Mintzkov - 360° (2007)

Mimosa was het eerste nummer dat ik ooit hoorde van Mintzkov Luna. Ik meen dat het op een gratis cd die bij de OOr zat stond.
Ik had er nog nooit van gehoord of gelezen, maar het eerste wat ik dacht was 'huh, heeft Tom Barman een nieuw album uit?'
De vergelijkingen met dEUS zijn naderhand telkens weer gebruikt en zullen bij dit nieuwe album waar de bandnaam inmiddels is verkort tot Mintzkov ongetwijfeld weer de kop op steken, want zo heel erg veel is er niet veranderd t.o.v. het debuut.
De stem blijft nu eenmaal op die van Barman lijken en de songs gaan ook aardig die richting op met 1 zeer groot verschil: dEUS maakt magische nummers, Mintzkov uitstekende rock. Ik denk zelfs dat die dEUS vergelijking dan zelfs nog positief uitpakt voor de band, want was die er niet dan lag de waardering misschien zelfs wel wat lager.
En hoe zit het dan met het vervolg op dat op zich best goed te noemen debuut?

Al bij opener Life Arter Fire laten de heren en dame horen lekker voort te borduren op de nummers van M for means and L for love. Een wat gejaagd rocknummer met de zo op Barman gelijkende zang. Aardig nummer maar echt spannend wil het niet worden.
One Equals A Lot zet de jachtige toon voort en ik sluit me een klein beetje aan bij gerre die het te voorzichtig vind en ietwat mainstream rock. Dat is dus ook het grote verschil met dEUS. Je hebt het gevoel iets te missen. Leken ze minder op dEUS dan zou ik dat gevoel niet eens hebben denk ik, maar daar zit nu juist de valkuil voor deze groep: je maakt de vergelijking toch of je nu wilt of niet.
Ondanks te voorzichtig of te mainstream vind ik het geen onaardig nummer.
Return & Smile dendert in hetzelfde tempo door als de twee vorige nummers. Jammer dat de achtergrondzang niet helemaal goed uit de verf komt. Gevoelsmatig leek dat op het debuut veel beter te gebeuren, maar dat kan aan mij liggen natuurlijk.
360° is wat scherper dan de vorige nummers en ook wat ruiger. Gelukkig maar, want stel je voor dat ook nummer 4 op dit album in dezelfde flow doorging.
Prima en vooral degelijke rock, maar niet opzienbarend. Gewoon lekker.
Bij Ruby Red moest ik gelijk denken aan het nummer van Marc Almond en toen ik de titel voor de eerste keer zag dacht ik 'het zal toch niet...' en nee het is inderdaad geen cover. Het is een nummer dat wat meer samenspel kent tussen de mannelijke en vrouwelijke zang zoals we dat op het debuut ook nogal eens voorgeschoteld kregen.
Wederom een aardig rock nummer dat nergens heel bijzonder is, maar zeker ook niet de kwalificatie slecht kan krijgen.
Miles Ahead is iets rustiger qua aanpak. Het kent zelfs stemvervormers. Hierdoor krijgt het soms een ietwat spacy sfeertje mee.
Let's Talk Things Over krijgt weer het dwingende, jakkerige ritme mee. Je zou haast het gevoel gaan krijgen dat het een truukje betreft. Toch is het moeilijk om je voeten er stil bij te houden, want het is een puntige pop-rock song met prima gitaarwerk.
En inderdaad, ook The State We're in jakkert lekker door. Op een moment als dit mis ik toch een klein beetje de afwisseling die het debuut wel kende en merk ik ook dat dit album tot nu toe geen echte uitschieters kent. Het is allemaal degelijk vakwerk, maar daardoor mist het wel spanning.
Title You heeft wat weg van Sonic Youth, alleen dan wat toegankelijker. Je mist de scherpe, rafelige randjes. Voor diegenen die dat nu juist het probleem vinden bij Sonic Youth is dit dan misschien wel een goed alternatief.
Sugar Rush klinkt wat zweveriger en softer. Het is de electronica die hier verantwoordelijk voor is.
Maar de term voorzichtig mag ook hier best uit de kast worden getrokken. Het lijkt wel of de band het niet heeft aangedurfd om wat minder op safe te spelen.
Hitman bevat een lekkere baspartij. Het is een prima rocknummer dat net als al de voorgaande niet heel erg opvalt in bijzondere vondsten, spanningsbogen of wat dan ook, maar dat degelijk doordendert. Als toetje volgt nog een hidden track die wat rustiger van toon is.

Eindconclusie is dat de band te veel op safe speelt en dat mag een ernstige tekortkoming heten als je al zo veel wordt vergeleken met een wereldband als dEUS. Hierdoor loop je risico als een soort van slap aftreksel gezien te worden. Voeg daarbij het probleem dat de band wel weet hoe ze een goede song moeten opstarten maar het eigenlijk geen echte richting kunnen geven waardoor alles al snel op elkaar begint te lijken en het lijkt alsof er gebrek aan inspiratie is dan heb je toch te maken met een probleem.
Voor nu geef ik ze nog even het voordeel van de twijfel, maar op een volgend album hoef ik het niet meer te horen.

Ook voor mij één van de betere releases van het muziekjaar 2007. De vergelijkingen met dEUS zijn niet van de lucht, maar ik heb de indruk dat zowat elke Belgische rockgroep zonodig in verband moet worden gebracht met Tom Barman en de zijnen (vooral dan in de inheemse muziekpers). Toegegeven, de zang van Philip Bosschaerts lijkt goed op die van Barman (meer de manier van zingen en Bosschaerts' Engelse uitspraak dan de stem, vind ik persoonlijk), maar op muzikaal gebied zijn er waarschijnlijk treffender vergelijkingen. Tekstueel zoekt Mintzkov het natuurlijk een beetje zelf: 'There is history in this place' doet meteen denken aan 'There's beauty in this place" uit Put The Freaks Up Front van dEUS.
Wat mij betreft kan deze 360° zich moeiteloos meten met debuutplaat M For Means And L For Love. Ook de meer ingetogen songs die hier niet door iedereen worden gesmaakt, bevallen me prima.