menu

Keith Jarrett - Nude Ants (1979)

mijn stem
3,77 (13)
13 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: ECM

  1. Chant of the Soil (17:13)
  2. Innocence (8:16)
  3. Processional (20:32)
  4. Oasis (30:35)
  5. New Dance (12:58)
  6. Sunshine Song (12:02)
totale tijdsduur: 1:41:36
zoeken in:
thejazzscène
Ik heb dit album al heel veel en goed beluisterd. Voor de geïnteresseerden hier; als je deze cd luisterd vraagt hij de volle aandacht daarop. Zet het niet op tijdens een etentje, communinie -of familiefeest want ik verzeker u, dat loopt fout/slecht af. Dus het is een zwaar en moeilijk album altans voor mij om het te begrijpen.
Het is een live album, opgenomen in The Village Vanguard.

CD 1

1.In 'Chant of the soil', maken we eerst kennis met de 4 artiesten. Een knap lied om eerst al snel kennis te maken met de prachtige maar zware muziek van Jarrett op de piano en Garbarek met zijn tenorsax.
Indrukwekkend.

2.'Innocence' daarentegen is eerder het rustig nummer van de cd's(2, met 3 nummers). Een nummer dat vrouwen kan doen wenen/ huilen/ snotteren (wat is de hoodstad van Oostenrijk? ).

3.Het nummer begint heel rustig met percussie en piano. Garbarek stille sax die daartussen kronkelt. De piano is in de eerste minuten hoofd van de muziek. We herkennen geen melodie. De piano doet je ontroeren.
De piano valt weer rustig weg en de sax kronkelt op gelijke toonhoogte tussen het geluid door,
Op 12 minuten, breekt Garbarek de stilte met een uiterst, plots noisy tenorsax die de muziek naar een climax tilt van nooit tevoren. De piano volgt met een eenzelfde ritme.
Opmerkelijk is hier ook de technisch uitstekende eigenschappen van Garbarek. Hij praat met zijn sax (in scherpe geluiden) door ermee één te zijn.
Schitterend nummer.

CD 2

1. Oasis, de naam zegt het zelf. Als ik dit lied luister, krijg ik kippenvel en wel meteen door de eerste dissonante noten van de piano.
Dit nummer bouwt op en af. Een nummer van wel 30.35 minuten dat je blijft boeien. Dit is wel een heel moeilijk lied dat niet zomaar meteen te pikken valt. Het vraagt veel tijd. Vooral vanaf 14 minuten vind ik het heel indrukwekkend.

Dit album heb ik zowel als op cd als op lp, het is voor mij enorm kostelijk en probeer het zo veel mogelijk te sparen want ik ben bang dat het vergeten zou kunnen worden door de volgende generaties. En dat mag absoluut niet gebeuren.

Iedereen kent Jarrett van 'Köln concert' wat ik ook best een heel goed album vind. Maar dit album verdient volgens mij zeker evenveel aandacht.
In Nude Ants (- naakte mieren?) horen we soms ook het typische, maar gelukkig niet overheersende meeneuriën van Jarrett.
Een vriend van mij is hem al eens live gaan zien en zei dat het toen verschrikkelijk was. Hier is dat niet echt een storende factor. Ook de opname is van goede kwaliteit.

Voor de rest raad ik iedereen dit ongeloofelijk album van harte aan. Je kan er jezelf goed mee bezinnen en nadenken over bepaalde levensvragen.

Maarten||
Kreunt hij hier ook nog es af en toe? Vind ik niet fijn namelijk, doe ik liever in me eigen vrije tijd Verder een briljante pianist

avatar van Paalhaas
3,5
Maarten|| schreef:
Kreunt hij hier ook nog es af en toe? Vind ik niet fijn namelijk, doe ik liever in me eigen vrije tijd Verder een briljante pianist

Even goed lezen, Maarten:

In Nude Ants (- naakte mieren?) horen we soms ook het typische, maar gelukkig niet overheersende meeneuriën van Jarrett.

avatar van Paalhaas
3,5
Bij The survivors' suite:
thejazzscène schreef:
Aan allen (Paashaas bv.) die dit zo'n knap album vinden: doe me en plezier en luister eens naar Nude Ants; als je dat album niet gehoord hebt kan er wel eens iets ontbreken in je top 10. Echt puur kippenvel met het werk van Garbarek en Jarrett. Meesterwerk hoor.

