Bill Evans - Interplay (1963)
mijn stem
14 stemmen
Verenigde Staten
Jazz
Label: Riverside
-
You and the Night and the Music (7:07)
-
When You Wish upon a Star (5:45)
-
I'll Never Smile Again (6:31)
-
I'll Never Smile Again [Take 6] * (6:38)
-
Interplay (8:15)
-
You Go to My Head (5:06)
-
Wrap Your Troubles in Dreams (6:27)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur:
39:11
(45:49)
0
geplaatst: 6 september 2012, 14:21 uur
Bill Evans met Philly! Te gekke combinatie. Bill's favoriete drummer en bassist waren niet Paul Motion en Scott Lafaro of Chuck Israels en Larry Bunker maar Philly Joe en Percy Heath. Dit album is opgenomen met Bill Evans favoriet op elk instrument. Freddie Hubbard, Percy Heath, Jim Hall en Philly Joe.
0
thedude1975
geplaatst: 24 april 2014, 12:44 uur
Één van de betere albums die ik tot nu toe van Evans heb gehoord (heb ze nog lang niet allemaal beluisterd). Mooie aanvulling met Freddie Hubbard op trompet.
1
geplaatst: 16 januari, 19:32 uur
Met: Bill Evans (piano); Jim Hall (elektrische gitaar); Freddie Hubbard (trompet); Percy Heath (bas); 'Philly' Joe Jones (drums)
Voor Evans-begrippen meer een pure bopplaat, waardoor de pianist zichzelf ook een zwaardere, meer bluesy stijl aanmeet, terwijl een jonge Hubbard dan weer opvallend subtiel en gevoelig speelt (voor zijn doen). Het is een plaat zonder heel veel spanning: vijf smaakvol gekozen standards, uitstekend vertolkt door een groep muzikanten die het reuzegezellig lijkt te hebben in de studio.
Dat de gebruikelijke melancholie van Evans daarin een beetje ondersneeuwt, is dan niet eens zo erg, vooral als de titeltrack, de enige original (compositie van Evans zelf) met zijn broeierige spanning het album uiteindelijk nog wat interessanter maakt.
Voor Evans-begrippen meer een pure bopplaat, waardoor de pianist zichzelf ook een zwaardere, meer bluesy stijl aanmeet, terwijl een jonge Hubbard dan weer opvallend subtiel en gevoelig speelt (voor zijn doen). Het is een plaat zonder heel veel spanning: vijf smaakvol gekozen standards, uitstekend vertolkt door een groep muzikanten die het reuzegezellig lijkt te hebben in de studio.
Dat de gebruikelijke melancholie van Evans daarin een beetje ondersneeuwt, is dan niet eens zo erg, vooral als de titeltrack, de enige original (compositie van Evans zelf) met zijn broeierige spanning het album uiteindelijk nog wat interessanter maakt.
* denotes required fields.
* denotes required fields.