Normaal gesproken ben ik niet zo van de verzamelalbums. Hoe Decade tussen mijn cd’s beland is, weet ik dan ook niet helemaal meer zeker. Ik vermoed dat het een verjaardagscadeau van een paar jaar geleden is.
Van Neil Young’s werk uit de periode die dit album beslaat, vind ik de ditch-trilogie het interessantst. Die drie albums zijn bepaald niet goed vertegenwoordigd op Decade. Dat is eigenlijk wel fijn: het maakt deze verzamelaar voor mij tot een mooi overzicht van Young’s andere werk tot 1977, zonder dat ik alle studioalbums hoef te kopen (Harvest heb ik overigens wel in de platenkast staan). Van Everybody Knows This Is Nowhere staan de drie beste nummers op Decade, van American Stars ‘n’ Bars heeft eigenlijk alleen Like A Hurricane me weten te boeien, en die vind ik hier ook terug. Naar aanleiding van de eerste nummers op cd1 heb ik nog eens geprobeerd me door een paar albums van Buffalo Springfield te worstelen. Dat was eens en nooit meer. Ik heb genoeg aan wat op Decade staat.
Neil Young heeft zich nooit vastgepind op één stijl, en dat is op Decade goed terug te horen. Van harde rock met Crazy Horse tot countryrock, alles komt hier terug. Dat is meteen een klein nadeel van dit album: doordat de muziek zo verschillend is, klinkt Decade soms nogal fragementarisch. Maar goed, daar is het ook een verzamelalbum voor.
Winterlong kon ik niet terugvinden op de Neil Young-LPs die mijn vader in de kast heeft staan. Ik vind het een van de beste nummers op dit album.
Een mooi overzichtsalbum, waar ik nog altijd blij mee ben.
3.5*