Een soort Linkin Park meets Maroon 5, maar dan met iets meer talent voor songwriting. In ieder geval t.o.v. Maroon 5 dan. Het klinkt allemaal weliswaar alsof het 10 à 15 jaar te laat is uitgebracht, maar op zich mag ik die retrosound wel. Op de tweede helft van het album zakt het energieniveau af en toe wat ver terug, maar er staan best een aantal goede nummers op.

Echt storend is dat het album veel te lang duurt en vooral de oorzaak daarvan: nietszeggende, neuzelige intro's/outro's/intermezzo's die enorm het tempo uit de plaat halen en nogal pretentieus overkomen. Met dit soort muziek moet je niet een of ander hoogdravend concept willen presenteren. Het zijn gewoon rechttoe rechtaan poprocksongs waarmee je in één ruk door een leuk plaatje van 40 à 45 minuten kunt maken. De continue pauzes hebben nogal een vermoeiend effect.

Amaranthe gaat rustig verder waar het gebleven was. Energieke pop-achtige metal, in de zeer herkenbare stuiterige stijl die al jaren aangehouden wordt. Zo herkenbaar dat je je regelmatig afvraagt of je een nummer al niet eerder gehoord hebt, op een ouder album.

Het grootste gevaar is dan ook zoals altijd dat eentonigheid op de loer ligt. Hier en daar probeert de band daarom wat te variëren met wat extra elektronische opsmuk (Re-Vision), wat folky invloeden (Damnation Flame). Maar dat blijft allemaal heel subtiel, nergens wordt echt een andere richting gekozen. En natuurlijk is er de verplichte ballad - Stay a Little While, een draak van een song. Gelukkig is dat de enige echte misser op dit album. De sterkste nummers zijn toch prototype Amaranthe-songs als het titelnummer, Insatiable en Outer Dimensions.

Opvallend hoge score wel voor dit album. Breaking Benjamin is een van die vele bandjes die tussen pak 'm beet 2000 en 2008 hun hoogtijdagen beleefden met moderne, toegankelijke en lichtelijk 'heavy' rock. Vaak komen die albums toch nauwelijks aan de 3,5 gemiddeld. Hoor zelf niet direct wat hier nou veel beter of anders aan zou zijn dan de Hoobastanks, Linkin Parks en Papa Roach van deze wereld.

Dat gezegd hebbende is het geen verkeerd album om af en toe eens op te zetten. Makkelijk verteerbaar en aangenaam melodieus, een aaneenschakeling van catchy songs. Dance with the Devil en Diary of Jane zijn de beste nummers, andere nummers glijden - ook door het gebrek aan variatie - soms wat anoniem voorbij.

Een van de betere Amaranthe-albums. Hier wordt weer iets meer teruggegrepen op het powermetalgeluid van de eerste drie platen. Nog steeds zeer catchy melodieën en poppy refreinen, maar de tracks hebben wat meer muzikale body en zijn soms weer lekker stevig. Tracks als Viral en Archangel behoren makkelijk tot het beste werk van de band.

Verder is het wellicht ook het meest afwisselende album, al zal Amaranthe op dat vlak nooit uitblinken. Maar een sterke ballad als Crystalline tapt toch uit een ander vaatje, en ook Boom! (met gruntrap?) klinkt anders dan anders.

Het vertrek van zanger Zoli Teglas doet zich wel voelen. Zijn opvolger heeft een stemgeluid dat wat boybandachtig aandoet en bovendien wordt er gretig van pitchcorrection gebruikgemaakt. Op zich niet zo erg maar na de albums met de dynamische Teglas als een van de grote drijvende krachten, wel een stap terug.

