Men had nogal wat ontmoetingen in die tijd, getuige al die album titels. Meestal is het "Gerry Mulligan meets", maar hier is het omgekeerd. En inderdaad, je hoort meer Konitz dan Mulligan, en Chet Baker doet ook nog mee op dit pianoloze album.
ik hou van Gerry Mulligan, van zijn heerlijke baritonsax, maar ik vind het best tot zijn recht komen wanneer hij een andere blazer als sparringpartner heeft. Konitz had dat hier kunnen zijn, maar in de eerste 6 nummers, die live opgenomen zijn, is de geluidsmix zodanig dat Gerry ver in de achtergrond klinkt als Konitz het voortouw neemt - en dat is meestal het geval hier. Het zijn beste lekkere nummers, de klassiekers de ze hier spelen, en Lee Konitz hoor ik hier graag, maar ik ervaar hier niet dat de som meer is dan de delen.
Het album is verder wat onevenwichtig omdat de laatste nummers uit andere sessies zijn (niet live) en ook anders klinken. Al met al niet onaardig, maar er zijn veel andere Gerry Mulligan albums die ik eerder zou aanbevelen.