Stand My Ground is zeker een van de beste Within Temptation-nummers. Op veel andere plekken klinkt deze plaat af en toe alsof hij wel een schop onder z'n hol kan gebruiken.

Neem een nummer als Forsaken. Dat draalt maar een beetje, erg zang-gefocust en er gebeurt muzikaal weinig. Ook de eerste twee nummers van de cd komen niet echt los.

Waarschijnlijk is dit wel het lichtste album van Within Temptation. Sprookjesachtig, engelachtige zang, beetje kabbelend maar het gaspedaal gaat nergens echt in en daardoor is het net wat vlak vaak. Bijna alles is ook in hetzelfde, veilige mid-tempo.

Toch best een aantal sterke songs. Memories is een mooie ballad. Pale een nummer met een echt eigen gezicht dat eruit springt. En Aquarius en It's the Fear pakkende songs waar er best meer van hadden mogen zijn.

Tarja erbij halen is altijd een goede zet. Enige nadeel is dat ze Sharon in een duet natuurlijk volledig wegblaast. En dat terwijl dat op zich ook een prima zangeres is.

Verder doet WT op dit album gewoon waar het goed in is. Goed in het gehoor liggende, catchy metalnummers. Rapper op And We Run matcht ook prima. En Silver Moonlight (grunts!) is fantastisch. Covered by Roses ook heel fijn.

Kritiekpuntje is dat het allemaal wat veel van hetzelfde is. Daar kan zelfs een hele rij gastartiesten weinig aan veranderen. Ander kritiekpunt is Dog Days. Beetje simpel nummer, zowel muzikaal als tekstueel (1 2 3 4 what are you waiting for...). En Whole World Is Watching, nou vooruit, een wat cheesy ballad maar ze komen er mee weg.

De bonustracks niet geluisterd. Vreselijke nummers allemaal en zal me een zorg zijn wat WT ervan gebrouwen heeft.

Second Scepe is een prachtige track, die sample doet me een beetje aan The Cure - A Forest denken. Maar favoriet moment is als tegen het einde ineens de beats en voicesamples wegvallen en alleen nog die kalmte van dromerige melodieën overblijft, en zo langzaam uitdooft. Had nog wel wat langer mogen doorgaan vanaf daar.

In Second Scout wordt datzelfde trucje weer toegepast, nu al ongeveer halverwege het nummer en tegen het einde nog eens. Het zijn favoriete momenten. De beats op dit album zijn me af en toe iets te dwingend en overheersend t.o.v. de hypnotiserende melodieën. Vooral bij het openingsnummer een pijnpunt.

Second Peng is na Scepe de favoriet. Wel erg véél om naar te luisteren maar na een paar keer valt alles wel op z'n plek. Steeds worden nieuwe elementen toegevoegd terwijl het fundament hetzelfde blijft. Als je niet oplet denk je steeds naar hetzelfde te luisteren terwijl het nummer haast ongemerkt steeds iets van vorm verandert.

Een leuke ontdekking buiten de voor mij gebaande paden.

Routinematig is het woord dat blijft hangen. Of noem het voor mijn part degelijk. Niet echt complimenten wat mij betreft.

Ja, de plaat is vakkundig ingespeeld maar dat is ook wel het minste wat je mag verwachten van vakmuzikanten van dit niveau. Er zijn maar weinig nummers die echt indruk maken en dat ben ik toch anders gewend van Steven Wilson/PT.

Harridan is al meteen een beetje een ondoordringbare muur. Veel stevig baswerk, ontoegankelijk, niet echt een manier om een plaat te openen. De rustige stukken zijn nog wel fraai. Daarna volgen twee nummers die beter op een SW-soloalbum hadden gepast. Best aardige nummers, daar niet van. Wilson heeft al aangekondigd dat zijn volgende solowerk liefhebbers van deze laatste PT wel zal aanspreken. Verbaast me niks, beide projecten lijken steeds meer naar elkaar toe te groeien.

Dignity is het eerste nummer dat boven 'oké' uitstijgt. Herd Culling lijkt een beetje op Fear of a Blank Planet en is een volgend hoogtepunt met een sterke opbouw en overtuigende riffs.
Walk the Plank dan weer heel matig, een wat experimentele track die niet echt af lijkt. Enkel het drumwerk houdt 'm enigszins overeind.

Chimera's Wreck is gelukkig een ijzersterke afsluiter met fenomenaal gitaarwerk. Bonusnummers laat ik normaal een beetje links liggen maar Love in the Past Tense was nog wel een aangenaam toetje met een fijne melancholische sfeer.

Kil is misschien nog het beste woord. Een plaat die knap in elkaar zit maar verder weinig diepers teweeg brengt. Misschien in de winter nog eens proberen.

Vaak genoeg geprobeerd inmiddels. Vervelende mix van onaffe ideeën en melige kinderliedjes.

Het begint nog best oké met Astronomy Domine en Lucifer Sam. Twee nummers die daadwerkelijk op afgeronde tracks lijken. Maar daarna begint het gepiel. Daar doorheen zijn de goede ideeën met wat inspanning wel te destilleren, maar het eindresultaat klinkt mij behoorlijk crappy in de oren. Flaming en vooral Power R Toc H zitten diep in de irritatiezone.

De grootste beproeving is wellicht Interstellar Overdrive. Kan me nog voorstellen dat sommigen dit mooi van lelijkheid vinden maar voor mij geldt dat helaas niet. In de laatste paar minuten zitten enkele nog aan te horen stukjes met wat sfeervol orgelspel, de rest doet pijn aan de oren.

The Gnome en Bike zijn dan weer vreselijk irritante peuterliedjes. Verder zijn er heel af en toe nog wel aardige instrumentale fragmentjes te ontdekken in bijvoorbeeld Chapter 24 en Scarecrow, maar zodra Syd Barrett z'n mond open trekt blijft daar ook weinig van over.

Deze plaat mist een beetje dat metalige, klinische geluid van het jaren 70 werk. Klinkt door het nadrukkelijke 80's sausje een stuk gedateerder.

Ritmisch een sterk album maar qua melodieën vaak wat minder pakkend dan ik van Kraftwerk gewend ben. Musique Non Stop is bijvoorbeeld leuk door de ritmes en voicesamples maar veel melodie kan ik er niet in ontdekken, dat was op albums als The Man Machine en Trans Europe Express toch wel anders.

The Telephone Call is dan wel weer een sterke melodieuze track met die typische, wat foute Kraftwerk-zanglijnen. Samen met Electric Café - leuke vocals - een hoogtepunt. Sex Object is ook heel aardig met dat onheilspellende melodietje en die funky bas.

Nog steeds een leuk Kraftwerk-album maar haalt het niet bij de voorgangers.

stem geplaatst

Deze plaat veel te lang niet geluisterd. Onbegrijpelijk want dit is echt een meesterwerk, zou zo snel geen beter debuutalbum (EP'tje Under the Moonspell reken ik even niet mee) binnen metal kunnen bedenken.

Alles klopt. De sfeer is fantastisch, als van een goede horrorfilm. Elke riff is raak en pakkend. De toetsenpartijen zorgen voor een mooie dreigende ondertoon. En zelfs de wat aparte zang sluit goed aan. Variatie is er genoeg; een rustige sfeervolle intro wordt gevolgd door een stevige track, aan het einde van Love Crimes is het bijna een soundscape creëren wat ze doen.

Vampiria en Alma Mater zijn veelgenoemde prijsnummers en dat is terecht. Maar eigenlijk zou je de rest daarmee tekort doen. Of Dream and Drama en An Erotic Alchemy zijn ook fenomenaal.