Tussen alle oersaaie indiebandjes vind ik dit wel een leuke en wat meer onderscheidende groep.

De zanger klinkt een beetje als Jeff Buckley als hij ingetogen zingt en gaat richting Matthew Bellamy als het gas erop gaat. Er is genoeg variatie in de tracks. Niet alles raast maar in één tempo door, er zijn snellere tracks en rustpuntjes en ook binnen de nummers gebeurt genoeg. Dat houdt het album fris en spannend en met een mooie speelduur van krap drie kwartier ligt verveling sowieso niet op de loer.

Geluid bevalt me ook goed. Geen rommelige brij zoals je tegenwoordig vaak hoort maar duidelijk te onderscheiden instrumenten. Vooral het drumgeluid is erg lekker.

I Was Just a Kid, Amsterdam en I'm Not Made by Design springen er voor mij bovenuit. Particles is me iets te Keane af en toe, Soda ook wat zwakker/saaier. En met Sorry al te veel doodgegooid, kan ik moeilijk nog objectief naar luisteren. Hell Yeah en Afterlife gaan dan weer richting Radiohead, prima afsluiters. Sla ook bonustrack Reset Me zeker niet over.

Deze getalenteerde dame verdient wel wat meer bekendheid. 'Lacuna Coil' was het eerste wat ik dacht toen ik hiermee in aanraking kwam. Verbaasde me dan ook niks toen Lacuna Coil-bassist Marco Zelati de producer bleek. Verder is ze vooral beïnvloed door de grote klassieken binnen het metalgenre. Met name het doomachtige van Black Sabbath klinkt door in haar muziek. Maar VanFleet heeft wel degelijk een eigen stijl. Stevige, melancholieke, donkere nummers met een moderne sound. Naast haar zang speelt ze zelf piano en gitaar. Met name het openingsnummer is fenomenaal.

stem geplaatst

Had er weinig vertrouwen in maar valt me toch niet tegen. Ook al heb je het gevoel dat je alles wel eens eerder gehoord hebt, de tracks zijn stuk voor stuk degelijk en catchy. Nou ja, bijna allemaal dan. Crown of Barbed Wire is een wat vreemd nummer - vooral Hetfield klinkt raar in het refrein - en Chasing Light is gewoon zwak.

Verder weer de gebruikelijke verwijzingen naar muzikale voorbeelden. Een Maiden-achtige solo in Room of Mirrors, een stukje Speed King in de solo van Screaming Suicide. En oké, de afsluiter duurt misschien een minuutje of drie te lang voor wat ie te bieden heeft, maar maakte toch best wel indruk.

Wat mist is een rustpuntje. Dus een Fade to Black, Welcome Home, Unforgiven, Day That Never Comes. Metallica heeft best aardige ballads gemaakt, jammer dat ze dat niet meer doen (op de vorige plaat ook al niet).

Degelijke Metallica-plaat, niks meer en niks minder. Logisch vervolg op de vorige twee.