Stevie Wonder - Music of My Mind (1972)

Zéér warme soulplaat van onze blinde vriend; Tijdloos mooi, wat was de man toch in een bloedvorm toen...
Prachtplaat, echt hoor;

****

Toen wel ja! Jammer toch dat dit tegen het eind van de jaren '70 allemaal alweer voorbij was en er sindsdien zeer weinig goede muziek van hem uitkwam...

Heb je zijn laatste al gehoord ? A Time To Love , Ok, het is niet van dit hoog niveau, maar er is beslist terug wat beterschap!

Nee niet gehoord, ik zal het een keer proberen! Overigens is Innervisions ( ) mijn favoriet van de goede man.

Ik vind Superwoman echt een prachtsong. Verder is dit inderdaad best een sterk album van Wonder, als werd het hierna zelfs nóg beter.

Superwoman...

where were you whe I needed you!!!!?

een van zn beste nummers..

Het begin van zijn muzikale hoogte punt begint bij dit album en word afgesloten door het Meesterwerk Songs in the Key's of Life.......

Deze vormt de eerste aanloop naar een geweldige periode in zijn carriere.....

Dit album vertoont de eerste tekenen van een mengeling van Soul en Funk in een down tempo setting (vind dit de beste omschrijving die ik kan verzinnen) Hij laat het vertrouwde Motown geluid los en gaat zijn eigen weg....... Beetje het zelfde als wat Marvin Gaye deed op What's Going on en de 4 albums daarna........
Superwoman is het beste nummer van dit album, maar de rest doet hier weinig voor onder.....
Let wel op de albums hier na word het allemaal nog mooier en vooral beter uitgewerkt, maar met deze legt hij de basis voor wat komen gaat.......

4*

De 3,5* voor dit album geef ik vooral in het licht van de wonderschone albums die nog moesten volgen. Ik vind dat die namelijk een nog hogere score dan deze moeten hebben (sommigen weer hoger dan anderen). Wanneer dit album op zichzelf zou staan (one hit wonder), zou ik voor 4* of 4,5* gaan. Dit zegt waarschijnlijk al voldoende over de kwaliteit van de muziek van Stevie Wonder in deze periode.

wat een genie is de beste man
geniale plaat

Allen al voor keep on runnin' d emoeite waard

Nondeju wat zit er ene swing en gevoel in dat nummer

prachtig! als je daar nog bij stil kan zitten...?

Ik heb bij deze plaat moeite om favorieten te kiezen, gewoonlijk een aanleiding tot een 5* plaat. Het is echter hier niet het geval dat we mogen spreken van 9 onvervalste toppers, maar meer een soort van "algemene vibe" die ervan uitgaat. Conclusie: Wereldplaat zonder Wereldnummers. Knap!

Stevie wordt volwassen. Het tweede album dat hij maakte nadat hij complete artistieke vrijheid eiste van Berry Gordy is meteen een geweldig album. Een plaat die ook niet klinkt zoals het andere werk van Motown uit de jaren '60. Het album wordt veelal beschouwd als de eerste plaat uit zijn 'klassieke periode'

De plaat is vrijwel het werk van de man alleen. Op 21 jarige leeftijd componeerde, arrangeerde, produceerde en speelde hij het hele album in z'n eentje, op een gitaarsolo in 'Superwoman' en een trombone solo in het openingsnummer na (en wat uncredited achtergrondzang).

Dat openingsnummer 'Love Having You Around' sleurt je meteen funky het album in. Het nummer wordt gevolgd door het fantastische 'Superwoman (Where Were You When I Needed You)' dat eigenlijk uit 2 delen bestaat. Vooral het tweede deel van het nummer dat tekstueel linkt naar 'Never Dreamed You'd Leave in Summer' is geweldig.

'I Love Every Little Thing About You' is wederom een lekker uptempo nummer maar 'Sweet Little Girl' is de enige misser van de plaat, een irritant nummer. Dat maakt 'Happier Than the Morning Sun' dan weer helemaal goed. In 'Girl Blue' hoor je dat Stevie durft te experimenteren met nieuwe geluiden rondom een catchy melodie. 'Seems So Long' is een meeslepende ballad die alleen bij een artiest als Stevie (en misschien George Michael) de volle speeltijd blijft boeien.

