Wat een fascinerende plaat blijft dit toch. Op
Grace ben ik, hoe goed en perfect die ook is, in de loop der jaren toch wat uitgekeken geraakt.
Sketches blijf ik maar draaien en verveelt me nooit. Je kunt soms goed horen dat de songs nog niet helemaal af zijn, waardoor je als het ware zelf kunt bedenken hoe het allemaal geklonken zou hebben.
Het schilderij was nog niet af, het zijn letterlijk
schetsen. En dan te bedenken dat Jeff deze opnames allemaal had afgekeurd, je zou kunnen zeggen dat hij het penseel nog niet eens had opgepakt. De boel is nog niet glad gestreken maar punchy nummers als
Nightmares By The Sea, Witches Rave en
The Sky Is A Landfill op disc 1 zijn al wel stevig in de grondverf gezet. Hierdoor wordt er veel meer gerockt dan op het volprezen debuut. Ook ingetogener tracks als
Morning Theft en
Opened Once klinken nog steeds erg rauw en puur.
Het leeuwendeel op de tweede disc bevat zo mogelijk nog rauwer materiaal. Vlak voor zijn dood sloot Jeff zichzelf een paar weken op met een 4-track recorder. Hij wilde even niet meer met zijn band werken. Het resultaat roept dan ook vooral vervreemding op en doet je afvragen in wat voor staat hij destijds verkeerde. De sinistere manier waarop hij
"Say farewell.." zegt voordat hij het lugubere
Demon John op ons loslaat werkt angstaanjagend. Er is veel gespeculeerd over de manier waar hij is heengegaan. Sommigen gaan ervan uit dat het een stom ongeluk was, anderen spreken van zelfmoord. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar puur afgaande op de macabere sfeer die disc 2 behelst zou ik toch voor dat laatste opteren.
4*