De kers op de taart van deze tweede plaat van Contraction is het bijna twintig minuten-durende titelstuk. Hierin komen alle elementen van deze groep aanbod: jazz, rock, klassiek, avantgarde, en dat alles op gepaste en afgemeten wijze ingekleurd door de prachtige en bijzondere zang van Christiane Robichaud, die voor mij niet onderdoet voor Kate Bush, Annette Peacock of Annie Haslam. De overgangen waarmee de verschillende segmenten van het stuk aan elkaar zijn gewoven is van een ongekende klasse.
Veel zang van Christiane is overigens woordenloos, waardoor haar stem dus meer als instrument wordt gebruikt dan als liedjeszinger. Haar bereik is trouwens enorm. Het gemak waarmee ze van heel laag naar heel hoog en vice versa gaat is adembenemend.
Op deze plaat lijkt ook wat meer gitaar te staan, waardoor sommige nummers iets meer rock (progrock) klinken. Deze gitarist is Robert Stanley, die ook op L'Heptade van Harmonium speelt en op de Fiori-Séguin-plaat. L'Ame a Tout Faire heeft door het gitaarspel zelfs wat weg van King Crimson.
Maar de meest gebruikte (gehoorde) instrumenten zijn piano, bas, drums en de eerder genoemde zang. Ik kan met trouwens voorstellen dat de 'zang' van Christiane niet iedereen zal bevallen. Maar oh, wat vind ik het mooi.
Ik begon mijn review met het titelstuk en zal er ook mee afsluiten. Ergens tegen het einde is zo'n mooi stuk ingeruimd voor de piano en zang, wat opbouwt naar een climax. Dit is nou exact het type muziek waar ik mijn hele leven naar op zoek ben. Dit heeft wel kleine overeenkomsten met bijvoorbeeld Renaissance. Ik zou willen weten wat Christiane daar precies zingt.