menu

Jim Kirkwood - Hecate Vol. I (2006)

Alternatieve titel: Three Steps Beyond Midnight

mijn stem
4,25 (2)
2 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Electronic
Label: Dark Age

  1. Dark Ale Lane (10:59)
  2. This Ae Night (14:15)
  3. A Soul on the Bridge of Dread (10:02)
  4. Shadows on the Horizon (25:01)
  5. A Heartbeat of Mortality (11:05)
totale tijdsduur: 1:11:22
zoeken in:
avatar van CorvisChristi
4,5
CorvisChristi (crew)
Hecate mag weer toegevoegd worden in een al behoorlijke rij van geweldige albums die Jim Kirkwood de afgelopen jaren heeft gemaakt. Opener Dark Ale Lane is misschien wel de beste track waarmee Kirkwood ooit een album mee heeft geopend.
Een fantastisch stuwend ritme gecombineerd met orgel-akkoorden zorgt meteen al voor enthousiast luistergenot, maar na een minuut is dit brute geweld alweer verdwenen om plaats te maken voor een stilte waarin slechts een aantal grillige tonen te horen vallen. Op de achtergrond horen we zelfs iets wat lijkt op het geluid wat een Senseo-koffiezetapparaat maakt, als ie net klaar is met het verwarmen van het water. Dat klinkt echt stom, maar het past er écht bij, en klinkt zelfs lichtelijk beangstigend. Al vrij snel komt het stuwende ritme weer voorbij en komt er een geweldige sequence om de hoek kijken, die al vrij snel abrupt opgevolgd wordt door een ander, en tegelijkertijd barst de hel los, met alle ingrediënten die Kirkwood eigen is. Vooral de tweede helft van Dark Ale Lane heeft qua stijl wel wat weg van Tangerine Dream's Diamond Diary van de Thief-soundtrack. Alleen is dit nummer nóg heftiger, qua synth-geweld.
De hierna volgende 2 tracks liggen qua niveau erg in het verlengde van de eerste track, waarvan vooral nummer 3 ook weer erg goed is. Vooral de overgang van het al indrukwekkende intro naar weer een portie behoorlijk synth-geweld is subliem.
Hoewel ik nummer 1 het beste vind van dit album, doet Shadows on the Horizon er nauwelijks voor onder, en is tevens met bijna een half uur speelduur in ieder geval de opvallendste track van dit album.
Prachtige sprankelende tonen doen hun intrede en worden al vrij snel opgevolgd door een slepend en overdonderend stuk, dat klinkt alsof de poorten van de hel definief geopend worden en al het kwaadaardige op de wereld loslaat. Het valt wederom hier weer op hoe Kirkwood een scherp contrast kan bieden tussen bruut synth-geweld en bijna geruisloze en angstaanjagende stilte. Het duurt dan ook niet lang, voordat het overdonderende stuk weer zijn intrede doet, dit keer gepaard met een ritmisch stuk gecombineerd met een sequence. Pas in de 12de minuut wordt het pas echt feest, waarin een ongemeen snelle sequence zijn intrede doet en de track naar ongekende hoogte leidt. De rest van de track laat Kirkwood op z'n allerbest horen.
A Heartbeat of Mortality sluit dit album op een fantastische wijze af met een opbouw die tot de sterkste uit Jim's oevre behoort.
De track begint met een mooi zweverig synth-stuk die gek genoeg in de verste verte wel wat weg heeft van het sfeervolle begin van Foreigner's Waiting for a Girl like You. Alleen duurt dit begin natuurlijk een stuk langer en ontpopt het zich tot een supertrack waarin Jim geweldig aan het soleren slaat.
Aangezien dit gewoon weer een topper is van deze man, is ie in ieder geval weer een hoge score waard. 4,5.

avatar van Gerards Dream
4,0
Als je even na de discografie van Jim Kirkwood kijkt, kan je maar tot één conclusie komen, de man houdt van doorwerken. Niets geen "gepiel" van een jaar aan een album, maar direct uitbrengen wat je op dat moment voelt. Dat is min of meer wat ik zie hoe deze man bezig is. Natuurlijk laat dit her en der sporen na en zijn er behoorlijk kwalitietsverschillen te horen.

