De vergelijking met Mingus werd gemaakt, dus moest de zelfverklaarde Mingus-MusicMeterpolitie daar natuurlijk zo snel mogelijk op af.
En dat klopt: dat eerste nummer is op een "duistere" manier romantisch en deed me erg denken aan de laatste twee nummers uit
Pithecanthropus Erectus. Eigenlijk doet heel dit album me qua stijl daar aan denken, toeval of niet dat ze uit hetzelfde jaar stammen - het zal aan de tijdsgeest gelegen hebben.
Misschien ben ik erg snel tevreden op vlak van jazzmuziek, of misschien komt het doordat er een Ellington-achtige (om een andere grootheid te noemen) film-noir sfeer opgewekt die een soort elegante klasse uit oude tijden voor de geest speelt. Neem nou die solo van Henry Cocker in 'Flossie Lou', of de opening van 'Bula-Beige' - daar kan je naar blijven luisteren.
Ik ben alvast erg tevreden