Het nieuwe oude Delain levert hier toch wel een bijzonder fijne plaat af. En die nieuwe zangeres is echt wel een aanwinst, en onderscheidend t.o.v. wat er in het genre rondloopt. Popgeoriënteerd, met toch voldoende pit.

Eén keer vliegen ze uit de bocht en dat is met Moth to a Flame. Dat a capella intro/refrein is wel erg kinderlijk.

Verder vooral veel goede tot geweldige nummers. Zelfs de bijdrage van Hietala, die ik er bij Nightwish altijd een beetje vervelend doorheen vond schreeuwen, irriteert niet. Maar het is toch wel de nieuwe zangeres die de plaat draagt en melodieuze tracks als Mirror of Night, The Cold en Underland tot favorieten maakt.

stem geplaatst

stem geplaatst

Bijzonder indrukwekkend album. De sfeer is wat bedrukt en zwaar, Road to Joy is eigenlijk het enige vrolijkere nummer. Maar die stemmigheid past Gabriel wel en de nummers zijn zo goed, zorgen niet zelden voor kippenvel.

Four Kinds of Horses heb ik inmiddels al talloze keren gehoord en valt ook bij het luisteren van het gehele album op z'n plek. Behoort zonder twijfel tot zijn beste werk, maar misschien nog wel mooier is Love Can Heal. Wellicht het beste nummer dat hij ooit gemaakt heeft. Die viool die invalt op de zanglijn van PG: het zijn momenten die een dag kunnen goedmaken.

Welke mix nou de beste is, ik vind het moeilijk. Wellicht dat ik na nog tig luisterbeurten - die er zeker komen - een voorkeur ga hebben. Buiten kijf staat dat het lang geleden is dat ik zo onder de indruk was van een nieuw album. Muzikaal meeslepend, productioneel perfect en Gabriels stem is doordrenkt met emotie, en dan niet van het zeurderige soort.

Kritiekpuntjes vinden is lastig. Misschien is het album nét iets te lang. Heel veel had er echter niet geschrapt kunnen worden. Olive Tree en The Court zijn misschien van net wat minder niveau, maar had ik ze willen missen? Vermoedelijk niet en het komt vooral doordat de rest zo goed is. Kritiekpunt 2: misschien had deze plaat wel nóg meer indruk gemaakt als de nummers niet al los waren uitgebracht.

Sfeer, instrumentatie, zang: Peter Gabriel raakt met i/o voor mij in elk opzicht de juiste snaar.

Gewoon weer een leuke cd van In Flames. Weinig nieuws onder de zon. Ik heb ze de afgelopen jaren niet heel goed gevolgd maar dit klinkt allemaal heel herkenbaar. Het geluid ligt veelal dicht tegen Come Clarity aan. Een nummer als The Great Deceiver zou daar zo op kunnen. Andere nummers hebben refreintjes (In the Dark, Bleeding Out) die daar iets te poppy voor zijn. Maar op zich misstaat die iets gladdere sound In Flames niet. Al met al is dit prima eigentijdse, toegankelijke metal.

Bezig met de herontdekking van System of a Down kom ik er nu pas achter dat dit wel meer dan 'gewoon' een goed album is.

De sound van deze band is vrij uniek en komt hier optimaal tot zijn recht. Hysterie en drukte met een flinke knipoog, geweldige songwriting, effectieve samenzang, mix tussen stevig beukwerk en ijzersterke melodieën. En dat allemaal in een compact album met de heerlijke lengte van net geen 40 minuten.

De genrehokjes worden hier moeiteloos ontstegen, er zit van alles in. Van reggae-invloeden tot klassieke progrock. Voor het overgrote deel is het stevige, energieke, eigenzinnige metal met opzwepende ritmes waarbij stilzitten nauwelijks een optie is.

Sad Statue en Question! zijn persoonlijke favorieten, This Cocaine het enige nummer waar het hoge niveau niet helemaal gehaald wordt.