Rod Stewart - Gasoline Alley (1970)

Toen Rod nog een Rodje was, en wàt voor een ongepolijste rauwe rock maakte. Tegenwoordig maakt ie van die zielloze confectiepop, waar geen greintje rock meer in zit.

Toen was hij groot, toen maakte hij rock met ballen!

Prachtplaat, met Country Comforts en It's all Over Now als beste tracks!
4.5 vind ik toch! ****1/2

Mijn inziens het beste wat Rod ooit gemaakt heeft. Schitterend geintepeteerde covers met wat meer nadruk op de ballads. en wat Ron Wood hier doet op gitaar is ook niet mis trouwens. Eigenlijk hebben beiden hierna nooit meer dit niveau gehaald.

Ik vind wat Ron Wood bij de Stones doet toch niet mis en ik vind Black & Blue toch een ontzettend mooie plaat hoor!

Dit is stukken beter dan die eerste, maar het volgende album is nog veel beter.

Dit is een goede rockplaat van Rod leker rauw nog.
Mooie ballads afgewisseld met rock.

de hele oude stewart, zo vlak na de faces heeft mij nooit kunnen boeien. Het is het allemaal net niet met die r'n'r . Geef mij Footloose maar ....

De beste LP/CD van Rod. Top.

ja, rod met zijn fantastische stem , waar is de tijd , prachtige platen maakte de man vroeger

Een prachtig album, zonder dit geen doorbraak met EPTAS!

Na "Every Picture ..." and "Never A Dull Moment" m'n favoriete Rod Stewart plaat.

Vanaf 24 november 2010 verkrijgbaar op sacd!

Een rustiger album van Rod Stewart.

Het gaat Stewart niet slecht af, maar Ron Wood had van mij best even flink mogen scheuren. Aan de andere kant biedt dit album een prettige afwisseling tussen alle ruige rock die Stewart in deze tijd bracht.

Alleen jammer dat hij 'It's All Over Now' ook heeft opgenomen. Er gaat namelijk niets boven de versie van de Stones.

Toch vind ik dit album een klasse minder dan zijn debuut, maar hij zou zich kort hierna zowel solo als met Faces weer helemaal herpakken (al insinueert dat dat dit een dipje was, waar natuurlijk ook geen sprake van is).

Ga maar eens openen met gaseline alley ha. Dan weet je direct het zit goed wat een nummer. En zo staan op deze plaat weer prachtige nummers. The faces haalde dit niveau maar af en toe. En toch speelt bijna de gehele face's op al zijn oude solo platen even vrolijk mee. Maar op een of andere manier wist rod solo altijd betere muziek te maken dan met the face's. Athans zo denk ik er over. Ik weet het ik ben een groot fan van die oude platen. Ze gaan erin als verse koek geen probleem voor mij ha 4 pingels.

Zijn tweede album ligt stilistisch in het verlengde van zijn debuut - akoestische folkachtige songs en enkele stevige rocknummers - en vind ik zeker zo sterk als het debuut. Voornamelijk covers die hij op eigen wijze interpreteert al vind ik ook hier de Stones-cover It's All over Now wat overbodig.

Het grootste obstakel van dit album is Rod's stem; die heb ik nooit kunnen pruimen. Het is een goede collectie nummers en er wordt goed gespeeld, maar die stem.

Met 71 stemmen opnieuw ondergewaardeerd... mijn tip... pak je koptelefoon of zoek een rustig plekje en luister en huiver...

Steve Marriott had een pleuris hekel aan Stewart ( er was een dame in het spel ) en heeft volgens mij nooit een woord gerept over Rod's koffer van My Way Of Giving maar de royalties zal hij geen bezwaar tegen gemaakt hebben ......

Het nummer Gasoline Alley is met afstand mijn Rod solo fave en heeft Sir Stanley Matthews op mandoline wat de koel-faktor toch ook wel behoorluk opvoert.

