Rise Against blijft een fijne groep. Je weet wat je krijgt: energieke, compacte en catchy punkrocksongs met een fraaie ballad als rustpuntje halverwege. Stuk voor stuk degelijke songs die prima in elkaar zitten. En verder geen gekke dingen. Daardoor nooit echt teleurstellend, al word je ook niet snel verrast. Over het geheel is het songmateriaal m.i. wat minder, en vooral minder gevarieerd dan op een Endgame. Maar nog altijd dik voldoende. Sounds Like vind ik het minste nummer, terwijl het titelnummer, Forfeit en Monarch erbovenuit steken.

Vrij ingetogen album dat al met al iets minder is dan de platen hierna, maar nog steeds erg goed. Piano Lessons en vooral Don't Hate Me komen makkelijk in mijn lijstje met PT-favorieten, maar in tegenstelling tot latere albums staan hier toch ook enkele zwakke broeders tussen. This Is No Rehearsal en Baby Dream zijn wat kleurloos en gaan redelijk onopgemerkt voorbij, met Tinto Brass kan ik ook niet veel. De volgorde van de nummers is goed gekozen: met parels in het begin (Even Less, Piano Lessons) het midden (Don't Hate Me) en het eind (Smart Kid, Stop Swimming) laat de cd als geheel een ijzersterke indruk achter.

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

stem geplaatst

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

Nou vooruit, hier staan dan nog wel een paar aardige liedjes op. In het bijzonder Spies en Trouble en in iets mindere mate Sparks en het laatste nummer. Grootste probleem is die handrem die vanaf de eerste seconde erop staat en er maar geen moment vanaf wil. Alles in hetzelfde tempo, dezelfde mood, scherpe randjes verboden. Door dat gebrek aan afwisseling lijkt de speelduur ook langer dan hij is, wat mij betreft nooit een goed teken. Maar goed, weliswaar wat saai maar vergeleken met wat Coldplay de laatste jaren zoal uitbraakt is dit best oké.