PJ Harvey - Dry (1992)

Wat een heerlijk duistere plaat is dit toch. Een van mijn favoriete debuutalbums.

Lekker hoor! Lekker rauw, zonder poespas en gewoon echt! Zo hoor je ze zelden!

PJ Harvey op haar best (alleen cd "Rid Of Me" overtreft deze). Zwoel, sexy, ruig, geil....... een perfect album. 4.5*

ik vind rid of me een stuk minder dan deze plaat, wat steve albini bij veel platen wel lukt is hem bij rid of me niet gelukt.

het debuut van pj beloofde veel goeds, maar pas toen ze het over een andere boeg gooide met to bring you my love kwam die belofte uit.
ook latere platen zijn erg goed, maar voor mij blijft dit een onovertroffen meesterwerk en dat voor minder dan 5000 pond, waarschijnlijk heeft dat voor de magie van dit album gezorgd

Ja, inderdaad. Vind zelfs de 4-track demos beter.

Over Dry kan ik kort zijn...super, met bijna alleen maar geweldige nummers.

Ik luister al een tijdje naar PJ Harvey maar laatst vroeg ik me af waarom ik haar debut eigenlijk niet had, dus maar even aangeschaft. De eerste impressie is erg sterk, de sound bevalt me nu al beter dan Rid Of Me. Fountain en Hair blijven nog niet helemaal hangen, maar de rest van Dry staat als een huis met een rafelig punk/rock sfeertje en Harvey's nietsverhullende stem.

Goed debuut. Is een tijdje geleden dat ik deze beluisterd heb. Moet er toch maar eens op stemmen.

Die laatste 3 nummers.... holy.. f*cking.. shit..

Ik heb nooit veel met PJ Harvey gehad: noch 'Stories', noch 'To Bring You My Love' kon me écht bekoren - niet dat ik het slecht vond, het liet me gewoon koud. Bijgevolg heb ik Polly een tijdlang verwaarloosd - maar dat zal ik geweten hebben! Zowel deze als 'Rid of Me' hebben me volledig in hun ban; wát een vrouw, wát een kracht, wát een teksten.

Alhoewel 'Rid of Me' (voornamelijk door Albini's productie) een heerlijke opdoffer is die nog dagenlang blijft nazinderen, prefereer ik vooralsnog deze. Hij is een stuk subtieler dan de opvolger, en daardoor net dat tikkeltje spannender.

Of deze vrouw mijn hart volledig veroverd heeft hangt nog een beetje af van mijn oordeel van haar latere werk na enkele herkansingen, maar het zit er dik in dat ze binnenkort wordt bijgezet in mijn eigen kleine pantheon .

Voor de liefhebbers van Dry en Rid Of Me is het album Jungle Queen een aanrader.

Demo's van beide albums plus de beperkt uitgebrachte Demonstration.

Grooveshark

edit: wacht eens even... Dit is de juiste link naar Demonstration.

PJ Harvey wist mij op Pinkpop nog niet te boeien.
Blijkbaar vond ik het in 1992 op dat tijdstip belangrijker om op zoek te gaan naar iets te eten, en daarvan heb ik achteraf wel spijt.
Als je nagaat hoeveel maanden je in een mensenleven besteed aan het naar binnen werken van voedsel, terwijl ik niet de moeite nam om eventjes die, wat zou het zijn, drie kwartier, de tijd nam voor dit fragiel ogende kleine meisje op het podium.
De enige keer namelijk dat ik haar live heb gezien.
Niet wetende dat PJ Harvey zich later als podiumbeest zou ontwikkelen.
En als ik nu de opnames terug kijk, moet ik tot de conclusie komen, dat ze hier absoluut nog niet de uitstraling had van de diva, welke ze wel degelijk zou worden.
De uitvoering van Dress is gewoontjes, zonder de sensualiteit die ze bij latere live opnames zeker in haar uitvoeringen kan leggen.
Dus ik begrijp mijn keuze enigszins wel.
En tussen het hardere gitaargeweld van Pearl Jam, The Cult en Soundgarden aan de ene kant, en iconen als David Byrne en Lou Reed valt ze bijna niet op.
Ja, op het eind van het concert liep ik wel naar voren, niet voor Polly Jean, maar meer om als Limburger mee te springen op Rowwen Hèze.

Toch is Dry een sterk debuut.
Schuchter, en op de achtergrond gemixt komt de zang invallen bij Oh My Lover.
Onzekerheid en twijfel zijn de woorden die in mij op komen.
Bijna huilend wordt het afscheid van een vreemd gaande geliefde bezongen.
Och, Henry Lee, haar wraak zal jaren later zoet zijn.
De uitvoering van Dress op Dry is ook stukken wanhopiger, en sterker dan de toch wel softe Pinkpop uitvoering.
Hier hoor je de waanzin wel terug, en zou ze zich prima staande kunnen houden langs een Eddie Vedder of Lou Reed.
De baspartijen op Victory hebben dat slepende van Soundgarden, ik vind ze zelfs behoorlijk op die van Jesus Christ Pose lijken.
Toch blijft PJ Harvey op Dry beschaafd en netjes klinken.
De meeste ophef kwam door de achterkant van de albumhoes, waarop een foto te zien was van haar ontblote borsten.
Foei toch!

Rauw en met een no-nonsense punkattitude presenteert PJ Harvey zich aan de wereld. Ik vind haar huidige geluid gelaagder en volwassener, maar als je zo'n ongecompliceerd en pakkend debuut de wereld in slingert, dan show je je talent.
Fijne rockplaat.

PJ is natuurlijk veel rauwer en directer dan die Grunge meuk, hoewel ze natuurlijk wel ook een poseur is.
By far mijn favoriete artieste.
Heb al haar platen op vinyl waarvan Dry misschien wel de meest bijzondere is omdat ik de dubbel lp versie heb met de Dry demo's, die zijn misschien nog wel mooier dan de latere versies die op de "normale" lp/cd zijn gekomen. Vooral Stella en Water zijn magistraal in de demo variant.

Maar ook de gewone plaat is natuurlijk magnifiek, nummers als Sheela, Stella, Dress, Oh my lover zo prachtig. Een wonderwoman

Ah, volgens mij heb ik die vanavond nog voorbij zien komen op een foto

Ha ja juist omdat ik de foto zag dacht ik moet weer 's die demo's draaien, klinkt ook nog s geweldig dat vinyl! (:

Dit is een voortreffelijk debuutalbum van de godin van de rock. Duister en rauw.

Een goed debuut van Pj Harey.