nurture viert Porter Robinson dat hij leeft. Hij reflecteert hierbij op een zware periode waarin hij aan het worstelen was met een writers block. Het resultaat van deze reflectie zijn heel optimistische nummers die het beeld oproepen van een zon die door de wolken breekt. Tracks zoals Look at the Sky en Something Comforting hebben echt fenomenale opbouw die perfect aansluiten bij de teksten. De drops voelen daardoor echt verdiend in plaats van dat ze uit het niets komen. Ik heb zo soms letterlijk het idee dat er bij sommige drops plots meer licht door mijn ramen naar binnenvalt.

Helaas valt niet elke track zo goed in de smaak, zo vind ik sommige nummers een beetje overgeproduceerd terwijl andere nummers juist net een beetje te simpel zijn voor hun lengte. Hierbij moet ik wel zeggen dat veel tracks op Nurture pas na veel luisterbeurten voor mij zijn geklikt. Het kan dus goed zijn dat deze nummers in de toekomst juist tot mijn favorieten gaan horen.

Verder kan je echt horen hoeveel plezier Porter Robinson heeft gehad in het maken van de muziek nadat zijn writers block eindelijk was gestopt. Dit plezier is heel aanstekelijk en maakt Nurture tot een perfect album om op te zetten als je even in een dipje zit. Veel van de nummers op het album gaan over het plezier die het maken van muziek brengt. Zo kan je op de coole, experimentele track dullscythe horen hoe Porter Robinson keer op keer probeert om zonder succes een pianomelodietje te uit te werken tot een track totdat hij uiteindelijk opgeeft en de track in een compleet andere richting laat gaan. Met de track vertelt hij zonder woorden hoe frustrerend zijn writers block voelde en hoe hij die heeft overwonnen.

In tegenstelling tot het gebruik van een veel te dramatische zangeres zingt Porter Robinson zelf. Hij heeft hierbij het geniale idee gehad om zijn stem op grote delen van het album compleet te veranderen. In plaats van een mannenstem horen we zo op grote delen van het album een vrouwelijke robotstem die het album een heel unieke sound geeft.
De afwisseling tussen zijn echte stem en de vocaloid-achtige stem werkt goed, al had ik het hier en daar misschien nog wel beter gevonden als Porter Robinson zijn echte stem nog zeldzamer had gemaakt.
Het beste gebruik van de stemmanipulatie is op de emotionele track Blossom. Dit liefdesliedje wordt enorm versterkt door de verhoogde stem die alleen even verdwijnt zodat Porter Robinson met zijn echte stem ‘I love you’ kan zingen. Dit kleine detail maakt een goed liefdesliedje misschien wel mijn favoriete liefdeslied.

Al met al laat Porter Robinson op Nurture zien dat er na regen altijd zonneschijn komt. Zijn derde album komt 26 juli uit en tot nu toe ben ik héél erg te spreken over de singles. Ik ga Porter Robinson daarbij volgend jaar live in Amsterdam zien. Daar heb ik nu al heel veel zin in!

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 5,0 sterren

Ik houd enorm van een album met een sterk concept. Albums waarop de muziek is verbonden door een verhaal, idee of plaats zijn voor mij vaak onvergetelijke ervaringen. Ondanks deze voorkeur duurde het lang voor ik naar Wallsocket luisterde. Naast een conceptalbum is Wallsocket namelijk ook een hyperpopalbum. Hyperpop is een genre waar ik nogal sceptisch over ben. Gelukkig heeft het album mij positief verrast.

Wallsocket gaat over een fictief Amerikaans dorp met dezelfde naam. Het dorp lijkt op het eerste gezicht een gewoon en rustig dorp, maar schijn bedriegt. Het blijkt dat een plaatselijke bankier jarenlang geld heeft gestolen van overleden inwoners. De onrust die ontstaat als dit bekend wordt vormt voor ons een inkijkje in de plaatselijke cultuur en vooral de bewoners van het dorp. We maken kennis met drie jongvolwassen meisjes uit het dorp: De onzekere S*nny, de obsessieve Mara en de onverschillige Old Money Bitch. Ik ben groot fan van hoe Underscores de nogal vreemde karakters gebruikt om iets te zeggen over complexe zaken zoals bijvoorbeeld wapengeweld, transgenderidentiteit, parasociale relaties en de confrontatie tussen de middenklasse en bovenklasse in de Amerikaanse bevolking.
Door het album heen wordt duidelijk dat de problemen van de meisjes voor een groot deel worden veroorzaakt door hun omgeving. Wallsocket fungeert niet alleen als setting, maar dus ook als een soort tegenstander waar de meisjes van moeten ontsnappen om te kunnen groeien.
Op het laatste nummer Good luck final girl verlaten de meisjes samen met de luisteraar het dorp. Het is een mooi en melancholisch einde van het album. In tegenstelling tot de meisjes zal de luisteraar echter nog vaak terugkomen in Wallsocket. Dit album werkt namelijk verslavend.