Ik vind hem, na 2 luisterbeurten, stukken minder indrukwekkend dan TSS. Het wordt eigenlijk pas interessant op 12 minuten in de derde track. Dan zitten er toch alweer bijna 40 minuten op.

En ik heet Paalhaas.

thejazzscène
Oei ja , paalhaas dus.
Als ik dit album vergelijk met de andere samenwerkingen van Jarrett, besluit ik dat ik hem hier op zijn hoogtepunt hoor.
Er bestaat binnen zijn discografie geen perfectere samenwerking dan die tussen Keith Jarrrett en Jan Garbarek vind ik. Dat geluid is zo scherp tegenover zacht. Dat contrast vind ik ongelofelijk.
Een artiest als Redman bijvoorbeeld haalt een heel ander geluid uit zijn saxofoon. Dat is zacht op zacht.

Garbarek creeërt een veel scherper geluid en dat trekt me aan.
Maar ik heb TSS nog niet beluisterd. Wie weet is ie daar beter.

Luister hem verschillende keren intensief opnieuw. Hij wordt interessant op 12 minuten derde track voor jou. Dat is een climax. Om die hoogte te bereiken, moet je opbouwen. Jarrrett leidt de luisteraar naar dit moment. Dat maakt het zo knap.

Tweede cd moet je ook beluisteren vooral eerste nummer. Bijzonder indrukwekkend.

avatar van Paalhaas
3,5
thejazzscène schreef:
Luister hem verschillende keren intensief opnieuw. Hij wordt interessant op 12 minuten derde track voor jou. Dat is een climax. Om die hoogte te bereiken, moet je opbouwen. Jarrrett leidt de luisteraar naar dit moment.

Dat is helemaal geen climax. Dan begint de opbouw naar een climax juist pas.

Tweede cd moet je ook beluisteren vooral eerste nummer. Bijzonder indrukwekkend.

Ik luister albums altijd volledig, hoor. Wees niet bang. Oasis is inderdaad een mooi nummer, maar de laatste twee tracks hebben, net als de eerste twee) toch weer een beetje dat speelse, lichtvoetige dat de beluistering een stukje minder intens maakt.

Toch kan ik hier best een 3,5/5 aan kwijt overigens.

thejazzscène
Het is wel een opbouw. De eerste 10 maken evengoed deel uit van de opbouw. Het is een soort golfeffect dat er gevormd wordt. Eerste tien minuten afwisselend wordt de piano af en toe hard beslagen en daarna verwatert het zware. Zo blijft het doorgaan en altijd gaat Jarrett een tikkeltje zwaarder. Als hij dan tot tien minuten zijn ding gedaan heeft, begint de ultieme opbouw met Garbarek aan de sax op 12 minuten. Het is dus niet één climax, het zijn er wel degelijk meerdere. En het is maar goed ook, anders zou dit maar een saai stukje muziek geworden zijn.
Het is niet zo dat als er plots een instrument bijkomt, de vorige noten die gespeeld werden geen deel uit maken van de opbouw.

thejazzscène
Als je je recensies nog eens herleest na een paar jaar kan je er toch wel heel wat aan verbeteren. (wat een dt-fouten in die eerste tekst)

Nude Ants is een live-opname die bij mij op 16 jarige leeftijd de ogen heeft doen openen en dat nog steeds doet. Mijn vader zette het album vaak op thuis en dat moest dan meteen af van mijn moeder. Dat was omwille van het drukke samenspel tussen de heren.
Het is zo dat ik niet veel albums ken die deze liveopname hebben overtroffen. Het Europese Quartet van Jarrett improviseert hier echt op hoge toppen.

Het album is op variëteit en intensiteit perfect gedoseerd. Heel wat aspecten van jazz worden in dit album behandeld. De muziek op Nude Ants kan lopen van funky melodielijnen tot hoog energetische jazz om over te gaan naar een ongekende spiritualiteit.
De muziek kan me echt kippenvel bezorgen: van de dissonante tonen in het begin van oasis tot de hoogste tonen van de tenorsax. Dit is echt een meesterwerk dat wat meer MuMe-luisteraars zouden moeten beluisteren. Absolute top wat mij betreft.

avatar van frankmulder
4,5
De helft van de berichten hier was tot nu toe van de hand van thejazzscène, overduidelijk een groot fan van dit album. Ik wil daar nu (ten minste tijdelijk) verandering in brengen door het ook wat lof toe te zwaaien.

