In de muziek bestaan ze nog: levende legendes. En als we het in de soulmuziek dan toch over een levende legende hebben dan hebben we het wel over Aretha Franklin. Één van de weinige overgebleven écht grote namen die de soulgeschiedenis rijk is. Op een paar kleine projectjes na hebben we op muzikaal vlak weinig meer van deze Queen of Soul gehoord. Tot dit jaar dus. Want er kwam een nieuwe plaat aan. In samenwerking met good old Clive Davis en producers als Babyface en Andre3000. Een album vol covers van grote diva’s. Dat zal wat worden denk je dan. Ik ben benieuwd.
Het album opent met de Etta James cover At Last. Moet zeggen dat de versie van Franklin weinig toevoegt aan het geheel. Het qua basis natuurlijk al een nummer dat al jarenlang als een huis staat. Daarnaast moet ik zeggen dat ik Aretha hier te kelerig vindt zingen. Wat ietwat op mijn gemoedsrust werkt.
Rolling in the Deep, origineel van Adele, kennen de meesten al zijnde de eerste single van dit album. Op één af andere manier hebben de producers besloten met dit nummer een mashup te maken met Ain’t No Mountain High Enough. Aparte keuze die niet heel florissant uitpakt, maar al met al is dit een prima versie geworden. Dat kan ook gezegd worden van Midnight Train to Georgia. Al stoort hier wellicht de overproductie. Deze versie mist wat van de subtiliteit die het origineel van Gladys Knight & the Pips wel kenmerkte.
Een stuk minder wordt het als Gloria Gaynor’s I Will Survive aan de beurt is. Ook hierin hebben ze besloten een mashup te maken. Een hele slechte welteverstaan. Ze hebben er Survivor van Destiny’s Child tegenover gezet. Slechte keuze, matig gezongen en slecht geproduceerd. Gelukkig komt de kwaliteit weer wat terug met People (Barbra Streisand).
Enige verbazing is op z’n plaat bij No One. Alicia Keys maakte hier een kneiterhit van, maar wat ze hier mee gedaan hebben! Een reggaeversie? Seriously? Niet serieus te nemen eigenlijk en jammer dat een grote naam als Aretha Franklin hier zich voor leent. Dat kan ook gezegd worden van de mix van I’m Every Woman (Whitney Houston) met Respect (Otis Redding, maar vast haar eigen versie als uitgangspunt).
Voor het eerst pas echt mooi wordt het met het jazzy Teach Me Tonight. Het origineel is van Dinah Washington, dus de jazz heeft er altijd al in gezeten.Dat een grote naam niet voor grote kwaliteit staat is allang duidelijk dus. Want een dancehit proberen te maken van Supremes You Keep Me Hanging On? Je verzint het niet, maar het gebeurd toch echt op dit album. Het album sluit eindelijk af met Nothing Compares 2 U. Is Prince ook een diva? Ze zullen wel de versie van Sinead O’Connor als basis hebben genomen. Waar ze mee komen is een leuk uitgedachte swingversie.
Concluderend valt dus te zeggen dat het niet zo’n al te beste plaat is geworden. De producers hebben té duidelijk een dikke vinger in de pap gehad en Aretha zingt daar gerust allemaal overheen. Haar stem is vaak nog prima, maar de nummers zijn vaak gewoon te slecht. Vooral die mashups, geen idee wie dat verzonnen heeft?
(bron:
Opus de Soul)