Heel sterk album toch weer. De gitaarsound van McBride is duidelijk anders dan die van Morse en daardoor onderscheidt deze plaat zich duidelijk van de voorgangers. Qua energie en spontaniteit ligt deze dicht aan tegen Now What?! en over het geheel maakt hij zeker een sterkere indruk dan Whoosh.

Iedereen krijgt ruim gelegenheid zich te onderscheiden. De complimenten gaan vaak eerst naar gitarist en toetsenist, maar Ian Paice verdient ook een vermelding. Hij drumt zijn beste partijen sinds lange tijd.

Gillan houdt zich over het algemeen goed staande en maakt de meeste indruk in de wat rustigere, bluesy tracks If I Were You en I'll Catch You. Daar is zijn huidige stem uitermate geschikt voor en dat soort nummers zouden ze best vaker mogen maken. Maar dit achteroverleunen is er weinig bij, het meeste op =1 is snel en energiek.

Favorieten zijn vooralsnog A Bit on the Side, Old-Fangled Thing en toch de twee ballads. No Money to Burn is eigenlijk het enige nummer dat wat minder is, verder een zeer constant hoog niveau.