Lustmord - Paradise Disowned (1984)

Een stuk minder minimalistisch dan het werk van de jaren '90. Dit betekent niet dat het slechter is, zeer zeker niet. Maar sommige dingen irriteren me wel. Neem bijvoorbeeld de koren, die hadden er echt niet op gehoeven.het beste nummer isPyre (Necro Cristi). En wat het nummer Comahon Qq Comahon hier moet zoeken, geen idee. Maar hiermee slaan ze wel hun eigen ruiten in.

Lustmord overschreeuwt zichzelf hier nogal eens. Veel hels gekrijs. De toegevoegde koren in sommige stukken zijn echter een opmerkelijke zijstap van Lustmord - dat dan weer wel.

Duidelijk een overgangsalbum, deze Paradise Disowned. Het balanceert tussen lawaaierige en agressieve noise-klanken waar Lustmord in zijn beginperiode mee experimenteerde en sferische dark ambient, maar echt overtuigend komt het niet over, ondanks dat de plaat zeker bij tijd en wijlen z'n momenten heeft.
De bij vlagen smerige en helse klanken klinken bijzonder zwartgallig en kwaadaardig, maar weten me minder te raken dan andere dark ambient die ik tot nu toe gehoord heb. Daarbij zakt het niveau ook nog eens een flink stuk naar beneden tijdens de 2de helft van de plaat, met "Comahon Qq Comahon" als compleet dieptepunt.
Toppers zijn "Uterance" die vanwege de naargeestige koorklanken zeker geslaagd genoemd mag worden, maar ook "Pyre (Necro Cristi)" kent erg sterke momenten.
Als het niveau van de eerste helft constant was gebleven, had dit het album zeker goed gedaan. Maar naarmate de plaat vordert, en de i.m.o. oppervlakkige noise-klanken steeds meer de overhand krijgen, kan ik niet anders dan concluderen, dat ik niet echt enthousiast kan zijn.
Een krappe 3 punten vanwege de toch wel sterke eerste helft, maar verder durf ik wel te stellen dat Paradise Disowned zeker één van de zwakkere platen van Lustmord is.