Hecate mag weer toegevoegd worden in een al behoorlijke rij van geweldige albums die Jim Kirkwood de afgelopen jaren heeft gemaakt. Opener Dark Ale Lane is misschien wel de beste track waarmee Kirkwood ooit een album mee heeft geopend.
Een fantastisch stuwend ritme gecombineerd met orgel-akkoorden zorgt meteen al voor enthousiast luistergenot, maar na een minuut is dit brute geweld alweer verdwenen om plaats te maken voor een stilte waarin slechts een aantal grillige tonen te horen vallen. Op de achtergrond horen we zelfs iets wat lijkt op het geluid wat een Senseo-koffiezetapparaat maakt, als ie net klaar is met het verwarmen van het water. Dat klinkt echt stom, maar het past er écht bij, en klinkt zelfs lichtelijk beangstigend. Al vrij snel komt het stuwende ritme weer voorbij en komt er een geweldige sequence om de hoek kijken, die al vrij snel abrupt opgevolgd wordt door een ander, en tegelijkertijd barst de hel los, met alle ingrediënten die Kirkwood eigen is. Vooral de tweede helft van Dark Ale Lane heeft qua stijl wel wat weg van Tangerine Dream's Diamond Diary van de Thief-soundtrack. Alleen is dit nummer nóg heftiger, qua synth-geweld.
De hierna volgende 2 tracks liggen qua niveau erg in het verlengde van de eerste track, waarvan vooral nummer 3 ook weer erg goed is. Vooral de overgang van het al indrukwekkende intro naar weer een portie behoorlijk synth-geweld is subliem.
Hoewel ik nummer 1 het beste vind van dit album, doet Shadows on the Horizon er nauwelijks voor onder, en is tevens met bijna een half uur speelduur in ieder geval de opvallendste track van dit album.
Prachtige sprankelende tonen doen hun intrede en worden al vrij snel opgevolgd door een slepend en overdonderend stuk, dat klinkt alsof de poorten van de hel definief geopend worden en al het kwaadaardige op de wereld loslaat. Het valt wederom hier weer op hoe Kirkwood een scherp contrast kan bieden tussen bruut synth-geweld en bijna geruisloze en angstaanjagende stilte. Het duurt dan ook niet lang, voordat het overdonderende stuk weer zijn intrede doet, dit keer gepaard met een ritmisch stuk gecombineerd met een sequence. Pas in de 12de minuut wordt het pas echt feest, waarin een ongemeen snelle sequence zijn intrede doet en de track naar ongekende hoogte leidt. De rest van de track laat Kirkwood op z'n allerbest horen.
A Heartbeat of Mortality sluit dit album op een fantastische wijze af met een opbouw die tot de sterkste uit Jim's oevre behoort.
De track begint met een mooi zweverig synth-stuk die gek genoeg in de verste verte wel wat weg heeft van het sfeervolle begin van Foreigner's Waiting for a Girl like You. Alleen duurt dit begin natuurlijk een stuk langer en ontpopt het zich tot een supertrack waarin Jim geweldig aan het soleren slaat.
Aangezien dit gewoon weer een topper is van deze man, is ie in ieder geval weer een hoge score waard. 4,5.