Er staan nog steeds weinig berichten bij Alan Stivell en dat is jammer. Deze bard is erg belangrijk voor de bretonse muziek en inspiratiebron voor vele muzikanten. Dit is de tweede plaat van Stivell, de eerste is in 1964 uitgegeven. Alan Stivell heeft de Keltische harp weer terug gebracht in de folkmuziek. Dit album is een echt folk/Bretons album. Mooie over het algemeen rustige muziek, met de zeer karakteristieke stem van Stivell. Je hoort wel dat hij hier nog redelijk jong is , zijn stem klinkt nog jeugdig fris. Op dit album staat de traditional 'son ar christ' wat later door Bots gebruikt is als 'zeven dagen lang'. Ook bij Stivell is het een 'chanson a boire'. Naast de bretonse nummers staan er ook Ierse of Scnotse nummers op, Sally free and Will, waar Stivell bij schrijft 'mijn weg tussen gaelic en de blues'.
Voor veel jongeren in Frankrijk was dit de eerste kennismaking met Stivell, die later heel wat klassiekers zou maken. Hier staat naast 'son ar christ' ook het overbekende 'suite irlandaise' op.
Na dat de folk wat uit de balangstelling raakte heeft Stivell ook wat geëxperimenteerd met world muziek, maar op dit moment is zijn folk weer redelijk populair. Misschien omdat in Frankrijk veel regio's weer meer opzoek gaan naar hun wortels.
Hij treedt nog steeds op in Frankrijk in grote zalen en wordt ook op allerlei festivals uit genodigd.
Het enige nadeel van deze plaat is de tijd, een half uurtje.