Jim Kirkwood weet vaak op een extravagante manier zijn albums te openen en het begin van A Cathedral of Crows is daar wederom geen uitzondering op.
Majestueuze orgelklanken luiden de boel in en het klinkt al meteen zeer doeltreffend en heftig. Even later komt daar een supervette melodielijn bij en de toon is gezet. Het spektakel wordt op een gegeven moment vervangen door stevig sequencewerk, maar gek genoeg klinkt dat gedeelte toch wat ondergeschikt aan het uitstekende begin van het nummer. Uiteindelijk komen de orgelklanken weer terug en eindigt het geheel op sublieme wijze.
An Evening on Black Knowle is typisch Kirkwood-spul, niets meer en niets minder. Na wat twinkelende en loeiende geluiden duurt het dit keer niet lang voordat er een sprankelende en snelle sequence wordt ingezet, die zo van een klassiek Tangerine Dream-album geplukt zou kunnen zijn. Het geheel wordt opgestuwd met allerlei muzikaal vuurwerk en hier en daar is het gechant van een monnik door de wirwar van klanken heen te horen. Na een slordig kwartiertje is het tijd voor een adempauze en laat Kirkwood de boel langzaam weer op gang komen door het inzetten van langzaam sequence-werk. Tot slot komt de snelle sequence weer terug en drijft het geheel naar een heftig afsluitend einde, die wordt opgesierd door een middeleeuws klinkend coda.
The Crow Road Part 2 is het vervolg op Down the Crow Road, die oorspronkelijk op het Lucifaere-album Embracing the Dark staat, een album die overigens "out of print" is.
Het begint allemaal erg donker met angstaanjagende geluiden, zoals alleen Kirkwood die kan maken. Op een gegeven moment doet een ultra-traag ritmisch klinkend stuk zijn entree, waaruit uiteindelijk een sequence ontstaat die uit zichzelf weer ontspruit in een bobbelende sequence waaroverheen Kirkwood allerlei waanzinnige thema's en melodietjes legt.
Canterbury Black is een ouderwets goed, doch weliswaar niet superverrassend Kirkwood-album, maar is zeker de moeite waard, al was het maar om de sublieme openingstrack.