Nog geen stemmen bij dit album en ook minimaal becommentarieerd. En dat is best jammer, want er is niets mis met dit album. Noah Georgeson is meer bekend van de productie van platen en het schrijven van muziek dan artiest. Hij heeft ook een gedegen muzikale opleiding genoten. Toen hij startte heeft waarschijnlijk Terry Riley zijn eerste probeersels gehoord en hem gestimuleerd verder te gaan met muziek. Bij het conservatorium (?) was in diezelfde tijd ook Fred Frith aanwezig. Al met al wist Noah Georgeson wel waar hij mee bezig was. Als producers is hij bekend geworden met platen van Joahanna Newsom, Bert Jansch en Devendra Banhart. In de band van de laatste heeft hij ook gespeeld.
Toch is dit niet zomaar te plaatsen in hetzelfde hokje, hoewel freak folk wel redelijk in de buurt komt. In veel commentaren wordt de vergelijking met Lee Hazlewood genoemd, een cult muzikant, Noah heeft dezelfde manier van zingen. Noah's songs hebben vaak als basis de gitaar, maar Noah durft regelmatig flink uit te pakken met allerlei instrumenten, soms wat barok, dan weer ingetogen. Het zijn songs die hij in ongeveer 5 jaar heeft geschreven.
Het is soms wat freakachtig, maar opzich erg mooi. Zeker geen lieflijke folk, ver van dat.
Een intrigerend album, dat zeker de eerste keer nog lang niet alles prijs geeft. Ik weet niet of Noah nog meer heeft uitgegeven of dit het enige muzikale wapenfeit is als zanger.