De meest evenwichtige, 'volwassen', serieuze, en ook wel... u raadt het al, melancholische LP van Johan Verminnen, en mijn absolute favoriete album van de man. Maar misschien is het wel een album waarop Verminnen met veel gemengde gevoelens terugkijkt....
Het album werd, noodgedwongen (Verminnen kon zijn 'band' toen niet meer betalen), in een heel beperkte bezetting opgenomen: hoofdzakelijk enkel Verminnen met begeleiding van pianist Tars Lootens, en enkel bij "De Mussen" wat bijkomende muzikanten/ instrumenten... maar het beperkte, naakte instrumentarium leende zich wel perfect voor de liedjes en het thema van het album...
Een album waarop Johan ook zijn verdriet van zich af wou zingen, en tot standgekomen naar aanleiding van de plotse dood van zijn oudere broer Bert. Het nummer "Niemand Weet" is hier een sleutelnummer en gaat heel duidelijk over de droeve gebeurtenis...
Op dit album zijn de serieuze, soms zelfs zwaarmoedige (maar daar was dus ook een reden voor natuurlijk) nummers op zeer evenichtige wijze afgewisseld met het meer 'luchtige' werk...
Maar, 'Melancholie', titel en dus ook thema van het album, loopt als rode draad door zowat alle nummers. Of het nu over het ophalen van jeugdherinneringen is in 'Vakantie aan zee' ('samen gingen we naar zee/ zussen en broertjes mochten mee/ ...') en 'Vierhoog in de Wolken' ('Vierhoog in de wolken, ja daar leefden wij. In een stad die niemand beter kende dan wij. Met planten en een kat die 't behangpapier opkroop. En achter de vliegen joeg, de muizen waren lang dood'), of mijmeringen over het dorpje 'Quaëro Vas' zijn of wanneer Verminnen zich afvraagt wat er nu toch met 'Wim' gebeurde...
"Wim" en "De Pianist" zijn zowat de enige echte iet of wat vrolijke, haast zorgeloos klinkende nummers op het album....
Het titelnummer 'De Melancholie' is ronduit prachtig.... en klinkt, inderdaad heel erg melancholisch.... 'De Mussen' is een nummer dat eigenlijk al uit 1972 dateert, en op één van zijn eerste albums staat, maar dat Verminnen hier nu weer oppikt. Het nummer pas dan ook perfect in het concept en algehele melancholische sfeer die het album uitademt...
'Quaëro Vas' waarin Verminnen half verteld, half zingt heeft een heel donkere en jaja, daar kom ik wéér: melancholische sfeer...
De "ultieme krop-in-de-keel" aka "kippenvel", "ik-voel-me-erg-ongemakkelijk"- song van Verminnen en van het album "Melancholie" moet wel "Niemand Weet" zijn. In dat nummer bezingt Verminnen zijn verdriet over het heengaan van zijn grote broer Bert Verminnen, die in 1984 stierf De oorzaak was niet duidelijk, maar vermoedelijk was dat zelfmoord. Bert was al gehele tijd vermist en men vond hem uiteindelijk in een vijver.... Bert Verminnen was acteur, dichter en doceerde aan Studio Herman Teirlinck. Zoals Johan dan in interviews zou vertellen, was Bert een groot talent dat zich enorm miskend voelde...
Johan kon Bert op geen betere manier danken en/of eren. Want met "Niemand Weet" maakte hij - wat mij betreft - een van zijn beste nummers ooit, en met "Melancholie" een heel mooi album....
Een nummer dat eigenlijk mooi aansluit bij "Niemand Weet" en heel goed pas in het "Melancholie-concept" is "Een vriend zien huilen", oorspronkelijk "Voir un ami pleurer", jawel, van die andere beroemde Belg "jacques Brel". Verminnen brengt dit nummer in een sublieme vertaling....
"Zanger zonder meer" is ook een vertaling, en oorspronkelijk van de hand van P. Nadeau en R. Charlebois, in een bewerking van Raymond van het Groenewoud, die het jaren later ook zelf zou inzingen....
In "Pianist zonder meer" mag Tars Lootens zich 'zonder meer' uitleven, en is dus een instrumental...
"Een fles in zee", is oosrpronkelijk van Claude Nougaro en bewerkt door F. de Crits en J. Verminnen....
Het album heeft een heel goede en evenwichtige samenstelling, de liedjes lijken in een volgorde te komen die echt zo "moet" zijn... Beginnen met het verhaal van toen ze samen, het gezin Verminnen, op vakantie trokken naar zee, in het 'midden' van het verhaal, als droef hoogtepunt het overlijden van Bert met "Niemand Weet".... het vrolijke schijnbaar zorgeloze lied over de 'verdwenen Wim' en de zwaar therapeutische song "Zanger zonder meer"....
"Nee, ik hoef geen prijs voor mijn fysiek
Als het maar klikt met mijn publiek
Oh, ik heb zo'n maling aan kritieken
Dat zijn zo'n kneusjes, sympathiek
'k Wil niet speciaal zijn, excentriek
'k Wil alleen maar, 'k wil alleen maar mijn muziek"
En dan het einde met "Vierhoog in de wolken"; opnieuw een herinnering aan de jeugd, dan nog in de flat, op de vierde etage in Brussel...
'Melancholie' werd ook in een liedjesprogramma "Zanger zonder meer" gegoten, waarmee Johan Verminnen en Tars Lootens door de kleine zalen van Vlaanderen toerden. En het programma bleek succesvol. Verminnen zong met meer overtuiging dan ooit. Of zoals Verminnen zelf in een interview zei: "Je wordt mooier door het onheil, al wens ik het niemand toe".
/
'Melancholie' is dus in hoofdzaak een duo-project, Johan Verminnen en Tars Lootens .. zang, piano, synthesizer.. en dat is alles.... behalve dan bij "De Mussen" waarop gastbijdragen van o.m. Raymond van het Groenewoud en diens vader Nico Gomez te horen zijn...
Melancholie. Het is geen absolute vrolijke plaat. Ze met momenten haast pijnlijk om naar te luisteren.... maar het is wel een prachtalbum geworden. Een mooi eerbetoon voor Johan's broer Bert dus...
5/5