Ik heb dit album al heel veel en goed beluisterd. Voor de geïnteresseerden hier; als je deze cd luisterd vraagt hij de volle aandacht daarop. Zet het niet op tijdens een etentje, communinie -of familiefeest want ik verzeker u, dat loopt fout/slecht af. Dus het is een zwaar en moeilijk album altans voor mij om het te begrijpen.
Het is een live album, opgenomen in The Village Vanguard.
CD 1
1.In 'Chant of the soil', maken we eerst kennis met de 4 artiesten. Een knap lied om eerst al snel kennis te maken met de prachtige maar zware muziek van Jarrett op de piano en Garbarek met zijn tenorsax.
Indrukwekkend.
2.'Innocence' daarentegen is eerder het rustig nummer van de cd's(2, met 3 nummers). Een nummer dat vrouwen kan doen wenen/ huilen/ snotteren (wat is de hoodstad van Oostenrijk?
).
3.Het nummer begint heel rustig met percussie en piano. Garbarek stille sax die daartussen kronkelt. De piano is in de eerste minuten hoofd van de muziek. We herkennen geen melodie. De piano doet je ontroeren.
De piano valt weer rustig weg en de sax kronkelt op gelijke toonhoogte tussen het geluid door,
Op 12 minuten, breekt Garbarek de stilte met een uiterst, plots noisy tenorsax die de muziek naar een climax tilt van nooit tevoren. De piano volgt met een eenzelfde ritme.
Opmerkelijk is hier ook de technisch uitstekende eigenschappen van Garbarek. Hij praat met zijn sax (in scherpe geluiden) door ermee één te zijn.
Schitterend nummer.
CD 2
1. Oasis, de naam zegt het zelf. Als ik dit lied luister, krijg ik kippenvel en wel meteen door de eerste dissonante noten van de piano.
Dit nummer bouwt op en af. Een nummer van wel 30.35 minuten dat je blijft boeien. Dit is wel een heel moeilijk lied dat niet zomaar meteen te pikken valt. Het vraagt veel tijd. Vooral vanaf 14 minuten vind ik het heel indrukwekkend.
Dit album heb ik zowel als op cd als op lp, het is voor mij enorm kostelijk en probeer het zo veel mogelijk te sparen want ik ben bang dat het vergeten zou kunnen worden door de volgende generaties. En dat mag absoluut niet gebeuren.
Iedereen kent Jarrett van 'Köln concert' wat ik ook best een heel goed album vind. Maar dit album verdient volgens mij zeker evenveel aandacht.
In Nude Ants (- naakte mieren?) horen we soms ook het typische, maar gelukkig niet overheersende meeneuriën van Jarrett.
Een vriend van mij is hem al eens live gaan zien en zei dat het toen verschrikkelijk was. Hier is dat niet echt een storende factor. Ook de opname is van goede kwaliteit.
Voor de rest raad ik iedereen dit ongeloofelijk album van harte aan. Je kan er jezelf goed mee bezinnen en nadenken over bepaalde levensvragen.