Heb dit album een flinke periode in de kast laten liggen... en nu deze weer naar boven is gekomen begin ik hem eigenlijk nog meer te waarderen. Dit is zo'n warme, emotionele en doorleefde plaat... heb ik geen zomerse temperaturen bij nodig om oprecht blij van te worden... eenmaal gedraaid nestelen de nummers zich als vanzelf weer in je hoofd en dat is zeker geen straf

Zijn "bewerking" van Cut Across Shorty heb ik helaas nooit aan kunnen wennen ........

Voor mij echt een track om te ondergaan, met hart en ziel op de goede plaats... heerlijk rauw en zowel muzikanten als zanger leven zich helemaal uit...

Deze plaat zag 50 jaar geleden het levenslicht. Niks, maar dan ook helemaal niks van zijn glans verloren. De Rod die ik zo graag hoor; authentiek, puur, de spirit en emotie spat ervan af en met het titelnummer heb je meteen een heerlijk rauw,ongepolijst en subliem begin. Wat een majestueus nummer blijft Country Comforts toch en de zelf geschreven Lady Day en Jo's Lament maakt het plaatje compleet.

Dit is een heel afwisselend en gevarieerd album bevat zowel stevig swingende rocknummers als (folkachtige) gevoelige ballads. Ik vind het minstens zo goed als het volgende album Every Picture Tells a Story.

Rauw en opzwepend, dat is Cut Across Shorty. Wat een prachtige uitvoering op dit album. De glorietijd van Rod Stewart met het debuut, dit album en de twee daarna. Ik weet nog goed dat ik in 1973 Never a Dull Moment had geleend bij de 'platenbus' van de Friese bibliotheken.(of was het van de provinciale bieb?). Hoe dan ook, ik heb direct de voorgaande albums gereserveerd. Nooit spijt van gehad.
Het is daarna wel snel minder geworden. De hit Sailing was echt een dieptepunt . Weg rock.
spinout. zei het goed in 2013..De stem van Rod Stewart is niet fraai....Maar zijn strot wel!
73 in de 100 Greatest Albums of 1970 en 128 in de chart van Best Ever Albums over 1979.
Ik ga naar 4*.

Al jaren in het bezit , maar nooit echt op waarde geschat . Hij draaide af en toe eens een rondje en dan ging hij weer de kast in . Vaak op momenten dat ik met iets bezig was , waarbij ik mijn aandacht bij moest houden. Nu door fysiek ongemak aan huis gekluisterd en dus ook niet in staat klusjes te doen , maar eens wat intensiever beluisterd . Fijne plaat van onze Rodmans. Sterren voor Country Comfort's en Jo's Lament , maar eigenlijk zijn alle tracks wel ruim voldoende. It's All Over Now is misschien overbodig maar mij stoort hij niet. 4 en halve ster voor deze herontdekte parel .

Nee, nee en nog eens nee! 'k Heb teveel goede jeugd herinneringen aan "Sailing" en beschouw het nummer derhalve als één van de hoogtepunten in het omvangrijke oeuvre van Rod. Alles wat niet rockt is niet per definitie slecht, in tegendeel. "Gasoline Alley" is inderdaad een goed album van heer Stewart. Het album staat in mijn platenkast, te lang niet beluisterd.

Every Picture tells a story ( machtig mooi titelnummer en magisch drietal Maggie May, Reason To Believe en Mandolin Wind) blijft mijn favoriete Rod Stewart album, deze begint er echter steeds meer naar toe te groeien. Een plaat om helemaal overmeesterd door te worden, die net als wijn in de loop der jaren aan glans en glorie weet te winnen. Verdomd lekker, authentiek, rauw en fluweel door en om elkaar heen.

De afwisseling, de bevlogenheid, het indringende, de stem uit duizenden herkenbaar vormen hier een voetnoot in de muziekgeschiedenis om nooit meer te vergeten, met precies in het midden een monument qua uitvoering met het waanzinnig mooie Country Comforts.

Vandaag ter vergeefs gezocht naar het album in mijn platenkast. Waarschijnlijk in een moment van verstandsverbijstering van de hand gedaan. Maar niet getreurd... zojuist de geremasterde "Gasoline Alley" besteld voor een hernieuwde kennismaking.

Komische anekdote Hans en ja zoiets is mij ook wel eens overkomen, denk dat je enorm veel plezier aan Gasoline Alley gaat beleven!