Ik had nog niet echt materiaal van Jullian Adderley als soloartiest gehoord hiervoor buiten één van zijn oude lp's. Daar was een speelse, swingende chicagojazz te horen. Het getuigde niet van bijzonder talent maar was wel erg aanstekelijk.
Bij de overstap naar 1958 merk je een groot verschil. Het is volgens mij ook het jaar dat hij voor het eerst in het Miles Davis sextet meespeelde. Maar goed; ik merk dat zijn spel beter is en de gehele compositie zit erg goed.
Hier schetst de man zoals de titel en de cover al aangeeft een jazzportret. Een relaxed stukje muziek gemaakt door een groep die Cannonball er zelf uitpikte. Een groep die stevig aan elkaar hangt en erg goed op elkaar is ingespeeld. Erg swingende mooie tonen van trompet en sax die door elkaar vloeien. Aanstekelijk dansbaar werk is dit. Echte clubjazz eigenlijk.
Moet je die kannonkop zien op deze cover.