a-ha - East of the Sun, West of the Moon (1990)

Elders werd Scoundrel days al onderschat genoemd. Nou ken ik dat album nog niet, maar deze wel en deze is ook erg goed. Bovendien is dit misschien een aardige eerste tip voor mensen die a-ha associëren met een overdaad aan synthesizers, het geluid is hier wat organischer. De plaat begint met een Everly Brothers cover die zeker niet onderdoet voor het origineel. Beste nummers vind ik voorlopig I call your name, East of the sun en Sycamore leaves... 4*

Over onderschat gesproken!!! A-ha wilde met deze plaat wel erg graag "volwassen" uit de hoek komen en is daar behoorlijk op afgerekend (zou teveel op U2 willen lijken, maar is daar iets mis mee..??). Maar persoonlijk vind ik dit een prima plaat geworden. De bekende A-ha ingrediënten zijn aanwezig (goede liedjes met een scherp randje en de nodige humor) en dit keer muzikaal puik ondersteund met een hoogtepunt voor de saxofoon in het schitterende "I Call Your Name".

Ik ben op deze plaat afgehaakt vroeger, na de eerste teleurstelling van stay on these roads en nu deze. maar in tegenstelling tot Stay on these roads kan ik deze plaat nu opnieuw beluisteren en ben ik er een pak positiever over.

Inderdaad het begin van hun meer organisch geluid, de crying in the rain cover vind ik nog altijd goed, I call your name is echt een steengoed nummer, mooie luisterplaat op zijn geheel.

Alhoewel ik alles van a-ha kan waarderen, ben ik het wel eens met SirNoodle dat dit het begin was van een wat organischer geluid, hoewel dat ook op 'Scoundrel Days' al te horen was ("I've Been Losing You", "October"). De opvolger 'Memorial Beach' was nog wat meer rockgeorienteerd en donkerder en was waarschijnlijk daarom ook het slechtst verkopende album van a-ha. Met hun comebackalbum 'Minor Earth|Major Sky' en het daaropvolgende 'Lifelines' werd weer naar een meer synthesizergericht geluid gezocht en niet gehel onverdienstelijk, maar toch iets té dance-achtig naar mijn smaak. Gelukkig is 'Analogue' weer een goede pop/rockplaat van a-ha geworden.

Vind dit de beste en meest volwassen plaat die A-ha ooit gemaakt heeft. En heb er veel goede herinneringen aan.

Favoriete tracks:
- I Call Your name
- East of the Sun
- Sycamore Leaves
- Rolling Thunder

Ik ken alleen de eerste 3 nummers, en Crying in the Rain is echt fantastisch.

@ rkdev, als je deze plaat ooit nog eens tegenkomt in een cd winkel, neem deze dan mee. Het is echt een aanrader!

@ StayVisible: Heb deze plaat ondertussen een aantal keer geluisterd en ben het met je eens dat 'ie erg goed is. Voorlopig 3,5* met mogelijkheid tot meer.

(Seemingly) Nonstop July is overigens van ongekende schoonheid.
En de sax in I Call Your Name is tevens geweldig !
Ze hadden wel met Rolling Thunder moeten eindigen, door de regen was dan het album meer een geheel geworden.

p.s. ben het niet met je eens als het gaat om hun meest volwassen plaat. Die eer gaat toch echt naar Analogue.

Wow rkdev, ik ben het wel op heel veel vlakken met je eens! Ik vind trouwens 'Memorial Beach' ook in aanmerking komen voor de titel meest volwassen plaat van a-ha...

Tijdlang niet gehoord en daarom wel weer eens de moeite waard om es te gaan beluisteren. Ook goeie herinneringen aan dit album. Gek genoeg is mijn favoriete nummer "The way we talk" ook het korste nummer op het album.

Ondergewaardeerd album van Aha (door de massa) maar mijn inziens onterecht (en gelukkig degene boven mij vinden dat ook)

Titeltrack vind ik erg mooi.

Mooie ingetogen plaat van A-Ha.
Klinkt behoorlijk basic en organisch. De jaren 80 synths zijn er nu wel definitief uit.
Sowieso een groep die behoorlijk onderschat werd (wordt?) ook in de jaren 80 al.
Op deze behoorlijk rustige plaat vind ik I Call Your Name, East of The Sun (met mooie subtiele gitaarsolo) en Sycamore Leaves de beste nummers.
Cold River is ietsje steviger.
Crying In The Rain is het bekende nummer wat de hitlijsten haalde en ook gewoon goed.
Geen echt slechte nummers op deze plaat.
Binnenkort nog maar weer eens een paar keer erin leggen deze.
4 sterren dan maar.

Ik weet niet of het door de productie komt of de kwaliteit van de cd maar het geluid is wel heel magertjes als ik naar dit album luister.

komt een remaster met bonus cd, waarschijnlijk nog dit jaar

Heb deze inmiddels al een tijdje in bezit. De releases van deze band zijn erg leuk. Eigenlijk staat er teveel extra op. De demo's zijn leuk om een keer te horen maar daar blijft t bij.

