Green Day gaat met deze plaat terug naar een geluid dat dicht aanschuurt tegen American Idiot, dat dit jaar alweer 20 jaar bestaat. Geen rare fratsen, rechttoe rechtaan opwekkende poppunk die prima wegluistert. Het songwritingniveau is helaas wat minder, echt indrukwekkend wordt het nergens.

The American Dream is een beetje American Idiot, Father to a Son probeert wat te hinten naar Wake Me Up... maar daardoor wordt toch vooral duidelijk dat Green Day dit kunstje eerder al beter gedaan heeft. Neemt niet weg dat het allemaal aangenaam klinkt, nergens vervelend of slecht wordt.

Een makkelijk album dat vooral een eerbetoon lijkt aan het verleden, maar nergens dat niveau benadert.

Wat mij betreft geen echt album maar een handvol aardige singles, omrand met nietszeggende fillers.

De singles staan 20 jaar na dato nog goed overeind en hebben hun charme. Vooral Bedshaped is een uitstekend nummer. Somewhere Only We Know en This Is the Last Time zijn ook behoorlijk sterk en Bend and Break en Everybody's Changing mogen er ook nog zijn. Aanstekelijke melodieën schrijven kunnen ze wel, al is het jammer dat elke track even glad is en ritmisch nogal saai.

De rest van de nummers klinkt echt alsof het alleen dient om een album vol te maken. Your Eyes Open, Can't Stop Now, Sunshine, On a Day Like Today en Untitled vind ik echt barslechte, kleurloze liedjes die je meteen weer vergeten bent.

stem geplaatst

Erg sterk album. Veel afwisseling in de nummers en tekst en muziek sluiten veelal perfect op elkaar aan.

Armee der Tristen en Zeit laten gelijk al twee kanten van Rammstein zien: een opzwepend 'marcheer'-nummer (à la Links 2 3 4) en een soort semi-ballad. Zick Zack en Dicke Titten zijn van die typische Rammstein-nummers, vol ironie in de tekst waar je van moet houden. Meine Tränen is een onvervalste Mutter-reprise, een degelijke track maar mist een beetje de subtiliteit van het 'origineel'.

Absolute hoogtepunten zijn voor mij Giftig en Lügen. Alleen het afsluitende Adieu is matig.

Op zich een degelijke powermetalplaat, maar het klinkt allemaal wat fabrieksmatig. Alle nummers zijn hetzelfde opgebouwd en volgen een vrij clichématig stramien, dat maakt 'm wat saai na verloop van tijd. De refreintjes zijn catchy genoeg, soms wat over de top. Electroheart gaat bijvoorbeeld uit de bocht, dat is echt te veel Aqua.

Verder loeistrak geproduceerd, elke millimeter gevuld, er past niks meer tussen. Om een beetje benauwd van te worden soms. Het hoge stuitergehalte in sommige nummers maakt 'm ook ietwat vermoeiend. Maar zeker niet slecht.

Routineus plaatje met een aantal hele leuke nummers en een aantal skippers. In ieder geval bijzonder hoe dit - afgezien van de wat modernere productie - nog exact zo klinkt als 50 jaar geleden. Wat dat betreft kunnen de Stones in het rijtje met bands als AC/DC en Motörhead.

Rechttoe rechtaan herkenbare riffs als in Angry en Bite My Head Off blijven toch prima werken. Als de Stones de country- of blueskant op gaan haak ik meestal snel af. Een nummers als Dreamy Skies sla ik dan ook graag over. Tell Me Straight - slaapverwekkend eentonig. Ook in het enthousiasme over Sweet Sounds kan ik niet meegaan. Slepende track die door het gekweel van Lady Gaga definitief om zeep wordt geholpen.

Wél heel leuk is een nummer als Whole Wide World, dat opvalt door het sterke gitaarwerk. Hetzelfde geldt voor het opzwepende Mess It Up.

Mick Jagger klinkt nog prima. Hij doet z'n best, pitch correction doet de rest. De teksten vallen af en toe wel op als wat kinderlijk. Ook op dat vlak geen evolutie.

stem geplaatst

Halestorm is zo'n band waarvan ik me er een tijdlang niet toe kon zetten een volledig album te luisteren. Voor een paar nummers wel leuk, maar al gauw 'te'.

Nu toch eens overgegaan tot enkele volledige luisterbeurten van deze en mijn inschatting was niet helemaal juist. Het blijft wel degelijk een album lang sterk, er is voldoende afwisseling, de melodieën zijn pakkend. Overigens stopt mijn versie na Here's to Us, nog een hele rits bonustracks lijkt me dan wel weer 'te'.

Die zangeres probeert misschien af en toe iets te nadrukkelijk de stoere bitch uit te hangen, zowel qua teksten als zangstijl. Daardoor voelt het allemaal niet heel volwassen aan. Maar ik heb nauwelijks zwakke nummers kunnen ontdekken. Ook ballads als Beautiful with You en Here's to Us komen lekker uit de verf.