Vrijwel foutloos album in de zin dat er eigenlijk nauwelijks zwakke songs op staan. Niet elk nummer doet me even veel; tracks als Star en Hang on to Yourself gaan in redelijk neutrale gemoedstoestand voorbij, al is er niets mis mee. Maar veel andere tracks grijpen je echt bij de keel. Het sterk opgebouwde Five Years gaat door merg en been, net als Lady Stardust. En wat te denken van Rock 'N' Roll Suicide, dat eindigt met die wanhopig schreeuwzingende Bowie. Suffragette City rockt heerlijk en die synthesizer die er op het eind bij komt maakt 'm helemaal af, wat een wereldtrack. It Ain't Easy is het enige echte minpuntje en ook een beetje misplaatst, zo'n cover op een conceptalbum.

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

Was ik laatst nietsvermoedend aan het fitnessen in de sportschool, waar doorgaans alleen vreselijke electropopmeuk klinkt, schallen er ineens stevige gitaarriffs en beukende dubbel basdrums uit de speakers. Even Shazamen: Epica - The Great Tribulation. Hoe zo'n nummer in een sportschoolplaylist verzeild raakt is me een raadsel maar het heeft mijn interesse voor deze EP en Epica in het algemeen wel (opnieuw) aangewakkerd. Prima afwisselend nummer met razendsnelle deathmetalstukken, grunt, maar ook de kenmerkende symfonische metal van Epica.

Dus maar snel even achter de rest aan. Wake the World is een tempootje lager, maar wel lekker catchy met fraaie zanglijnen. Van Simone dan; de mannelijke cleane vocalen helpen het nummer helaas deels om zeep. Het Deep Purple-achtige orgelstukje gevolgd door lekkere gitaarsolo maken veel goed.

De mannelijke gastzanger is ook op de track daarna een beetje problematisch. Die gladgestreken autotunestemmetjes hebben hier niks te zoeken. Muzikaal is het heerlijk: pakkende riffs, fijne tempowisselingen en sterke melodieën.

Door de vele gastartiesten klinkt het geheel wat onsamenhangend. Human Devastation heeft bijvoorbeeld weinig meer met Epica te maken. Maar elk nummer heeft wel zijn momenten. Op de tweede helft is het The Miner die erbovenuit springt, dankzij geweldig drumwerk en een sterke opbouw. Verder een dikke pluspunt voor het fijne volle geluid.

Beetje wisselvallig. Het openingsnummer had nog zo op Seasons End kunnen staan, daarna volgt meteen een dieptepunt met Cover My Eyes. Nooit Hogarth zo vreselijk horen zingen. Zo slecht wordt het daarna niet meer, maar nummers als No One Can, Holidays in Eden en This Town klinken wel erg vlak en slap. De overige tracks scoren een voldoende en het afsluitende 100 Nights is, dankzij de fraaie opbouw en gitaarsolo, weer even ijzersterk als de opener.

Stapje terug na het geweldige Vigil, maar toch nog steeds genoeg te genieten. Zoals op veel Fish-albums is het openingsnummer meteen het sterkste. Lucky is luchtig en catchy; voor mij werkt het. Het dreigende, felle Tongues is ook een hoogtepunt, het folky titelnummer is wat mij betreft een beetje 'te'. Bij Favourite Stranger en Dear Friend betrap ik mezelf op de neiging om te skippen, al kan ik ook deze nummers niet 'slecht' noemen. Ze doen me alleen niet zoveel.

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

Na zijn vertrek bij Marillion levert Fish hier een vrijwel perfect album af. Ook de vaak als minder bestempelde nummers als Big Wedge en Voyeur hebben duidelijk hun functie en vallen als puzzelstukjes op hun plek. Er staan nogal wat ballads op dit album dus enkele anderssoortige nummers zijn meer dan welkom. De opener en afsluiter zijn wel de prijsnummers, met hun prachtige opbouw. Maar vrijwel nergens zakt het niveau echt in. Alleen State of Mind doet me net iets minder.

Steve Hogarth is een uitstekende zanger zolang hij binnen zijn register blijft. Op sommige plekken (bijvoorbeeld het laatste stuk van The Space) wil hij eigenlijk hoger dan zijn bereik toelaat en moet hij een beetje te veel persen/schreeuwen om die noten te halen. Neemt niet weg dat The Space dankzij de fraaie opbouw en het dreigende toetsen- en drumwerk mijn favoriet is; samen met Berlin, waar H overigens ergens in het tweede deel óók te hoog zingt .

Verder is het grootste verschil door de zangerswissel voor mij vooral de sfeer. Hoewel de Fish-albums soms ook al best 'donker' waren, was er altijd een soort tongue-in-cheek bijsmaakje. Dit album klinkt erg 'serieus'. Misschien daarom het koddige draakje Hooks in You voor wat verlichting. After Me is een andere tegenvaller, misschien extra doordat de intro een Easter reprise doet vermoeden. The Uninvited Guest en Holloway Girl steken ook niet boven de middelmaat uit. Tel daarbij op dat Marillion met het vertrek van Fish tekstueel echt een jasje uit doet, en dan is dit album toch wel een stapje terug t.o.v. de vier voorgangers. Desondanks genoeg ijzersterke nummers voor een dikke voldoende.

Eigenlijk de eerste plaat waar Marillion het Genesis-geluid loslaat en echt een eigen sound laat horen. Gevolg is dat het af en toe iets te zoet is naar mijn smaak. Zo cheesy als Kayleigh was Marillion op de eerste twee albums nergens. Maar over het geheel is dit een sterk album dat een mooi geheel vormt, vooral ná het openingsdrieluik. Muzikale thema's komen steeds weer terug, en daardoor is het niet alleen tekstueel maar ook muzikaal echt een concept. Bitter Suite en Blind Curve zijn wat mij betreft hoogtepunten, knap opgebouwde nummers die perfect in elkaar zitten.

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren