Ruim dertig jaar zou het titelloze album Howard Tate het laatste album zijn van deze soulzanger. Pas in 2003 zou 'n geheel onverwachte, geslaagde opvolger komen met de toepasselijke titel: Rediscovered. Zijn toekomst zou er na de release van deze plaat niet rooskleurig uitzien, al is daar op dit album nog niks van te merken. Nadat zijn albums voor Verve en Turntable flopten, lag zijn carrière in handen van Atlantic die grootse plannen had. Driemaal scheepsrecht zou je denken (beter gezegd: hopen), maar helaas wist ook dit album geen potten te breken. Erg treurig voor één van de betere soulzangers ooit.
Persoonlijk vind ik dit zijn beste werk. Qua sound doet dit album sterk denken aan het betere werk van label-genoot Aretha Franklin rond dezelfde periode. Ieder nummer is tof, echt geen mindere momenten hier. Neem alleen al de prachtige wijze waarop hij Bob Dylan’s Girl of the North Country opneemt. Daar waar de originele versie misschien ietwat aan overtuigingskracht ontbreekt, bezingt Howard Tate hem hier met volle overgave. Eigenlijk wordt alles gebracht met overgave en overtuiging. Of het nu gaat over zijn drukke tourschema in 8 Days on the Road, of over de gekte en complicaties van de liefde in She’s a Burglar, of de moeilijke momenten van het leven in Strugglin’, of in echt één van de meest romantische liefdesliedjes ooit gemaakt als The Bitter End: Howard kan alles! Neem ook even de aandacht voor het mooie Keep Cool, dat op sommige momenten heel onbewust een soort van "Oosters-tintje" over zich heen heeft gekregen. Trouwens, ieder nummer hoort aandacht te krijgen + verdient het om gehoord te worden. Prachtig album, fantastische zanger, en mooi songmateriaal. Oftewel: een topper in zijn soort!