Het valt me op dat ik hier in de vele luisterbeurten tot nu toe altijd erg van heb genoten, en pas net merkte ik hoe lang het geheel eigenlijk is (inderdaad, ik heb de dubbel-cd nog niet gekocht ). Dat het me al die tijd niet verveeld heeft lijkt me een goed teken.

Verder lijkt alles gewoon op zijn plaats te vallen: het pianospel van Jarrett, inclusief zijn 'gekreun' (dat hier nota bene wat toevoegt aan de muziek wat mij betreft) en dan het spel van Garbarek (van wie ik tot nu toe niet erg onder de indruk was maar die ik hier erg goed vind spelen). De muziek is lekker melodieus en bevat voldoende spanning, eigenlijk al vanaf het eerste nummer (niet vanaf track 3 op de helft ).

Ik denk dat ik hier nog veel plezier aan ga beleven; of het dezelfde score als TSS gaat krijgen valt nog te bezien. 4,5*

pretfrit
Luchtig en toegankelijk jazzalbum uit de tijd dat Jarrett met jazzrock aan het fleurten was.Persoonlijk ben ik niet zo dol op die slome voorspelbaar bombastische opbouw echter jarrettt's pianospel op zich is gewoon goed. Ik moet bekennnen dat ik geen liefhebber ben van Garbarak. Het bevat te veel show en doet me op sommige melodieus/lyrische momenten denken aan de uberkitsch van Kenny G. Ritmesectie Christensen en Danielsson doorbreken nergens het lijntje en zorgen ervoor dat ze in bejaardensoos avondgloren ook gezellig mee kunnen klappen op deze muziek

Desalnietemin is dit album zeker een aanrader voor progrock liefhebbers en personen met een fetish voor blatende jazzdwergen...normaal kan ik Jarrett's "gegeit" nog wel hebben maar op dit album werd het me net iets te veel.

Toch zeker wel een album dat ik nog eens uit de denkbeeldige kast zal trekken

Laat ik de sfeer niet bederven...3/3,5*

WPE
Dit is Keith opnieuw in topvorm, geweldig zoals hier gespeeld wordt, ook natuurlijk door Jan Garbarek saxofoon, Palle Danielsson en Jon Christensen. Het samenspel is echt fenomenaal te noemen. Wel vreemd vind ik het applaus op het einde van ieder nummer: het lijkt wel alsof er maar een handjevol mensen aanwezig was om dit mee te maken...een echte aanrader!

avatar van spoon
3,5
Voor de liefhebbers van dit album

Het live album Sleeper uit 2012 bevat dezelfde line up en een aantal tracks die ook op dit album staan. Het is opgenomen in 1979 en heeft 12 jaar op de plank gelegen bij ECM voordat ze het uitbrachten (je vraagt je dan af wat er nog meer ligt..)

avatar van DeWP
3,5
Maar dat album hoef ik dan niet meer aan te schaffen...gaat dubbelop, he? Ondanks dat het wellicht allemaal weer net anders zal klinken qua solo's

avatar van spoon
3,5
Jarrett live is natuurlijk wel een beleving op zich..

avatar van Supernormal
4,0
spoon schreef:
Jarrett live is natuurlijk wel een beleving op zich..

Nooit gezien jammer genoeg. Garbarek is een mindere beleving heb ik gemerkt. Vorige vrijdag gezien en dat viel toch wel tegen! Bedje van elek. bas/percussie/elek. piano en daarover een solerende Garbarek. Echt gedateerd, weinig improvisatie, teveel gecomponeerd en voorgekauwd en heel vreemde stijlkeuzes die van weinig smaak getuigden. Hier en daar wel ok, maar was vaak eerder om van te huiveren. Vraag mij toch echt af wat mensen daar in blijven zien.

Het leuke aan dit album is dat Jarrett aan het klavier zit en er 'interplay' is met bas en drums. Dat contrast tussen die ijle, schriele noten die hij - bizar genoeg - uit zijn sopraan én tenor tovert en die warme tegenpolen (van de andere instrumenten) werkt hier wel goed.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:22 uur

geplaatst: vandaag om 23:22 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.