Een goed album, dat weliswaar - zijnde uit '91 - een beetje "dated" klinkt, en dan heb ik het vooral over de rhymes.
Tony D is eigenlijk een producer die o.a. voor King Sun en Poor Righteous Teachers heel wat puik productiewerk heeft afgeleverd. De beats zijn op zijn solo-abum dan ook kwalitief beter vergeleken met het MC-werk. Hij rapt zeker niet slecht, maar soms schort er wel iets aan zijn flow of komt hij aandraven met een zwak rijmwoord. Hij disst hier op meer dan één track 3rd Bass en sommige sneren naar hen zijn vrij zwak te noemen. Maar als het tekstueel even niet snor zit dan nog wordt de luisteraar wel genoeg geëntertaind door de beats en het originele scratchwerk.
Synthesizers op "Droppin Funky Verses", een soul-sample op "Listen to me Brother", een elastisch bassloopje op "I Know Who I Am", gesamplede zangers als melodie op "Stop Racism", frivole keyboards die "Tony Don't Play That" komen opluisteren, dromerige gitaartonen op "Buggin' on the Line", heerlijke melancholische saxofonen tijdens het refrein van "E.F.F.E.C.T."... Tony D komt met harde drums op de proppen die het "street" houden, maar gaat dus ook fijn en met veel afwisseling te werk bij het samenstellen van zijn beats. Nog een laatste mooie voorbeeld is de manier waarop Tony D "Birdie Disease" aanpakt. De track bezit een hele vogelmetafoor voor drugsgebruik. Heel het nummer door hoor je een stem "cuckoo" zingen en tijdens het refrein wordt er zodanig snel en "hoog" gesampled dat het lijkt op het scherp getsjilp van kleine vogeltjes in hun nest...
Toffe samples en beats en MC-werk dat niet écht verveelt maar zeker niet van de bovenste plank is.
3,5*