Bij deze box zitten wat mooie audio live tracks en een live dvd

Morten ziet er bijna uit als indiaan met zijn lange haar, maar de show is erg leuk. Jammer dat er tijdens rolling thunder ineens doorheen gepraat wordt over bootlegs, maar verder erg de moeite waard om te zien.

Wist niet dat zij ook na reguliere shows ook af en toe een club indoken om daar een aftershow te spelen op de daar beschikbare instrumenten. Een beetje ala Prince dus.

Dit album blijft overigens prachtig, en de heruitgave heeft wat mij betreft een prachtig geluid.

Verdomd fijne plaat van a-ha . Volwassen en ingetogen met hier en daar een lekkere versnelling . Het is en blijft een lekker bandje. Het is toch jammer dat dit soort albums het moeten doen met een luizige 61 stemmen . Een herontdekking van mij en 4 sterren voor deze .

Heb deze op cassette nog ergens liggen. Vind het een leuke album veel gedraaid destijds. Een tijd terug was er sprake dat de cassette terug kwam kan iemand mij vertellen of dat wat geworden is.

Geweldige elpee dit! Ik heb het vinyl nog, de naald heeft door de jaren heen vele dansjes mogen maken op deze top plaat!
Je hoort inderdaad een heel volwassen band die weet hoe ze een nummer moeten schrijven en zelfs een hele elpee lang kunnen boeien. En een boeiende plaat is het zeker.
Geweldige cover, "Early Morning", "Sycamore Leaves", "Waiting For Her" allemaal kwaliteit. Top plaat, waar werkelijk geen nummer een opvuller is. Genieten!

Nu ben ik sowieso al liefhebber van a-ha, maar dit album behoort zeker tot mijn favorieten. Waar veel bandjes uit de jaren tachtig leunden op een goede productie en flink wat overdubs op de zang om alles enigszins aangenaam te maken, ontgroeide de Noorse heren van a-ha dat hier.

Ze waren de poppy radiohitjes een beetje zat, vooral ten tijde van You Are the One. En dus kwam er een volwassener geluid, wat resulteerde in dit ijzersterke album en opvolger Memorial Beach. Helaas kon het grote publiek de koerswijziging destijds niet zo waarderen en de verkoopcijfers bleven ver achter.

En dat is eeuwig zonde. Want waar hun grootste hits vooral terugkeren tijdens menig jaren 80-feest, hebben de twee genoemde albums een tijdlozer geluid.

Na hun comeback in 1998 volgde in het nieuwe millennium een reeks nieuwe albums. Hierop wisten de heren een mooie middenweg te vinden tussen hun sound uit de jaren 80 en die van de jaren 90. Toch koester ik deze twee albums en luister ik ze bovendien nog geregeld.

Morten zijn zang is uit duizenden te herkennen en vooral het uitstekende gitaarweek van Paul Waaktaar-Savoy valt in positieve zin op, iets waar hij ook live keer op keer gehoor aan geeft. Eigenlijk vind ik op dit album geen minder nummer staan, en ook uitschieters zijn lastig te noemen. Alles is gewoon zo goed. Toch zijn persoonlijk favorieten de titelsong en Sycamore Leaves.

Nadat ik eerder de cd remaster aan mijn collectie toevoegde (net als de andere albums overigens), stuitte ik onlangs voor amper 11 euro ook nog op het Purple Vinyl bij Amazon... die kon ik niet laten liggen en wat meer kan je je wensen als fan. Voor mij is dit hun meesterwerk!

Oh en btw... de NRK Live opnames, op de bonusdisc van de remaster, laten goed horen dat a-ha ook live bijzonder goed overeind blijft met deze sound.

Oh die live versie moet ik dan nog eens zien te vinden. En inderdaad "Sycamore Leaves" is ook een favoriet, maar eigenlijk gewoon deze hele elpee, top... gewoon een absolute uitschieter!

Heerlijk om iemand met de naam metal Mike zo enthousiast te zien schrijven over een aha plaat. Hulde ende voorspoed!!!!!

Ah ja, ik hou van heel veel muziek, opgegroeid in de jaren 70 en 80 dus A-Ha is voor mij zeker niet onbekend en onbemind. Metal en Hard Rock heeft voor mij echter de laatste 20 jaar weinig interessant nieuw talent ontwikkelt, dus ik ga van alles ontdekken en herontdekken. Laatste 3 jaar pluis ik ook de modernere R&B wat meer uit. En ik zet zelfs met plezier een Girls Aloud plaat aan. Als het lekker is, is het lekker.
Maar doorgaans wel de wat serieuzere muziek. Zoals deze parel...

Vrij ingetogen album waarbij de synths minder op de voorgrond treden. Het songmateriaal is ook behoorlijk zonder echte uitschieters. Hun cover van Crying in the Rain is verdienstelijk maar ook niet meer en mist de scherpte van het origineel van Every Brothers. Na dit album ben ik a-ha uit het oog verloren omdat ik meer in de ban was van alternatieve rock en grunge. Hun volgende albums heb ik onlangs beluisterd en vallen best mee.