Michael Nyman - Gattaca (1997)

Andrew Niccol wist wat hij wilde, dat was de reden waarom hij Nyman erbij haalde. De componist bevond zichzelf in een Hollywood project (qua geld), wat eigenlijk meer Europees was. Dit was science fiction in een ''echtere'' vorm. Dat scheelde, want als er iemand is die je niet post moderne scores moet laten schrijven, is dat Nyman wel. Vantevoren kreeg hij wat temp tracks te horen, waaronder wat minimalistische Philip Glass tracks en zeer belangrijk de ''Third Symphony'' van Gorecki. Deze sfeer moest het worden, in adaptie wel te verstaan. Niccol leek zeer soepel te zijn in wat hij wilde en hoe het gedaan moest worden. Maar Nyman kwam vaak in ''normale'' clinch met Niccol. Vele stukken werden keer op keer herschreven, wat uiteindelijk op zo'n 50 % neerkwam. Het was immers zijn werk, echte irritatie voelde de componist nauwelijks. Maar die was er wel toen besloten werd om dat hij vrolijk alles als demo op de synthesizer moest brengen. Nyman vond het vreselijk, het klonk hem niet als muziek in de oren. In de score zelf zette hij ook enkele malen de synthesizer in. Kritische gedachte zijn niet noodzakelijk, want een componist als deze weet altijd wel de goeie weg te vinden.

''The Morrow'' is de openingstrack, waar deze synth elementen terug te beluisteren zijn. De violen overheersen hier en dragen een melancholiek gevoel met zich mee. Beter nog: de violen bepalen zowat de hele bezetting van de score. Ook de sfeer en the thema zitten in deze track gepropt. Nyman interpeteert het begrip thema op een buitengewone manier, hij springt er experimenteel mee om. Het algehele geluid is voortbouwend op dit thema. De genetische manipulatie, een belangrijk thema in het verhaal, interesseert hem niet zo. De belangrijkste draad door de score heen is die van de relatie tussen twee broers, wat een menselijk kant belicht. Dit terugkerende element van twee jongens zwemmend, is belangrijk voor Hawke's karakter. De sfeer die deze track zet voelt ook meteen aan als dramatisch en menselijk, wardoor de weg die de film gaat al geraden kan worden.

Als er eenmaal echt genetisch gemanipuleerd wordt, wijkt Nyman niet af van zijn stijl. ''Upstairs'' wijkt een beetje af door blazers te gebruiken, ''Second Morrow'' richt zich op echoeiende koper elementen. Het tempo gaat van zeer laag, tot kalm.

De droom van de man om met een ruimtevaartuig mee te gaan, zorgt eerder al voor wat glimpsen van lanceringen. Ook hier schiet Nyman niet uit de zo duidelijke bocht; Nyman wijkt niet af van zijn genetisch bepaalde stijl. De uiteindelijk verwezenlijking (''The Departure'') is hoopgevend, maar in een vroeg stadium veel complexer, dankzij de constante verandering werd dit niet mogelijk. Aanpasssing na aanpassing leidde naar iets wat op het eerste gezicht de makkelijk weg qua composities en emotie lijkt te zijn, maar dat is het niet. Geen ware triomp met flinke uitbarstingen.

De enige track dat Nymann een piano solo laat horen, is in de track, bewerkt van Schubert. Waar deze piano doorgaans in de score een achtergrond en onderliggende functie heeft, is die hier wel prominent. De vergelijking met iets anders is makkelijk te maken en ook wel gevaarlijk: The Piano.

Dit alles herbergt een dosis pijn, hoop en worsteling wat uitkomt bij een zeer goede score. Door het gelijkwaardige thema herhaling principe door de score heen, is een slecht punt vindbaar. 4.5 sterren

Een geweldige melancholische score. Je moet 'm alleen niet luisteren als je al te depri bent... dat kan misschien tot vervelende acties leiden

*****

Ik heb The Morrow weleens op eens slechte dag een keer of 30 geluisterd... En ja daar werd ik gelukkig enkel niet vrolijk van

Dit soort muziek wil ik juist luisteren als ik depri ben... Perfecte mood daarvoor, je sluit erop aan, de muziek is nog mooier

Of ben ik hierin de enige...?

Natuurlijk, zonder twijfel. Maar als je 1 enkel nummer zo vaak achter elkaar draai....

Haha, dan word je daar wel depri van, als je 't nog niet was?

Een normaal mens zou dat wel worden schat ik zo in... Maar hoe vreemd emoties soms kunnen zijn blijkt maar weer. En daar kan je soms ook niet vrolijk van worden

Hoeft ook niet. 'Vrolijk' is niet altijd de juiste staat van emotie

Ja ik luister deze meestal ook wanneer ik in een mindere bui ben. De opmerking was meer een omschrijving van de soort muziek

We know.

Niets wordt mooier dan The Other Side. Ik was echt ontroerd hierdoor! Prachtige score.

Ach, depri van worden.... ik luister er gewoon naar en hoor mooie muziek, daar kan ik alleen maar vrolijk van worden

En het heeft ook iets hoopgevends door heel de score heen, zoals neo ook al aangaf:

"De droom van de man om met een ruimtevaartuig mee te gaan, zorgt eerder al voor wat glimpsen van lanceringen."

Dat zijn zo ongeveer de gedachtes die door mijn hoofd gaan als ik deze score beluister. Een persoonlijke overwinning, het onmogelijke toch waarmaken.... daar kan ik dan moeilijk depri van worden

Ja, dit is een heel mooie, toonvaste score. Gisteren de film (pas) voor het eerst gezien, en de muziek daarin is een van de krachtigste elementen. Heel sterk, prachtige mengeling van drama, melancholie en spanning - krijg meteen zin om weer meer van Nyman te gaan beluisteren. Jammer trouwens dat de muziek niet op Spotify staat.