De eindsprint wordt ingezet met 'Keep on Running', een heerlijk funky nummer dat met name door de geweldige synthesizers in combinatie met de backing-vocals een niveau omhoog wordt gekrikt. Lenny Kravitz had dit nummer maar al te graag geschreven volgens mij.
Het album eindigt met de meeslepende ballad 'Evil' ("Evil, why have you destroyed so much of this doggone world"). Hij zou er nog veel schrijven.

Dit is voor velen de opmaat voor 5 geweldige albums op rij, al mag deze er voor mij al bij genoemd worden. Het klopt wat Supersid zegt, de algemene vibe doet het op dit album.

Wat een mooi album van Stevie!

Het begint al met de hoes! Ik vind 'm super mooi! Simpel, maar hij klopt gewoon, en past bij de titel!

De inhoud is zover mogelijk nog mooier! Eens met rkdev dat deze gewoon in het rijtje van super platen van Stevie mag genoemd worden! De sfeer op dit album is waanzinnig mooi.

Soul zoals soul hoort te zijn!

Dit album behoort thuis in het rijtje klassiekers wat hij gemaakt heeft. Helaas niet door het grote publiek op juiste waarde geschat!

Op MuMe zit "het grote publiek" uiteraard niet, maar wel 70 stemmers op dit inderdaad heel mooie album, dat ik nog net niet tot zijn klassiekers reken, al komt het wel al dicht in de buurt.
Dat ligt voor mij vooral aan de wijdlopende composties die iets kernachtiger hadden gekund. Nét geen 5 sterren dus voor mij, maar wel een album dat je graag en vaak beluistert. Girl Blue is mijn favoriet.

Alles dat hij van 1972 tot en met 1976 heeft gedaan vind ik klassiek. Ik ken weinig artiesten die zo'n enorme hoeveelheid kwaliteit afleverden over een dergelijke lange periode. 5 jaar alleen maar brilliant, ik ken een aantal artiesten die dat ook kunnen zeggen, maar veel zijn het er niet. Prince en the Beatles, en dan weet ik het even niet meer.

Zelf neig ik ertoe die reeks een album later te laten beginnen; dan volgt imo écht een supertrio, wondermooi afgerond door Songs.

Vwb die andere artiesten, David Bowie, Roxy Music en Van Morrison zijn de eerste die me spontaan te binnen schieten voor de 70s

Uit jouw top 10, Joni (jaren '70 en miles jaren 50 en 60 (periodes).
Neil en Bowie waren ook bezig in de jaren 70.
Maar goed die reeks t/m Songs is ongeloofelijk goed.

Het is vanzelfsprekend een persoonlijke zaak, maar Joni Mitchell heeft wat mij betreft niet een dergelijke reeks neergezet. Ik heb haar erg hoog zitten, maar dat heeft ze niet gepresteerd. Heijira is brilliant, maar de albums die daar aan voorafgingen waren goed tot erg goed, maar hadden altijd wel een paar mindere nummers. Nu is 'minder' in dit verband relatief. Bowie heeft een aantal zeer goede albums gemaakt, maar niet een dergelijke reeks. Hunky Dory is brilliant, maar daarna moeten we tot Low wachten om weer dat niveau te raken.
Van Morrison. Die misschien. Ik heb zijn oeuvre niet helemaal chronologisch in mijn hoofd.

Wonder heeft iets bijzonders gepresteerd. Alles was raak in die periode. Zelfs de toch niet ongetalenteerde Michael Jackson had veel meer tijd nodig om zijn meesterwerken te maken. Die laatste hield dat dan wel weer 10 jaar vol.

Zo bezien gaat bij mij Stevie's reeks ook nooit voldoen, Fulfillingness is toch nog geen (*****) en zit dan ook nog ingelkemd tussen de 2 mooiste van Stevie, lijkt bijna een dip (toch normaal gesproken een prima album).
Maar ik bedoel eigenlijk een reeks op zeer hoog niveau van een jaar of 5 en dan zit er altijd een album tussen dat het "minst goed"is.

Die vind ik inderdaad ook een tikkeltje minder.
Had hij toch een kleine off day in die 5 jaar . . . . .
En toch: elk jaar een album van dat niveau. Petje af.

Net 'uur van de wolf' gekeken over Stevie Wonder. Toen Paul Simon een grammy kreeg voor het album still crazy, schijnt hij Stevie Wonder bedankt te hebben.
Voor het niet uitbrengen van een album dat jaar . . .