Dat het album zo verslaven is komt door de topproductie. Het hele album is gevuld met hit na hit na hit. De muziek is groots, snel en hard. Dit viel natuurlijk wel te verwachten binnen het genre. Een ander kenmerk van het genre is helaas ook aanwezig. Net als in veel hyperpopmuziek zijn sommige nummers wat eentonig. Dit geldt overigens lang niet voor elk nummer, zo zitten de 7 minuten van Geez louis boordevol invloeden uit allerlei genres en heeft het mij halverwege enorm verrast door een gave wisseling van instrumenten.
De productie op Wallsocket zit naast de grote geluiden ook vol met subtielere elementen. Underscores heeft zich daarbij laten inspireren door horrorfilms en dit is goed te horen. Nummers zoals Johnny johnny johnny en You don’t even know how I am hebben zeker een creepy sfeer. Het coolste detail op de plaat is het terugkomende geluidsfragmentje van een computerstem die good luck zegt. Door de verschillende contexten van de nummers kan deze wens gemeend, creepy, cynisch of melancholisch klinken. Underscores gebruikt het ook graag als punchline voor de vele drops op het album.

Al met al is Wallsocket een verrassend album waarop de liedjes onderling gevarieerd zijn maar binnen de tracks hier en daar wat onnodige eentonigheid is te horen. Het album vertelt een sterk coming of age verhaal en fungeert als een sterk medium voor Underscores om gevoelige onderwerpen aan te
snijden. Ik kan zeker aanraden om een keer een bezoekje aan Wallsocket te brengen.

stem geplaatst

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

Cargo #2331 wordt wakker nadat hij dagen heeft geslapen in hypersleep. Hoopvol rent hij naar het raam van het ruimteschip, maar er is niets veranderd. Hij staart in de oneindige zwarte leegte. Hij voelt woede.

Clipping. bestaat uit rapper Daveed Diggs en de producers Jonathan Snipes en William Hutson. Diggs en de producers gebruiken op dit album hun achtergronden in acteren en sound design om een filmisch album te creëren dat de grens opzoekt tussen muziek en een hoorspel.

Het album speelt zich af op een ruimteschip dat slaven vervoert. Aan het begin van het album overmeesteren de slaven de bemanning en nemen ze het schip over. In de periode na deze overname gaan ze massaal dood door ziekte en honger. Uiteindelijk blijft er zo maar één iemand over. Cargo #2331 weet te overleven door kracht te putten uit zijn pure woede. Op de track All Black wordt duidelijk dat wij zijn verhaal meemaken vanuit het perspectief van de AI van het schip. Eerst roept de AI nog om hulp, maar terwijl het nummer vordert wordt de AI gefascineerd door de kracht en woede van Cargo #2331. Langzaam wordt het schip verliefd. Ondertussen is Cargo #2331 de hoop dat hij ooit weer thuis zal komen aan het verliezen. Hij gaat steeds vaker in ‘hypersleep’ om de tijd slapend door te brengen. De rest van het album gaat over de tocht van Cargo #2331 en de eenzaamheid van zowel de AI als de voormalige slaaf in de eindeloze leegte van de ruimte.
Hoe verder je op het album komt hoe meer Clipping je uitdaagt om zelf te interpreteren wat er nou echt op dat schip gebeurt en waar Cargo #2331 vandaan komt.

Dit album is echt heel vet. De storytelling is on point en thema’s van het verleden, heden en de toekomst worden naadloos met elkaar verweven. Door het album heen legt Clipping een sterk verband tussen de scifi slavenhandel van de toekomst en de trans-Atlantische slavenhandel van ons verleden. Op True Believer hoor je bijvoorbeeld liederen die slaven vroeger zongen op plantages in combinatie met de kille geluiden van het schip. Naast het thema geschiedenis spelen ook hoop en menselijkheid een belangrijke rol op het album.
Splendor & Misery is naast een verhaal natuurlijk ook nog een hiphopalbum. Daveed Diggs is op dit album nog niet zo goed als op latere Clipping. albums. Ondanks de geweldige teksten zijn veel van zijn verses nogal schreeuwend en verkiest hij vaak snelheid boven een goede flow. Beide keuzes zijn pas gaaf als je kijkt naar de context van het album waarop hij een AI speelt.
Voor de productie geldt hetzelfde. De instrumentatie op het album zorgt voor een sterke atmosfeer die je meeneemt in de wereld van Splendor & Misery, maar verliest buiten de context van het album als geheel veel van wat het cool en bijzonder maakt. Net als bij een tv-serie of boekenserie komt het album pas tot zijn recht als je het als geheel bekijkt.

Al met al is Splendor & Misery een heel vet en intrigerend album waar je heel veel uit kan halen. Het combineert hiphop met sciencefiction in een verhaal waar het verband tussen toekomst en verleden centraal staat.