Wat rest is nog steeds fijne, melodieuze en energieke meeblèrpunk. The River, Call off the Dogs en The House is Burning schieten erbovenuit. De variatie tussen de overige nummers is wat minder dan op de vorige albums en daarmee is een half uurtje echt wel genoeg.

stem geplaatst

stem geplaatst

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,0 sterren

Toch wel een stijlbreuk(je). Poppy was Amaranthe altijd al maar van de powermetalinvloeden is hier vrijwel niets meer te horen. Vanaf de eerste seconden van het openingsnummer is te horen dat die vervangen zijn door dance-achtige invloeden. Daarmee is het niet direct slecht maar het is bij vlagen wel erg plat. Fury is nog wat steviger maar een nummer als On the Rocks zakt toch wel door een ondergrens. Het is allemaal erg licht verteerbaar en catchy maar om serieus genomen te worden mag Amaranthe iets meer aandacht schenken aan degelijke songwriting.

Die voortdurende chipmunkstemmetjes helpen dit album toch wel goeddeels om zeep. Klinkt verder allemaal ook nogal plat als je het mij vraagt.

Er staan zeker aardige (delen van) nummers op. Weather Experience zit goed qua sfeer en heeft veel mooie passages, Pink Floyd-achtig af en toe. Charly is als geheel erg sterk en hier zijn melodie en voicesamples voor de verandering met elkaar in harmonie. Hoe anders is dat in Fire, werkelijk een afgrijselijk nummer.

Voor de rest is het veelal proberen zoveel mogelijk om de brabbelende smurfjes heen te luisteren, om nog wat moois te ontdekken. Dat lukt bijvoorbeeld nog in de tweede helft van Ruff in the Jungle en Hyperspeed, al was ook dát nummer veel aangenamer geweest zonder voicesamples.

Hoort dat afsluitende livenummer trouwens echt bij het reguliere album? Op zichzelf al bijna een halve ster aftrek waard.

Dit eerste album klinkt nog wat puurder, oprechter dan de opvolger die iets geforceerder 'stoer' probeert te zijn. Vind het songmateriaal hier wel net wat minder, al luistert het geheel goed weg. Met name op de tweede helft komen wat zwakkere nummers voorbij zoals Love/Hate, Better Sorry. Uitschieters in positieve zin zijn I Get Off en vooral Innocence. De compacte speelduur is een groot pluspunt want dit soort muziek kan snel te veel worden.

Straight Sun is wellicht het mooiste Orbital-nummer dat ik ken. Geweldige melodie en heerlijk dromerige sfeer.

Als geheel vind ik deze zeker niet minder dan In Sides. Alles wat Wonky eventueel mist aan complexiteit krijg je dubbel terug aan sfeer en melodie. Neem Stringy Acid met die heerlijke diepe bassen. Of het fantastisch opgebouwde Beelzedub.

Enige echt zwakke track is Wonky zelf. Irritante vocals en muzikaal te leeg.

Duidelijk beter dan de voorganger. Hoewel het allemaal nog steeds een vrij voorspelbaar stramien volgt, zit er meer variatie tussen de nummers onderling. Unreal en Over and Done wijken bijvoorbeeld toch wat af van de Amaranthe-standaard.

De sterke nummers zijn écht sterk (Trinity, Digital World) en het aantal zwakke nummers valt erg mee. Zoals je vaak ziet met dit soort groepen lukt het net niet het niveau een geheel album vast te houden. Bij de laatste drie tracks is de glans er wel af.

Green Day gaat met deze plaat terug naar een geluid dat dicht aanschuurt tegen American Idiot, dat dit jaar alweer 20 jaar bestaat. Geen rare fratsen, rechttoe rechtaan opwekkende poppunk die prima wegluistert. Het songwritingniveau is helaas wat minder, echt indrukwekkend wordt het nergens.

The American Dream is een beetje American Idiot, Father to a Son probeert wat te hinten naar Wake Me Up... maar daardoor wordt toch vooral duidelijk dat Green Day dit kunstje eerder al beter gedaan heeft. Neemt niet weg dat het allemaal aangenaam klinkt, nergens vervelend of slecht wordt.

Een makkelijk album dat vooral een eerbetoon lijkt aan het verleden, maar nergens dat niveau benadert.