Bob Mould - District Line (2008)

Alweer de zoveelste cd van Bob Mould en zelf ben ik eigenlijk altijd blijven hangen bij zijn bandje Sugar.
Misschien hoogste tijd om dit ook eens te checken.

Uitermate wisselvallige plaat. Een paar ongekend sterke nummers (The Silence Between Us; oldschool Mould) wisselen af met enorme dieptepunten (het wanstaltige Shelter Me, wat klinkt als een derderangs eurohousetrack; horen is geloven). Helaas is die laatste categorie nummers in de meerderheid. Bovendoen werkt Mould's stem niet zo goed als die niet is ingenesteld in kamerbrede gitaarmuren. Nee Bob, dit is hem niet.... Helaas, want ik heb de man hoog zitten.

Ryan Adams post dit op zijn blog over dit album:

BUY THIS ALBUM….even if you never heard Husker Du, or Sugar or a Bob Mould album ever. It saved my life. and it is my jam today- The Man just keeps advancing….it’s just incredible.

This is hope, rage, romance, and brutal but beautiful truth at the speed of light.

Dus ik denk dat ik hem maar is ga proberen

De eerste nummers zijn erg sterk. Stupid Now is een heerlijk nummertje. Daarna wordt het iets minder maar alsnog erg goed.

4*

Minder dan Hüsker Dü en Sugar (FUEL) maar altijd nog beter dan 'hedendaagse' een hoop van die engelse bandjes.