menu

Charlie Rouse - Yeah! (1960)

mijn stem
4,18 (11)
11 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Epic

  1. You Don't Know What Love Is (6:26)
  2. Lil Rousin' (6:01)
  3. Stella by Starlight (6:16)
  4. Billy's Blues (8:42)
  5. Rouse's Point (4:43)
  6. There Is No Greater Love (6:23)
  7. When Sunny Gets Blue * (5:50)
  8. Quarter Moon * (5:51)
  9. I Should Care * (7:12)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 38:31 (57:24)
zoeken in:
Heemskerktollie
Monk had vaak een vaste tenor-sax bij zich. In z'n quartet speelde Charlie Rouse, een hardbopper van hoog niveau. Z'n spel was zo ongeloofelijk goed, dat Monk heel wat platen met Rouse heeft opgenomen.

Dit is een plaat waar Rouse als leader optreed. Mensen: laat u verbazen. Rouse z'n spel is zonder enige twijfel van top-niveau. Hij speelt een paar prachtige standards en een aantal composities van zichzelf. Deze plaat krijgt van mij een dikke *5.

Een hele aangename verassing.

pretfrit
Heemskerktollie schreef:


Een hele aangename verassing.


Jazekers, en het bijzondere is dat het allemaal niet eens zo revolutionair klinkt. Gewoon een fijn bluesy bop album waar elke noot lijkt te kloppen en het geheel precies op z'n plaats valt.

Rouse heeft een fijne "schurende" toon. Pianist Gardner is goed op dreef. Bailey en Morrison doen precies wat ze moeten doen...aanrader!!

Heemskerktollie
Ja, dat is het mooie van deze plaat. Het is gewoon een bop plaat, maar heeft toch iets heel verleidelijks, energieks... Gewoon heerlijk.

pretfrit
Zondagmiddag, zonnetje, 18 graden, tuindeuren open, belgisch biertje achter de kiezen, Charlie Rouse's Yeah! op de draaitafel...

Het leven is goed

Dardan
Dit album zou vele jaren later heruitgebracht zijn geweest onder de naam Unsung Hero - een recentelijk uitgebracht compilatie van deze heer draagt de naam Monk's Man - vat dat nou de essentie samen? Nu is mijn echte vraag hoe iemand die zo lang onder Monk schitterde in de eerste plaats daadwerkelijk tot een vergeten held kan herleid worden? Eigenlijk is Rouse wat mij betreft, als je hem beoordeelt op basis van zijn legendarische prestaties met Monk, niets minder dan een tenorsaxlegende (die zo in het rijtje naast Coltrane, Griffin en Rollins hoort, en niet alleen maar omdat zij ook bij Monk te horen waren).

Hier speelt Rouse erg voortreffelijk wat een erg solide album van een constant hoog niveau oplevert, maar eens je hem gehoord hebt bij Monk weet je dat hij nog zoveel meer in zijn mars had. De echte nobele onbekende op dit album is als je het mij vraagt pianist Billy Gardner; die heeft hier en daar een paar echt leuke momenten - neem nou die opening van 'Billy's Blues' of zijn fantastische solo op '(There Is) No Greater Love', als dit geen prille verliefdheid over een klavier is dan weet ik het ook niet meer.

Een zeer leuk album, maar de jazzgeschiedenisboeken ingaan als dé onbetwistbare tenor van Monk, daar zouden velen voor getekend hebben

Gast
geplaatst: vandaag om 20:09 uur

geplaatst: vandaag om 20:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.