Dit album begint ditect goed. Met filnk ogel geweld alla Tocata and Fuga van J.S Bach. Ik ben gelijk wakker om daarna even bij te komen op wat duistere en niet te plaatsen klanken. Hierna wordt de spanning langzaam opgebouwd. Als de remmen los gaan lijkt het wel of Jim Kirkwood me alle plekken van het kerkgebouw wil laten zien. Vooral het uitzicht van boven naar beneden is erg mooi. Kortom: Dark Ale Lane is een goede binnenkomer. En de rust aan het einde is nodig om even te mezelf te komen. In alle duisternis begint This Ae Night tot dat het ineens lijkt of je oog in oog staat met de duivel. Het is huiveringwekkend en ik ben gelijk wakker. Even wat rust waarbij ik aan Tangerine Dream moet denken van begin jaren tachtig van de vorige eeuw. En na al deze verwikkelingen is de geest wat uit de fles. De muziek kabbelt wat voort, hetgeen jammer is, want ik had best nog wel een dreun gehad willen hebben.

Haast klassiek is het begin van A Soul on the Bridge of Dread. In gedacht zie ik de orkestleden de eerste tonen uit hun instrumenten halen. Tot dat daar de duivel even is om even de sfeer naar zijn hand te zetten. De muziek gaat hierna aardig richting rock Het tempo van het ritme is goed gekozen en met de ogen dicht maak ik een reis door de tijd. Het einde van het stuk is mooi en subtiel. Hier laat Jim Kirkwood horen dat je met weinig veel efect kunt hebben.

En dan is er al het nodige voorbij gekomen en dan staat de echte maaltijd nog te wachten. Of ik ergens in een rustig deel van China ben beland begint Shadows on the Horizon. Jim Kirkwood laat me hier een tijdje heerlijk in zitten, tot dat hier ook de beuk er in gaat. Wat opzwepende tonen en dan vreemd genoeg intense rust. Zodra ik dreig in te doezelen is daar het monster weer om me alle hoeken en gaten te laten zien. Je moet niets aan je hart hebben, want dit vergt het nodige. Hierna lijkt het wel of ik bij een religieuze sekte tercht ben gekomen die net bezig zijn met een bijzonder ritueel. Na verloop van tijd komen ook hier de geesten uit de diverse flessen op een heerlijk ritme uit de sequencer. Tot dat het lijkt of het leger ingrijpt. Wat volgt is een goed stuk symfonische muziek om de oren bij af te likken. Gaande weg wordt de spanning opgebouwd, waardoor het lijkt of het leger winst boekt. Aan het einde van het stuk verdwijnt al het kwade en langzaam maar zeker wordt de horizon weer zichtbaar. De overwiinnig wordt gevierdt. en de herinnering aan de oorlog wordt voor eeuwig gewist.

In alle rust begint A Heartbeat of Mortality. Het geeft me een gevoel of de zon langzaam aan de kim verschijnt en ik mag genieten van het mooie wat het leven heeft gebracht. Het is een bijna een breekbare sfeer te noemen. Het blijf vrij lang onduidelijk of de zon wel of niet komt, maar als hij er is, is het gelijk goed. Het schijnsel doet haast pijn aan de ogen. Hierna pakt Jim Kirkwood gelijk goed uit. Fraaie sequencen vullen de kamer en als iedere dag zo zou beginnen kwam ik stukken makelijker mijn bed uit. Dit is heerlijk daar kan een met zorg gemaakt ontbijtje niet tegen op.

En dan wordt het angstig stil ineens als de cd stopt., het doet me beseffen dat de trommelvliezen een goede workout hebben gehad. Het was wel zweten geblazen maar er stond genoeg lekkers tegen over. Een mooi album dus dit Hecate Vol I.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:08 uur

geplaatst: vandaag om 10:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.