Pictures at an Exhibition is een fantastisch live album en kwam net na de release van
Tarkus uit.
Dat Emerson, Lake & Palmer destijds op eenzame hoogte stonden qua muzikaliteit, originaliteit en virtuositeit spat zó van dit album af, je huiskamer in. Destijds vond ik hun muziek op dit album te complex. Ik heb de dubbel-lp nooit in huis gehaald, maar wel regelmatig bij vrienden beluisterd.
Nu op CD, keurig geremasterd, hoor je hoe ELP hun concept, het bewerken van klassieke werken, tot op de bodem hebben uitgevoerd. Natuurlijk vallen er paar zijsporen te beluisteren; het rockende
Blues Variations (persoonlijk vind ik dit een van de beste nummers!) en de stampende Notenkraker van de heer Tsjaikovski. En niet te vergeten; de mooie gitaar prelude in
The Sage door Greg Lake. Hij kán gitaarspelen.
Maar hun vakmanschap staat hiermee vast. Het is verbluffend dat je nauwelijks verschillen hoort tussen de live uitvoering en de als bonus toegevoegde studioversie van "The Exhibition". (Het enige is de toonhoogte van de analoge oscillatoren in de synthesizer - hoorbaar lastig om die live in het gareel te houden)
Mijn schoonzoon heeft ongeveer dezelfde leeftijd als Misterfool en is net als de laatste ook liefhebber van de muziek van ELP. M.a.w. ELP heeft blijkbaar geen muziek voor overjarige hippies gemaakt, maar daarentegen tijdloos vakwerk afgeleverd.
Hun aanpak van de klassieke werken was natúúrlijk bedoeld om een rockcircus af te leveren. Hoe zo "Bombastisch" en "Krachtpatserij"? Dan zijn blijkbaar de ingrediënten voor Rockmuziek (met hoofdletter!) aan sommige mensen hun oren voorbij gegaan. Daar is helaas niets aan te doen.
ELP heeft muziekhistorie geschreven. Dit album is met recht een "Tentoonstelling" ; nl. van hun kúnnen.